Met de recente recensies van Lucinda Williams en Kelley Mickwee en nu van Robyn Ludwick mogen we oktober rustig tot countrysoulmaand uitroepen. Niet dat Little Rain (eigen beheer) deze maand werd uitgebracht, nee dit vierde album van Ludwick dateert al van halverwege dit jaar. Bovendien kunnen we ook niet zeggen dat Little Rain een puur countrysoulalbum is. Maar de accenten op deze plaat liggen toch wel zo dat we kunnen zeggen dat deze Texaanse zangeres hier veel soul in haar countryrock legt. Het duidelijkst misschien wel in meer…
%20(2).jpg)
Misschien zijn de broers Henry, JoJo en Ringo Garza wel te goed om een echt heel goede plaat te maken. Huh? Nou ja, ze kunnen alles. En dus trakteren 
Met zijn vorige album kroonde 
Veel te glad en oppervlakkig, dat was de eerste indruk van March Of Tracks (Crooked Prairie Records) van Jesse Brewster. Een eerste indruk. Een eerste oordeel. Maar dan zet je de koptelefoon op en blijkt dat vlekkeloze spel opeens zo catchy te zijn dat je beseft dat je er naast zat. Dat je moet toegeven dat het eigenlijk best een lekker plaatje is. Nee, niet vuig en opzwepend of in 
Met volle overgave storten de leden van 
.jpg)
Een nieuwe plaat van Neville Quinlane en zijn mannen, dat was al weer een tijdje geleden. Of ze zich daar druk om hebben gemaakt? Waarschijnlijk niet, The Future Happens Anyway (Six Shooter /Blue Rose/Sonic Rendezvous), dus waar zouden ze zich druk over maken. 
En nog een festival! Een kleiner opgezet festival weliswaar, maar toch. Op zondag 26 oktober vindt in dorpshuis De Furs in Lage Vuursche voor de eerste maal het Sunday Afternoon Festival plaats. De organisatie is in handen van de mensen van In The Woods, Continental records en muziekblad Heaven. Optredende artiesten zijn Kreg Vieselman, Amy Speace, The Howlin’ Brothers, Cara Luft, Steve ‘Blabbermouth’ Folk, en BJ Baartmans. Kaarten kosten 20 euro en deze zijn te reserveren via 
Is er een goed Nederlands woord voor ramshackle? Zwak, wankel, krakkemikkig, gammel, wrak, bouwvallig, mwah, het geeft allemaal net niet goed weer wat ermee bedoeld wordt als het om muziek gaat. Een blik op de hoes van The Basement Tapes van Bob Dylan and The Band maakt eigenlijk meer duidelijk dan welke omschrijving ook. Jongemannen met oude instrumenten in een kelder waar overal leidingen lopen, een hond die naast een kartonnen doos zit waar enkele van die banden op liggen en een kleurrijk divers gezelschap dat 
Het is niet onze gewoonte om veel aandacht te geven aan EP’s. Maar dit is een bijzondere. Zes nummers telt The New Black And White (Excelsior), van 
Soms is het een opmerking van een vriend of vriendin. Sterker: het kan ook iets zijn wat toevallig via een wildvreemde tot je komt. Op het werk, in de bus, tram, trein of ergens langs de lijn. Een bewuste of onbewuste tip, een tip die direct binnenkomt of pas later ergens in je brein gaat wringen. Bij mij werkt dat althans vaak zo. Vooral waar het muziek betreft. Eind jaren zestig was er een jongedame die mij trachtte te injecteren met Southern soul. Half jaren tachtig een collega die The Paisley Underground adoreerde en dus aan mij 
Waren er eigenlijk al liedjes over elektrische auto’s? Geen idee, maar nu dus wel. 
Eind vorig jaar was Matt Andersen ook al in het land. Dat bleek een vrij succesvolle rondgang langs mooie, kleine venues. Dat hij toen ook bij het RTL7- programma VI z’n opwachting mocht maken had ook zo zijn redenen. Want -en dat mag ‘gezegd’ worden- de criticaster (van zo’n beetje alles) van dat voetbalpraatprogramma, Johan Derksen, is toch zo’n beetje de ontdekker van 
Wie herinnert zich 
James Talley was een schilder: hij studeerde eind jaren zestig af met een diploma in de Schone Kunsten van de universiteit van New Mexico. Hij vertrok naar Nashville en werd een songwriter. Maar hij bleef een kunstenaar. Met een vaste hand schilderde hij de levens van ‘gewone Amerikanen’: hobo´s, boeren, dronkaards, berooide landarbeiders, verstoken van elke vorm van succes of rijkdom maar trots op hun eenvoudige bestaan in het oude hart van Amerika. Ondanks de steun van John Hammond duurde het even voor Talley voet aan de grond kreeg in de country-hoofdstad van Amerika. In 1975 kwam 
Met de onlangs verschenen compilatie Here To Stay – Best Of 2000-2012 maakte 
Het Ramblin’ Roots-festival dat op zaterdag 18 oktober georganiseerd gaat worden in het nieuwe Vredenburg te Utrecht is bijna rond. Als laatste toevoegingen zijn de Nederlandse bands The Cannonball Johnsons en Reverse Cowboys (zie ook hieronder) bekendgemaakt. Het mooie is dat deze Nederlandse bands op een extra podium (het vierde) acte de présence zullen geven. De website van Vredenburg geeft ook aan dat de Blue Grass Boogiemen daar van de partij zullen zijn. Eerder al waren de volgende namen vastgelegd: Mary Gauthier, 
Stel je een roestige Cadillac Eldorado voor, met daarin drie mannen die inmiddels hun jeugd voorbij zijn, rijdend door het Groningse platteland. De achterbak staat vol bier en tequila, maar ook met een staande bas, twee gitaren, twee footdrums en een banjo. Aangekomen op een vervallen boerderij, laden ze de spullen uit en installeren zich. In de ondergaande zon hangen ze nog wat lampionnen op. En dan zien ze in de verte het schijnsel van een stel koplampen. En er komen er nog meer, en meer. De drie mannen, Harry Kingma, Michiel Hoving en 
Festivals, we krijgen er in Nederland maar geen genoeg van. Ze springen, vooral in de zomermaanden, als paddestoelen uit de grond. Helaas zijn er maar weinig festivals waarop americana en rootsmuziek in het centrum staan. Ja, Take Root en gelukkig binnenkort ook het 
Zo kan het ook, direkt vanaf de eerste noot de luisteraar bij de keel grijpen. Met spannend gitaarspel een onheilspellende sfeer creëren en vervolgens openen met de regels: I can’t tell anyone what’s on my mind (zie hieronder). Dan heb je me. 
Geheel tegen de trend van downloaden in komt 
Op Heartless Woman (Copperhead Records) gaat 
Voormalig Jayhawk 
Ik had ook nog nooit gehoord van 
Rijkelijk laat zijn we met de bespreking van de al begin dit jaar verschenen 
Sinds de Zweed Thomas Denver Jonsson albums maakt onder de naam 
De Sgt. Pepper van de folkmuziek, zo werd zijn beste album genoemd. Hij werd vergeleken met Randy Newman en Leonard Cohen, zelfs met Wagner en Kurt Weill. Over de mening van de recensenten had David Ackles (1937-1999) weinig te klagen. Ook zijn collega’s hadden hem hoog zitten: Elton John geneerde zich eens omdat Ackles voor hém opende – en niet andersom; later zong hij met Elvis Costello een stemmige versie van Ackles’ compositie ‘Down River’. Het enige probleem: het publiek liet Ackles’ albums en masse links 
Het is oog om oog en tand om tand in de liedjes van 
