De trouwe lezer van deze site weet dat we hier fan zijn van Michael Dean Damron (en van zijn band I Can Lick Every Sonofabitch In The House). En dat is niet zonder reden, want de robuuste zanger uit Portland maakt prachtige, rauwe platen. En, ik zeg het maar gelijk, zijn nieuwe, Nah Mr Death… I’ma Comin’ For You (Sad Crow Records),  is ook weer raak. Met het openingsnummer, Autotune The World geeft MDD gelijk zijn State of The Union voor de muziekwereld af. Hij hekelt Toby Keith en Steven Tyler (Aerosmith, omdat die in de jury ging zitten van meer…

Een bruisend orgel en een funky groove voeren de luisteraar op het titelnummer werkelijk Down South (eigen beheer). De derde cd van het duo Bedhed and Blondy bevat, en ik gebruik nu even hun eigen woorden, a healthy dose of southern stomp and bible belt boogie. Jay Studdard en Fran Jackson vormen Bedhed and Blondy. Op deze cd hebben ze gezelschap van vijf begeleiders van wie vooral gitarist Bobby Alexander opvalt met enkele heerlijke licks. Maar ook de ritmesectie en de toetsenist zijn uiterst waardevol, anders verdien meer…

Gordie Tentrees was onlangs op tournee met Fred Eaglesmith, Mary Gauthier, Jon Langford, Audrey Auld, Robbie Fulks en Jon Dee Graham. Samen reisden ze van Chicago naar Los Angeles langs Route 66. Interessante reis. Interessante groep artiesten ook. De Canadees Tentrees zorgde binnen dat gezelschap voor op blues gestoelde americana. North Country Heart (Continental Song City/Munich) is inmiddels zijn vijfde album. Het gaat vooral over de Yukon waar Tentrees vandaan komt. De meer…

Goodnight, Texas. Huh, wat is dat nu weer? Ik hoor het sommigen van jullie al denken:  “Oh, daar heb je ze weer met zo’n onbekend klotebandje”. Inderdaad, Goodnight, Texas is weer zo’n onbekend klotebandje en omdat “onbekend klotebandje” my middle name is, wil ik A Long Life Of Living graag onder jullie aandacht brengen. Maar vooral omdat het een heerlijk plaatje is natuurlijk. Goodnight, Texas heeft niets met Texas te maken. Verwacht dan ook geen vette rollende rootsrock of eenzame singer-songwitermuziek. Texas is slechts meer…

De wat al te obligate rockertjes waren altijd kleine smetjes op de platen van Jimmy LaFave. Het is dus goed nieuws dat op Depending On The Distance (Music Road Records/Munich) louter trage nummers staan. De Amerikaan blinkt weer uit in liefdesliedjes die een zonnestraal werpen op het wegdek. Zodat eenzame zielen die onderweg zijn op eindeloze wegen zich er aan kunnen warmen. De liedjes van LaFave, een man van middelbare leeftijd met een morsig voorkomen, zijn een middel om meer…

Van de elf nummers op A Mile Past The Dead End (eigen beheer) van Patrick Crowson duren er zes langer dan zeseneenhalve minuut. High Stakes gaat zelfs ruimschoots door de grens van tien minuten. Duren die nummers zo lang omdat de Amerikaan doodlopende wegen inrijdt? Nou nee, maar als je over Strangers To Ourselves zingt, dan ben je er niet zomaar met een paar vluchtige woorden en een couplet ter overbrugging. Om de ziel te benaderen heb je wel wat meer woorden nodig. Dringt Crowson door tot de ziel? Nou, dat hangt meer…

Het eerste dat opvalt aan Incandescent (Yer Bird) van Greater Pacific is de warme stem van Kyle Kersten en de heerlijke pedal steel van John Phinney. Die twee zijn vrij bepalend voor het geluid van deze groep. Maar er is meer: subtiele toetspartijen, ondersteunde zang van Gretchen Lieberum, een Neil Youngeske mondharmonica. En hoewel ze uit het zuiden van Californië komen is hun geluid allesbehalve zonnig. Nee, het is een en al weemoed die je bij beluistering tegemoetkomt. Dat men voor de 12 aangeboden liedjes meer…

Echt tevreden was Lee Miles niet met de drie sterren die we over hadden voor zijn album The Leaving (zie recensie). Dus hebben we nu goed nieuws voor hem. American Music (eigen beheer) van zijn band The Illegitimate Sons krijgt vier sterren. Niet als gebaar, maar omdat deze plaat werkelijk prachtig is. En ik weet zeker dat er veel lezers zijn die het daarmee eens zullen zijn. Waarom? Volgens mij zijn er nog altijd hele volksstammen die weglopen met Neil Young. Nou, daarom dus. Niet dat Miles een volgeling van de Canadees is die zijn sound meer…

Met slechts twee nieuwe liedjes op de nieuwe verzamelaar GRRR! vallen de Rolling Stones binnenkort uw zuurverdiende centen aan. Negeer die geldklopperij en koop liever het nieuwe album van Ian Hunter. Met When I’m President (Proper/Rough Trade) presteert hij iets waartoe de Stones al decennia niet in staat zijn. Want allemachtig, wat is dit een spetterende rockplaat. Terwijl Hunter met zijn 73 jaar toch echt enkele jaartjes ouder is dan Mick, Keith, Charlie en Ronnie. En dit is niet de eerste uitstekende cd dit millennium van de man die meer…

Op de biopagina van de website van Chris Kelly staat op de achtergrond een zwart-witfoto van een besneeuwde berg. De sparren steken scherp af tegen de onaangeroerde sneeuw. De roots van deze sportieve singer-songwriter liggen in Colorado, maar hij vertoeft tegenwoordig veel in Austin, Texas. Zou hij de sneeuw er missen? Unlikely (eigen beheer) biedt in ieder geval muziek die zacht is als vlokken. Kelly houdt het bij voorkeur akoestisch. Hij houdt niet van effecten en studiokunstjes. Unlikely biedt elegante meer…