Het is bijna heiligschennis om te veronderstellen dat Jerry Douglas een nadere introductie nodig heeft. De dobro- en lapsteeltovenaar, door Jan Donkers consequent ‘God’ genoemd, speelde mee op meer dan zestienhonderd albums, altijd op een bescheiden maar zeer bepalende manier aanwezig. Zijn lyrische toon herken je meteen, en eigenlijk weet je dan gelijk dat je naar een goed album gaat luisteren, van wie het ook is. Naast zijn werk voor anderen heeft Douglas ook zijn eigen projecten, waarvan zijn album samen met John Hiatt misschien wel het bekendste voorbeeld is. Nu komt hij met The Set (Novilan Records), een gedistingeerde meer…

Maak het jezelf toch niet zo moeilijk, zingt Julian Taylor in Weighing Down, de openingstrack van Pathways (Aporia Records): ‘It’s time to let things soften’. De Canadese singersongwriter is al een kwart eeuw actief (eerst met de band Staggering Crossing, later met andere groepen en uiteindelijk solo), maar bekend en beroemd is hij voornamelijk in zijn vaderland. In zijn liedjes probeert hij steun en troost te bieden aan iedereen die wel eens moeite heeft met de ingewikkelde problematiek van de wereld van nu, of die te kampen heeft met kwesties van persoonlijke aard. In het lichtvoetig getoonzette Ain’t Life Strange vraagt Taylor zich af hoe meer…

Soul met een accordeon? Daarvoor moet je bij Jack Garton zijn. De Canadees heeft met Original Skin (Demon Squadron Recordings) een onweerstaanbaar plaatje gemaakt. Plaatje? Zeg maar gerust album, want het biedt veertien nummers en een speelduur van net geen uur. Maar de muziek voelt aan als een verzameling singles, dus dan kom je al snel met de term plaatje. Soul met accordeon klinkt als Good Times en dat is precies wat deze artiest brengt. Op opener Watching Kurosawa heeft Garton het relaxte van Brendan Croker; een beetje countrysoul met een fijne melodie en een trompetje op meer…

Hyperproductief kun je Scott McClatchy niet noemen. One Time One Night In America (LIB Records) is nog maar zijn zesde album sinds 1997. Maar wat maakt het uit, als de kwaliteit onveranderd goed is. Je weet wat je krijgt: onvervalste americana, met als grenspalen namen als Bruce Springsteen, The Band, CCR, Little Steven, Steve Earle, Rod Stewart en John Mellencamp. Een paar stevige rootsrockers (Don’t Tell Mom, Bad Things Happen en This Land Is Our Land – knipogend naar maar niet te verwarren met Woody Guthtries This Land Is Your Land), enkele pakkende meer…

Hij heet eigenlijk David Whitbeck, maar de Texaan kortte zijn achternaam in tot David Beck. Hij is heel actief als producer en vormde voorheen Sons Of Fathers met Paul Cauthen. Zijn vader is Bill Whitbeck, die jaren in de band van Robert Earl Keen speelde. Nu speelt hij bas op het prachtige Goodbye Country Stars (eigen beheer) van zijn zoon. Het album werd in een paar dagen bijna live opgenomen in The Zone in Dripping Springs. Alleen de steelgitaar en dobro van Lloyd Maines werden later toegevoegd. Beck heeft een ietwat hese zangstem, waarmee hij echter wel prima de hoogte in kan. Dat wordt meer…

De ten oosten van Los Angeles opgegroeide Michael Menager (1947) debuteerde als singer-songwriter pas in 2015. Daarvoor had hij de hele wereld afgereisd. Vertoefde tussen hippies, leefde in een ashram, woonde in Algerije en verkocht in 1987 zijn Volkswagen Kever om van de Verenigde Staten te verkassen naar Australië. Daar werd hij eindelijk artiest, nadat hij vroeger niet verder was gekomen dan open mic-avonden. Line In The Water (eigen beheer) is zijn derde album, net als de twee voorgaande in een productie van Heath Cullen. Op What Is It Really That I Need? vraagt hij zich af of hij alle informatie, wijze lessen, de meer…

Pocket Change (Biglittle Records) is het tweede soloalbum van Andy Peake, sinds 1987 drummer en percussionist in de bands van grote namen als Nicolette Larson, Tanya Tucker, Don Williams, The Sweethearts of the Rodeo, Delbert McClinton en Lee Roy Parnell. Zijn stem wordt wel vergeleken met die van Randy Newman, maar dan voller en met een groter bereik. Op Pocket Change beweegt Peake zich op het vlak tussen countrysoul en Memphis-blues, een terrein waarop hij zich uitstekend thuisvoelt, getuige meteen al het loom-groovy openingsnummer As Good As It Gets. Op The meer…

Er zijn niet heel veel vrouwen die zich toeleggen op cowboyliedjes. Sarah Pierce is dus een uitzondering met Blessed By The West (Berkalin Records). Van de dertien liedjes vormen er drie een trilogie over moedige vrouwen in het Wilde Westen van weleer. The Librarian had haar zadeltassen vol met boeken, zodat ze kinderen in afgelegen huisjes in het barre landschap kon voorlezen. The Messenger gaat over vrouwen die op paard belangrijke brieven bezorgden, desnoods aan de andere kant van Amerika. De vrouwen van Rough Stock stonden hun mannetje tijdens de befaamde rodeo van Pendleton. Zelf meer…

Het levert altijd een gevoel van voldoening op als bepaalde geesten uit het verleden ineens weer van zich laten horen. In dit geval de Canadese singer-songwriter Romi Mayes. Bij de bespreking van haar vorige album Devil On Both Shoulders schreven we dat we daar vier lange jaren op moesten wachten. Bij Small Victories zijn dat er zelfs negen! Negen jaar waarin ze zich vooral meer achter de schermen heeft ingezet voor muzikanten in Canada, en Manitoba in het bijzonder. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan. Twaalf nieuwe nummers staan er op dit nieuwe album, verdeeld meer…

Nadat Marvin Etzioni (Lone Justice) het debuut Trouble Holding Back van Helen Rose had geproduceerd is het Jonah Tolchin die dat doet op Rugged Elegance (Clover Music Group). Hij zorgde voor een dynamisch en kraakhelder geluid. Rose is op Raspberry Plain een uitstekende folkzangeres om direct daarna op King Of This Town al net zo overtuigend bluesy en brutaal te klinken. Where Is My Home vraagt ze zich vervolgens af. Als je haar zo hoort zou je zeggen dat Laurel Canyon een logische plek zou zijn. En ze is inderdaad geboren in Los Angeles, maar met haar creatieve familie die veel reisde meer…