Woorden. Het leven. Een melodie. Private John David McCutcheon van de Wyoming plains. Sergeant Albert Jay Jefferson uit de regen van Seattle. Meer namen. Names. Echt waar. Really Truly. Jenny en Jill die met elkaar trouwen. Jenny in de trouwjurk van haar moeder. Jill in de trouwjurk van haar moeder. Woorden. Het leven. Een melodie. Wensen. Dromen. Samadhi. Verlaten door je moeder op de dag dat je geboren werd. Fade Out. ‘And all I ever wanted was you / And all I never wanted to do / Was fade out’. Nathan Bell. Cd: Blood Like A River (Stone meer…

Op zijn elfde begon Mason Summit zijn eigen liedjes te schrijven. Zes jaar later verschijnt met Absentee (Good Luck Ranch) zijn debuut en dat is een onwaarschijnlijk lekkere popplaat. Met What We’ll Become brengt hij in zijn eentje een sound waar Jon Auer en Ken Stringfellow van The Posies elkaar voor nodig hebben. Heerlijke zang en een gouden popmelodie. Het gitaarwerk van Fools In April is om van te smullen. De spitsvondige tekst ook: ‘Somebody tried to tell me / Not to gamble with my love / Somebody tried to warn me / Watch out or meer…

Wat een geweldige plaat is dit Dixie Electric Company (Dirtleg Records) van Chris Stalcup & The Grange. Over deze Stalcup schreven we al eens in een recensie van zijn band Chase Fifty Six. Op dit album heeft hij andere musici uit Atlanta, Georgia, om zich heen verzameld. De met een prachtige, roestige stem gezegende Stalcup begint ijzersterk met het titelnummer dat gaat over de eigenaar van de Airstreamer die de cover siert. Het is een triest verhaal over een dominee en zijn vrouw die treuren om het verlies van hun zoon die zich op een motor meer…

‘Thank you from the bottom of my broken heart’, zingt Victor Camozzi. Mooi zinnetje. Het is altijd beter dan helemaal niets te voelen, wil hij maar zeggen. Aan zeggingskracht ontbreekt het niet op Cactus & Roses (Volco Records), het derde album van de Texaan. Erg rooskleurig is het allemaal niet in zijn liedjes. In het fraaie titelnummer gaat het over geknakte trots en het onvermogen om elkaar gewoon lief te hebben. Oftewel: ‘The beautiful way we hurt each other / And never know what for’. Met zijn droge voordracht plaatst meer…

Met een baard als Willie Nelson ben je nog geen country. Met een southern drawl ben je nog geen country. ‘There’s some people out there / Just country in name / All hat and no horse / All gun and no game’, verklaart Tom Shed op It Don’t Mean You’re Country, een van de liedjes op Mama’s Goin’ Out (eigen beheer). Shed is een singer-songwriter uit Florida. Zijn liedjes kunnen licht van toon zijn, maar evengoed serieuze zaken behandelen. Op Forgotten Memories veegt hij de vloer aan met projectontwikkelaars die winkelcentra en golfbanen aanleggen, zonder meer…

Graag had ik hier in enthousiasmerende bewoordingen Rule The World (New West/Warner Music) van Max Gomez aanbevolen. Een debuut met fraaie hoes op een prima label van een onbekend talent uit de Amerikaanse staat New Mexico, ik was erg benieuwd. De release stond al een tijdje aangekondigd, maar de plaat werd teruggetrokken door de Nederlandse importeur om daarna alsnog te worden uitgebracht. Wellicht heeft het succes van The Common Linnets daar wel een rol in gespeeld. Er is blijkbaar een markt voor meer…

De Texaan Jeremy Halliburton noemt zichzelf op zijn website ‘a notorious namedropper’. Dat komt goed uit. Doen wij namelijk ook graag. Dat deden we al eerder bij zijn cd’s en dat doen we bij Germantown (eigen beheer) opnieuw. Silver City brengt een Waitsiaanse kroeglucht. Lonesome blues. Easy street. Het is het terrein van Mystery Slang, vormgegeven door de bluesy gitaar die de vloer veegt. Devil’s Tools begint als Primal Scream op de uitstekende rootsplaat Give Out But Don’t Give Up. 24 Acres heeft alle elementen van een chain gang inclusief meer…

Er is niets op de radio en er is niets op de tv. Krim Delmhorst verlangt op het titelnummer van Blood Test (Signature Sounds/Munich) terug naar de tijden van verveling. Want wat was het fijn om je daarin samen te verliezen. Je af te vragen: ben ik echt van jou? En ben jij mijn? De weemoed heeft een goede aan Delmhorst. Ze voelt zich er prettig bij. Op 92nd St verlangt ze terug naar de tijd dat ze studeerde in New York. De tijd dat ze bij haar vriendje op de kamer de dagen doorbracht met jasmijnthee en dirty movies. Met Monk en Trane. Op Homeless steekt meer…

