Met Algebra For Broken Hearts (eigen beheer/Jullian Records) keren The Honeydogs terug in de originele bezetting van Adam Levy, Noah Levy, Trent Norton en Tommy Borscheid. Halverwege de jaren 90 bevonden de ingezetenen van Minneapolis, Minnesota, zich in het centrum van de alt-country. Noah Levy was ook een tijdje lid van de wisselende formatie Golden Smog (met leden van Jayhawks, Soul Asylum, Wilco, Replacements). Ondanks sterke albums zoals Seen A Ghost (1997) bleef een grote doorbraak uit voor The Honeydogs. Het laatste album van de band dateert van 2016. Onmiddellijk meer…

Met Here Again: A Retrospective, heruitgaven van enkele albums en een terugkeer na 21 jaar met No Time To Lose maakte de band Say Zuzu de afgelopen jaren vooral duidelijk dat ze in de hoogtijdagen van de alt-country onvoldoende aandacht hebben gekregen. Ze bereikten nooit de populariteit van Jayhawks, Whiskeytown of Uncle Tupelo (lees Wilco en Son Volt). Daarom was het vooral mooi om te constateren dat de band uit New Hampshire nog zo energiek uit de hoek kwam tijdens die comeback. Songschrijver Jon Nolan ging daarna door. Hij verzamelde een groep mensen (Jon Nolan & Good Co.) om zich heen en legt met Slow Cooker ( meer…

Mike Mizwinski, in de volksmond Mike Miz, heeft zo’n stem die alles aankan. Luister naar Sometimes By Surprise (Blackbird Record Label). Pop, rock, blues, soul, country en alle denkbare combinaties daarvan. Je zou hem ook het Wilhelmus kunnen laten zingen, of Buβ und Reu. En het mooie is dat – ondanks die staalkaart aan stijlen en tradities – Sometimes By Suprise tóch een coherent geheel is, en dat dertien nummers en bijna een uur lang. Mike Miz doet zo’n tweehonderd shows per jaar, waaronder als support act voor niet de minsten: Jason Isbell, Lukas Nelson, America (jazeker!), The Felice meer…

Wolf Of St Elmo (Arkam Records) werd al in het voorjaar door de Slow Motion Cowboys uitgebracht, maar door omstandigheden die hier beter niet vermeld kunnen worden kwam hij pas kort geleden op onze radar. Enfin, hij kwam er en wat een geluk is dat! Zalige plaat namelijk. Eerst even over die Slow Motion Cowboys. Is dat wel een band? Het lijkt er niet op. Het enige bekende vaste lid is ene Pete Fields (voorheen Pete Frauenfelder), die rond 2000 in het gebied rond San Francisco begon op te treden als Slow Motion Cowboys. Het lijkt erop dat Fields per project nieuwe muzikanten zoekt om zijn meer…

Het titelnummer van Shotgun (The Garden Shed) is formidabele alt-country, een beetje zoals het werd gemaakt in de begindagen van het genre. Sleeping Jesus is een band uit Minnesota en dat was begin jaren 90 wel een plek waar dit soort muziek wilde gedijen. The Jayhawks komen er vandaan, om maar wat te noemen. Shotgun is het derde album van Sleeping Jesus. Het debuut omschrijven ze als dreampop, waarna ze op de opvolger voor het eerst de tenen in het water van rock-’n-roll en americana dipten, zoals ze het zelf verwoorden. De eerste vijf nummers op dit derde album zijn heerlijk. Het titelnummer meer…

Ooit viel ik als een blok voor de Amerikaanse Caroline Spence, en dan met name voor haar albums Spades & Roses (2017) en Mint Condition (2019). True North van drie jaar geleden kon me minder bekoren en dat geldt eigenlijk ook voor het recent uitgebrachte Heart Go Wild. Hier en daar lees ik recensies dat dit Spence’s meest volwassen plaat zou zijn. Dat mag zo zijn, maar dan hoor ik liever die onvolwassen albums, waarop Spence dan klaarblijkelijk nog wat meer zoekend zou zijn geweest. Het is natuurlijk allemaal onzin: volwassen tegenover onvolwassen. De albums worden gemaakt omdat ze meer…

Er is een Wikipedia-pagina aangemaakt over Rituals (Tiptoe Tiger Music/Thirty Tigers) en daarin staat dat dit album het achtste is van Watchhouse. Dat klopt niet en het klopt ook weer wel. Want Andrew Marlin en Emily Frantz namen in 2021 na vijf albums afscheid van de naam Mandolin Orange en gaan sindsdien door het leven als Watchhouse. Dit is dus het derde album onder die naam. Van Mandolin Orange bespraken we vier cd’s en die waardeerden we allemaal met vier sterren. Rituals, het eerste album van het echtpaar dat we bespreken sinds de naamswijziging, krijgt er drie. Dat heeft meer…

‘A child of melody’ noemt Ron Sexsmith zichzelf in de introtekst op Spotify bij zijn nieuwe plaat Hangover Terrace (Ronboy Rhymes). Mooi gezegd, want zulke prachtige muziek kun je alleen maar maken (al een kwart eeuw en achttien studioalbums lang) als je het liedjesschrijven met de paplepel ingegoten hebt gekregen. Als ‘songwriting hero’s’ noemt hij op zijn website namen als Elvis Costello, Elton John, Ray Davies, John Prine, Gordon Lightfoot, Leonard Cohen en Paul McCartney. Britse, Canadese en Amerikaans invloeden dus: Sexsmith is van alle markten thuis. We horen het terug op Hangover Terras, dat meer…

Vorig jaar stond Early James in de kleine benedenzaal van De Oosterpoort tijdens TakeRoot. Hij zorgde voor filevorming voor de ingang; lang niet iedereen kon naar binnen. De verslaggever van deze site moest ook even wachten tot er weer plaats was voor nieuwe toeschouwers. Eenmaal binnen was de constatering: het was hard, het was rauw en toch niet zonder subtiliteiten. Dat is ook van toepassing op Medium Raw (Easy Eye Sound/Concord). Op opener Steely Knives weet je direct voldoende; dit leeft en dit moet je beleven. Zijn stem is krachtig en scherp, daar pakt hij zo elke zaal mee in. Ook op meer…

Na de ontmoeting eerder dit jaar (op Love + Freedom) met Sgt. Baylock, de politieman uit West Texas die Joe Ely om het minste of geringste achter de tralies opborg, maken we nu kennis met een South Texas Lawman in een liedje van James McMurtry op zijn nieuwe album The Black Dog And The Wondering Boy (New West Records). De allerbeste songschrijvers vinden altijd interessante onderwerpen voor verhalen die niet zo dikwijls verteld worden. Maar daarover zo meer. McMurtry voegt weer acht originele liedjes toe aan zijn toch al imponerende oeuvre. Daarnaast doet hij nog twee meer…