Met Wayfarer (Valve Records) is Dan Raza toe aan zijn derde album. Zijn vorige, simpelweg Two getiteld, verscheen in 2017. Daarna vroeg de Britse folktroubadour zich af wat hij verder nog wilde. Hij had vijftien jaar aan zijn carrière gewerkt en was een beetje uitgeblust geraakt. Londen en omgeving kende hij nu wel, hij was toe aan iets nieuws. Hij werd een reiziger en vertrok naar Nashville en maakte een reis door Amerika en Mexico en deed daarna ook het vasteland van Europa aan. In die tijd schreef hij de nummers voor Wayfarer. In Tijuana zag hij emigranten om het uiteinde van het hek tussen meer…

Van alleskunner, die kwalificatie kwam bij me op door een zinnetje op het A4’tje ter promotie van A Pawnshop Love Affair (Continental Record Services/Coast To Coast) van BJ Baartmans & Wild Verband. In die tekst gaat het over zijn kwaliteiten op ‘van alles met snaren’. Een van alleskunner dus. Is er een verschil met een alleskunner? Niet echt, behalve dat de van alleskunner wat minder de behoefte heeft om die kwaliteiten constant in de spotlights te zetten. De van alleskunner wil zelf ook worden meegesleept door de muziek. Hij is wel in te huren door derden, maar wil wel binding houden met meer…

Rebecca en Megan Lovell timmeren onder de bandnaam Larkin Poe (hun overoverover-etc grootvader; nog een neef van Edgar Allan) al een jaar of vijftien flink aan de weg met stevige, in blues en soul gedrenkte rootsrock. Met hun nieuwe album Bloom (Trick Woo) lijkt hun samenwerking tot volle bloei gekomen te zijn – voor het eerst schreven ze alle nummers samen, in plaats van om en om. Ze wonen tegenwoordig in Nashville, maar hun zuidelijke herkomst (Atlanta, Georgia) klinkt nog duidelijk door in hun schroeiende gitaarwerk en vooral de slepende sound van de zelfontworpen meer…

The Oak Ridge Boys vinden Mama’s Boys (Lightning Rod Records) een perfect cadeau voor moederdag. Daar zit wat in, want het is een eerbetoon aan alle moeders. Producer Dave Cobb kwam met het idee en dat viel goed bij de mannen die zich nog altijd jongens noemen. De vierstemmige zang van Duane Allen, William Lee Golden, Richard Sterban en nieuwkomer Ben James gaat even langs een stukje Rock Of Ages op Mama’s Teaching Angels How To Sing. Piano en pedal steel maken er echte ouderwetse country van en die stemmen vormen een warm bad waar moeder lekker in kan zakken. Maar meer…

Stories I Only Tell My Friends (Blackbird Record Label) werd live in de studio opgenomen in Chicago. De zang van Nikki O’Neill is niet altijd loepzuiver, een beetje hard in het hoog soms, maar dat is helemaal niet bezwaarlijk. Want hé, deze singer-songwriter heeft soul! En haar nummers hebben dat ook. De arrangementen ontstonden nadat O’Neill de ruwe contouren van de liedjes had laten horen aan de bandleden (bas, drums, gitaar, toetsen). Af en toe breekt een gitaar uit de puntige akkoorden voor een felle solo. O’Neill vestigt even alle aandacht op haar spetterende spel op Square One. Ze  meer…

In meerdere opzichten is The Ridge Trilogy (Continental Song City) van Dean Owens iets heel bijzonders. Ga maar na, in deze tijden dat muziek steeds vaker helemaal niet meer op een geluidsdrager wordt gezet, komt het Nederlandse label CRS met een triple-album (het gaat om ep’s) van de Schot. Tweede bijzonderheid: in totaal staan er slechts dertien nummers op de drie cd’s. Die hadden dus ook gewoon op een enkele cd kunnen staan. Deze samengevoegde trilogie is eigenlijk een soort cadeautje dat als fysiek product in een beperkte oplage van slechts 300 stuks verkrijgbaar is. Een meer…