Dankzij de Zweedse promotor Hemifran wordt de ep (34 minuten) Realizations & Declarations Vol. 1 (eigen beheer) van de Amerikaan Scott Krokoff twee jaar na de release alsnog onder de aandacht gebracht in Europa. Eigenlijk is het met ruim een half uur muziek toch net iets meer dan een ep. Wellicht spreekt Krokoff over een ep omdat een aantal nummers al op eerder werk van hem stond. En de opener What The Hell is tevens de afsluiter. De eerste versie heeft heerlijk elektrisch gitaarwerk dat The Eagles circa On The Border in meer…

‘I want to dream away my life, ride my bicycle into the night’, zingt de Canadees Rob Moir op zijn album Places To Die (Make My Day Records/Sonic Rendezvous). Die droom maakt hij op dit moment waar met een Europese tournee op de fiets. Zijn optredens vinden plaats in huiskamers van Frankrijk tot Polen. Deze week is hij nog in Groningen, waarna hij naar Duitsland rijdt. Moir maakt zich in zijn liedjes druk over slecht betaalde fabrieksarbeiders en meisjes die alleen maar willen shoppen. Woede en twijfels over zijn eigen rol strijden om voorrang in de krachtige meer…

De eigenwijze dondersteen Lydia Loveless heeft ongetwijfeld wat butsen opgelopen sinds haar vorige album Indestructible Machine (zie recensie). Een beetje ouder is ze. Een beetje wijzer ook. Ze weet wat het is om op haar bek te gaan. Onverwoestbaar? Dat niet. Onbeschaamd? Dat nog wel. Ze doet op Somewhere Else (Bloodshot Records/Bertus) weer verslag van haar turbulente leventje. Onverbloemd. ‘Don’t stop giving me head’, schreeuwt ze uit op Head. Het gaat vaak over seks bij deze jongedame uit Columbus, Ohio. Dat meer…

Vijf covers en vijf eigen nummers staan er op Raw (eigen beheer) van de uit Miami afkomstige Jim Wurster. Die cd-titel zegt alles over de muziek. Kaal en uitgekleed zijn de versies van Bang Bang (Sonny Bono) en Riders On The Storm (Doors) op deze plaat. Dat Bang Bang klinkt cool als een Lou Reed. Raw begint met Southern Pacific van Neil Young, waarop Wurster direct tot op het ijzer van de rails gaat met een dot distortion. Zijn eigen nummers zijn minstens zo bijzonder. A Little Bit Of Room heeft een zuigende wah wah en Loping Vampire Blues klinkt meer…

Met The Bel-Vistas maakte Mark Ripp drie platen waarvan eentje door het label Blue Rose werd opgepikt. Solo is de Canadees met Quiet Again (eigen beheer) toe aan zijn vierde album. Stonden vorige cd’s met zijn band The Confessors vol rootsrock en powerpop, op dit laatste werkstuk pakt Ripp het iets rustiger aan. Toch is Quiet Again niet een doorsnee plaatje van een singer-songwriter met akoestische gitaar. De in zijn studio aan huis opgenomen nummers klinken behoorlijk rauw. Het is ook niet alleen maar gitaar. Want naast rinkelende meer…

“Hallo?” Er klopt iemand op de deur van de rustieke houten blokhut van (alt.)country. Of is het eerder een vesting? Het is in elk geval Nikki Lane die voor de deur staat met haar tweede album All Or Nothin’ (New West). “Ik kom hier de boel een beetje opschudden”, lijkt ze te zeggen met de 12 nummers van dit door Dan Auerbach geproduceerde album. Een klassiek countryalbum, of beter gezegd: zo zou klassieke country anno nu moeten klinken. Rinkelende of twangende gitaren, zoemende pedal steel, stuiterende orgelklanken en een meer…

Als geen ander beheerst Brian Setzer de ongeschreven wetten van rockabilly. Een beetje karikaturaal moet het zijn en dat is hem wel toevertrouwd, zo weten we al sinds de begindagen van The Stray Cats. Op Rockabilly Riot! All Original (Surfdog/Suburban) volgt de Amerikaan met liedjes over stoere vrouwen en dikke auto’s precies het verwachtingspatroon. De energie spat van de plaat. Superaanstekelijk zijn al die liedjes die natuurlijk ook over rockabilly zelf dienen te gaan. Dat is namelijk een van die ongeschreven wetten van meer…

Hartje zomer is eigenlijk geen goed tijdstip om Understanding Land van Jerry David DeCicca onder uw aandacht te brengen. De plaat heeft heel weinig te maken met de zomer en de melancholieke en duistere nummers passen veel beter bij de herfst of, vooruit, de vroege lente. DeCicca was in het dagelijks leven een van de leden van The Black Swans, een illuster donker indierock/countrygezelschap uit Columbus, Ohio. Understanding Land is zijn eerste stap op het solopad. Hij krijgt daarbij hulp van onder anderen Kelly Deal (the Breeders) en Will Oldham meer…

