Voor een goede portie countrysoul kunt u ons altijd wakker maken. Dus maken we tijd voor Create Your Own Mythology van Kristin Diable. En dat is wederzijds, want Diable opent het album met het overtuigende I’ll Make Time For You. Hoewel, het zal wel tegen iemand anders gericht zijn. Diable groeide op in Louisiana en zette in 1999 haar eerste stappen op het podium. In 2009 volgde dan eindelijk een eerste album en zes jaar later volgt dan deze tweede volwaardige plaat die dan wel gelijk word geproduceerd door Dave Cobb. En je zou kunnen zeggen: alles meer…

Hard en gruizig komt de gitaar binnen. Comin To Me is een geweldig begin van Hippielovepunk (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) van Cody Canada and the Departed. Een honky tonk piano. Snerende zang. Inbetweener is al net zo overtuigend. Lekkere riffs. Harde gitaar. Toetsen. Dit is het soort zuidelijke rock-’n-roll zonder opsmuk waar we nooit genoeg van krijgen. Denk aan Daddy, Webb Wilder, Dan Baird of de Joe Ely Band. Revolution middels powerpop? De van Oklahoma naar Texas verkaste Canada draait zijn hand er niet voor om. Het samen meer…

Coveralbums, wat moet je ermee? Anders dan in het verre verleden worden albums tegenwoordig vaak beoordeeld op de zelfgeschreven songs. Hoe goed zijn die? En hebben ze misschien betrekking op het eigen leven van de auteur? Een coveralbum komt er dan wat bekaaid vanaf. Voor Lifeboat (Sony) van Mazgani ben ik maar eens gewoon voor gaan zitten. “Kon ik ervan genieten?”, dat was de belangrijkste vraag. En die vraag kan met een voldragen ’ja’ beantwoord worden. 14 nummers, van Leonard Cohen, PJ Harvey, Otis Redding, Cole Porter en anderen worden door meer…

Fluff (Alive Natural Sound/Sonic Rendezvous) is een soloplaat van Andy Gabbard van Buffalo Killers. Over die band uit Cincinnati, Ohio, hebben we ons in het verleden al positief uitgelaten. Dat zijn we ook over dit project van de voorman van het trio. De gitarist knutselde de plaat in twaalf uur onafgebroken hard werken in elkaar, waarbij hij alle instrumenten bespeelde. Ook de zang met koortjes is allemaal Gabbard. Knap werk, want Fluff is een heerlijke rockplaat die past tussen albums van Posies, Big Star en Urge Overkill. Het is de plek waar meer…

“Wat je van ver haalt is lekker”, zo luidt een bekend gezegde. Dat betekent overigens niet per sé dat iets van bij ons niet lekker kan zijn. Maar het gaat in elk geval wel op voor Be Here Now van Alison Ferrier, een zangeres uit het Australische Melbourne. Dit tweede album van Ferrier is een schot in de roos. Een voorbeeld van hoe een americanaplaat zou moeten klinken. Het begint al met de fantastische stem van van Ferrier die tegelijkertijd koel en zwoel is. Misschien is Ferrier niet eens de beste zangeres in het genre, maar ze durft wel lekker uit te halen, zoals je meer…

De Texaanse inbreng op TakeRoot komt dit jaar van Danny Schmidt en zijn vrouw Carrie Elkin. Twee keer treden ze op. Beiden mogen ze een keer de hoofdrol vervullen in Groningen (De Oosterpoort, 12 september). Als dat geen harmonie is. Owls (Live Once Records) is het nieuwste album van Schmidt, waarop de songwriter-singer (in die volgorde volgens hemzelf) in 11 liedjes de psyche van de mens tracht te doorgronden. De behaaglijke klanken slaat de folkzanger met pet als een kleed om dolende zielen die in gevecht zijn met hun demonen (Girl With Lantern Eyes) of meer…

Elke dinsdagavond staat Weldon Henson op de planken van de Broken Spoke om de eenzaamheid te vieren met alle danslustigen uit Austin en omstreken. Hij zingt over de whiskyfles die zijn beste vriend is en de jukebox die een oude countrylovesong langs de naald haalt. Op Honky Tonk Frontier (Continental Record Services/Munich) slaat Helson geen bar over. Ook al beseft hij dat hij zijn tijd verdoet, het maakt hem niet uit. De neonverlichting en het poolbiljart, dit is zijn leven. De leegheid van het bestaan ben je zo vergeten als je een fles bij meer…