Snake Hollow (eigen beheer) is thuis voor Tristan Israel, die woont op het voor de kust van Massachusetts gelegen eiland Martha’s Vineyard. ‘Welcome to my world’, klinkt het. ‘We don’t need a fancy car or a big McMansion / Don’t need a pool in the yard / Just give me the woods with the oaks and the pines / Looking up at the Milky Way stars.’ Het titelnummer waarmee het album begint heeft op een prettige wijze iets amateuristisch. Het gaat een beetje als oude rock-’n-roll. Iets van Bo Diddley of zo. Maar Massachusetts begint daarna eerder als Dylan. Israel heeft een krakende stem en de viool van meer…

Met Long Shadows (Playroom Records) is Roger Street Friedman toe aan zijn vijfde studio-album in tien jaar. Op zijn website staat dat hij nog altijd gelooft dat muziek ‘can change hearts and minds’. Dat is goed: uit zijn songteksten blijkt dat Friedman veel dingen om zich heen ziet die dringend aan verandering toe zijn. Zo bezingt hij in I Think We Know de horror in de nasleep van de Hamas-aanslag van 7 oktober 2023. In het gemoedelijke folkliedje The Land Of The Leaf Blower And The Mighty SUV hekelt Friedman de zucht naar geborgenheid in de witte voorsteden, na de zwarte meer…

Misschien zet Don Merckle zijn luisteraars niet eens echt op het verkeerde been met albumopener Covered In Dirt. Dat begint namelijk als technofunk of iets in die richting. Heel veel drukte in ieder geval. Met blazers om het nog meer te laten schetteren. Maar het tweede nummer begint daarna met een cowboyritme. Die In The Country is een prachtig stuk muziek waarbij een eigen draai wordt gegeven aan spaghetti-western. Het eindigt met wat jazzakkoorden van de gitarist. Same Devil New Skin (Angry Unicorn Records) is een uiterst afwisselend werkstuk, dus van echt op het verkeerde been zetten was meer…

Dit jaar volgt er een derde album van Jim Keller dat werd geproduceerd door Mitchell Froom. Het vorig jaar verschenen Daylight (Continental Song City) is deel twee van een trilogie. De in New York neergestreken artiest, hij begon zijn loopbaan in de jaren 80 in San Francisco bij de band Tommy Tutone, nam het album wederom op in de Valentine Studio in Los Angeles, net als het eerste deel getiteld By No Means. Keller (zang en akoestische gitaar) had weer David Hidalgo (gitaren, achtergrondzang), Bob Glaub (bas) en Michael Urbano (drums, percussie) aan zijn zijde, terwijl Froom de toetsenpartijen voor zijn meer…

Ruim zes jaar na Skywriting komen The Yearlings met een nieuw album, hun vierde, After All The Party Years (Lonely Sounds/Sonic Rendezvous). 6 jaar wachten, maar dan heb je ook wat. 10 songs in 40 minuten. Het Utrechtse kwintet knalt er gelijk in met Medicine Ball, een song geschreven naar aanleiding van de de overwinning van Joe Biden in 2020: “What a night, what a night/ they will be gone/ Can’t believe the winner really won”. Maar ja, kan die opluchting lang duren? Nee dus, inmiddels is Trump terug en hebben we in Nederland ook een kabinet dat niks klaarspeelt. Lastig meer…

Tim Heidecker is een Amerikaanse komiek, schrijver, regisseur, acteur en muzikant. Dat is ook de beginzin van een artikel op Wikipedia over hem. Als komiek werkt hij met Eric Wareheim als het duo Tim & Eric. Ze hebben diverse tv-shows en films gemaakt. Maar we zijn hier toch vooral geïnteresseerd in zijn bezigheden als singer-songwriter. Ik had nog nooit van Heidecker gehoord, totdat ik Slipping Away (Bloodshot Records) op Bandcamp ontdekte en daarna streamde. Het gaat hier om een heel fijn album. En niet zijn eerste. Humor speelt niet echt een rol op deze verzameling van tien nummers. Het meer…