In 2008 schreef ik al eens over Ben Vaughn (zie link). Naar aanleiding van Texas Road Trip (Munster Records/Sonic Rendezvous) kom ik daar nog even op terug. Er zijn meerdere aanleidingen om dat te doen. Allereerst deze plaat natuurlijk. Verder is er een verband met de hernieuwde samenwerking van de broers Dave en Phil Alvin en ook de aanstaande release van een nooit uitgebracht album van Joe Ely past in dit verhaal. Afijn, in dat vorige stukje stond dat Ben Vaughn zijn eigen werk opnieuw had opgenomen op meer…

De Canadees Grady Kelneck werd zowat op het podium geboren. Zijn moeder zat achter de drums bij een optreden van zijn vader en moest in allerijl worden vervoerd naar het ziekenhuis waar de kleine Grady ter wereld kwam. Dat is inmiddels 35 jaar geleden. Take My Hand is weliswaar zijn eerste soloplaat, maar Kelnick heeft zowat zijn hele leven op de planken gestaan, b.v. met de indierockers The Parkas. Die levenslange ervaring laat zich ook horen in de volwassenheid van de 13 liedjes op deze plaat. Knappe liedjes, smaakvol meer…

Het is een ongelofelijk verhaal. Het is ook een ontzettend mooi verhaal. De 62-jarige dakloze straatmuzikant Doug Seegers wordt op straat ontdekt door twee Zweedse TV-makers die een reportage maken over de muzikanten die het niet hebben gered in Nashville. Ze zijn verbijsterd als ze hem op straat Going Down To The River horen spelen. De volgende dag nemen ze hem mee naar Hendersonville om in Cash Cabin, de studio van Johnny Cash, een versie van dit nummer met hem op te nemen. In Zweden wordt dit vervolgens een kneiterhit en meer…

De Texaan Collin Herring is een favoriet van Altcountry.nl. En zou dat eigenlijk moeten zijn van iedere altcountry-liefhebber in NL (en daarbuiten ook trouwens). Herring gaat immers altijd zijn eigen gang en kiest nimmer de makkelijkste oplossing. Hij waarschuwde dat Some Knives (eigen beheer), zijn vijfde album, minder Americana-ish zou zijn dan z’n eerdere plaatwerk. Dat mag misschien zo zijn, maar luisterend naar dit album constateer ik dat Herring de country toch niet uit zijn muziek krijgt. Al is het alleen maar omdat zijn stem precies dat melancholieke meer…

Het is geweldig nieuws dat de broers Dave en Phil Alvin na drie decennia waarin ze elk hun eigen pad gingen eindelijk weer op gemeenschappelijke grond staan. Op Common Ground: Dave Alvin & Phil Alvin Play And Sing The Songs Of Big Bill Broonzy (Yep Roc Records/Munich) gaan ze terug naar hun jeugd, de tijd dat ze al die geweldige muziek nog moesten ontdekken. Dat deden ze door obsessief platenwinkels af te struinen en zo vaak als mogelijk was de club Ash Grove te bezoeken. Daar traden al die helden uit de country, blues en folk op. Alle meer…

Na de dood van Lou Reed eerden collega’s in New York hem door zijn liedjes te spelen. De band Hollis Brown bracht het album Loaded van The Velvet Underground ten gehore. Na het concert volgden opnamen in een studio. Op Gets Loaded staan in omgekeerde volgorde alle nummers van de vierde plaat van VU. Op Loaded verliet de legendarische band, inmiddels zonder John Cale en Nico, de kelders van New York en trok het weidse Amerika in. Lonesome Cowboy Bill is rootsy rock-‘n-roll en Who Loves The Sun zonnige westcoastrock. De coole zonnebril meer…

Zoe Muth heeft afscheid genomen van The Lost High Rollers. Ze is verhuisd van Seattle naar Austin om daar haar carrière naar een hoger plan te tillen. En dus spelen op World Of Strangers (Signature Sounds/Munich) musici die hun sporen al ruimschoots hebben verdiend. Producer George Reiff en de begeleiders die hij aan Muth koppelde, brengen niet de sprankeling van The Lost High Rollers. Ze moeten daar in Austin zo langzamerhand toch oppassen, want met al die artiesten die er langskomen, begint muziek maken er verdacht veel meer…

U kent Eric Devries misschien nog van twee eerdere albums die hij maakte: Little Of A Romeo uit 2004 en Sweet Oblivion uit 2007. Of misschien als gastheer van een serie optredens (“Ramble On…”) die hij sinds 2010 in Nijmegen en sinds 2011 in Utrecht organiseert. Meestal opent hij die optredens met een paar liedjes van hemzelf. En misschien hebben al die optredens van Devries wel weer geleid tot dit nieuwe album: Close To Home (CRS). Veertien nummers staan er maar liefst op, waarvan 13 van eigen hand. Die ene cover is er een van meer…