Pulling Your Sword Out Of The Devil’s Back (Busted Flat Records) is het nieuwe album van de labelbaas/producer/singer-songwriter Brock Zeman. Ja, een bezige bij is deze Canadees. Dit album is inmiddels ook al Zeman’s elfde plaat sinds 2003. En geen spoor van verzwakking want PYSOOTDB kan er weer zeker mee door. Zeman is een woordkunstenaar die er mee wegkomt dat hij soms meer woorden in een tekstlijn legt dan er in passen. Intrigerend is dat. Het is dat hij een wat knauwerige stem die me niet zo ligt, anders zou ik dit album nog meer…

Een beetje doorgewinterde americanist kent Evan Phillips wel: als voorman van de Whipsaws of als een van de drie singer-songwriters in Easton Stagger Phillips. Dat hij ook zelf, onder eigen naam, albums uitbrengt is niet iedereeen bekend. Maar dat zou toch na kennisname van Silhouettes (eigen beheer) dienen te veranderen. De man uit Alaska bereikt hier een dermate hoog niveau dat een doorbraak naar een groter publiek gerechtvaardigd zou zijn. Een bloedmooi album, vol zwierige klassiek melodieuze, americana. Onder andere over een Lonely Mountain, meer…

Net als John Moreland en Austin Lucas is Samuel Barker een voormalige punker die tegenwoordig in rootsliedjes doet. Op het akoestische These Lonesome Nights (Sam’s Handmade Records) valt dat vooral op te maken uit de rauwe intensiteit die de Texaan laat horen. Barker schrijft over rebellie en het overwinnen van de obstakels van alledag en als hij daarmee 25 mensen bij een concert kan vermaken, is hij een tevreden man. It’s Okay To Be Okay weet hij. Maar op No Saints Here laat hij weten dat hij niet iemand kan zijn die hij niet is. Barker meer…

De koning is dood. Leve de koningin! In mei van dit jaar overleed B.B. King, sindsdien heerst de koningin in haar eentje over Beale Street in Memphis. Wie dat is? Barbara Blue! Sinds 1997 treedt ze vijf avonden per week op in de hoofdstraat van de blues. Memphis Blue – Sweet, Strong & Tight (eigen beheer) is haar nieuwste album. En dat is een verdraaid lekker plaatje. Blue beschikt over een rokerige stem, resultaat van al die nachten in zaaltjes waar het blauw stond van de rook. Ze heeft de Super Blues en dat is geen leugen, zoals ze op het nummer laat meer…

In een vorig leven, van 1985 tot 2007, zat Michael Rank in de rockband Snatches of Pink. Een band die zelfs, onder de naam Clarissa, een deal had met een major platenmaatschappij, maar die net niet doorbrak naar een groot publiek. Nadat de groep ter ziele was gegaan stopte de uit North Carolina afkomstige Rank met muziekmaken. Eerst toen zijn vriendin hem vijf jaar geleden verliet, begon hij weer nummers te schrijven. Ditmaal geen rocksongs, maar folk- en countryliedjes. Bovendien begon hij in hoog tempo albums uit te brengen. Horsehair meer…

Nadat gitarist Kreg Self om gezondheidsredenen moest stoppen, moedigde hij de overige bandleden van Hogjaw aan om door te gaan. Spoedig stond vervanger Jimmy Rose op de stoep. Rise To The Mountains (eigen beheer) is het vijfde album van de band uit Arizona. Het begint met het titelnummer en dat is ruim zeven minuten southern rock op zijn best. Vooral door de dubbele gitaaraanpak. De tempowisselingen maken het meeslepend. Fraai, heel fraai. Ook op Leavin Out The Backside twee gitaren die samen meer…

Blackheart Honeymoon is een interessante band uit Seattle, Washington. Op Mountains Speak (eigen beheer) brengen ze rootsy indiepop die redelijk licht te verteren is. Met de grunge die 25 jaar geleden de wereld vanuit deze contreien overspoelde, heeft dit niet veel van doen. Er valt eerder te denken aan collegerock uit de jaren tachtig. De poppy melodieën hadden zomaar rond die tijd uit Georgia kunnen komen. Een gitaar flonkert door het midtempo titelnummer, een puik stukje melodieuze altcountry. Bodies gaat met samenzang en handgeklap. Het meer…

Dat alternatieve van altcountry, hoe staat het daar nu eigenlijk mee? Vroeger stond dat misschien wel voor een echte aparte muzieksoort, maar kun je tegenwoordig niet alles wat geen brocountry is altcountry noemen? Wel, zover wil ik niet gaan. Maar die prachtige countryplaat So This Is Life (eigen beheer) van Courtney Patton wil ik hier toch wel graag onder de aandacht brengen. Patton is een Texaanse zangeres, die met haar tweede album echte country wilde brengen. En volgens producer Drew Kennedy kon ze nooit genoeg country waltzes op een album zetten. Opvallend meer…