‘He’s not flashy’ post Daryl Mosley over zichzelf op Spotify. Dat mag het understatement van de maand genoemd worden. Je zou hem eerder inschatten als archivaris bij het waterschap dan als singer-songwriter. En dan is hij ook nog eens stevig in de Heer. Maar we beoordelen mensen niet op hun uiterlijk en in de Heer zijn er wel meer. Komen we uit bij de muziek zelf en dan blijkt Long Days & Short Stories (Pinecastle Records) een heel fijn album te zijn. Mosley heeft zo’n warme, comfortabele stem die doet denken aan Don Williams en George Strait. Zijn liedjes liggen prettig in het gehoor en laveren tussen meer…

We kunnen allemaal wel doen alsof het normaal is, maar ik vind het een buitengewoon trieste dag; dat een enorme hork, een veroordeelde crimineel, vandaag geïnaugureerd is als president van de VS. Het is daarom ook een dag dat we graag een plaat als Reclamation van Crys Matthews aan jullie voorstellen. Belangrijkste boodschap van de Amerikaanse Matthews is vrijheid. De vrijheid om te zijn wie je bent en te houden van degene die je lief is, ongeacht kleur, gender of seksuele voorkeur. Dat is heel wat anders dan de vrijheid die de huidige Amerikaanse president voorstaat: de vrijheid meer…

Een album als opstapje naar een podcast achter een betaalmuur, was er al zoiets? Geen idee en het boeit me ook niet. Podcasts beluisteren doe ik nooit, ik heb er niets mee, net zoals ik ook een gruwelijke hekel heb aan het medium radio. Dat gewauwel. Schrijf gewoon een interessant verhaal dat ik kan lezen tijdens het luisteren naar muziek die ik zelf uitzoek. Naar het album van The Coward Brothers was ik erg benieuwd. Ik hoorde dat het niets was, maar ben toch gaan luisteren. De eerste keer heb ik het einde niet gehaald. Dus wat doe ik het mezelf aan om toch een recensie te schrijven van The Coward Brothers (New meer…

Don’t Look Up is de science fictionfilm met sterrencast uit 2021, waarin mensen gemaand werden hun ogen te sluiten voor de ramp die op hen afkwam. Voor velen stond die ramp symbool voor de klimaatcrisis. Geen optimistische boodschap. Ringo Starr noemt zijn laatste album juist Look Up (Universal). Het titelnummer gaat over in het heden zijn en vertrouwen hebben: The future never comes and the past is past en Live to fight another day / Good thing are gonna come your way. Heel vrolijk worden we echter ook niet van deze plaat, die als Starrs countryplaat moet meer…

Points Of Light (Sonic Peach) is het negende album van de Canadees Noah Zacharin. Het is onze eerste kennismaking met zijn werk en het is er eentje waarbij je je afvraagt of zijn vorige albums net zoveel klasse hebben. En hoe je die dan al die tijd over het hoofd hebt kunnen zien. Afijn, we hebben het de laatste tijd al vaak geschreven: het aanbod is mega. Dit is hoe dan ook een prettige kennismaking. Zacharin slaagt er met rustig akoestisch gitaarspel op opener Ten Tons Of Road direct in indruk te maken. Hij fluistert soms bijna en de folkrock neigt een beetje naar de jaren 60 op dit nummer. 17 Minute komt als een meer…

