De titel Doug Adamz Plays National Steel (eigen beheer) zet je op het verkeerde been. Dit is namelijk geen instrumentaal album. Dat had makkelijk gekund, want de ten noorden van San Francisco woonachtige musicus heeft al vijf puur instrumentale werkstukken afgeleverd. Doug Adamz schrijft echter ook liedjes en die staan deze keer centraal. Trouwens, het enige puur instrumentale nummer doet Adamz niet op een National gitaar, maar op mondharmonica. Dat Mr. Huffin Puffer is een snel werkje met een shuffle van de voeten en zou zo meer…

Gelukkig zijn er woestijnen. Want zonder woestijnen geen woestijnrock. En allemachtig, wat kan woestijnrock de boel even lekker opruimen in het hoofd. Met gitaarsolo’s die nooit weer stoppen. Gitaren met de kracht van zandstralers. Gitaren als kronkelende slangen die een spoor trekken door het zand. Tombstone (Blue Rose/Sonic Rendezvouw) is het zoveelste album van Rich Hopkins and Luminarios. De man is een instituut. Al sinds eind jaren tachtig biedt hij liefhebbers van gitaarrock in de stijl van Neil Young and Crazy Horse een meer…

Brant Croucher past tussen het rijtje nieuwe helden Robert Ellis, Andrew Combs en John Fullbright. Het zijn stuk voor stuk ambachtelijke songschrijvers die honingzoete liedjes opdienen met een nasale twang. Jongemannen die lieflijke pianoliedjes afwisselen met schuifelende honky tonk. Blanco County Lights (White Cat) is een prachtig album. De Texaan zwierf over de wereld en keerde terug naar Houston om daar onder leiding van Jack Saunders te werken aan deze plaat. Het oudste nummer schreef hij al zo’n tien jaar meer…

Hey Warden (Reckless Records) van Audrey Auld is een bijzonder project. De Australische singer-songwriter, die al weer een eeuwigheid in de VS woont, trad in 2006 op in de San Quentin gevangenis (dat zouden meer mensen moeten doen). Daaruit vloeide voort dat zij in die gevangenis workshops liedjes schrijven ging geven. Na afloop van die workshops nam ze de teksten mee naar huis om daar liedjes van te componeren. Onderwerp is natuurlijk vaak het gevangenisleven en het verlangen naar de vrijheid. Nog een keer eruit om dingen te meer…

De Californische countryrock van Martin Kaplan komt in oranjebruine tinten. Heel seventies dus. De veteraan uit San Diego was in dat decennium overigens nog niet actief. In de jaren negentig maakte hij met de band Lost Pilgrims twee albums en hij presenteert nu zijn solodebuut The Slow Down (eigen beheer). Kaplan is gezegend met een fraaie stem die ervoor zorgt dat zijn sound te vergelijken valt met Squeeze of Smithereens. Daar moet je dan wel pakkende liedjes voor schrijven natuurlijk, want daarin blonken genoemde bands toch wel uit. Kaplan, die in meer…

Alialujah Choir begon als een project van een aantal bevriende musici uit Portland, dat met een eerste (ongetiteld) album en een veelbekroonde video een vliegende start kreeg. En zo kon get gebeuren dat wat een eenmalig gebeuren leek, ineens een zelfstandige band blijkt te zijn. Een die met Big Picture Show (Woodphone Records) een tweede album uitbrengt. Adam Selzer, Adam Shearer en Alia Farah vormen nog steeds de kern van het gezelschap dat voor dit album echter met o.a. leden van Blind Pilot en Blitzen Trapper werd uitgebreid. Opvallend is ook de rol meer…

Tiny Legs Tim is een jonge Belg met de blues. Zijn artiestennaam verwijst naar zijn spillebenen, een gevolg van enkele levertransplantaties. Een paar keer vertoefde hij op het randje van de dood. Die ingrepen waren overigens geen gevolg van overmatig drankgebruik, wat je misschien van een bluesartiest zou verwachten, maar van een aangeboren afwijking. ‘One foot in the grave’, betere omstandigheden voor de blues zijn er niet. Die muziek is namelijk bij uitstek geschikt om moeilijkheden te overwinnen. Stepping Up (Sing My Title/N.E.W.S.) is meer…

DC Bloom volgde een aparte route naar het vak van singer-songwriter. De tegenwoordig in Austin, Texas, zetelende Amerikaan schreef speeches voor politici en zakenmensen, totdat hij daar genoeg van kreeg. Hij maakte van zijn hobby zijn vak. Ook wel zo goed voor zijn gemoedsrust; hij hoefde niet langer woorden in de mond te leggen van conservatieve types met witte boorden. Woorden waar hij eigenlijk niet achter stond. Als artiest kan Bloom zeggen wat hij wil. De manier waarop hij dat doet op The Rest Is Commentary (eigen beheer) komt meer…

