In veel recensies wordt Honey Harper omschreven als een country crooner. Een crooner is iemand die een ontspannen en intieme houding heeft en zingt met een zachte, lage stem, zo lees je op Wikipedia. Dat gaat maar ten dele op voor de in Londen wonende Amerikaan William Fussell, zoals Honey Harper in werkelijkheid heet. Op zijn tweede album, Honey Harper & The Infinite Sky (ATO) zingt de man wel ontspannen, maar zacht en laag is het niet echt. Soms lijkt het alsof de stem van Harper diens mond nauwelijks wil verlaten. Wat gekweld klinkt het dan. Verder borduurt meer…

Hij heeft het ‘m weer geflikt. Paal Flaata, de Noorse zanger pur sang heeft met New Green Grass Will Grow (Grappa) opnieuw een uitstekend album gemaakt. Op de opvolger van Love And Rain (uit 2017) staan, zoals inmiddels wel bekend is bij Flaata, voornamelijk covers. Maar het mooie van de voormalige zanger van Midnight Choir is dat hij zich deze bewerkingen van andermans werk volledig eigen maakt. Met veel strijkers en piano en natuurlijk die prachtige stem waarover de Noor beschikt. Het bekendste nummer is de Brel/McKuen-song If You Go Away. Verder komen de nummers meer…

Nikki Lane sprak in 2017 de ambitie uit om een Highway Queen te worden, een koningin van de weg die geen koning nodig heeft. Ze voelde zich sterk. Maar na die woorden was ze opeens moe van het leven onderweg. Wilde ze wel doorgaan? Vijf jaar later ligt er toch een nieuw album: Denim & Diamonds (New West Records/PIAS). Het was Josh Homme van Queens Of The Stone Age die haar hernieuwde energie gaf. Hij produceerde het album en nodigde Alain Johannes (gitaar), Dean Fertita (orgel) en Michael Shuman (bas) van zijn band uit in de studio. Achter de drums namen Matt Helders van Arctic Monkeys en Carla meer…

Michael Veitch is een in Woodstock neergestreken singer-songwriter. Hij werkte voor de staat Vermont waar hij toezicht hield op milieuzaken. Hij klaagde meerdere multinationals aan. Daarna probeerde hij het in de politiek, totdat hij ergens in de jaren 90 de muziek verkoos. Shawn Colvin nam hem op sleeptouw. Op Wachtraum (eigen beheer) reist hij door het hele jaar, te beginnen met First Day. Daarop maakt hij direct duidelijk dat het een album is waarop hij optimisme laat prevaleren. Februari krijgt een liedje in de vorm van Valentine’s Day. Moving Day valt op door de mondharmonica, die je even doet denken meer…

Net als John Moreland en John Calvin Abney is M. Lockwood Porter meer gebruik gaan maken van synthesizers en drums uit een doosje. Op Sisyphus Happy (Black Mesa Records) staat er nogal wat achter zijn naam: zang, akoestische en elektrische gitaren, Wurlitzer, piano, orgel, mellotron, synthesizers, drum programming. De opsomming achter de naam van Moreland is nauwelijks korter. Abney doet trouwens ook mee, maar alleen op akoestische gitaar op The Dark Before The Morning. Dat nummer begint met mandoline van Avi Vinocur. Verder is er de pedal steel van Ian Taylor Sutton op Cried Through The Night en meer…

Net als Island Creek van vorig jaar (besproken in de rubriek roundup) is Darkness At Dawn (Poetic Debris Records) van David Massey een ep. Zeven nummers in 25 minuten. Na een loopbaan als advocaat maakt hij nu voor zijn plezier muziek aan de oostkust van de Amerikaanse staat Maryland. Vaak met Jay Byrd aan zijn zijde, wiens fijne album At Home Again we hier eerder dit jaar ook al aandacht gaven. Massey heeft een wat hese zangstem, waardoor de vergelijking met Steve Forbert al snel gemaakt kan worden. Op Players kun je daar trouwens ook Elliott Murphy aan toevoegen. Het titelnummer meer…

Met Charley Crockett heeft het festival TakeRoot een van de meest interessante countryartiesten van dit moment gecontracteerd. Een harde werker die zijn eigen zaakjes regelt. Na een succesvolle hartoperatie gaat hij weer huppelend over het podium. Zijn nieuwste album The Man From Waco (Son Of Davy Records) is misschien wel zijn beste tot nu toe. Voor het eerst helemaal opgenomen met zijn eigen band.

Meer dan in welke andere muziekstijl ook, komt het in countrymuziek aan op geloofwaardigheid. Want je kunt wel allemaal verhalen vertellen meer…

I’ve seen the future of americana and its name is….. Nee, zover willen we hier lang niet gaan. Maar Florida (Monument) van Pillbox Patti is wel een belangrijk album. Enfin, ze noemt het een EP, maar met een speelduur van net geen 30 minuten mag je het ook best een album noemen. Waarom dit een belangrijk album is? Pillbox Patti, een pseudoniem van de oorspronkelijk uit Starke, Florida afkomstige Nicolette Hayford, maakt hier met gebruikmaking van onder meer een drumcomputer, samplemachine en jankende steelgitaar een countrypop-plaat van nu. Dat wil zeggen, nummers meer…

Wat direct opvalt aan de nieuwe plaat van Jeffrey Halford & the Healers is dat Halford en de zijnen hun muziek nu iets meer laten overhellen naar soul. Dat is geen slechte stap. Natuurlijk had je dat al een beetje kunnen afleiden uit de titel: Soul Crusade. Another Skyline en Kitchen Door zijn uitgesproken soul-ig. Walk To The River is dan weer een bewerking van de gospelklassieker Wade To The Water en heeft de migrantenproblematiek als onderwerp. Verder hoor je toch vooral de bekende sound van Halford: door blues geïnspireerde americana. Niet slecht en niet hemelbestormend maar meer…

Ik heb een nieuwe vriend. Althans, zo spreekt Shawn Hess mij aan op zijn nieuwe album: Hey Friend (eigen beheer). Het is fijn om zo’n Honky Tonk Connaisseur als vriend te hebben. Hoewel, zo iemand is dan wel bevriend met iedereen, maar niemands beste vriend, zo leren we in het gelijknamige nummer. De uit Wyoming afkomstige Hess strooit op dit tweede album van hem met geweldige countrysongs. Songs met een kop en een staart, waarop Muskrat Jones (what’s in a name) mag uitblinken op zijn pedal steel. Ook fiddler Jackson Clarendon is in vorm en hetzelfde mag gezegd meer…