De teksten op Oh Brother (Dead Ringers) van Dawes hebben een bittere bijsmaak gekregen sinds de branden in Los Angeles. De thuisstudio van Taylor Goldsmith ging in vlammen op. De woning van Griffin Goldsmith werd door de vlammenzee totaal vernietigd. Huizen van familie, vrienden en collega’s brandden ook uit. De broers traden deze week op in het tv-programma van Jimmy Kimmel en brachten daar een hartverscheurende versie van Time Spent In Los Angeles van het album Nothing Is Wrong. De woorden ‘that special kind of sadness’ kregen nog meer lading. Want nu is er zeker iets goed mis meer…

John McCutcheon (72) is met Field Of Stars (Appalseed Productions) al aan zijn 45e album toe. Hij is dus niets te vroeg met zijn debuut op altcountry.nl. Multi-instrumentalist, zanger en liedjesschrijver McCutcheon is al sinds de jaren zeventig actief in de voorhoede van de soort folkmuziek die vooral geassocieerd wordt met de Appalachen, het gebergte in het noordoosten van de VS waar ze zo gek zijn op muziek die rechtstreeks teruggaat op de Europese roots van veel bewoners van dat gebied. McCutcheons liedjes liggen, zoals vaak in deze traditie, prettig in het gehoor. Dat spoort niet altijd met de soms best grimmige meer…

De Harbortowne (Berkalin Records) die model stond voor het nieuwste album van Jim Patton & Sherry Brokus is Annapolis, de hoofdstad van de Amerikaanse staat Maryland. Daar ging Patton in zijn jonge jaren naartoe om er met vrienden een beetje te donderjagen. Maar hij hecht er belang aan om te laten weten dat hij nooit een wapen droeg, zoals de hoofdfiguur in de titelsong. De meeste karakters in de verhalende liedjes van Patton zijn verzonnen. Vijf van de twaalf nummers schreef hij samen met Jeff Talmadge. De in woonplaats Austin, Texas, opgenomen plaat werd wederom geproduceerd door Ron Flynt, die ook meer…

Het is nauwelijks te geloven dat Eric Bibb al 73 jaar oud is. Kijk naar de hoezen van zijn albums en je ziet een man van een jaar of 40. De tijd krijgt geen vat op hem. Hoe doet hij dat? Is positief blijven zijn geheim? Luister naar In The Real World (Repute Records/Stony Plain/Proper) en die conclusie moet je dan bijna wel trekken. De in New York geboren bluesartiest zingt op Stealin’ Home over ‘joy in every bone’. Het handelt over honkballer Jackie Robinson die in 1955 de Dodgers naar de winst leidde tegen de New York Yankees. Daarmee won de club uit Los Angeles in het hol van de leeuw de World Series. Bibb meer…

Elke dag na schooltijd zette Dennis Jay de radio aan om naar de muziek van zijn vaderland te luisteren. Zijn vader diende in het leger en daardoor groeide de in Wisconsin geboren Jay op in Duitsland. Het is aan Armed Forces Radio Network te danken dat hij toch een gedegen Amerikaanse opvoeding kreeg. Hij hoorde er folkliedjes, cowboysongs, rhythm-and-blues en oude rock-’n-roll. Toen Jay ergens in de jaren 70 terugkeerde in Amerika begon hij zelf op te treden, solo en met band. Hij woont nu in San Antonio, Texas. Cowboy Rhythm (Waiting For Lester Records) werd geproduceerd door Lloyd meer…

Wat doen we met de hoesfoto? Maakt niet uit. Hierachter, buiten ergens, zie maar. Het is tekenend voor de haast achteloze manier waarop Chris Acker te werk gaat. Doe ik aan John Prine denken? Ach, ik ben vast niet de eerste. Ben ik in mijn aanpak niet bijster origineel? Dat is dan maar zo. Op zijn vierde album Famous Lunch (Gar Hole Records) houdt Chris Acker het muzikaal gezien simpel en qua teksten dicht bij huis. Paar gitaren, pedal steel, piano, bas, drums; liedjes over vriendin Laurie die ’s ochtends haar tanden poetst; zwemmen in je onderbroek; een eigenwijze rouwdouwer; rondscheuren in een oude, stinkende meer…