John Hiatt is al jaren een grote meneer in de americana. Vooral in Nederland mag hij rekenen op belangstelling van een vaste schare fans. Eigenlijk al sinds zijn klassieke plaat Bring The Family (1987) die hij opnam met Ry Cooder, Jim Keltner en Nick Lowe (heb je hem weer!). Niet al zijn platen zijn even sterk, maar de laatste jaren levert hij met niet al te grote tussenpozen keer op keer vakwerk. Dirty Jeans & Mudslide Hymns (New West/Sonic Rendezvous) is weer een ijzersterk album waarop hij op de inmiddels zo vertrouwde meer…

Deadman was na twee albums in 2001 en 2004 werkelijk dood. De band rond Steven Collins en zijn vrouw Sherilyn overleefde de scheiding van het echtpaar niet. Het heeft jaren geduurd totdat Collins zich herpakte, maar nu ligt er dan Live At The Saxon Pub (Rootsy/Sonic Rendezvous). Die eerste twee albums dragen een duidelijk stempel van producer Mark Howard, een leerling van Daniel Lanois. De focus lag op soundscapes. Deadman nieuwe stijl is aardser. Bijna gospel in aanpak soms, zoals op het fraaie ruim zeven minuten meer…

Liefdesverdriet kan een mens totaal uit evenwicht brengen. Ervaringsdeskundige Nick Lowe plaatst met The Old Magic (Proper) alle ellende in perspectief. Het is een prachtige plaat vol hartzeer die tegelijkertijd hoop biedt, want Lowe laat zich niet zomaar uit het veld slaan. Zo heeft hij in Restless Feeling weer zin in het leven; wil hij er weer op uit. De grijze gentleman uit Londen definieerde in de jaren zeventig met Brinsley Schwarz pubrock en stond daarna als producer van ondermeer The Damned meer…

Goede bedoelingen zijn niet voldoende om onvergetelijke muziek te produceren. The Good Intentions is een trio uit Liverpool dat op Someone Else’s Time (Boronda Records) vooral ongelooflijk braaf klinkt. Alternatief kun je de country van R. Peter Davies, Gabrielle Monk en Francesco Roskell geen moment noemen, iets wat ze zelf wel doen. Ook de nummers die in Nashville en Los Angeles werden opgenomen zijn vooral erg saai, ondanks gastbijdragen van mensen als Rick Shea en Brantley Kearns. Someone Else’s Time staat vol nogal meer…

Het is allemaal buitengewoon knap wat Dale Watson in de Sun-studio in Memphis, Tennessee, heeft klaargespeeld. Samen met The Texas Two wordt op The Sun Sessions (Continental Song City/Munich) het geluid van de eerste opnamen van Johnny Cash teruggehaald. Het project is vooral bewonderenswaardig omdat de veertien nummers die Watson schreef zo vertrouwd klinken dat je je nauwelijks kunt voorstellen dat het geen covers zijn. Dat zie je al aan songtitels als Down, Down, Down, Down, Down en Drive, Drive, Drive. Watson weet meer…

Morning You Wake (eigen beheer) is de derde cd van de Canadese Norma MacDonald. Haar debuut Nothing Is Were It Was dateert van 2005 en twee jaar geleden verscheen The Forest For The Trees. Met haar heldere tinten van ontwaken past MacDonald goed tussen generatiegenoten in de hoek van folkrock en altcountry. Ze kan af en toe redelijk modern uit de hoek komen, terwijl de wat traditionelere aanpak van de Canadese op Two Heads On A Pillow verrassenderwijs meer…

Ana Egge is een countryfolk-zangeres die zo langzamerhand wel als een gevestigde naam gezien mag worden, hoewel ze buiten het wereldje waarschijnlijk nog onbekend is. De tegenwoordig in Brooklyn gevestigde artieste brengt met Bad Blood inmiddels haar zevende album op de markt. De productie is ditmaal in handen van de befaamde Twangtrust (Steve Earle en Ray Kennedy). En dat hoor je: beetje ruig maar toch heel helder. En er wordt getwangd, b.v. in Silver Heels. Mevrouw Earle is, op toetsen en in de ondersteunende meer…

Wat kan het toch heerlijk zijn als Amerikanen zwaar beïnvloed zijn door Britse pop. The Red Button is weer eens zo’n band die op As Far As Yesterday Goes (Grimble Records) stoeit met Beatles en alles wat daarna kwam. Net zoals Posies, Matthew Sweet, Brendan Benson en vele anderen dat doen. Seth Swirsky en Mike Ruekberg vormen The Red Button en wat is hun samenzang hemels. Bijna als Lennon en McCartney, echt waar. Het nummer Sandreen heeft veel weg van Squeeze, ook bepaald niet verkeerd. En om misverstanden te meer…

Adam Trice van Red Sammy zingt met een gebroken stem. Niet al teveel volume, Een rasp die langs het groffe hout schuurt. Een prima instrument voor A Cheaper Kind Of Love Song (eigen beheer), waarin ook de minder aangename kanten van de liefde aan de orde komen. De trage met veel door resonatorgitaar (John Decker) vormgegeven liedjes scharen ze zelf onder de noemer graveyard country. De band uit Baltimore, Maryland, heeft het tempo teruggeschroefd in vergelijking met voorgaande albums. Of je daarmee een rockster wordt, de wens meer…

Dave Alvin schreef voor zijn nieuwste cd Eleven Eleven een schitterend liedje over soulzanger Johnny Ace. The Black Swans komen op Don’t Blame The Stars (Misra/Bloodshot/Bertus) met een nummer over Joe Tex. Jerry DeCicca noemt vooraf nog meer soulhelden: Arthur Alexander, Percy Mayfield, Barbara Lynn, Otis Redding en Aretha Franklin. Het draait allemaal om soul bij The Black Swans. En om folk en country. En het klinkt heel bijzonder. Soms is het toetsenwerk bijna voorzichtig. En dat gitaartje ook. DeCicca meer…