Laatst zat ik te kijken welke platen we hier 10 jaar geleden bespraken en toen viel mijn oog op Beneath The Ashes van ene Michael McDermott. Bijzonder, want een paar weken geleden ontvingen we West Side Stories (eigen beheer) van The Westies, een band waarvan het echtpaar Heather Horton en Michael McDermott de spil is. Ja, inderdaad diezelfde McDermott van 10 jaar terug die toen werd beschreven als een singer/songwriter met een veelbelovende start die hem zelfs in de Amerikaanse hitparades bracht, en een evenharde val in de diepte met drank, meer…

Dayna Kurtz heeft een stem als een waldhoorn. Diep, donker, doorleefd. Precies het juiste timbre voor de zwaarmoedige soul van Rise And Fall, het nieuwe album waar Kurtz allerwegen applaus mee heeft geoogst. Jan Donkers kon er in Gonzo’s Return geen genoeg van krijgen, bijvoorbeeld. Er is technisch gezien ook weinig op aan te merken. Vlekkeloze productie, subtiel georkestreerd en gloedvol gezongen. Laat dat maar aan Dayna Kurtz over. Alle tien liedjes zijn per stuk zonder meer goed voor vier, misschien wel vijf sterren. Indrukwekkend in meer…

Six String Drag zorgde er met Whiskeytown, Backsliders, Lou Ford, Two Dollar Pistols en Jolene voor dat North Carolina in de jaren negentig het middelpunt vormde van de altcountry. De tweede plaat High Hat werd destijds geproduceerd door Steve Earle en kwam uit op diens label E-Squared. Daarna gaf de band rond Kenny Roby er de brui aan. Na 18 jaar is Six String Drag terug met Roots Rock ’N’ Roll (The Royal Potato Family/Bertus), een album dat precies biedt wat de titel belooft. Wat daarbij opvalt is dat de focus ligt op de jaren vijftig en meer…

Met liedjes over cowboylaarzen ben je bij altcountry.nl aan het goede adres. De hoofdpersoon in Cowboy Boots zeult met ‘a suitcase full of heartache and pain’ en wekt daarmee nog sterker onze interesse. Dat zo’n mooie trage song ook nog eens zang heeft die Graham Parker in herinnering roept, is helemaal meegenomen. Joyful Noise (Old School Records) van King Of The Tramps brengt negen puike plukjes rootsrock. De band uit Auburn, Iowa, verkent met Weather het veld tussen Little Feat en The Band. Ruwe vocalen met een meer…

Het moest er verdorie een keer van komen. Richard Shindell en Lucy Kaplansky maken al jaren de mooiste platen, zingen regelmatig mee op elkaars albums, maar hadden – afgezien van het triootje Cry Cry Cry met Dar Williams – nog nooit samen een plaat opgenomen. Nu is het eindelijk zover. Onder de naam The Pine Hill Project komen ze met Tomorrow You’re Going. Shindell en Kaplansky zijn beiden begiftigd met een goddelijke stem, maar zoals dat soms gaat, als duo lijken ze rechtstreeks uit de hemelen te zijn neergedaald. Een van de mooiste voorbeelden meer…

Achter de weinig opvallende naam My Baby gaat een Amsterdams trio schuil: zangeres/gitariste Cato van Dyck, drummer Joost van Dyck en de Nieuw-Zeelandse gitarist Daniel ‘Da Freez’ Johnston. We hadden het hier eerder over hen bij bespreking van de theatervoorstelling over Judee Sill. Maar het nieuwe album Shamanaid (Embrace Recordings) is weer heel andere koek. Het verschijnen van dit tweede album bracht ze al in De Wereld Draait Door. Die media–aandacht is zeer terecht want met dit album doet My Baby iets speciaals. Basis meer…

Als je niet meer woont in de streek waar je bent opgegroeid ken je het gevoel wel. Die streek doet nog steeds wat met je, zelfs al leven je ouders er al lang niet meer. Het blijft altijd in je zitten. In het geval van de thans in Stockholm wonende Eric Palmqwist is die streek uit zijn jeugd het eiland Gotland. Dat eiland is het onderwerp in Lojsta And Other Stories From An Island (Despotz Records), het nieuwe album van EP’s Trailer Park, de groep waarvan Palmqwist zanger/gitarist en songwriter is. Elk nummer op de plaat (elf stuks) heet naar een plaats op het eiland. In meer…

Op Radio 6 is tot en met 28 maart de Zwarte Lijst te beluisteren. Eigenlijk zou Matthew E. White daar in moeten staan. White is witter dan wit en toch zwarter dan zwart. Zijn tweede album Fresh Blood (Domino/V2) is een soulplaat om je vingers bij af te likken. Zie hem daar eens achter de piano zitten in zijn witte pak. Straks vleit hij zich begeleid door veel violen naast een vrouw. ‘Talking all night long, from the midnight on’, horen we (Take Care My Baby). White is een verleider en niet zomaar de eerste de beste. Marvin Gaye zou bewondering voor meer…

