Tim Knol heeft de ongezonde leefstijl die zich bijna ongemerkt aan je opdringt bij het leven als artiest onderweg heel bewust achter zich gelaten. En hij voelt zich Lightyears Better (Excelsior Recordings), ook de titel van zijn nieuwe album. Een bezoek aan zijn huisarts was het eerste zetje; de pandemie hielp in zekere zin ook bij het roer omgooien. Hij ging wandelen en nam zijn gitaar mee, een creatieve manier om toch op te kunnen treden. Het titelnummer waarmee de plaat begint is direct een treffende weergave van zijn gemoedsstemming. Het klinkt uitermate opgeruimd. Knol schreef het net als een flink aantal andere nummers samen meer…

Down Every Road (Yep Roc Records) is een soulplaat met countryliedjes. De vader van Eli Paperboy Reed kwam met het idee om nummers van Merle Haggard op te nemen. En dat pakt wonderwel uit. De zanger Reed tuimelt over de noten op Somewhere Between, een van de negen composities van Haggard. Daarnaast zijn er nog drie songs die Haggard bekend maakte. I’m A Lonesome Fugitive van Liz en Casey Anderson bijvoorbeeld. En de uitvoeringen zijn puik. Lichtjes fantastisch zelfs. Helemaal nergens wringt het, alles klinkt alsof het allemaal zo bedacht is. Wat niet betekent dat Reed natuurgetrouwe meer…

De naam van Stephen Doster duikt een paar keer op als gitarist en producer in besprekingen van cd’s op deze site, maar zijn eigen werk werd hier nog niet eerder besproken. Toch loopt hij al een tijdje mee. In het midden van de jaren zeventig woonde de Texaan in Londen om het daar te maken in de popbusiness, totdat hij hoorde dat Austin zich ontwikkelde als een walhalla voor livemuziek. Dus keerde hij terug naar Texas. Over The Red Sea (Faw Records) is zijn derde soloplaat, daarnaast werkte hij samen in gelegenheidsformaties met mensen als Bill Carter en Will Sexton. Doster was betrokken bij de eerste meer…

Remain (Gypsy Soul Records/Bertus) is de titel van de tweede plaat van de formatie Bywater Call. Met een bezetting van zeven personen is het niet zo moeilijk om wat power over te brengen, maar het verschil maak je door af en toe ook even gas terug te nemen. Dat doen ze bijvoorbeeld op het titelnummer. En ook dan overtuigen ze met overgave. En heus niet alleen door de gepassioneerde zang van Meghan Parnell. Muziek kent geen grenzen, dat blijkt maar weer eens met de zuidelijke soul van deze formatie uit Canada. Aanbevolen voor fans van iemand als Sass Jordan. Dave Barnes (gitaren), Alan Zemaitis meer…

‘I’m only eighteen and I work in a bar I’m learning to smoke and play guitar / I’ve got a degree in la la la la la.’ Zo begint het liedje Best Of You, het eerste nummer van Not Quite The American Dream (Palo Santo) van Diesel Park West. Daarop kijkt songschrijver John Butler terug op 33 jaar spelen in een rockband. Het heilige vuur is er nog steeds, maar hij heeft wel wat waarschuwende woorden voor toekomstige collega’s. ‘Ah look out kid I know how you feel / I know the deal / But that’s when they take the best of you.’ Hij kan het weten, want zijn band uit het Engelse Leicester is nooit echt de pubs meer…

Wie is Lera Lynn? Het in een fraai ouderwets kartonnen klaphoesje gestoken Have You Met Lera Lynn? geeft een niet geheel eenduidig antwoord. Zo begon tien jaar geleden de recensie van het debuut van deze vrouw, die ik toen nog omschreef als een countryzangeres, die moeiteloos een meer alternatieve aanpak integreerde. Het album kreeg een waardering van drie sterren en ook al was nog niet duidelijk wat we verder konden verwachten van Lera Lynn, die eerste ontmoeting wekte voldoende vertrouwen voor een mooie toekomst. Met Something More Than Love (Icons Creating Evil Art/PIAS) kunnen we een meer…

De naam Bill Scorzari kwam me bekend voor maar de zoekfunctie op site verwees alleen naar de lijstjes van 2017 waarin een lezer het vorige album van Scorzari als een van zijn favoriete albums noemde. Het nieuwe album van deze Bill Scorzari heet The Crosswinds Of Kansas (eigen beheer). Dat is opmerkelijk omdat Scorzari een geboren en getogen New Yorker is, een voormalige advocaat die tegenwoordig volledig overgestapt is op het muzikantenbestaan. Maar goed, in het openingsnummer, I-70 East, reist hij over de snelweg, de winden van meer…

Na het prachtige onlangs besproken Eagle Number 65 van Lloyd Maines nog maar eens aandacht voor een grotendeels instrumentaal album. Cross The Rolling Water (Hudson Records) van Hannah Read & Michael Starkey heeft hier namelijk ook al heel wat rondjes gemaakt. Er is bij deze voornamelijk uit samenspel van viool en banjo opgetrokken composities geen ontkomen aan; de muzikaliteit dwingt je om er volop je aandacht bij te houden. Read (viool, gitaar, zang) komt uit Schotland, maar ze verhuisde naar de oostkust van de Verenigde Staten om serieus studie te maken van Amerikaanse old-time, ook al meer…

Eerlijk gezegd wist ik niet zeker of ik het album Eagle Number 65 (eigen beheer) van Lloyd Maines moest aanvragen bij de artiest om het te kunnen bespreken. Want stel je voor dat het een beetje tegen zou vallen. Zou ik dan de door mij zeer bewonderde steelgitarist moeten afvallen? Want instrumentale albums, nou ja, die draai je nu eenmaal minder vaak. Zijn minder spannend. Missen een verhaal. Missen diepgang. Missen de emotie. Dat alles bedacht ik vooraf. Om vervolgens toch een mailtje te sturen naar de Texaan. En nu draait de cd zijn rondjes. Niet een paar keer, maar echt heel vaak al. En er meer…

The Brother Brothers hebben al naam gemaakt met hun geweldige harmonische samenzang. Cover To Cover (Compass Records) is het derde album van de broers uit Brooklyn, New York. Het eerdere werk leverde ze vergelijkingen op met Everly Brothers en Simon & Garfunkel. Op boterzachte wijze glijden de stemmen van Adam (zang, fiddle, Wurlitzer) en David Moss (zang, cello, gitaren) langs elkaar. Als één instrument eigenlijk. Op het eerste gehoor komen covers als That’s How I Got To Memphis (Tom T. Hall), These Days (Jackson Browne) en You Can Close Your Eyes (James Taylor) misschien wat braaf over, maar meer…