Voor wie niet van moderniteiten houdt, of voor wie degelijk handwerk in de countryfolksfeer kan waarderen, is er The Crossing (Speakeasy Studios) van Andrés Miguel Cervantes. Cervantes is een uit San Diego, Californië, afkomstige singer-songwriter met Mexicaanse wortels. Zijn liedjes zijn over het algemeen klein gehouden met de akoestische gitaar als uitgangspunt. Duidelijk wordt dat Cervantes veel geluisterd moet hebben naar mannen als Townes Van Zandt en Leonard Cohen. In zijn wereld is het niet alles zilver dat blinkt. Zijn songs gaan vaak over hard meer…

Het eerder dit jaar verschenen album Sinner’s Shrine van Dean Owens is verplichte kost voor fans van Calexico. De Schotse singer-songwriter trok met de Amerikaanse band net over de grens naar Mexico en focuste op de problemen aldaar, net zoals Joey Burns en John Convertino dat in de beginjaren van Calexico deden. Maar hoe zit het met hun nieuwe album? De band zocht de afgelopen jaren steeds meer grenzen op. Op El Mirador (City Slang/Konkurrent) trekt Calexico heel diep Zuid-Amerika in. Dat betekent dat er niet alleen tex-mex met trompetten te horen valt, maar ook meer…

Komend najaar is het 44 jaar geleden dat Arthur Lamonica een grote hit had in Nederland. Toen maakte hij als gitarist deel uit van The Shirts en haalde door hem geschreven Tell Me Your Plans de vierde plaats in de Top-40. Een jaar later was Laugh And Walk Away ook nog een hit. Nu komen we Lamonica tegen als voorman van Rome 56, een band waarmee hij al meer dan 20 jaar balanceert op het koord dat gespannen is tussen rootspop en powerpop. De nieuwste worp van de band heet Days Of Carefree Living (Think Like A Key Music). Nu is band misschien wel een groot woord; in feite bestaat Rome 56 meer…

32 min. 49 sec. is de speelduur van het nieuwe album, Country Coming Down (Thirty Tigers), van de Texaan Paul Cauthen. Klopt het nu dat de duur van de gemiddelde cd steeds korter wordt? En heeft de afname van speelduur wellicht te maken met het gegeven dat nieuwe muziek (gelukkig) ook weer op vinyl verschijnt? Toen eind jaren tachtig de cd zijn intrede deed was de wens van veel platenmaatschappijen om voor nieuwe albums meer muziek aangeleverd te krijgen dan tot dan toe gebruikelijk was. Op de nieuwe zilveren geluidsdrager kon de muziekindustrie meer…

Als je leest wie er allemaal meespelen op Stolen Time (Outside Music) van Abigail Lapell, denk je: hoe kan het? Je hoort ze in eerste instantie niet, de blazers, de drummer, de mondharmonicaspeler en de anderen; zo worden je oren toegezogen naar de magische en bezwerende stem van de uit Toronto afkomstige Abigail Lapell. Ja, de akoestische gitaar of de piano waarop Lapell zichzelf begeleidt, die vallen wel op. Maar het is echt die stem, die soms doet denken aan Gillian Welch en/of Natalie Merchant, die alle aandacht naar zich toetrekt. De schitterende meer…

Voor het betere beukwerk verwijzen wij graag naar Wreckage From The Fire (eigen beheer) van Aaron Skiles. Daar staan acht nummers op waarop de elektrische gitaren als jonge veulens voor het eerst de wei inrennen. Het is ook een soloplaat van Skiles, hoewel we hem geen jong veulen zullen noemen. Skiles zat namelijk jarenlang in een band, Bourbon Therapy, uit San Francisco, maar tijdens de corona-periode viel die uit elkaar. Ondertussen zat hij wel met een paar nieuwe nummers waar hij toen niks mee kon. Hij vroeg zijn vriend Mike Patton (bassist bij de Drive-by Truckers om meer…

Berichtje in de mailbox. In juni verschijnt het tweede album van The Lucky Ones. Een mededeling die vrolijk stemt, maar tegelijk ook een ongemakkelijk gevoel brengt. Want het voortreffelijke debuut The Lucky Ones (eigen beheer) uit september 2021 ligt nog steeds op het bureau en dat betekent dat de recensie nog niet geschreven is. Aantekeningen zijn er al wel, dus nu direct alsnog aandacht voor deze formatie uit het noordoosten van Canada. Uit het territorium Yukon komen ze en die naam verbinden we hier onmiddellijk met Yukon Railroad, een prachtig liedje in de uitvoering van The Nitty Gritty meer…

Dat de uit Oklahoma afkomstige Beau Jennings ook enkele jaren heeft gewoond in New York is nog goed te horen op enkele nummers van Heavy Light (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous). Want op The Comeback en Bring A Little Light neigt zijn degelijke rootsrock naar een aanpak die zou kunnen gedijen in stadions. Denk daarbij aan een Southside Johnny of Willie Nile. En de overgave aan rock-’n-roll op slotnummer May This Song Be In Your Heart past daar ook bij. Maar laten we daarbij vooral niet vergeten dat ze in Oklahoma de laatste jaren ook flink aan de weg timmeren. Dus zijn begeleidingsband The Tigers bestaat meer…

Eindelijk weer eens een debuut om U tegen te zeggen. We hebben het dan over Delusions Of Grandeur (Petaluma Records) van Sophie & The Broken Things. Sophie is de in Maryland opgegroeide Sophie Gault en The Broken Things zijn begeleiders uit haar huidige woonplaats Nashville. The Broken Things zijn overigens vernoemd naar een nummer van de door Gault bewonderde Julie Miller. Een andere invloed is Lucinda Williams. Op sommige momenten klinkt Gault ook als een nog jonge Williams. De 10 uitstekende songs werden gemixt door Ray Kennedy, die zulks in het verleden ook deed voor meer…

Toets de naam Johnny Beauford in op de zoekfunctie van deze site en er komen twee recensies tevoorschijn. In 2015 schreven we over de poppy rootsrock van de band Jack Kerowax. En in 2017 waren we enthousiast over Bravo Max, waarin we net als twee jaar eerder Cavedogs noemden ter referentie. Ook Just A Little Pick Me Up (St. Cait Recordings) brengt powerpop. Opener Killer Bus Driver zou je zelfs punkpop kunnen noemen. Beauford werkt samen met Jonathan Jackson en Garrett Padgett en hij doet dat al zo’n tien jaar. Een triobezetting dus, bijna een garantie voor power. Cool Breeze is een vlot meer…