Voor de wielerliefhebbers onder ons: wist u dat de 30-jarige Vlaamse wielrenner Tiesj Benoot is vernoemd naar Tish Hinojosa? De muziek van de Amerikaanse singer-songwriter is zeer geliefd bij de ouders van Benoot. Met het album Homeland dat ze in 1989 uitbracht kreeg ze een hoop fans in Europa, waaronder dus pa en ma Benoot. 35 jaar later ligt er With A Guitar And A Pen (eigen beheer), -alles meegerekend- haar 21ste album. Opgenomen in Austin, met o.a. ouwe getrouwe Marvin Dykhuis op allerlei instrumenten en Chip Dolan op piano en accordeon. Tien nummers waarvan er negen uit de pen van meer…

Riptunes is een project van de Vlaamse acteur Luc Dufourmont. Vorig jaar verscheen de verrassende, titelloze debuutcd – nu ligt het vervolg, Ready For The Revolution (Starman Records), in de winkel. De samenstelling van de band is als volgt: gitarist Wouter Spaens, pianist-accordeonist Gunter Callewaert, cellist Frans Grapperhaus, drummer Ruben Vanhoutte en tweede stem Agnes Fabiola. Deze ongebruikelijke line-up geeft al aan dat we hier niet met doorsneemuziek te maken hebben. Dat wordt trouwens alleen al voorkomen door de slepende bariton van Luc Dufourmont, die in de verte wel aan Nick Cave meer…

Eindelijk is hier dan het album dat alle loftuitingen van collega’s als Butch Hancock en Lucinda Williams volledig ondersteunt. Tien jaar na zijn dood verschijnt van de naar Nederland uitgeweken Texaanse singer-songwriter David Rodriguez dan toch nog de plaat die in geen enkele collectie van rootsaficionado’s mag ontbreken. Rise And Shine (Continental Song City) werd kort voor zijn dood in 2015 opgenomen met The Rhythm Chiefs. Betere begeleiders om zijn beste nummers nog eens op te nemen had hij zich niet kunnen wensen. Het Nederlandse trio Dusty Ciggaar (gitaar), Danny van ’t Hoff (bas) en Rafael meer…

Imaginary People (Free Dirt Records) verscheen iets meer dan een jaar geleden, maar wordt hier alsnog onder de aandacht gebracht omdat Viv & Riley van plan zijn om in 2025 Nederland aan te doen. Het duo is nog jong, in de twintig, maar Vivian Leva en Riley Calcagno zijn al even samen. Voorheen speelden ze in The Onlies. Zij komt van de oostkust en hij van de westkust, maar ze opereren nu vanuit Durham in North Carolina. Ze begonnen allebei in traditionele folk en country, maar op deze nieuwe plaat worden er modernere elementen toegevoegd aan de basis die nog steeds bij oldtime ligt. Die oorsprong meer…

In slechts 20 minuten brengt Greg Copeland meer teweeg dan de meeste albums met een dubbele speelduur. Eigenlijk staan er maar vier nummers op Empire State (Hemifrån/Paraply Records), want Coyotes is een korte opname van gehuil van prairiewolven. Copeland is een singer-songwriter met de nadruk op het laatste. Je kunt hem ook een praatzingende dichter noemen. En hij fluit, althans, hij blaast lucht in de microfoon. En daarmee creëert hij een bijzondere sfeer, helemaal passend bij zijn droge voordracht. Op Boon Time klinkt een schot gevolgd door een ringtone. Wat te doen in deze dolgedraaide meer…

Michael McDermott timmert al meer dan drie decennia hardnekkig aan de weg, zonder ooit echt keihard door te breken. Wie hem wél kent, zal dat worst zijn. En McDermott zelf laat zich er ook niet door uit het veld slaan. Zo pakt hij nu eigenwijs uit met maar liefst twee albums tegelijk, samen de dubbel-cd Lighthouse On The Shore/East Jesus (Pauper Sky Records) vormend. Zijn hele carrière door heeft McDermott heen en weer zitten schommelen tussen ingetogen akoestisch en uitbundig elektrisch, of, zoals hij zelf aangeeft: ‘Mijn ene persoonlijkheid groeide op met de vroege Dylan, Woody Guthrie meer…

