Op Find It Where I Can gaat het over ‘home away from home’ en het laat zich niet moeilijk raden waar dat is. Dit is honky tonk voor honky tonks. Alle eenzame mannen zullen hun geluk niet op kunnen als Sunny Sweeney er komt optreden. En alle getrouwde mannen zullen moeten oppassen dat ze niet te enthousiast worden, want wie weet zijn ze dan spoedig ook alleen. Sweeney en haar begeleiders gaan in de aanval op Rhinestone Requiem (Aunt Daddy Records/Thirty Tigers). Op Diamonds And Divorce Degrees zou de complete band het liefst van het podium springen om de hele houten dansvloer onveilig te meer…

Op de website van Selken staat dat No Depression ooit schreef dat de liedjes van Heather Styka de indruk wekken ‘alsof je in haar dagboek gluurt’. Of dat een aanbeveling is, daarover zullen de meningen verschillen. Na tien jaren als folkzangeres te hebben rondgereisd breekt voor de zangeres uit Chicago een nieuw avontuur aan als Selken. Op The Winds (Kite Stripe Records) laat ze zich meevoeren door glinsterende wolken van geluid die worden voortgebracht door synthesizers. Daarvoor is haar compagnon JG Shadid (tevens gitaar en zang) verantwoordelijk. De aanzwellende klanken echoën meer…

Lloyd Maines opent met zijn streken dit heerlijke album. Hij is op pedal steel en dobro te horen op drie van de negen nummers op Half An Hour From Wherever (egien beheer) van The Slash Pine Drifters. Dat is een gezelschap uit Florida rond de Texaan Dusty James. Die schreef zeven nummers, de andere twee zijn covers van Uncle Tupelo (Sauget Wind) en Richard Dobson (Forever, For Always, For Certain). Dat liedje van Uncle Tupelo over ‘a long way to heaven, a short way to hell’ wordt in stijl uitgevoerd met luidruchtige passages. Net zoals dat het geval is op Lays Me Low, waar de klaaglijke zang wordt meer…

Het artwork van het nieuwste album van Nick Shoulders past helemaal bij zijn vorige platen die al eens aan bod kwamen in deze aflevering van de rubriek over albumhoezen. Op Refugia Blues (Gar Hole Records) gaat de singer-songwriter, illustrator, beeldend kunstenaar en labeleigenaar uit Fayetteville, Arkansas, ook onverdroten door met het etaleren van zijn kritische blik op de tradities van de zuidelijke staten in het algemeen en het ambacht van countryartiest in het bijzonder. En passant behandelt hij grote vraagstukken die de hele wereld aangaan, zoals in de a capella gebrachte opener Apocalypse Never. Hij meer…

Ha, naast Jenny Don’t  is er nu ook Betty Won’t. Deze vijfpersoonband komt uit Minneapolis/St. Paul en wordt aangevoerd door zangeres Margo Babb. Trouble (eigen beheer) is hun tweede volledige album. Daarop staan 10 eigen songs en een, overigens heerlijke, cover van Psycho van Leon Payne (‘the blind balladeer’). Kenmerkend voor de sound van Betty Won’t is de wat dwingende stem van Babb, de heerlijke twangy danwel jazzy gitaarsound van Eliot Gordon en het zoemende orgel van Sheela Iris. Countrypunk, maar veel meer country dan punk. In elk geval geen muziek die meer…

‘Raised in a beat-up van by a clown and a textile artist’, lezen we in zijn Spotifyprofiel over de Australische ‘folk-rock wanderer’ Kaurna Cronin. Op die manier leerde hij al vroeg dat de wereld rommelig, magisch en vol van verhalen is. De rommeligheid zien we terug in de titel van zijn nieuwe album: Jester In A Mess (eigen beheer). De nar die de chaos om zich heen aanschouwt en daar mooie, prikkelende liedjes over maakt (waarvan de teksten integraal op Cronins website te vinden zijn; hulde daarvoor!). Zijn songs gaan vaak over het leven op de weg, waar het niet alleen maar koek en ei is. Aan de ene meer…

De doorgewinterde americanist zal vast wel van Leyla McCalla gehoord hebben, die na deel te hebben uitgemaakt van de Carolina Chocolate Drops (met o.a. ook Rhiannon Giddens), nu solo aan de weg timmert. Dat zij nog een jongere zus heeft die ook het rootspad is ingeslagen zal niet iedereen weten. Dat gaat zeker veranderen met Don’t Call Me Baby (uitgebracht op Gar Hole Records van Nick Shoulders), het veelbelovende debuut van Sabine McCalla. Op dit door Sam Doores (Deslondes) geproduceerde album hoor je negen nummers die ergens liggen op het snijvlak van folk, pop, meer…

This Is How We Dance (Signature Sounds) is het vijfde album – en het eerste sinds 2016- van Winterpills. Winterpills, voor wie het vergeten is, is de band rondom de Amerikaan Philip B. Price (zang, gitaar) waarin sinds jaar en dag ook zijn levenspartner Flora Reed (zang, toetsen) Dennis Crommett (gitaar), Dave Hower (drums) en Max Germer (bas) zitten. Een goed op elkaar afgestemde band dus, die wel raad weet met de ingenieuze liedjes van Price. Op dit nieuwe album staan 12 schitterende nummers die het midden houden tussen powerpop en melodieuze altcountry a la meer…

Hill Country Folk Music (eigen beheer) is sinds 2017 alweer het vijfde album van Terry Klein. De titel is misleidend; het is bepaald niet de frontporchbluegrass die je zou verwachten, al is het lastig precies aan te geven in welke hoek we Terry Klein dan wél moeten plaatsen. Nou ja, altcountry in elk geval. Meer over deze interessante troubadour lees je in onze vorige recensies van zijn werk, waarin hij terecht veel lof toegezwaaid krijgt. Deze keer gaan we nog een ster verder, want Hill Country Folk Music is een fantastisch album, waar bijna niets op aan te merken valt. Ja, aan het eind de vrij meer…

De hoesfoto van Duncan Cokers tweede album Roadside Attractions (Windfall Music) had origineler gekund, en dat geldt ook wel een beetje voor zijn muziek, die netjes ingeklemd zit tussen moderne country & western en blijmoedige countrypop. Cokers thuisbasis is Colorado, en die landelijke biotoop is ook de inspiratiebron voor veel van zijn teksten. Rodeo Girl is een vrolijke liefdesverklaring aan het doodgewone spijkerbroekmeisje-met-krullen. Started Missing You gaat verder in hetzelfde tempo, aangevuurd door een zwierige fiddle, maar de tekst is minder opgewekt: zo’n meer…