De Zweedse band Golden Kanine is ontstaan uit een samenwerking tussen twee filmstudenten. Dat valt wel te horen. Sferisch en gelaagd is de muziek op We Were Wrong, Right? (Glitterhouse/Munich) namelijk. Artsy ook wel, maar niet te. De klanken zwalken van indierock naar folk. Breed uitwaaierend, maar toch steeds behoorlijk lofi. Het experimentele karakter van Golden Kanine is verwant aan bands als Okkervil River en Pinetop Seven. Linus Lindvall en Andreas Olrog verdelen de taken als songschrijver, zingen doen ze meestal meer…

Bij de Brothers Lazaroff hebben we zowaar weer met twee echte broers te maken.  Jeff (akoestische gitaar en zang) en David (alle andere gitaren en diverse toetseninstrumenten) Lazaroff hebben een tijdje in Austin gewoond maar zijn een aantal jaren geleden neergestreken in St Louis. De broers hebben een band om zich heen verzameld waarmee ze al meerdere albums gemaakt hebben. Hope, Fear, Youth (eigen beheer) is hun vierde alweer. Een beetje gek album is het geworden. In principe maken deze  meer…

Een zucht. Een bries. Het werk van Tony Dekker wordt grotendeels bepaald door zijn stem. Hij blaast je lichtjes in het gelaat. Alsof je even uit een sluimertoestand ontwaakt. In die hoedanigheid heeft hij je gebracht met de warmte die zijn muziek genereert. Als een deken ontvouwt Prayer Of The Woods (Nettwerk/Munich) zich. Behaaglijk, zeker, maar met voldoende wol om een beetje te kriebelen. De voorman van Great Lake Swimmers debuteert als solist met deze plaat. In zijn eentje houdt hij het net zo intiem als met band, dat zal niemand meer…

De muziek van The Coloradas is al net zo kaal en sober als het vertrek op de hoestekening van Big Empty (Hometown Caravan/Sonic Rendezvous). Met banjo, mondharmonica en gitaren zingen Roy Davis en Bernie Nye liedjes die van alle franje zijn ontdaan. Ze verkondigen dat ze de Days Of Luxury missen en doen verslag van The Bank Account Blues. Akoestische muziek? Ja! Lievige liedjes? Nee! Net als op het debuut (zie recensie) dus, maar de liedjes zijn nog net iets beter deze keer. Last Year’s Rain klinkt als Townes Van Zandt en stelliger kun je meer…

Het nadeel van een heel mooi nummer op een plaat kan zijn, dat de rest daar een beetje bleekjes bij afsteekt. Half Baked News op If You Lose Your Light (Continental Song City/Munich) van Kreg Viesselman is zo’n nummer. De vocale hulp die de Amerikaan er krijgt, roept herinneringen op aan Crosby, Stills & Nash. Gelukkig is het volgende nummer al net zo sterk. Die stem die over de lichtjes krakende voordracht van Viesselman buigt is van Anne Lise Frøkedal. Mooi contrast. Denk bij Viesselman aan Loudon Wainwright III en Ray Lamontagne en meer…

Big Wheel And Others (Domino/V2) van Cass McCombs komt in een ouderwetse klaphoes met daarin twee cd’s. Dat is een gedurfde keuze in een tijdperk dat steeds meer consumenten zich beperken tot het downloaden van enkele tracks die ze op het eerste gehoor het best bevallen. McCombs onderkent het belang van het geheel. Goed dat er nog zulke artiesten zijn. De totale speelduur had trouwens ook op een cd gepast, maar dit heeft de bekoring van een elpee met twee kanten. De diversiteit getuigt van een grote ideeënrijkdom en dan meer…

“Straight up hardcore country through and through.” Zo omschrijft Fiftymen de muziek die ze spelen. Het zeskoppige gezelschap komt uit Wakefield (in de buurt van Ottawa) en bestaat al veertien jaar. Hun nieuwe, inmiddels derde in eigen beheer uitgebrachte studio-album is ongetiteld, maar zou als de Nude Album omschreven kunnen worden, gelet op de prachtige foto van de naakte jonge vrouw op de cover. Dat is echter niet de enige blikvanger want de muziek mag er ook zijn. Fiftymen speelt greasy country zoals je dat van een meer…

De waarheid verkopen. Dat is wel zo ongeveer het ergste wat een mens kan doen. Truth Be Sold (Blue Rose/Sonic Rendezvous) heet de nieuwste cd van Leeroy Stagger. De Canadees streed op zijn vorige album Radiant Land tegen kernenergie en kapitalisme en ook deze keer laat hij het niet om zijn onbehagen te ventileren. Zoals in het hoekige punkliedje Cities On Fire. De tekst op het inlegvel is afgedrukt op de achtergrond van een vuist. Problemen met de hypotheek en ander menselijk leed worden opgelost met luisteren naar Willie Nelson op de jukebox. De beschrijvingen meer…

