U kent Eric Devries misschien nog van twee eerdere albums die hij maakte: Little Of A Romeo uit 2004 en Sweet Oblivion uit 2007. Of misschien als gastheer van een serie optredens (“Ramble On…”) die hij sinds 2010 in Nijmegen en sinds 2011 in Utrecht organiseert. Meestal opent hij die optredens met een paar liedjes van hemzelf. En misschien hebben al die optredens van Devries wel weer geleid tot dit nieuwe album: Close To Home (CRS). Veertien nummers staan er maar liefst op, waarvan 13 van eigen hand. Die ene cover is er een van meer…
Met een geweldige verbeeldingskracht brengt 
Na het wat stijfjes gezongen Bring You Home is het goed dat 
Benieuwd hoe Frank Black het zal doen als een crooner die south of the border gaat in een liedje met trompet en accordeon? Luister dan maar eens naar Each Passing Hour, te vinden op Be Many Gone (Holy Wreckords/Bertus) van 
De nummers op Gray Lodge Wisdom (Talitres/Munich) van de Amerikaan 
Take Root heeft nieuwe namen toegevoegd aan de line up voor 13 september: Kevin & Dustin Welch, Natural Child, Hellshovel, Ethan Johns en The Sheiks. Al eerder waren John Fullbright, Daniel Romano, Joan Baez, Mat tThe Electrician en Dave McGraw & Mendy Fer bevestigd. Meer mooi nieuws komt uit Utrecht. Op zaterdag 18 oktober zal in het nieuwe TivoliVredenburg een nieuw festival plaatsvinden: Ramblin’ Roots. Het komt voort uit het Roots In The Park festival, dat dit jaar eenmalig niet in een park maar binnen gevierd zou worden. Is het 
Simpelweg Songs (Blue Dirt Records/Thirty Tigers/Bertus) heet het nieuwe album van 
Even voor acht uur; een goed gevulde bovenzaal van Paradiso. Een bescheiden ogende jongeman betreedt het podium. Zijn naam: John Fullbright. Even snel Nederland aandoend tussen optredens in Engeland en Noorwegen in. Reden? Ongetwijfeld ook het promoten van zijn nieuwe, tweede, album met de titel Songs, doch ook het wederom bewijzen welke een begenadigd talent hij is. En waar 
“Ik zag je vandaag. Tenminste, dat dacht ik. Maar jij kon het niet zijn, jij had geen klein kind. Ik hoorde dat je niet gesettled was, en je was ook niet het type die met iedereen de koffer indook. Hij heeft z’n moeders ogen, maar die glimlach herken ik. Je zei dat je nooit een kind zou willen hebben met ‘n hart zo koud als het mijne.” Ja, zo gaat dat soms. Dit zijn wat zinnen uit The Kid, een schitterend nummer op Still Go On (eigen beheer) van 
Op Ramble (CRS/Munich) staan elf nogal nietszeggende liedjes. De observaties van 
De Texaan 
Primitief en toch kraakhelder, zo klinkt More Primitive (Alive Natural Sounds/Sonic Rendezvous) van het trio 
Aziatische americana! De zes leden van 
Het stof na het verschijnen van Go To Hell (
Zeilen en rock-‘n-roll is een uiterst ongelukkige combinatie. Dat dobberen levert doorgaans slaapverwekkende muziek op. Loggins & Messina, Jimmy Buffett, mwah. En Rod Stewart heeft echt veel betere dingen gedaan dan die miljoenenhit Sailing. De foto’s van multimiljonairs Eagles en Fleetwood Mac die van het goede leven genoten op een of ander buitensporig jacht, bah! Dus dat Sailing Away (The tide is high and the sun is low) van John Zipperer is niet echt een jofel begin van Full Circle (eigen beheer). Die Caraïbische invloed 
Op zijn vorige plaat Matching Numbers (zie 
Matt Andersen mag dan vooral naam hebben gemaakt in blueskringen, met Weightless (True North Records) levert hij een geweldig album vol blue eyed soul af. Dit is witte soul met alle elementen die het nodig heeft. Muziek die niet werkelijk als een genre is weg te zetten. Een amalgaan aan invloeden die op soepele wijze in elkaar overvloeien. Allereerste vereiste is een zanger met een geweldige strot die zingt vanuit zijn tenen. Dat doet Matt Andersen, maar nergens over the top. Dat is wel zo prettig. Namaak is er immers meer 
Laten we deze keer beginnen met een waarschuwing: als je de bijzondere stem van 
Nooit zag ik de uit Portland afkomstige formatie Dolorean live. Nou ja, Dolorean solo, oftewel Al James, zag ik eind 2011 in een Utrechtse werfkelder optreden. Dat was erg mooi. Maar de band Dolorean, nee die heb ik nooit zien optreden. En dat zal ook niet meer gebeuren. Afgelopen zaterdag gaven ze in Mississippi Studios in hun herkomstplaats Portland hun allerlaatste concert. Zo komt er na ruim 12 jaar en 4 albums (of 5 als je het in eigen 
Ochre Room
Singer-songwriter par excellence John Fullbright heeft net een nieuw album uitgebracht, eenvoudigweg getiteld: Songs. In verband daarmee treedt hij op dinsdag 10 juni op in het Amsterdamse Paradiso. Als je daar bij wil zijn moet je ons even voor vrijdag 6 juni 
Ze hebben het weer gedaan. Tim Easton, Leeroy Stagger en Evan Phillips (de laaste ken je misschien het beste als voorman van de Whipsaws) maakten met Resolution Road een tweede gezamenlijke album. Het al uit 2008 stammende One For The Ditch was het eerste project van 
Een paar weken geleden liet men op BBC4 de documentaire The Byrd Who Flew Alone zien, een nogal tragisch portret van Gene Clark. Clark maakte vanaf 1964 deel uit van The Byrds en was onder meer verantwoordelijk voor ‘I Feel A Whole Lot Better’ en ‘Eight Miles High’. In 1966 verliet hij de groep en begon een solocarriere. Het muzikale hoogtepunt van die solo-inspanningen is ongetwijfeld het veertig jaar geleden verschenen No Other, een prachtig album waarop Clark 
Kijk, zo’n Perry Brown zou geen enkele voorronde van wat voor soort TV-talentenshow overleven. Hij zou vast “het” gewoon niet hebben, wat ze daar dan ook onder verstaan. Hij heeft wel een prima (licht-grofkorrelige) stem. En hij heeft een goede band om zich heen verzameld: 
Denney and The Jets
