Audra Mae is een achternichtje van Judy Garland. Ze schreef mee aan het enige originele nummer op een plaat van, godbetert, Britain’s got talent-winnares Susan Boyle. Zo, even wat faits divers over deze dame uit, oorspronkelijk, Oklahoma, maar thans wonend in Los Angeles. Nam al een al paar platen op maar is met haar band/vriendengroep The Almighty Sound klaar voor het grote werk. Hallelujah! Het titelloze debuut (Side One Dummy Records/Suburban) van deze groep klapt er werkelijk in. The Almighty Sound is meer…

Harpeth Rising is een klassiek geschoold akoestisch kwartet (fiddle, banjo, cello en percussie) en doet in die zin denken aan een gezelschap als Crooked Still. De muziek op The End Of The World klinkt echter veel aardser. Dat ligt in de eerste plaats aan de stem van Jordana Greenberg, die zeker mooi, maar veel minder engelachtig is dan die van Aoife O’Donovan. En als de zang wordt overgelaten aan Jordana´s vader, David Greenberg, lijken we eerder in een stoffig kroegje beland te zijn. Wel eentje met uitzicht op meer…

De voormalige deejay Jeremy Halliburton levert met Good Vinyl (eigen beheer) zijn tweede album af. Afgaande op de cd’s van de Texaan moet het er tijdens dat radioprogramma uitermate relaxed aan toe zijn gegaan. Niet te serieus, dat is immers nergens voor nodig. Zo is The Catfish Song een liedje over vissen op een goedkoop aandoende beat en een orgeltje. She’s Drinkin’& Drivin’ is vreemdsoortige jazz met roffelende drums. Denk aan Colorblind James Experience of iets van Todd Snider. Al te serieus moeten we deze Halliburton meer…

Wonderbaarlijk eigenlijk dat Walt Wilkins het tien jaar heeft volgehouden in Nashville. De man met baard en bandana voelde zich er vast nooit echt thuis. Niet althans zoals in Texas Hill Country, waar zonder pretenties gemusiceerd wordt. Of het nu gaat om soul, blues, tejano, verhalende folk of cowboyliedjes. Plenty (Ride Records) biedt het volop. Op zijn vorige album Vigil benaderde Wilkins de uitzonderlijke klasse van Sam Baker, die hij als producer had bijgestaan op diens eerste twee platen. Ook Plenty is mijlenver verwijderd van meer…

De titel 1000 Pound Machine (Large River Music) slaat op de piano waar Kate Campbell achter heeft plaats genomen voor deze imponerende collectie nummers. Geen vrolijke pianoriedeltjes op deze plaat. De artieste uit Nashville graaft diep in het wezen van de zuidelijke staten van Amerika middels liedjes als Alabama Department Of Corrections Meditation Blues en Montgomery To Alabama. Ondanks alle armoe, oorlog en racisme heeft Campbell de moed niet verloren. Omdat er uiteindelijk in elk hart liefde is. Zelfs de mannen die de rest van hun bestaan meer…

Vanessa Peters is een Amerikaanse singer-songwriters die haar tijd verdeelde tussen haar thuisstaat Texas en Italië. In Castiglione Fiorentino had ze een band, Icecream on Mondays, waarmee ze ook veelvuldig in de noordelijke delen van Europa te zien was. In 2009 kwam het echter tot een breuk tussen Peters en de band, waarna ze terugkeerde naar de Verenigde Staten. The Burn The Truth The Lies nam ze in Austin op met de vertrouwde hulp van producer Rip Rowan, maar de instrumenten werden deze keer bespeeld door een aantal musici meer…

Niets is echt nadrukkelijk aan Drew Landry. Misschien is de man uit Louisiana wel zo vergroeid met zijn roots, dat het niet eens meer opvalt. Want als die wortels zo diep zitten, hoef je niet te pretenderen. Zonder enige vorm van overdrijving sleept Sharecropper’s Whine (Blue Rose/Sonic Rendezvous) zich voort. Liefst 75 minuten lang. Organisch als The Band op het titelnummer. Die zinstrofe ‘sleept zich voort’ zal misschien een beetje afschrikken, maar wie zich overgeeft aan het tempo van Landry zal daar geen spijt van hebben. De Amerikaan spant meer…

Terwijl Calexico de stoffige woestijn verliet voor het nieuwe album Algiers, zocht de Nederlandse band Dia del Mercado die juist op. Althans, in gedachten. Seven Years Of Dirt (Root & Branch Recordings) werd namelijk gewoon opgenomen in Groningen, maar wel met afgelegen stoffige stadjes in het achterhoofd. Dat leverde een alleraardigst album op vol filmische muziek in de stijl van, jawel, Calexico. En dus ook van Ennio Morricone. Zo blijkt maar weer eens dat je helemaal niet naar een geografische plek hoeft af te reizen om de sfeer meer…

Calexico wou wel eens een plaat opnemen in Europa, maar dat plan bleek toch teveel voeten in aarde te hebben. New Orleans was een aardig alternatief, want het is de meest Europese stad van Amerika. En dat niet alleen, de stad herbergt veel meer invloeden van buitenaf. Een buitengewoon inspirerende omgeving derhalve voor een band die toch al graag over grenzen trekt. Algiers (City Slang/Konkurrent) is vernoemd naar de wijk in New Orleans waar het album werd opgenomen. De zilte zeebries van de aan de Golf van Mexico gelegen stad heeft de droge meer…

Met de woorden You said you loved me, but we both knew you lied zet Dan Stuart de toon op The Deliverance Of Marlowe Billings (Cadiz Records/Bertus). De voormalige voorman van Green On Red doet verslag van zijn leven. Huwelijk kapot. Ontsnapt uit een psychiatrische kliniek. Van New York naar Mexico getrokken om zelfmoord te plegen. Daar door alle ellende die hij er aantreft (drugsoorlogen, corruptie, armoe) tot het besef gekomen dat hij het eigenlijk zo slecht nog niet heeft. Zodat er nu een geweldig nieuw album met meer…