De wat schorre stem van Neale Eckstein is innemend. Op zijn 75ste debuteert de Amerikaan met een volwaardig soloalbum. Never Too Late (eigen beheer) straalt een en al warmte uit. De voormalige tandarts begon pas rond zijn 60ste met het schrijven van liedjes; nu kan hij zijn gedachten en gevoelens in woorden en melodie omzetten. Masterpiece gaat over een tekening die zijn dochter maakte. One Month Crazier handelt over het leven als artiest onderweg. Dan mis je het moment dat je zoon zijn eerste tand verliest. Red Swivel Stool is een liedje over een lunchroom in Durham, North Carolina, waar meer…

Songs Inspired By Witness (eigen beheer) is een conceptalbum van Derrick en Jodi Mears, die samen March To August vormen. Het boek Witness van de Amerikaanse auteur Karen Hesse behandelt racisme in een klein stadje in Vermont. Het fictieve verhaal inspireerde March To August om daarop voort te borduren in de vorm van liedjes. Het draait om Johnny Reeves, die op zondagen op de kansel staat, maar vanaf maandag zich weer stort in een zondig leven. Hij is de leider van de Ku Klux Klan in het drooggelegde stadje. Het verhaal wordt vertelt vanuit het perspectief van diverse inwoners en meer…

Zijn vorige studioalbum, Love, bracht de Noorse singer-songwriter Torgeir Waldemar al in januari 2020 uit. Nu, ruim vier jaar en een pandemie later, volgt Mercy (Jansen Records). Een album dat volgens Waldemar onlosmakelijk verbonden is met Love, vergelijk ook de hoezen. Dat moge zo zijn, maar de 11 nummers op dit nieuwe luisteralbum klinken toch wel anders. Allereerst: veel korter. De maximale speelduur wordt met vierenhalve minuut wel bereikt, terwijl de (echte) liedjes op de voorganger minimaal vijfenhalve minuut duurden. Verder: Dit Mercy is een volkomen meer…

15 luisteraars per maand trekken The Mobile Brothers op Spotify. Dat is niks. Vermoedelijk alleen de leden van de band zelf en een paar familieleden. Da’s gek en ook weer niet. Niet, omdat de band echt helemaal niks aan promotie van hun debuut Remobilized (eigen beheer) doet en zichzelf ook nog eens achter allerlei pseudoniemen schuilhouden. Er is weinig te vinden over wie The Mobile Brothers nu echt zijn. Het is een Frans gezelschap maar een van hen geeft Athene op als woonplaats. Het minieme aantal luisteraars is wel gek, omdat de liedjes van Remobilized wel echt de moeite meer…

We hadden al een tijdje niks meer gehoord van Kevin Gordon. Zijn laatste plaat Tilt And Shine verscheen in 2018. Toen hij eindelijk weer in de studio was voor een nieuw album, kreeg hij schokkend nieuws: keelkanker. De gitaar-, drums- en baspartijen waren klaar. Het inzingen verdween op de lange baan. Na chemo en bestraling is Gordon kankervrij en gelukkig ook nog zonder stemschade. Gauw door dus met het opnemen van The In Between (Crowville Media). En zo te horen gaf de wederopstanding de man uit Louisiana extra energie, want wat een lekkere plaat is het geworden! Waar moeten we aan denken? Kevin Gordon is gecoverd meer…

Jongen, doe nou wat rustig, zou je Billy Strings op het hart willen drukken. Eerder dit jaar nog een live-cd van anderhalf uur, nu alweer een studioplaat van 75 minuten met twintig nummers. Strings is een virtuoos op de bluegrasssnaren, dat staat buiten kijf. Maar met Highway Prayers (Reprise Records) overstrekt hij zich. Zeker, er staan zat fraaie liedjes in de traditionele frontporch-stijl op: Leaning On A Travelin’ Song, In The Clear, Cabin Song, Gone A Long Time en Don’t Be Calling Me (At 4AM), misschien wel het prijsnummer. Maar Guild The Lily is een soort slappe, overtijdse countryrock. Seven Weeks In County blijft steken meer…