‘Americana in zijn puurste vorm, want gedragen door akoestisch gitaarspel en een louterend stemgeluid’ schreven we over John Statz’ vorige album Old Fashioned. ‘Pure americana’ is beslist ook van toepassing op zijn nieuwe plaat Tulsa (eigen beheer), alleen is het akoestisch gitaarspel minder prominent aanwezig. Dat heeft waarschijnlijk alles te maken met het feit dat niemand minder dan Jeffrey Foucault de productie ter hand heeft genomen. Die verzamelde een solide prachtband rond de nog altijd wat in de kantlijn opererende troubadour uit Denver, meer…

Voordat Hank Woji zich vestigde als singer-songwriter in Terlingua, Texas, had hij al jaren ervaring in allerlei bandjes die aan de Amerikaanse oostkust actief waren. Als bassist en percussionist speelde hij in het voorprogramma van tal van gevestigde namen, vooral in New Jersey. Op The Working Life (eigen beheer) leren we hem kennen als een volgeling van Woody Guthrie. Vooral in zijn teksten is diens invloed groot. Woji neemt het op voor vakbondsleden, werklozen en anderen die leven op de scherpe rand van de Amerikaanse meer…

Bij het vorige album van Johnny Dowd, Do The Gargon, constateerde ik dat dat voor mij een praktisch onbeluisterbaar album was. Bij het nieuwe album That’s Your Wife On The Back Of My Horse, laat ik dat voorbehoud ‘praktisch’ vallen. Deze is gewoon onbeluisterbaar. Of zou in elk geval niet beluisterd behoeven te worden. Niet door liefhebbers van americana, want daar heeft de muziek op dit schijfje niets mee van doen. Maar ook andere potentiële luisteraars kunnen dit nieuwe werk, dat Dowd solo in elkaar gezet heeft gerust links laten liggen. Tenzij meer…

Joe Pug was er even klaar mee. Na twee cd’s, vier jaar onafgebroken toeren en het wegtikken van onvoorstelbare hoeveelheden whisky was hij eind 2013 volledig opgebrand. Weer een talent in de knop gebroken? Nee, gelukkig wist hij zich te herpakken. ‘I just needed to start behaving like a human being again,’ schrijft hij. Langzaam hervond Pug de interesse in muziek. En maakte een nieuwe cd: Windfall. Fraaie teksten, mooi geproduceerd, vakkundig begeleid. Is hij daarmee terug op zijn oude niveau? Mmm… Zijn meer…

Rootsmuziek met koperblazers, dat roept vaak gemengde gevoelens op. Sommigen lopen er mee weg en anderen moeten er niets van hebben. Het is dus nogal wat als je ervoor kiest om blazers tot een vast bestanddeel van je sound te laten zijn. De Belgische formatie Mary’s Little Lamb deed het, want 3 van de leden van dit gezelschap zijn blazers (trombone en tweemaal kornet). De andere helft bestaat uit een drummer, een bassist en zanger-gitarist en belangrijkste songschrijver Bart Hendrickx. Fortune & Chance (eigen beheer) is het debuut meer…

Casey Weston heeft een Amerikaanse vlag gedrapeerd over de leuning van haar stoel. Die staat midden in een open veld in het lange gras. Hoesje in zwart-wit. Het is allemaal zo americana als het maar kan. Maar stop Young Heart (eigen beheer) niet in de cd-speler. Computergestuurde drums, synthesizers en een jaren-tachtig-sound die niet om aan te horen is. Als Weston al van country houdt, dan is het die van de lettergrepen-rekkende soort. Die overdreven nadruk op een tekst zonder emoties hoort misschien bij een jong hart dat meer…

Met onvaste zang roept Tod Hughes op om te dansen. Hopelijk staat hij steviger in zijn schoenen dan zijn wiebelige voordracht doet vermoeden, want anders loopt het niet goed af. Dan is het na Let’s Dance een kwestie van ‘drinking alone again’, zoals we horen op Brad’s Song. Changing Gears (eigen beheer) is een ep met zes nummers waarmee de singer-songwriter uit Calgary debuteert. Just Sing heet een van de liedjes. Hij doet dat met begeleiding van zijn band Tod Hughes Project. Aardig gedaan allemaal, maar om echt indruk te maken zal het gezelschap meer…

Aaron Newman & the OK Caravan (eigen beheer) is een debuut vol licht verteerbare rootsrock. Dat OK staat voor Oklahoma waar deze band vandaan komt. Aaron Newman & the OK Caravan zijn minder rechtlijnig dan de wegen in deze Amerikaanse staat. Op het fraai getitelde The Battle Of Washita River gooien ze het een en ander door elkaar, maar ze weten te voorkomen dat het een rommeltje wordt. Nadat een twangende gitaar het nummer opent, zoekt de band weer die lichtere toon op. In de melodie zit een beat die ergens doet meer…