Het lang geleden aangekondigde solodebuut van Brent Best is eindelijk daar. De Slobberbone-voorman had uiteindelijk vijf jaar nodig voordat hij Your Dog, Champ (Last Chance Records/Sonic Rendezvous) het licht kon laten zien. Daar lagen diverse oorzaken aan ten grondslag. Zowel in de privesfeer (schoonvader overleed en zijn echtgenote verloor haar huis door optreden van de hypotheekverstrekker) als op het artistieke vlak: het duurde een tijd voordat Best nou precies wist hoe het album zou moeten klinken. Bovendien verloor hij door een computercrash meer…

Bah. Bah. Bah. Dat is wat we eerst toch echt even kwijt moeten over de eerste drie nummers van 3 Shots (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) van Hollis Brown. Dat is heel erg vervelend, want wat waren we twee jaar geleden enthousiast over Ride On The Train (zie recensie). En wat speelden ze dat jaar een fijne set op TakeRoot (zie recensie). De remake Gets Loaded (zie recensie) van Loaded van Velvet Underground mocht er ook zijn. Dus dit doet pijn. De losse benadering die dit jonge bandje uit New York kenmerkte is met 3 Shots grotendeels meer…

De Ier Ben Reel trok in 2013 samen met de Amerikaan Tommy Womack als een duo door Amerika en Engeland. De stijl van de rootsrocker uit Nashville is een goede indicatie van wat er hier gaande is op 7th (eigen beheer/Sonic Rendezvous) van Reel. Vooral de eerste vier nummers van deze cd bieden het soort catchy rootsrock waar Womack het patent op heeft. Op opener Lucky Streak doet Reel zijn mond open en je weet onmiddellijk dat het goed zit. De scherpte van de zijkant van een vel papier uit een kopieerapparaat. One Of These Days is een meer…

Het titelnummer Blackbirds (Proper/Bertus) is misschien gelijk wel het hoogtepunt van het nieuwe album van Gretchen Peters. Met die schurende elektrische gitaar van Doug Lancio zou het zomaar een nummer van Lucinda Williams kunnen zijn. Het daarop volgende Pretty Things wordt dan eigenlijk net iets te mooi gedaan. Peters brengt liedjes waarin goede dingen gebeuren in slechte dromen (When All You Got Is A Hammer). Everything Falls Away wordt zorgvuldig opgetrokken rond het pianospel van Barry Walsh. Peters zingt engelachtig, terwijl ze meer…

Alle hipsters die met Daniel Romano de country hebben ontdekt, zouden ook eens moeten luisteren naar dit Greyhound Blues (eigen beheer) van Geronimo Getty. Uitermate cool plaatje! Met Mister James begint het direct helemaal goed. De zang houdt het midden tussen Johnny Cash en Sal Valentino. De laatste was zanger van de legendarische band Beau Brummels. En wie Johnny Cash was, hoef je geen hipster meer uit te leggen. Diens American Recordings maakten country immers cool. Afijn, dat nummer Mister James draait rond meer…

Hillbilly punkblues, het is een kwestie van flink doorstampen voor Left Lane Cruiser. Een slidegitaar die verstrikt raakt in de takken. De versterkers op tien. Hard trappen op de pedalen voor nog meer overstuurde noise. Boogie tot je er bij neervalt. Op Dirty Spliff Blues (Alive Natural Sound/Sonic Rendezvous) zweert het trio bij het gebruik van wiet. De boodschap van dit album is nogal eendimensionaal. De planten vormen op de hoes een ondoordringbaar veld zo ver het oog reikt, toch laten deze jongens zich niet bedwelmen. Zoals gezegd, dit is meer…

Het Ierse Villagers is 12 september een van de headliners op TakeRoot, het jaarlijkse festival in De Oosterpoort in Groningen waar verleden, heden en toekomst van Amerikaanse muziek worden gepresenteerd. Opmerkelijk, want in 2010 stond de band nog op Eurosonic, het festival in Groningen waar juist Europese popmuziek centraal staat. Amerikaanse rootsmuziek heeft ook Ierse wortels zullen we maar denken. Met Villagers kan TakeRoot vast een jonger publiek bereiken. Prima. Darling Arithmetic (Domino/V2) maakt nieuwsgierig naar meer…