Michael McGowan is een Amerikaanse singer-songwriter die door de liefde vanuit Alabama in Värmland is terechtgekomen. Dat is het gedeelte in Zuid-Zweden dat aan Noorwegen grenst, met Karlstad als hoofdstad. Daar maakt hij onder de naam The Satchel Kid muziek. Albums zelfs: het vorig jaar in september uitgebrachte When It Stops Hurting (Ella Ruth Institutet) is zijn tweede. McGowan heeft een vrij lichte stem die je misschien niet direct verwacht bij een 54-jarige. Maar die stem past precies bij zijn melancholieke en gevoelige folknummers. Die liedjes zijn met een meer…

Popgrass, bluefolk, folkcountry, hoe je het ook noemt, Sally Buice en Molly Rochelson, samen The Montvales uit Knoxville, Tennessee, maken machtig mooie muziek. Born Strangers (eigen beheer) is hun tweede album, na Heartbreak Summer Camp uit 2019 (óók zeer de moeite waard overigens). The Montvales bewijzen dat één plus één soms veel meer is dan twee – namelijk als twee stemmen zodanig in elkaar verstrengeld en verweven raken dat er een nieuwe dimensie ontstaat van magische harmonie. Nu eens gaan ze in elkaar op, dan weer in verschillende toonsoorten tegen elkaar in. In principe alleen begeleid door gitaar en banjo, af en toe aangevuld met meer…

De Italiaanse begeleiders van Vanessa Peters vlogen naar Dallas, Texas, om daar Flying On Instruments (Idol Records) op te nemen. Echtgenoot Rip Rowan nam plaats achter het drumstel en hij zat samen met Joe Reyes (lap steel, twaalfsnarige gitaar, drums) aan de knoppen en schuiven in de rol van producer. De liedjes van de singer-songwriter uit Texas stuiteren van folkpop naar poprock en weer terug. Ook de wat rustiger liedjes hebben een voorwaartse kracht. De melodie van Pinball Heart vliegt langs als een kogel in een flipperkast. Op Blind Curves noemt ze mogelijkheden waarvoor ze meer…

Het jaar is nog jong, maar dit album is al wel een zekerheidje voor mijn jaarlijst. En dat is dan niet de eerste keer dat Daniel Young bij mijn favorieten eindigt, dat deed hij in 2021 ook al met The World Ain’t Gonna Wait. Het deze maand verschenen vierde album draagt de titel Leave It Out To Dry (eigen beheer). Wat is er zo goed aan? Ten eerste: het is een echte gitaarplaat. Young (zang, akoestische en elektrische gitaren, percussie) heeft in zijn uitgebreide band nog drie mannen die de elektrische gitaar omgorden. Het mooie daaraan is dat al die gitaristen een ander geluid voortbrengen. Ten tweede: het is meer…

Met zijn lichte combinatie van folk, soul en rock weet Niall McCabe iets bijzonders neer te zetten. Rituals (Craggy) is het smaakvolle solodebuut van de Ier. McCabe (zang, akoestische gitaren waaronder een twaalfsnarig exemplaar, banjo, piano, percussie) wordt begeleid door producer Sean Og Graham (akoestische en elektrische gitaren, piano, harmonium, bouzouki, accordeon, bas, synthesizer). Superman is melodieus duidelijk beïnvloed door het werk van The Beatles. De artiest die woont op Clare Island weet in zijn rustige liedjes de aandacht met zijn heldere meer…

Het zou fijn zijn als op een volgend album van Old Californio de nadruk zou liggen op eigen nummers, schreven we in 2022 in de recensie van Country. Die wens wordt ingewilligd op Metaterranea (eigen beheer). De band begint met een verkenning van Old Kings Road, de bijna duizend kilometer lange route over El Camino Real door Californië waaraan de overblijfselen van 21 katholieke nederzettingen herinneren aan de tijd dat de Spanjaarden er heersten. De in januari overleden Paul Lacques speelt lap steel op het nummer. Hij is ook nog te horen op The Seer, dat begint als Crazy Horse of meer…

Ramsay Midwood heeft onder sommige altcountry-aficionado’s een welhaast mythische status. Die heeft de man uit (tegenwoordig) Austin bijna geheel te danken aan zijn debuutalbum Shoot Out At The Ok Chinese Restaurant, een klassieker in het genre. Swampy tunes met intelligente teksten en zwarte humor. Dat Midwood daarna niet zo veel meer uitbracht heeft misschien ook wel meegeholpen in de mythevorming. Nu is er zowaar een nieuwe plaat: Manchaca Eyeball (eigen beheer), is live opgenomen in Sam’s Town Point in Austin. Plaat is natuurlijk weer veel gezegd: het is een verzameling nummers die je via Bandcamp meer…

Bluesrock consumeren we bij voorkeur in gematigde porties. Niet te vaak, maar af en toe. En dan het liefst bereid met sudderende soul. Ongeveer zoals The Love You Bleed (Forty Below Records) van Danielle Nicole dus. De singer-songwriter en bassist uit Kansas City komt krachtig en fel uit de hoek op opener Love On My Brain, waarbij gitarist Brandon Miller ook stevig tekeer gaat. Qua stijl een beetje als Sass Jordan. Dat is ook het geval op Head Down Low, waarbij dan ook nog valt te denken aan Black Crowes. Terwijl Miller de nootjes aantikt, zet Nicole het op een brullen. Make Love is meer soul, net meer…

Met deze recensie richten we onze blik weer eens naar een heel andere kant van het spectrum: naar de rockkant. Naar The Hangmen, een veteranen–undergroundband uit Los Angeles, die net een nieuw album hebben uitgebracht: Stories To Tell (Acetone Records). The Hangmen werden midden jaren tachtig opgericht door Bryan Small en werden als metalband opgepikt door Capital Records. Uiteindelijk bleek dat metal–etiket toch niet goed op Small en de zijnen te passen. Dat ze heftige muziek maken is niet te missen, maar het is meer punky rock n roll met rootsy invloeden. Het meer…

OK, vóór we het gaan hebben over Rumble Strip (RumbleStrip Records), het debuutalbum van John Leventhal, eerst iets over diens muzikale carrière, die al bijna een halve eeuw aan de gang is. Hij produceerde platen voor Marc Cohn, Sarah Jarosz, Joan Osborne, The Blind Boys of Alabama, Rodney Crowell, Jim Lauderdale, Loudon Wainwright III en zijn vrouw Rosanne Cash. Hij speelde gitaar op albums van onder anderen Jackson Browne, Willie Nelson, Bruce Hornsby, Elvis Costello, Dolly Parton, Emmylou Harris, meer…