Mijn favoriete nummers op Driven To Drive van Joe Ely zijn de liedjes waarop de Texaan samenwerkt met accordeonist Joel Guzman. De twee weten elkaar al veel langer tot grote hoogten te stuwen. Het is slechts een van de bezigheden van Guzman, die veel meer artiesten begeleidt. Op het podium of op albums. Daarnaast maakt hij muziek met zijn vrouw Sarah Fox. Eerst deden ze dat als Aztex. Op het label Hightone verscheen in 1999 het album Short Stories, geproduceerd door Steve Berlin. Nu opereren ze onder de naam Conjuntazzo. Op Puro Tejas (Guzman Fox Records) bedient Guzman niet alleen de knoppen van meer…

James Hunter met The Jordanaires als koortje, hoe zou dat klinken? Nou, ongeveer zoals Good Lovin’, het eerste nummer van Feet First (Sleazy Records) van Rob Heron & The Tea Pad Orchestra. De Brit flikt het hem weer; met een uiterst aanstekelijke verzameling liedjes zorgt hij voor pure blijdschap. Bij mij althans, terwijl ik toch soms ook kan afhaken bij een te hoog gehalte aan retro. Maar de mix van allerlei stijlen wordt met zo’n groot enthousiasme gebracht dat je wel een enorme zuurpruim moet zijn om hier niet voor te vallen. De blues verdwijnt tijdens het dansen op Six Month Sleeper, dat meer…

Er schuilt een mooi verhaal achter de totstandkoming van Tobin Kirk’s Waterworks (De Groeverij Records). Johan van den Berg jr, eigenaar van De Houtense platenzaak De Groeverij, was op Spotify op zoek naar een nummer van The Red Hot Chili Peppers, Scar Tissue, toen hij stuitte op een nummer met dezelfde titel van ene Tobin Kirk. Hij slingerde het aan en was gelijk geïntrigeerd door de klank en het uiterlijk van de man uit Illinois. Kirk heeft dan een aantal singles en een album op z’n naam staan. Van den Berg treedt in contact met Kirk en stelt hem voor dat album, Lessons In Lonely, in Nederland uit te meer…

De stronteigenwijze JP Harris blijft zijn eigen ding doen. Op JP Harris Is A Trash Fire (Bloodshot Records) pakt hij de zaken weer net wat anders aan dan op vorige albums, die hier allemaal zijn besproken. Deze keer begint hij met Old Fox, dat mede door het koortje van The Watson Twins naar Memphis soul uit de jaren 60 wordt getrokken. Daarna klinkt Harris op To The Doves, met Erin Rae als gastvocaliste, helemaal als Kris Kristofferson. Door de donkere stem en ook door de melodie die toch wat weg heeft van Help Me Make It Through The Night. Vervolgens gaat het samen met Shovels + Rope naar meer…

Heeft iemand MJ Lenderman al eens de nieuwe Neil Young genoemd? Vast wel. Lenderman, een 25-jarige North Carolinean, speelt net zo gruizig gitaar als ome Neil en heeft ook een beetje wiebelige, nasale stem. Maar MJ (Mark Jacob) is wel helemaal van deze tijd. Dat wil zeggen dat zijn liedjes niet helemaal in de jaren 70 zijn te situeren, zoals is te horen op zijn vijfde album Manning Fireworks (Anti Records). Daarop 9 nummers, opgenomen in de Drop Of Sun studio van Alex Farrar in Asheville, NC. Lenderman speelt de meeste instrumenten (bas, drums, gitaar, orgel etc) zelf, met wat hulp van meer…

