De mannen van Old Heavy Hands behoren tot de zware jongens in de americanascene. Het gezelschap uit Greensboro, North Carolina, biedt op hun derde album Small Things (Spitting Daggers Records), 10 stevige op southern rock gebaseerde, songs. Mannen van het Gestrekte Been. Lekker, hoor. Ze kunnen het namelijk. Nate Hall en Larry Wayne Staton zingen en spelen gitaar, Dave Self speelt gitaar en Josh Coe (bas) en John Chester (drums) zorgen voor het ritme. De drie eerstgenoemden werken trouwens ook samen in een lokale tattooshop, terwijl Coe en Chester in bars in dezelfde meer…

Four Research Purpoises Only (eigen beheer) is een conceptplaat over vier vrouwen die in de jaren 50 door hun man verlaten zijn, waarna ze worden behandeld in een psychiatrisch ziekenhuis om erachter te komen wat er met ze aan de hand is. Gemaakt door vier vrouwen uit San Diego die zich Lady Psychiatrist’s Booth noemen. Op elf nummers laten ze heel wat gekte toe; er is hier sprake van theatraal musiceren. De vier vrouwen met power zijn nauwelijks te vergelijken met collega’s. The Roches misschien? Maar dan toch echt weer heel anders. That Girl is gewoon moderne country. De basis is meer…

De gepensioneerde Winston Montgomery verhuisde van San Francisco naar Taos, New Mexico, omdat daar nog altijd iets bestaat van een tegencultuur. Het is er dus goed toeven voor een oude hippie. Humor is het belangrijkste ingrediënt van de liedjes op Breakfast In Texas (And Other Excursions) (Cool Grey City Records). Louter door de klank van de woorden moet je bij het titelnummer denken aan All My Ex’s Live In Texas van George Strait, ook een liedje met humor natuurlijk. Montgomery schetst zijn leefomgeving en hanteert overdrijving in zijn teksten als stijlkenmerk. Op Salad wil de vrouw meer…

John Craigie (43) groeide op in Californië, studeerde af in de wiskunde, werd leadzanger en gitarist in een psychedelische rockband, trok naar Portland voor een solocarrière als singer-songwriter en debuteerde in 2008 met het album Montana Tail. Sindsdien maakte hij negen studio- en twee liveplaten. Hij heeft er plezier in dus, en dat is ook weer goed te horen op het onlangs verschenen Pagan Church (Zabriskie Point Records), waarop hij zich laat begeleiden door TK & The Holy Know-Nothings, het dwarse, onorthodoxe project van zanger-gitarist Taylor Kingman – ook uit Portland. Hoewel Craigie bekend meer…

De Reckless Ways Of Living (eigen beheer) moeten wat betreft bandleider Andrew McConathy van Drunken Hearts verleden tijd zijn. Hij hoopt er met deze tien liedjes mee af te rekenen. Op opener Never Say Goodbye begint hij daar onmiddellijk mee. Corona leek het einde in te luiden voor de band uit Colorado, maar McConathy herpakte zich en verzamelde nieuwe mensen om zich heen. Vooral de samenwerking met Dave Pahanish wierp zijn vruchten af. Die produceerde het album, schreef mee aan alle nummers en speelde akoestische gitaar, bas, mellotron en percussie. The Bright is een ietwat slepend nummer, een meer…

Mensen als Jeff Finlin, Rod Picott en Iain Matthews zeggen aardige dingen over BJ Baartmans. Ze  hebben allemaal geleund op de bijdragen van de Brabander. Op Ghostwriter (Continental Record Services) staat zijn eigen werk als multi-instrumentalist en songschrijver centraal. Dat past aardig in de traditie van zijn buitenlandse collega’s. Deze keer kiest Baartmans namelijk voor conventionele songstructuren die passen bij americana, folk en pubrock. Vanzelfsprekend is dat niet bij hem; vorig jaar begaf hij zich met The Space Age Travellers niet voor de eerste keer op het terrein van ruimtelijke grooves en meer…

Het nieuwe jaar begint met een daverende verrassing: een nieuw album van James Talley, met de aan duidelijkheid niets te wensen overlatende titel Bandits, Ballads and Blues (Cimarron Records). Zijn laatste plaat, Heartsong, dateert alweer van 2008 en niemand had het de sympathieke singersongwriter uit Nashville (inmiddels bijna 80) kwalijk genomen als hij het daarbij had gelaten. En dan, vijftien jaar later, nog deze fantastisch mooie opvolger. James Talley is een grootheid die altijd wat in de schaduw is gebleven. Zijn eerste werk dateert al van bijna een halve eeuw terug. Voor een (eventueel meer…

Wie terugdenkt aan popmuziek in zijn of haar tienerjaren zal tien tegen één tot de constatering komen dat je er vooral gelukkig van werd. Iets wat helemaal jouw ding was, mogelijk versterkt door het feit dat je ouders er weinig van begrepen. Of is dat iets wat vooral de wat oudere jongeren van zo rond de 60 jaar zo zullen hebben beleefd? Zij die opgroeiden in de jaren 70. Toppop yeah! Misschien is dat zo, maar Alpine Gold (Excelsior Recordings) van Dawn Brothers brengt bij mij datzelfde gevoel teweeg. Uitgelaten blijheid! Want wat een lekker plaatje is dit van de band uit Rotterdam. Lucky heet meer…

De Zweed Daniel Skoglund loopt al een tijdje mee. Zo was hij gitarist bij Daniel Norgren en bij Rambling Nicholas Heron (waarvan we in 2013 Cannot Feel At Home In This World Anymore bespraken). De man maakt echter sinds 2015 ook zelf muziek, zij het onder de naam Songs Of Boda. Op het nieuwste album, Luxury Items (Adore Music), werden we opmerkzaam gemaakt door een lezer in Stockholm. Gelukkig maar, want dit is weer scandicana zoals we die hier graag horen: pakkende melodieën, gevarieerd en met aandacht voor details. In het eerste nummer, het wat zwoele Colors, hoor je naast meer…

Op nieuwjaarsdag dropte Ryan Adam eventjes vijf albums op de streamingsites. Je kon al eerder intekenen op de vinylversies van deze albums. Die worden dan ergens deze maand bij je thuisbezorgd. Het gaat om Sword & Stone, Heatwave, Star Sign, 1985 en Prisoners (Live). Samen goed voor 77 nummers. Natuurlijk: haters gonna hate en lovers gonna love. Maar wat zit erin voor de mensen die tussen deze twee groepen vallen? Na uitgebreide beluistering kunnen we zeggen: behoorlijk wat. Hieronder geven we vijf beknopte beschrijvingen. 

We beginnen met Star Sign, omdat daar voor de traditionele liefhebber van de muziek van Ryan Adams het meest te halen valt. Star Sign grijpt terug naar het tijdperk voordat Adams de jaren ’80 galmende classic rock in zijn muziek begon te mengen, van voor het titelloze album uit 2014. Niet dat er helemaal niet gegalmd wordt, maar Adams houdt het hier binnen de perken. Star Signs is daarnaast ook afwisselend, zowel in tempi en als instrumentale invulling. Je hoort weer eens een mondharmonica, een dobro, een meer…