Op 25 mei 2022 overleed de Vlaamse bluesman Tim Degraeve, 44 nog maar. Hij had een aangeboren leveraandoening, die niet alleen een broze gezondheid met zich meebracht, maar ook een pover postuur. Vandaar zijn artiestennaam Tiny Legs Tim. Met de drieledigheid daarvan onderstreepte hij meteen zijn affiniteit met blueshelden als Big Bill Broonzy, Blind Lemon Jefferson en Sleepy John Estes. Sing My Title (uitgebracht op het gelijknamige eigen label) is een postuum, maar deels wel nog door Tiny Legs Tim zelf samengesteld overzichtsalbum, met een aantal meer…

Gelukkig zetten Ed Snodderly & The Shoestring Seven gewoon hun naam op de voorkant van Chimney Smoke (Majestic Records / Need To Know). Op een veel bekender album van dit jaar met een windwijzer op de cover staat niet de naam van de uitvoerende. Onbegrijpelijk, de naam van de artiest behoort deel uit te maken van het artwork. Voor de duidelijkheid. En ook gewoon omdat vormgeving van letters toegevoegde waarde is. Afijn, over naar dit album van de in Knoxville, Tennessee, opgegroeide Snodderly. Daar in de Appalachen absorbeerde hij de oldtime muziek die familieleden overal meer…

Romantisch getingel op een piano zou je bijna op het verkeerde been zetten aan het begin van Whisper (eigen beheer), maar de Amerikaan Carl Solomon slaat vrijwel onmiddellijk een andere weg in. Look West, waarmee het album opent, is een verhaal over zijn opa in Brooklyn, die hem aanspoorde het avontuur elders te zoeken. Die raad volgde Solomon op, want Portland, Oregon, waar hij al 50 jaar vertoeft, is zo ongeveer het uiterste westen van de Verenigde Staten. Op Lincoln Continental (Suicide Doors) kijkt hij terug naar de tijd dat hij rondtrok met de kermis. Solomon zingt meer…

Vier van de vijf leden van Restos kennen we nog van het titelloze in 2018 besproken album van Western Youth. Die band uit Austin, Texas, is dus doorgegaan onder deze nieuwe naam. Ain’t Dead Yet (eigen beheer) is het bewijs dat de band rond Graham Weber nog bestaat. Van deze zanger/gitarist en songschrijver bespraken we ook al twee platen onder eigen naam. De melodieuze rootsrock met de dynamiek en hooks van powerpop van die soloplaten en Western Youth is nog intact, misschien zelfs nog wel aangescherpt. Daarbij grijpt het titelnummer terug naar de jengelende pop van The Byrds, maar in meer…

Zo tegen het eind van het jaar liggen er altijd nog albums op stapeltjes die de moeite waard zijn om te bespreken. Appaloosa Bones (MNRK Records) van Gregroy Alan Isakov is er zo eentje. De fraaie hoes had zo in deze aflevering van de rubriek over albumhoezen gekund. Zelfde kleurstelling en net zo kaal als die tekeningen van western-tafereeltjes op de prairie. En die sfeer van folkliedjes van het Wilde Westen bezit ook deze plaat, zij het wat kunstzinniger. Op opener The Fall horen we de zangerige, hoge stem van de in Zuid-Afrika geboren singer-songwriter en multi-instrumentalist ook meer…

Van 2005 tot 2018 was Kenny ‘Fretboard’ Feinstein de aanvoerder van Water Tower Bucket Boys en daarna Water Tower String Band in Portland, Oregon. In dat laatste jaar trok hij naar Los Angeles en heet zijn band simpelweg Water Tower. Live From Los Angeles (eigen beheer) bevalt net zo goed als het in 2021 besproken Fly Around. Het album werd in een dag in de studio opgenomen, kort nadat ze terug waren van een tournee van twee maanden. Nog meer dan op de vorige voert bluegrass de boventoon. De bezetting: twee gitaren, twee banjo’s, een viool en bas. En naast Feinstein en meer…

We kunnen jaloers zijn op de muzikale opvoeding van Luther Dickinson. Samen met zijn broer Cody groeide hij op in een huis vol muziek. Zijn legendarische vader Jim Dickinson zorgde altijd voor levendigheid. Hij speelde en zong liedjes van Furry Lewis en Gus Cannon en er kwam veel volk over de vloer met instrumenten. En anders speelde moeder wel gitaar en zong erbij. Of zat iedereen rond de piano of de draaitafel. Met Magic Music For Family Folk (Antone’s Records/New West Records/V2 Benelux) zet Luther die traditie voort. De covers van Mississippi John Hurt, John Lee Hooker, traditionals en nummers die meer…

Moeder Aarde verheft haar stem. Kijk om je heen en zie dat de natuur de moeite waard is om te behouden. Jaime Wyatt wil er wel voor strijden. Dat doet ze met een statement: World Worth Keeping. Het is een krachtig en prachtig begin van Feel Good (New West Records / V2 Benelux), een heldere stroom water die bergafwaarts kronkelt. Waar je van kunt drinken. Waar je in kunt duiken. Gebracht als een verkwikkend bad vol countrysoul. Je voelt je er goed bij en vervolgt je pad met hernieuwde energie. Wyatt heeft nogal wat problemen overwonnen. Detentie. Drugsgebruik. Nu wil ze stoppen met meer…

Dean Johnson loopt al heel wat jaartjes mee in de lokale scene in Seattle. Op een of andere manier lukte het hem echter niet om, als solo-artiest, ook buiten die plaats in de staat Washington door te breken, totdat, ja, totdat het onvolprezen YouTube-kanaal Western Af in 2021 een filmpje met hem opnam dat veel bekeken werd. In elk geval genoeg om een reeds in 2018, met hulp van onder anderen Sam Doores (Deslondes) opgenomen album uit te brengen: Nothing For Me, Please (MamaBird Recording Co). Daarop negen akoestische songs, gezongen met een licht klagende en wat hoge stem (tenor). Dat maakt dit album meer…

Dat Be Brave (eigen beheer) een stukje huisvlijt is valt wel op te maken uit de vormgeving. Een album met zo’n familiekiekje als hoesfoto pik je toch niet direct uit het schap. Jammer, want de moderne folk van het Amerikaanse echtpaar Catherine Miles & Jay Mafale is origineler dan je na die eerste indruk zou verwachten. Miles heeft een krachtige, heldere stem en Mafale en de andere begeleiders verkennen met frisse arrangementen de mogelijkheden van folkpop. Daarbij hebben ze ook nog zinnige dingen te zeggen. Het begin van meer…