Op Tropical Depression (ABC Music) zet Jordie Lane zonnig optimisme tegenover een zwaar gemoed. De in Nashville neergestreken Australiër doet dat met een gelaagde popplaat die vooral erg origineel is. Wat hij doet is dan ook nauwelijks met anderen te vergelijken. Het is grootse pop die niettemin de menselijke maat niet uit het oog verliest. Het zijn mooie melodieën die de onderliggende donkerte verdrijven. Lane kroop ooit in de huid van Gram Parsons in het theaterstuk Grievous Angel en verder speelde hij Rubber Soul en Revolver van The Beatles in de Sydney Opera House. Die twee kanten meer…

Wie de New Earth Farmers zijn en hoe ze eerder bekend waren, staat allemaal in de recensie van het vorige album met The Good Ones Got Away als titel. The Sky From The Underground (Windfall Records) is een logisch vervolg op die plaat. De band uit San Francisco maakt gitaarrock die lijkt voort te bouwen op de paisley underground die ontstond in de jaren 80. Denk vooral aan Dream Syndicate en Sidewinders bij de negen nummers, waarvan er twee niet zijn geschreven door de bandleden. Have Love Will Travel van Tom Petty is hier pubrock, met samenzang die ook wat Brits aandoet. Bijna Smokie, een constatering die meer…

Afgeknipte jeans, luchtig bloesje, lange blonde haren. Bij het zien van de hoes van Boarding Windows in Paradise (Compass Records) denk je misschien niet gelijk aan bluegrass. Maar dat is wel wat Rebecca Frazier je op haar tweede album voorschotelt. Frazier is een welbekend flatpicker op akoestische gitaar. Op dit album wordt ze begeleid door de crème de la crème van de bluegrass: Bela Fleck (banjo), Sam Bush (mandoline), Stuart Duncan (viool), Ron Block (banjo), Josh Swift (dobro) en vele anderen. Naast een flink aantal door Frazier zelfgepende songs kent het album een meer…

Van het nieuwe album Nite Owls (New West Records/V2 Benelux) bestaat een eerdere versie die JD McPherson jaren geleden opnam in Los Angeles. Maar hij was er niet tevreden over. De artiest zat op dat moment niet lekker in zijn vel en toen brak ook nog een pandemie los. Door toe te treden tot de begeleidingsband van Robert Plant en Alison Krauss hervond hij het plezier en nam zijn zelfvertrouwen toe. Dat enthousiasme brengt hij zeker over. Hij gaat zijn eigen gang, doet wat hij wil en dat is de manier om het te doen. Toch gaat hij misschien iets te ver, want hij wisselt in een half uurtje wel erg meer…

Het is bijna heiligschennis om te veronderstellen dat Jerry Douglas een nadere introductie nodig heeft. De dobro- en lapsteeltovenaar, door Jan Donkers consequent ‘God’ genoemd, speelde mee op meer dan zestienhonderd albums, altijd op een bescheiden maar zeer bepalende manier aanwezig. Zijn lyrische toon herken je meteen, en eigenlijk weet je dan gelijk dat je naar een goed album gaat luisteren, van wie het ook is. Naast zijn werk voor anderen heeft Douglas ook zijn eigen projecten, waarvan zijn album samen met John Hiatt misschien wel het bekendste voorbeeld is. Nu komt hij met The Set (Novilan Records), een gedistingeerde meer…

Maak het jezelf toch niet zo moeilijk, zingt Julian Taylor in Weighing Down, de openingstrack van Pathways (Aporia Records): ‘It’s time to let things soften’. De Canadese singersongwriter is al een kwart eeuw actief (eerst met de band Staggering Crossing, later met andere groepen en uiteindelijk solo), maar bekend en beroemd is hij voornamelijk in zijn vaderland. In zijn liedjes probeert hij steun en troost te bieden aan iedereen die wel eens moeite heeft met de ingewikkelde problematiek van de wereld van nu, of die te kampen heeft met kwesties van persoonlijke aard. In het lichtvoetig getoonzette Ain’t Life Strange vraagt Taylor zich af hoe meer…