Iedereen kent Ryan Adams, maar wie kent Matthew Ryan? De Amerikaan die in 1997 debuteerde met May Day heeft nooit de erkenning van het grote publiek gekregen. Aan zijn productie kan het niet liggen. Platen zat. Folkrock. Altcountry. En alles daar tussenin en buitenom. Boxers (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is een plaat die aankomt als een rechtse directe. Ryan kiest de aanval met rauwe rock-‘n-roll. Die schorre stem van hem leent zich daar bij uitstek voor. Sommige nummers op Boxers kunnen zich meten met het beste werk van meer…

Wat heerlijk verfrissend klinkt die Amy McCarley op Jet Engines (eigen beheer). De uit Huntsville, Alabama afkomstige zangeres trakteert de luisteraar op haar tweede album met 10 heerlijke, goudeerlijke liedjes. Belangrijk in het geluid van McCarley is Kenny Vaughan, de rootsgitaargod die kilometers maakte in de bands van Marty Stuart en Lucinda Williams. Laatstgenoemde is trouwens wel een mooi referentiepunt om de muziek van McCarley mee te vergelijken. En het is vast vloeken in de americanakerk, maar ik moet eigenlijk zeggen dat ik Jet Engines prefereer meer…

Lost In The Cosmos (Song For Chris Bell) is in korte tijd het tweede eerbetoon aan de in 1978 op 27-jarige leeftijd omgekomen Chris Bell. Diens powerpop op #1 Record van de legendarische band Big Star en het solo-album I Am The Cosmos heeft eeuwigheidswaarde. Vorig jaar was het de Amerikaan M. Lockwood Porter die op zijn album 27 een liedje met de titel Chris Bell deed, nu zijn het de broers Abe, James en Sam Wilson, beter bekend als Sons Of Bill, die hem bewieroken. De band uit de Amerikaanse staat Virginia is meer…

Vijf jonge kerels uit Californië bieden op Glory Bound (eigen beheer) stoere southern rock die wordt gecombineerd met harmonieuze countryrock. Samenzang is een van de sterke punten van Robert Jon & the Wreck. De romantische ballad Mary Anne met piano en een gastrol voor een zangeres is zo’n moment waarop moet blijken dat ze niet alleen maar macho’s zijn. Op Cold Night is het gitaarwerk heel duidelijk geïnspireerd door The Allman Brothers, terwijl het door slidegitaar gedomineerde Steppin’ hardrock is met een funklaag en een vleugje meer…

Op Out Here (eigen beheer) van Cody Beebe & the Crooks komen southern rock en heartland rock samen. Daar blijft het niet bij. De band komt uit Seattle, Washington, en dat blijkt wel op Never Too Young, dat qua tempo helemaal Pearl Jam volgt. Geen wonder, het album werd opgenomen in de London Bridge Studio in Seattle, de plek waar de grungeband werkte aan het klassieke album Ten. Circle klinkt als Pearl Jam met steelgitaar. Dangerous begint door de toevoeging van blazers bijna als ska, maar daarna draait het nummer naar meer…

Een overdosis droefheid is het onderwerp van If I Ever Walked Away. Richard Lindgren haalt Hank Williams er bij om de hopeloosheid te onderstrepen. Het is een werkelijk prachtig nummer waarin een saxofoon de larmoyante sfeer benadrukt. Het titelnummer Sundown On A Lemon Tree (Rootsy/Sonic Rendezvous) waarmee het album begint, is al even sterk. Toetsen, drums en een beetje praatzingende Lindgren. De Zweed heeft zes uitstekende nummers geschreven voor zijn nieuwste cd en hij voegt daar vier covers aan toe. Die liedjes van meer…

Zijn scherpe stem heeft de toon van een politieke folkzanger uit de jaren zestig. De gedrevenheid van Matt Townsend heeft daar zeker mee te maken. De Amerikaan uit de noordoostelijke staat Vermont begon enkele jaren geleden puur voor zichzelf met het schrijven van nummers. Na wat optredens in lokale coffeeshops kwam het tot een ep en zo ligt er nu de cd Matt Townsend & The Wonder Of The World (Eternal Mind Records). De indiefolk van het tegenwoordig vanuit North Carolina opererende gezelschap is krachtig en energiek. Dylan en meer…

Joshua Black Wilkins is een dubbeltalent: fotograaf en muzikant. Van menig album in uw bezit (o.a. van JT Earle, Howlin’ Brothers, Amanda Shires) is het fotowerk van zijn hand. Jaarlijks brengt hij bovendien een fotoboek uit (hier te bestellen), maar daar willen we het hier nu niet over hebben. Wel over Settling The Dust (eigen beheer), zijn nieuwste album. Van de 10 liedjes op deze plaat verschenen er vier eerder op het kaal opgenomen album The Girlfriend Sessions uit 2011. Nu zijn ze, net als de overige zes nieuwe songs, opgenomen met een band, bestaande meer…