Net als op het uitstekende Future Harvest (zie recensie) combineert Sean O’Brien op Risk Profile (Cold Hard Press) new wave met twang. De rocker uit San Francisco stamt uit de tijd van de paisley underground en heeft een kort verleden bij de band True West. O’Brien heeft voor opener Rehabilitated (I Want You) een Kinks-jasje aangetrokken, daarna zet hij een aantal nummers het masker op van Talking Heads. De rootsy variant van Sean O’Brien & His Dirty Hands neigt op I Can’t Say No ook naar Flamin Groovies. De opzwepende meer…

Joanne Mackell kan zichzelf wel voor het hoofd slaan. Wat heb ik gedaan? Waarom verblijft de vrouw van wie ik hou in de andere kamer? Op Every Dag & Night (eigen beheer) verwerkt de Canadese singer-songwriter haar stukgelopen relatie. What Have I Done in het kwadraat. Ze heeft het verbruid. Altijd onderweg. Altijd in de weer met woorden. ‘I’m a drifter, a poet and a poem’, zingt ze. En ondertussen heeft ze alle bruggen achter haar verbrand. Het is een en al Desperate Sweetness. Halverwege de cd lijkt ze zich een beetje te meer…

17 Nummers in een dik uur. Dat is wat Shannon Lyon op The Light Behind (Busted Flat Records) te bieden heeft. Dat is voor iemand met een wat korte aandachtspanne een behoorlijke kluif. Maar het is heel goed te doen, kan ik u zeggen. Lyon is een wereldburger die na omzwervingen in Nederland, Spanje en Duitsland (zoals bezongen in The Dirty South) is teruggekeerd naar zijn geboorteland Canada. Op Craigslist zag hij een blokhut/studio aangeboden voor 600 dollar per maand ergens in de bush van British Columbia en hij hapte meer…

Between Green & Gone (eigen beheer) van Miriam Jones is een album met tien liedjes van zo’n vier minuten waarop een echt hoogtepunt ontbreekt. Drie sterren, daarmee is het moeilijk aandacht trekken in het overstelpende aanbod aan muziek. Toch is dit echt een heel fijne plaat voor liefhebbers van ambachtelijk vormgegeven liedjes. Vocaal is er geen vuurwerk te verwachten van Jones, maar het kost haar geen enkele moeite om tien nummers lang de aandacht vast te houden. Ze zingt als een folkzangeres die is afgedaald in een donkere rockclub. De Canadese meer…

Weer flikt hij het. Of eigenlijk moet ik zeggen: weer flikken ze het, want Pascal Hallibert mag dan wel de zanger en componist van Point Quiet zijn, maar in het rijke geluid van de groep op Ways And Needs Of A Night Horse (Continental) zijn alle leden even belangrijk. De viool en ondersteunde zang van Simone Manuputty, de (steel)gitaar van Jan van Bijnen, de bas en toetsen van Hans Custers en het subtiele drumwerk van Daan van Diest. De alternatieve country heeft door de strijkers en blazers die je hoort vaak iets statigs. Het donkere en meer…

Nanananana nananana. Het is een opmerkelijk refreintje voor Amelia Curran. De Canadese singer-songwriter die graag indruk maakt met haar scherpe teksten, houdt het wel heel simpel op Somebody Somewhere. Simpel als het is, het eerste nummer van They Promised You Mercy (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is wel direct raak. Curran zingt het met een stem die een beetje verkouden klinkt. Dat nasale vormt een spannende tegenstelling met het frisse ritme. Het slepende Coming For You ontwikkelt zich tot een meer…

Na wat omzwervingen langs platenlabels maakt Murder By Death sinds enkele jaren deel uit van de Bloodshot-stal. Geen betere plek voor de band uit Indiana dan daar. Murder By Death voegt van links in op de provinciale weg der altcountry, net zoals de meeste andere artiesten op dit label uit Chicago. De drums, de cello, de breaks, dit is een moderne sound met af en toe wat blurpende en brobbelende elektronica. I Shot An Arrow heeft veel weg van Mekons, de band van Jon Langford voordat die naar Amerika trok. Dezelfde Langford die meer…

Soms komt er een plaat uit die je naar adem doet happen. Het titelloze debuut van Arlo McKinley & The Lonesome Sound is er zo eentje. Altcountry par excellence. Het sextet uit Cincinatti nam de tien nummers van deze plaat op – net aan de andere kant van de Ohio River – in The Southgate House Revival in Newport, Kentucky (zeg maar het plaatselijk Paradiso daar). Het album begint met een Ennio Morricone-achtige mondharmonica, waarna het rustiek-ruwe I’ve Got Her zich aan de luisteraar openbaart. En daarna is het keer op keer raak. McKinley is geen vrolijke Frans. meer…