In de recensie van het nieuwe album van Awna Texeira (hieronder) spreekt collega Vogel over een gebrek aan catchyness. Dat is inderdaad een ernstige zaak. Muziek zonder haken en ogen had net zo goed niet gemaakt kunnen worden, hoe aardig het soms ook klinkt. Gebrek aan catchyness valt The Ravenna Colt (het alias van Johnny Quaid, tot 2004 samen met Jim James aanvoerder van My Morning Jacket) niet te verwijten. Terminal Current zet royaal in met het pakkende Like Pioneers en doet er nog een tandje bij meer…

Awna Texeira kent u waarschijnlijk vooral als een van de twee zangeressen van Po’ Girl (naast Allison Russell). Maar daarnaast heeft de Canadese van Portugese afkomst ook een solo-carriere, en Wild One (eigen beheer) is daarin een tweede volledig album. Texeira is een multi-instrumentaliste die op dit album onder meer gitaar, banjo, ukelele, bas, diverse soorten toetsinstrumenten en accordeon speelt. En ze zingt natuurlijk. Dat ze het hart op de goede plaats heeft zitten en zich niet beperkt tot eigen (liefdes)besognes komt onder meer…

Op Guitar Town had Steve Earle het al over My Old Friend The Blues. En jawel, die stond weer eens op de stoep. Voor de zevende keer liep een huwelijk van hem spaak. De relatie met Allison Moorer hield niet langer stand. Dus maakte Earle een bluesplaat. Nou ja, soort van. Hij stoeit een beetje met de vorm, maar legt in het cd-boekje uit dat blues niets met vorm te maken heeft. En ook niet met een bepaalde streek in Amerika trouwens. De blues overkomt je. Zit in je. In de country van Earle zit altijd al heel veel blues. Maar heeft Earle op Terraplane (New West/Warner meer…

‘Alison, my aim is true’, zong Elvis Costello op zijn formidabele debuut. Zou Steve Earle die woorden ook wel eens hebben uitgesproken tegen zijn toenmalige vrouw Allison Moorer? Wie zal het zeggen. Ze hielden van elkaar en misschien doen ze dat nog wel, maar samenzijn ging niet langer. Moorer zingt erover op Down To Believing (Proper). En ze heeft het ook over haar autistische zoontje John Henry. Zware kost. Alsof ze al niet genoeg voor de kiezen heeft gehad in haar leven. Ze heeft het op Like It Used To Be en I’m Doing Fine even over haar meer…

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

De Nederlandse singersongwriter die zich Diftong noemt, loopt al aardig tegen de zestig. Hij verwerkte de beroemde dichtregels van Dylan Thomas in een liedje op zijn vorige maand uitgekomen vierde cd The Rocket Swing. Een bezoek aan het geboortehuis van de dichter leidde tot krachtig verzet tegen ‘the dying of the light’. Sterker nog: ‘my time will come’. Lang hoeft Diftong daar wat ons betreft niet meer op te wachten, want meer…

We hebben hier in het verleden wel eens de vraag gesteld of JJ Grey & Mofro nog wel thuishoort op deze site. Ging de band uit Florida niet teveel de kant op van funk? Ol’ Glory (Provogue/Bertus) roept die vraag niet op. Dit is funk, jazeker, maar dan wel funk uit het oude zuiden van de Verenigde Staten. De stroop druipt er vanaf. Tjonge, wat is die Grey een geweldige soulzanger. Op nummers als A Night To Remember en het titelnummer doet hij nauwelijks onder voor de white Texas soul shouter Roy Head. The Island is soul met akoestische gitaar waarin meer…

Over Trappers Cabin hebben we het hier al vaker gehad. Lees de recensie van The Law er nog maar eens op na voor veel meer over deze bijzondere artiest uit de Amerikaanse staat Georgia. Long Journey Home (eigen beheer) is de nieuwste plaat en die staat weer vol opmerkelijke avant-americana. Op Fortune And Fame golven de zware toetsen van links naar rechts. Vooral met de koptelefoon op heeft dat een geweldig psychedelisch effect. In zijn teksten roept Trappers Cabin een wereld op die de grenzen van de werkelijkheid ontstijgt. ‘I’ve swam a meer…

Uit Zweden werd ons onlangs de derde titelloze cd van The Porter Draw toegestuurd. Op The Porter Draw (eigen beheer) staat typische altcountry met veel liedjes over onderweg zijn, zoals Out On The Highway en One More Night. De band uit Albuquerque, New Mexico, zoekt het regelmatig in het oude Mexico. Op Out On The Highway dromen ze van een senorita en op This Town gaan ze ook de grens over. Op Bitter Pill verhalen ze over het verliezen van de dromen die ze hadden toen ze nog studeerden. Nu worden ze in het holst van de nacht gewekt door meer…