Is het jazz? Is het hiphop? Overture is een vreemd werkje waarin de naam van Linda Ronstadt valt, verder is er geen touw aan vast te knopen. De band Sassparilla leeft zich op de door Chet Lyster (Eels) geproduceerde dubbelaar Pasajero/Hullabaloo (Fluff & Gravy Records) uit in eclectisme. De band uit Portland, Oregon, experimenteert er lustig op los. De soulrootsrock van Dark Star doet het met een cowbell en zet lange gitaarlijnen tegenover trillende gitaarnoten. Doet vooral aan Steve Miller denken. What The Devil Don’t Know is trippy moerasblues. Die meer…

The Old World (eigen beheer) van Herman Brock Jr is een sensationeel goed album geworden. Ik herhaal, een sensationeel goed album! Van Herman Brock Jr, ja. Brock Jr werd geboren in Winterswijk maar verhuisde al op jonge leeftijd naar het Zeeuwsvlaamse Terneuzen. Speelde vervolgens al als tiener gitaar in de band van zijn vader, Herman Brock Sr. Later richtte hij met bassiste Lizz Sprangers de Eurocasters op. Met die countrygroep toerde hij door Texas en daar nam hij ook twee albums op, o.a. met Redd Volkaert en Jesse Dayton. Met The Old World keert meer…

Janis Joplin overleed in 1970 in kamer 105 van het Landmark Hotel in Hollywood aan een overdosis. Geen idee of dit soort feitenkennis tot het studiemateriaal behoort aan de Rockacademie in Tilburg, feit is dat daar de contacten werden gelegd voor de formatie Landmark 105. This Time (V2 Records) is het uitstekende debuut van de in 2009 opgerichte band. Natuurlijk is Janis Joplin een invloed, hoewel de rock van Landmark 105 minder buigt naar blues dan je op basis van dat gegeven zou mogen verwachten. This Time is vooral een ouderwetse meer…

Fever mengt een beetje pop met een beetje southern rock. Het is een fraai begin van Jack Kerowax (St. Cait Records). Het titelloze debuut van Jack Kerowax is niet het eerste artistieke levensteken van Johnny Beauford, de spil van deze band uit Dallas, Texas. Hij heeft ook een soloplaat gemaakt en is tevens bandlid van Bravo, Max! en Deadmoon Choir. Ze hebben allemaal platen uit op St. Cait. Jack Kerowax zou oorspronkelijk een plaat onder de naam van Beauford zijn, maar gaandeweg het opnameproces werd duidelijk dat het toch echt meer…

All These Dreams (Loose Music) wordt de doorbraakplaat van Andrew Combs. Na de fantastische EP Tennessee Time en het even fantastische volwaardige debuut Worried Man geeft Combs opnieuw een visitekaartje af om U tegen te zeggen. Een album dat weliswaar in het verlengde van het eerdere plaatwerk ligt, maar waarop Combs ook nog eens een flinke stap naar voren zet. Een stap die hem van poppy altcountry naar klassieke countrypop brengt. Het zijn prachtige songs, neergezet met onder andere het Steelism-duo Spencer Cullum Jr. (pedalsteel) en meer…

De classic rock van Achilles Wheel strekt zich uit langs de kust van Californië om af en toe even de binnenlanden aan te doen. En met de latin groove van From The Fire duiken ze zelfs even over de grens naar Latijns-Amerika. Stones To Sand (eigen beheer) is het tweede album van de Amerikanen. Countryrock, southern rock, jamrock, psychedelische rock, bluesrock, het zit er allemaal in. De beide frontmannen Jonny ‘Mojo’ Flores en Paul Kamm zorgen voor voldoende afwisseling. Op She’ll Wait (Until The Time Is Right) en Nobody Drinks If The Bottle’s Dry laten meer…

Too heet het tweede album van Good Luck Mountain. Zegt die naam u nog iets? We vatten het even samen: Good Luck Mountain is een project van de New Yorker Mike Ferrio. Ferrio was de grote man achter de band Tandy die vooral onder medemusici en popjournalisten zeer geliefd was, maar ondanks een reeks mooie platen weinig commercieel succes kende. Nadat multi-instrumentalist en Tandy-lid Drew Glackin overleed, doekte Ferrio de band op om in 2011 met het eerste, goed ontvangen, titelloze album van Good Luck Mountain een meer…

