We missen wel eens wat en je kunt niet alles bespreken dat uitkomt. Maar als iets erg goed is, moeten we af en toe terug naar een album dat al meer dan een half jaar in de spreekwoordelijke schappen ligt. Dat gebeurt nu bij I Wanna Start A Band (eigen beheer) van Britton Patrick Morgan. De man groeide op in het oosten van Kentucky (wat is dat toch met Kentucky? Komen daar ook mensen vandaan die matige plaatjes maken? Die bespreken we hier dan maar niet). In het titelnummer droomt een jonge Morgan ervan om een band te beginnen met Levon Helm, Emmylou Harris, meer…

Ook al heeft de Texaanse singer-songwriter Hayes Carll zijn plaatsje in de twintig jaar dat hij platen maakt intussen wel ingenomen, een grote bekendheid is hij niet. Weliswaar trok hij de aandacht door er vandoor te gaan met de vrouw van Steve Earle, vooral doordat die daar nogal een nummer van maakte, maar ook dat bracht hem geen wereldroem. Hoeft ook niet, het gaat immers om de liedjes. You Get It All (Dualtone) biedt er elf. Carll schreef ze met diverse collega’s. En trouwens ook met zijn vrouw Allison Moorer, die ook medeverantwoordelijk is voor de productie. Op Nice Things komt God in meer…

Wanneer Lost Camp Dreams een voorproefje is van wat het komende muziekjaar gaat brengen dan kan dit jaar nu al niet meer stuk. Wat is dit een wonderschone ep. Zes nummers staan erop, de ene nog spannender dan de ander. Verantwoordelijk voor al dit moois? Jason Dea West, een independent artiest die zich beweegt in het folk/punk-genre. De grote gemene deler in deze genres is de DIY (Do It Yourself)- attitude. Vooral bezig zijn met het uitdrukken van emoties via muziek en minder met het virtuoos beheren van de instrumenten. Met een aantal bevriende muzikanten is meer…

Die man in het midden op het hoesje van Walk The Walk (eigen beheer) van Stash heeft zo’n bekende kop, maar wie is het ook alweer. Een blik op de achterkant geeft duidelijkheid Ted Russell Kamp, de Amerikaanse multi-instrumentalist/singer-songwriter met Nederlandse roots. Naast Kamp bestaat het trio Stash uit drummer Joey Peters en rootsrocker Rich McCulley, die ook al sinds het begin van dit millennium solo-albums maakt (zie bij voorbeeld deze: link). Rootsrock, het woord is gevallen. Dat is ook wat je, in 13 nummers, op dit album voorgeschoteld krijgt. Zo meer…

Nee, het is in combinatie met Richie Mayer niet een extra aflevering van de rubriek albumhoezen, maar gewoon een recensie. People In Cars (Submarine Cat Records) is niet het eerste album van Curse Of Lono dat we bespreken. De titelloze ep uit 2016 kwam aan bod in de rubriek roundup en een jaar later schreven we ook over het volwaardige debuut Severed. Helaas kwam As I Fell niet verder dan aantekeningen (glamrock, Jesus And Mary Chain, Velvet Underground, slidegitaar, atmosferisch donker, donkere stem, blazers, een lieve versie van Nick Cave; dat soort meer…

Een nogal lelijk hoesje. Vond Richie Mayer misschien zelf ook wel. Dus staat zijn naam niet op de voorkant. Ook de titel The Inn Of Temporary Happiness (Revisited) (eigen beheer) ontbreekt. Vervelende trend, al die covers zonder letters. Maar goed, over de muziek dan maar. Die is namelijk best de moeite waard. Mayer speelde begin jaren 80 in Loose Lips, een band uit Chicago die net als Cheap Trick, Shoes en Pezband powerpop maakte. Dat doet hij nog steeds. Staat ook op het nummerbord van die zwevende auto: PWR POP. De pandemie was aanleiding om zich zo ongeveer op te sluiten in meer…

In 2013 verscheen er van Jeroen Kant een album met de titel De Lafaard Kapitein. Dat is de Brabander niet langer. Hij durfde het aan om de huur van zijn woning in Tilburg op te zeggen en woont sinds 2020 op een boot in De Biesbosch. Weg van alles en iedereen. Daarover gaat het op Water (eigen beheer). Kant deed vrijwel alles zelf in zijn drijvende studio. Hij is er gelukkig. Ver van de stad is hij niet langer op de vlucht. Hier komt hij tot rust. ‘Laat me drijven met de stroom, hier word ik wakker in een droom’, zingt hij op het titelnummer. Kant nam geluiden van vogeltjes en het klotsende water op meer…

De mannen van Susto stoeien met een dubbele regenboog op Time In The Sun (New West Records/PIAS). Op het nummer Double Rainbow vraagt Justin Osborne om een teken van God. Want de God Of Death stond voor de deur van zijn vader, die na jaren de strijd tegen kanker op moest geven. Tegelijk bleek zijn vrouw in verwachting van een eerste kind. Dus is het album een reis door de oneindigheid. Over de levenscyclus die nooit ophoudt. Zo psychedelisch als de kleuren van een regenboog derhalve. Op Time, Love & Fun glijden ze evenwel van de gekleurde ronding om te zweten tijdens meer…

Om maar gelijk de toon te zetten; Mercy (Late August Records) is het minste album binnen de discografie van Cody Jinks. En dat is ronduit bedroevend. De beste man heeft zoveel meer in zijn mars. Denk aan zijn geweldige cover van de Pink Floyd-song Wish You Where Here. Maar goed, het album Mercy. Negendertig minuten waarin twaalf nummers tergend nietszeggend voorbij kabbelen. De stijl van de songs is het best te omschrijven als “middle of the road”. Het gebruik van dobro en steel guitar moet de muziek wellicht meer…

Rauwe gitaren en zoete zangharmonieën, dat is de kracht van The Wild Feathers uit Nashville. Alvarado (New West Records) staat er vol mee. De band is al even bezig, maar bij de grote platenmaatschappijen lukte het ze niet om de nieuwe Eagles te worden. Dus pakten ze het anders aan. Het vierde reguliere studio-album namen ze niet op in een moderne studio, maar in een blokhut en een kelder. Eindelijk lukte het om het al acht jaar oude titelnummer het juiste gevoel mee te geven. Dat klinkt als een zilveren droom. Denk aan een band als Dawes. Ain’t Lookin’ komt met doffe meer…