Op Women (zie recensie) kwam Graham Weber tot inkeer. Hij besefte dat hij zijn relatie niet langer op het spel wilde zetten. Dat leverde een sterke conceptplaat op. Op Faded Photos (eigen beheer) is hij de vertwijfeling voorbij. Strijkers begeleiden zijn liedjes over de liefde, waarin hij overigens nog steeds omkijkt. ‘I picked you up and let you down’, horen we hem zingen op Boston. En op het nogal trieste No One bekent hij dat ’the hardest part of love is telling the truth’. Op dit prachtige nummer met hoofdrol voor steelgitaar creëert Weber een meer…

Vanessa Peters is een Texaanse singer-songwriter die in het verleden een tijd in Italië woonde en toen ook veelvuldig door Europa trok om haar liedjes ten gehore te brengen. Uit die periode stamt ook de samenwerking met de Deense singer-songwriter MC Hansen. Deze Hansen vormt samen met twee andere Deense muzikanten The Sentimentals met wie Peters With The Sentimentals (eigen beheer) opnam. En met echtgenoot Rip Rowan, die naast het spelen van toetsen ook de kristalheldere produktie op zich nam. Naast zes nieuwe eigen nummers en een cover van meer…

Op de Facebook-pagina van Elijah Ocean (zie recensie) kwamen we de naam van Thomas Bryan Eaton tegen. De uit de staat New York afkomstige musicus bleek met We All Want To Be Love (HCVS Records) net een nieuw album te hebben afgeleverd. En dat is een prachtig ding vol lyrische countryrock. De rollende noten van een akoestische gitaar met losjes gespannen snaren gaan langs een bijzonder ritme, terwijl er ook fraaie samenzang te horen is op opener Last June. Stones circa Exile On Main Street is het geluid van Dancin’ dat het doet met meer…

De hoes is fraai, maar de grofkorrelige countryrock die te verwachten valt bij zo’n foto van een joshua tree komt er niet uit. Craig Cassler zet een slappe hap voor op Back To You (eigen beheer). Zo te horen heeft het verhuizen van San Diego in het zuidwesten van de Verenigde Staten naar Boston in het noordoosten weinig inspiratie gebracht. En spannende avonturen al evenmin. Op Back To You ruimt hij zijn kamer netjes op en ziet hij het blauw van de oceaan in de ogen van zijn lief. Met zijn iele stem weet hij geen drama over meer…

Matt Ellis is geen familie van de hier bejubelde Robert Ellis. Deze Matt is een 10 jaar geleden in Californië neergestreken Australiër, die stevige recht door zee americana maakt. Misschien kan ik beter zeggen dat de americana van Ellis op The Greatest Escape (eigen beheer) meer gelijkenis vertoont met een lange weg recht door de woestijn. Recht naar de Wavelab-studios van Craig Schumacher in Tucson, Arizona, waar het grootste deel van de nummers werd opgenomen. ‘Keep your eyes on the road man, that road leads you home’ zingt Ellis ook meer…

De meeste van de 12 tracks van Fear And Saturday Night (eigen beheer) schreef Ryan Bingham in afzondering in een airstream trailer ergens in California, in elk geval op een plek zonder elekriciteit en ‘bereik’. Een plek waar hij zich kon concentreren op zijn talent om goede songs te schrijven. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Na het rauwe en ietwat pompeuze Tomorrowland (2012) keert Bingham weer terug als americana-artiest pur sang. Vooral de tweede helft van de plaat is wonderschoon. Diamond Is Too Rough, Radio en Snow Falls in June, zijn regelrechte meer…

Lowell Thompson verdeelt zijn tijd tussen Burlington, Vermont, waar hij is opgegroeid en Austin, Texas, waar je nu eenmaal moet zijn voor contacten en kruisbestuiving met andere artiesten. Stranger’s Advice (Bunkbed Records) is het derde album van de Amerikaan. Zijn vorige (zie recensie) dateert alweer van ruim vijf jaar geleden. Het verblijf in rootshoofdstad Austin betekent niet dat Thompson meer twang heeft toegelaten in zijn muziek. Integendeel zelfs, zo blijkt. Op opener Honey, It’s True is de invloed van new wave zeker zo meer…

Deze plaat had eigenlijk 35 jaar geleden al moeten verschijnen, maar het liep allemaal wat anders voor James King & the Lonewolves. De Schotten verknalden het voor zichzelf met een optreden voor The Old Grey Whistle Test. Na de tv-uitzending regende het klachten van kijkers over deze godslasterlijke losgeslagen lieden. Iedereen trok de handen af van het zootje ongeregeld. Maar kijk, genade bestaat. Lost Songs Of The Confederacy (Stereogram Recordings) is na al die jaren een geweldig debuut. Met zowel oude als meer…