Ruim een jaar geleden waren we enthousiast over Rise On Up And Melt van Efren (zie recensie). De lichte tristesse en bedachtzaamheid van die plaat zijn op Write A New Song (Slo Pro Records) vervangen door aanvalslust. Direct al op de stevige opener, het titelnummer, valt dat op. Door de toevoeging van een zangeres gaat de band uit Athens, Georgia, hier in de richting van de hard rockende van soul en zweet druipende rootsrock van Marah. Op het met whiskey overgoten If My Heart Don’t Fail Me horen we orgel en lekkere gitaren en meer…

Kelly Joe Phelps laat op zijn nieuwste album Brother Sinner & The Whale (Black Hen Music/Continental Record Services/Munich) de lap steel liggen en richt zich als vanouds op de slidegitaar. Hij speelt weer het soort folk en blues waarmee hij al zo lang aan de weg timmert. Het is een stapje terug, want het avontuur van zijn pogingen om aan traditionele songstructuren te ontsnappen ontbreekt hier. Zijn americanaliedjes van zijn laatste platen brachten wat meer diversiteit, toch valt niet meer…

Zo ongeveer tegelijkertijd verschijnen er albums van Alejandro Escovedo, diens broer Javier Escovedo en Jon Dee Graham. In de jaren tachtig trokken de drie gezamenlijk op als True Believers, een band uit Austin die pas veel later echt op waarde werd geschat. De ware gelovigen kwamen voort uit punkbands en ze hadden zich vol overgave gestort op powerpop en rootsrock. Op Garage Sale (Blue Rose/Sonic Rendezvous) van Jon Dee Graham zijn nog altijd sporen uit dat verleden te horen. Zo is Where Were Yr Friends? een stevig stukje garagerock met meer…

Chris Masterson en Eleanor Whitmore spelen in de band van Steve Earle. Sinds ze als echtpaar door het leven gaan, noemen ze zich The Mastersons en met Birds Fly South (New West Records/Rough Trade) slaan ze de vleugels uit voor een prachtige reis door altcountry. Ze schrijven samen of afzonderlijk en zijn allebei vaardig op vele instrumenten. Het in New York wonende Texaanse stel past in de traditie van countrykoppels als Gram en Emmylou, John en Exene (van X), Buddy en Julie Miller, Handsome Family en Johnny Irion en Sarah Lee Guthrie. Vooral met meer…

Bijna vijf jaar geleden bespraken we hier het titelloze debuut van de Engelse singer-songwriter Garron Frith. We kwamen er toen niet goed uit, wel of niet goed. Garron was in ieder geval zelf zeker van zijn kwaliteiten, want nu ligt er een tweede cd: Away From The Bright Lights. Gelukkig maar, want wij worden door de liedjes op dit album ook meer overtuigd van ‘s mans kunnen. Overigens niet door de eerste twee liedjes op de plaat waarin Frith zich voordoet als veroveraar van meisjesharten (romantische zwijmelpop). Maar vanaf track 3, meer…

Veel te lang blijven liggen, deze geweldige nieuwe plaat van Leeroy Stagger. Nou ja, laten liggen is niet helemaal juist. Al wel heel veel gedraaid, maar nog nooit iets over opgeschreven. Terwijl Radiant Land (Blue Rose/Sonic Rendezvous) van Leeroy Stagger and his Band alle aandacht verdient van liefhebbers van rootsrock over gravelpaden. Met Dirty Windshields gaat Stagger direct lekker stampend op pad. Om op Enough Love To Go Around wat gas terug te nemen. Zo houdt hij de reis interessant. Over Maria zijn al heel wat fraaie liedjes geschreven door meer…

Kalen Nash is de zanger van Ponderosa waarvan binnenkort het nieuwe album Pool Party zal verschijnen. Volgens de eerste berichten verlaat de band uit Athens, Georgia, de southern rock van het debuut Moonlight Revival en gaat het op de opvolger experimenteler te werk. Dat zal alles te maken hebben met de visie van zanger Kalen Nash, want diens solodebuut Ukred (Normaltown Records) is een gelaagd psychedelisch werkstuk. Met een beetje fantasie vallen lijnen te leggen van het meesterwerk Oar van Skip Spence meer…

Dat de Zweed Anders Osborne helemaal vergroeid is met de Amerikaanse cultuur behoeft geen betoog meer sinds zijn vorige album American Patchwork. Op Black Eye Galaxy (Alligator/Munich) gaat hij gewoon door met zijn zoektocht naar de Amerikaanse ziel. En veel verder zelfs; op het titelnummer wandelt hij op wah wah-gitaar helemaal naar de Melkweg met toetsen en percussie als vangnet. Het ruim elf minuten lange nummer zou zomaar in de smaak kunnen vallen bij fans van Lenny Kravitz. En eigenlijk zou je hetzelfde kunnen zeggen over meer…

Met Harvest Breed zetten de Canadezen C-Antoine Gosselin en Philippe Custeau iets steviger aan dan ze deden in hun vorige band Jake and the Leprechauns. Everything Changes (Landlocked) heet het debuut dan ook. De van Arcade Fire bekende producer Mark Lawson werd ingehuurd om deze verandering mede vorm te geven. Toch is er van een echte stijlbreuk geen sprake. Dat Harvest Breed niet helemaal een andere richting is opgegaan blijkt al uit de songtitel van pianoliedje After Dinner Meditation. Maar toch, iets minder traag meer…

Skyscraper Soul (Blue Rose/Sonic Rendezvous) is de titel van de derde solo-cd van de Canadees Jim Cuddy. Die titelsong heeft weinig om de hakken. Cuddy houdt van de stad en draagt dat uit in wat algemeenheden. Een wegwerpliedje. Skyscraper Soul zal op basis van dit nummer dan ook niet uitgroeien tot de aanduiding van een nieuw genre. Ook het album in zijn geheel geeft daartoe geen enkele aanleiding. Skyscraper Soul is een popplaat met stadse allures, maar de veertien liedjes willen nergens wortel schieten. Daarvoor mist meer…