Misschien is slechts één ster voor My Covers Volume One – The Favorite Songs Of Michael Johnathon (Poet Man Records) meer een statement dan een zuivere beoordeling van het niveau van dit album. Want eigenlijk zijn de uitvoeringen van deze bekende liedjes helemaal niet zo beroerd. De Amerikaan geeft vrijwel zonder uitzondering een eigen slinger aan overbekende nummers als Blue Moon, Rolling Stone, Satisfaction, Cats In The Cradle, If You Could Read My Mind, Seeger Mashup, Love Hurts, Make You Feel My Love en Vincent (Starry, Starry Night). Johnathon heeft zelf meer dan 300 songs geschreven en er verschenen van hem al 21 albums, maar deze nummers van Dylan, Stones, Pete Seeger, Don McLean en anderen beschouwt hij als metgezellen voor het leven. Dat is mooi, maar gezien het overgrote aanbod aan muziek nogal onnodig om daar iets mee te doen. Het probleem is dat hij op deze manier deze selectie belangrijker maakt dan onbekende liedjes van onbekende artiesten. Zoals hijzelf toch ook is. En dat is jammer.
21/11/2024 Permalink
De laatste twee zinnen snap ik niet. Wat bedoel je daar nou mee? Mogen alleen bekende artiesten coveralbums opnemen? Of mogen er helemaal geen coveralbums meer worden opgenomen?
21/11/2024 Permalink
Erik, op coveralbums van bekende artiesten die dit soort platgespeelde nummers brengen zit ik ook absoluut niet te wachten. Er zijn heel veel artiesten die onder de radar blijven, terwijl ze hele originele nummers schrijven. Dat is toch veel interessanter?!
22/11/2024 Permalink
Ja, maar soms kun je met zo’n coveralbum wel de aandacht vestigen op de rest van je werk. Merk bij mezelf dat ik op Spotify soms per toeval een cover aanzet en dan de rest van iemands werk ontdek. Het valt voor onbekende artiesten niet mee om een publiek te bereiken, laat staan om albums te verkopen. In die zin begrijp ik zo’n keuze wel.