De bio van Arlan Feiles doet een beetje onwerkelijk aan. De man had in Florida enige mate van succes met rockband Natural Causes, kwam onder de hoede van de legendarische producer Tom Dowd. Tekende vervolgens een contract met Island Records, nam een eerste soloplaat op waarop hij werd ondersteund door leden van The Band. Kostje gekocht, zou je denken. Jammer genoeg werd deze plaat, Troubled Monkey, om een of andere reden nooit uitgebracht. Feiles verhuist daarna naar Ashbury Park, New Jersey en brengt, in 2005 en in 2008, meer…

Misschien komt het wel door die nieuwe commercial (Even Apeldoorn bellen) dat ik bij I Know What Love Isn’t (Secretly Canadian/Konkurrent) van Jens Lekman moet denken aan Theme From Love Boat. Die toetsen! Die fluitjes! Helemaal niet zo gek eigenlijk, want de Zweed heeft het vooral over de liefde. En dan vooral over de liefde die voorbij is. Jawel, we hebben het hier over het derde album op rij (Graham Weber, Dylan LeBlanc, Jens Lekman) dat tot stand is gekomen na gedoe in de liefde. Nou is de Zweed een meester in het relativeren, dus meer…

Zie hem eens zielig zitten op de zorgvuldig gestyleerde zwart-wit foto van Cast The Same Old Shadow (Rough Trade/Konkurrent). De jonge twintiger Dylan LeBlanc heeft het moeilijk, zoveel is wel duidelijk met zo’n hoes. Innocence where are you now? / Did you leave me here to drown? Dat zijn de eerste woorden van de plaat. Het nummer draagt de titel Part One: The End. Daar houdt het zelfbeklag van de door liefdesverdriet verteerde LeBlanc niet op. Een oppervlakkige beluistering brengt het gevoel van de miserabele jaren tachtig terug. De tijd dat meer…

De coverfoto van Women (eigen beheer) loopt door op de achterkant van het klaphoesje. Helemaal links zit op een barkruk Michelle Keffer. Ze overziet het tafereel van haar man die fraai uitgelicht tussen al die oogverblindende vrouwen poseert. Op Women rekent Graham Weber, een singer-songwriter uit Austin, Texas, af met een rotperiode. In 2009 liep zijn relatie met Keffer spaak. Het duurde ruim een jaar voordat ze de draad weer oppakten. Women is een conceptplaat over het proces van uit elkaar groeien en weer tot elkaar komen. Daarbij spaart meer…

Jon Langford maakt platen met iedereen. Deze keer doet hij dat met labelgenoot Paul Burch. Ook al zitten ze bij dezelfde platenmaatschappij, de samenwerking is niet zo vanzelfsprekend. Want de immer wild om zich heen slaande Langford en de bedachtzame Burch, het lijkt op papier een weinig gelukkige combinatie. Op Great Chicago Fire (Bloodshot Records/Bertus) van Waco Brothers & Paul Burch worden alle twijfels die je vooraf zou kunnen hebben weggenomen. Zonder aan persoonlijkheid te hebben ingeboet, blijken beide meer…

Op haar linkerpols ontwaren we een tatoeage van Texas. Het is een niet te missen blikvanger als ze op een podium gitaar staat te spelen. Dat doet ze namelijk linkshandig. Over wie we het hier hebben? Glitter Rose, that’s who! Wie dat is? Glitter Rose is een stoere vrouw van 27 uit Fort Worth, Texas, die net een nieuw album heeft afgeleverd. En dat Dead Or Alive (eigen beheer) is een stampende rockplaat met de kracht van een springveer. Deze onverschrokken chick gaat als een stoomwals door de southern rock. Denk aan Johnny Law of Burning Tree. Al op meer…

Melancholic Melodies For Broken Times (Rootsy.Nu/Sonic Rendezvous), met zo’n titel heb je je verhaal eigenlijk al wel verteld. Dus is de vraag: kan Johan Orjansson daar nog veel aan toevoegen? Is hij in staat originele invalshoeken te vinden of betreedt hij met zijn smart bekende paden? Dat laatste is wel een beetje het geval. Want in Down The Avenue zingt hij nogal als Ryan Adams. Dat is niet zo erg. Minder enthousiast worden we van Papercuts waarop hij iets teveel overkomt als Adam Duritz (Counting Crows). Daar meer…

Met Will Kimbrough vormt Tommy Womack een van de beste barbands ter wereld: Daddy. Maar de echte vader leren we pas kennen op Now What! (Cedar Creek Music). Womack weet wat het snelle rock-‘n-roll-leven inhoudt en daarom kan hij des te meer genieten van lekker thuiskomen bij zijn gezinnetje. Saai? Allerminst! Tenminste niet als we afgaan op hetgeen de rocker uit Nashville ons voorschotelt op zijn vijfde soloplaat. Zo schreef hij tijdens de afwas de opener van deze plaat, het catchy Play That Cheap Trick, Cheap Trick Play. Het album telt meer…

De Italiaan J.C. Cinel noemt op de webwinkel CD Baby Allman Brothers, Black Crowes en Doobie Brothers als vergelijkingsmateriaal. Die eerste naam ligt voor de hand, want op The Light Of A New Sun (Andromeda Relix/Black Widow) speelt toetsenist Johnny Neel mee op vier nummers. Die was actief bij de Allmans, maar niet gedurende de topjaren. Cinel had nog heel wat andere namen kunnen noemen. Steely Dan bijvoorbeeld. Maar hij had het ook kunnen laten bij het noemen van slechts een band: Wet Willie. Want wat biedt dit ongecompliceerde album fijne funky meer…

Van Wovenhand verscheen eerder dit jaar het geweldige Live At Roepaen, met opnamen van een concert in december 2010 in het Limburgse Ottersum. Dat was een soort afscheid, want sindsdien is de band rond David Eugene Edwards uiteen gevallen. Pascal Humbert, de Fransman die daarvoor ook al met de Amerikaan samenwerkte in Sixteen Horsepower, leidt tegenwoordig met zijn vader een wijngaard. Van de oude bezetting hield Edwards op The Laughing Stalk (Glitterhouse/Munich) alleen drummer Ordy Garrison over. Nieuw zijn meer…