In de begeleidende blurb bij Aviator (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) stelt Stoney LaRue dat alles voor hem draait om de band met zijn publiek. Niet dat hij simpelweg biedt wat van hem wordt gevraagd, nee, hij wil zijn gehoor stof tot nadenken meegeven. Nobel streven, mits je er ook nog een beetje lekker bij kunt rocken natuurlijk. Op beide fronten slelt Aviator nogal teleur. LaRue schept zulke hoeveelheden Oklahoma red dirt over zijn liedjes, dat ze er bijna in verdwijnen. Wat overblijft is een eenvormige brij aan grauwe rootsrock. Op de meer…

Voor Drew Holcomb heeft muziek een medicinale werking. Dat ontdekte hij als tiener. Nadat zijn gehandicapte broertje op 14-jarige leeftijd plotseling stierf, omringde Holcomb zich met de muziek van Radiohead, Bob Dylan en vele andere artiesten. Muziek als troost. Muziek om de wereld aan te kunnen. Dat mag je dus ook verwachten van Medicine (Magnolia Music), het nieuwe album van Drew Holcomb and the Neighbors. Eerlijk gezegd weet ik niet zo zeker of ik de vergelijking van muziek als medicijn zo’n gelukkige vind. Een medicijn verzacht meer…

Fair City Lights (eigen beheer) van Josh Nolan kwam uiteindelijk op nr. 9 van mijn top-15 over 2014 terecht. Omdat het gewoon een heerlijke, eerlijke plaat is. Zelf noemt de uit Kentucky afkomstige Nolan het Americana rock ’n roll. Zo is het precies. Negen zelfgeschreven nummers die gebracht worden met het aplomb van een jonge Springsteen. Nolan heeft een rauwe stem die overeenkomsten heeft met die van Lucero’s Ben Nichols of die van een nog jonge Bob Seger. Hij bespeelt op deze plaat bijna alle instrumenten zelf. Slechts hier en daar roept hij meer…

De voorouders van Bennett Jackson trokken honderd jaar geleden van Mexico naar Amerika. Ze arriveerden in Texas door bij El Paso de Rio Grande over te steken. Sindsdien trokken nieuwe generaties verder omhoog naar het noorden. Jackson is inmiddels aan de terugreis begonnen. Hij opereert tegenwoordig vanuit Austin, Texas, maar nam het uitmuntende Texana (eigen beheer) nog wel op in Brooklyn, New York. Na twee ep’s is dit zijn derde wapenfeit. Jackson begint op Broken Hearted Dude met de bekentenis dat hij eigenlijk John Wayne zou meer…

Twee stemmen. Twee akoestische gitaren. Als het derde liedje Cost Of Eden voorbij is, is de aandacht al een beetje verslapt. Parsons Thibaud houden op Eden (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) tien nummers vast aan hetzelfde stramien. Joseph Parsons en Todd Thibaud bevinden zich op een punt in hun bestaan dat ze zich gaan richten op het ouder worden en alles wat dat met zich meebrengt. Ze moeten omgaan met de realiteit van verbroken relaties, verbleekte dromen en gemiste kansen. Dat doen ze nogal ingetogen. Misschien zijn ze meer…

Op de elfde cd doet Steve Mednick voor het eerst een cover. Speciaal voor zijn vrouw speelt hij Josie van Donovan, een nummer waar ze als tiener helemaal weg van was. Never Mind The Rain (eigen beheer) biedt verder weer alles wat we van de man uit Connecticut gewend zijn. Zijn onvaste zang heeft soul, zijn rootsrock verkent het hele spectrum aan invloeden. Producer Eddie Seville speelt diverse instrumenten, terwijl die andere getrouwe partner Billy Kotsaftis de elektrische gitaar op enkele nummers weer heeft omgegespt. Fraai is de fluit meer…

Het rock-‘n-roll-leven bevalt Eddie Seville wel. Hij beschrijft het op I’m Pacing Myself: een liefje in elke stad die hij aandoet, bier drinken en smoking that stuff. En helemaal gelukkig als hij Hank Williams hoort. Op Ashes To Ashes speelt een jukebox een nummer van The Flying Burrito Brothers. Ragged Hearts (eigen beheer) staat vol met dit soort beelden. ‘A gambler and a whore / A shotgun at my door’, op opener A Crooked Mile. Op Love’s Got A Hold knauwt Seville als Steve Earle, op Dougie’s Blues klinkt een harde steelgitaar. De multi-instrumentalist meer…

De wereld was begin jaren zeventig nog niet klaar voor The Stooges. Na drie platen vol protopunk, een labeltje dat natuurlijk pas later op deze wilde rockmuziek geplakt kon worden, was het in 1973 gedaan met de band. Iggy Pop en James Williamson schreven nog wel de nummers voor een opvolger van Raw Power, maar die zou nooit verschijnen. Met Re-Licked (Leopard Lady Records) gaat een langgekoesterde wens van gitarist Williamson in vervulling. Eindelijk ligt er een plaat met al die nummers. En wat voor een plaat is dat! Omdat Pop niet meer…