The Frog Pond is een niet al te groot openluchtpodium achter de Blue Moon Farm ergens in het zuiden van de Amerikaanse staat Alabama. Singer-songwriter Grayson Capps runt er de boel samen met zijn vriendin. Tijdens de concerten die er elk weekend worden gehouden ontstond het samenwerkingsproject Willie Sugarcapps. Naast Capps bestaat dat uit Will Kimbrough, Anthony Crawford en Savana Lee (samen Sugarcane Jane) en Corky Hughes. Het titelloze debuut Willie Sugarcapps (The Royal Potato Family/Bertus) bevat een meer…

Er is best wat aan te merken op The Arcade van het Noorse Seven Doors Hotel. De dunne stem van Alexander Lindbäck is niet gelijk een trekker, soms zijn de teksten wat knullig (Dead Man’s Car b.v.) en als je niet tegen dialecten kan is dit album ook niks. Aan de andere kant, bij tijd en wijlen schiet het vijftal uit Oslo wel enorm raak. Opener Go With You is een heerlijke kruising tussen een jaren 80 pophit en rootsy powerpop. En in That Day huilt de gitaar van Bjørn Harald Tveråli Winge wel erg mooi tegen het toetsenspel van Kenneth Bjørdal aan. Het prachtige en meer…

Met die Ray Ban op zijn neus heeft Colin Gilmore wel wat van een jonge Joe Ely. Op The Wild And Hollow (Woobietown Records) kan die vergelijking worden doorgetrokken. Niet zo vreemd natuurlijk, want Colin is de zoon van Jimmie Dale Gilmore. Hij is dus een nazaat van een van de prominente leden van de Lubbock-maffia. Op een nummer als Wait gaat Gilmore junior nog verder terug in de rijke muziekgeschiedenis van de Texaanse stad. Want hier is duidelijk de invloed van Buddy Holly te ontwaren. In de zang vooral. Alsof een nerd de meer…

Excuses. Druk. Druk. Plaatjes blijven wel eens liggen. Recensies verschijnen veel te laat. Van dit What Else Is Left? (Mystery Egg Records) stond heel lang geleden al een nummer op onze Spotify-playlist. Nu dan eindelijk een stukje over het debuut van The Will Callers. Dat zijn de jongemannen Jake Murphy (zang, gitaar) en Daniel Slatton (drums, zang) met als ritmesectie de veteranen Scrappy Jud Newcomb (bas) en Brad Rice (drums). Een andere veteraan produceerde het album en wel Ray Wylie Hubbard. De sound van meer…

In de Bros. Landreth zitten voor de verandering eens echt twee broers. Die bovendien ook echt Landreth heten: Joey (gitaar, zang) en David (van alles en zang). Beiden verdienden de afgelopen 10 jaar afzonderlijk de kost als sidemannen in de Canadese muziekscene (David o.a. als bassist bij Romi Mayes). Op dit debuut, Let It Lie (eigen beheer), zijn ze voor het eerst samen te horen. De vanuit Winnipeg opererende Bros. Landreth worden gecompleteerd door drummer Ryan Voth en toetsenist Alex Campbell. Hoewel opgenomen tijdens een van de meer…

John Paul Keith, dat is nog eens een artiestennaam! Het gaat hier niet om twee Beatles en een Stone, maar om een vent uit de hoofdstad van de rock-‘n-roll. Memphis dus. Met Memphis Circa 3AM (Big Legal Mess/Fat Possum/Pias) levert hij een heerlijke plaat af vol pure pop waarbij je niet stil kunt blijven zitten. Van mooie samenzang in Everything’s Different Now gaat het naar een snerpende countrygitaar in Ninety Proof Kiss en een roetsjende piano in het Jerry Lee Lewis-achtige True Hard Money. Die verwijzing is niet toevallig. Roland meer…

Een nieuw album, in dit geval Big Big World (eigen beheer), van Scott Miller is altijd een bijzondere gebeurtenis. Miller is namelijk een bijzonder artiest. Hij werd ooit door Steve Earle een “world class writer” genoemd en was, begeleid door de V-Roys, de eerste artiest op diens E-Squared label. Goede albums leverden echter geen grote doorbraak op. Nadat de V-Roys uit elkaar gingen (voormalig V-Roy gitarist John Paul Keith is inmiddels mogelijk bekender dan zijn voormalige werkgever), richtte Miller The Commonwealth op. Ook met die meer…

‘If rock-‘n-roll can save your soul / It’s also gonna take its toll’, stelt Stephen Kellogg vast. De passie die in die woorden besloten ligt, krijgt een ontnuchterend vervolg. En eigenlijk viel dat al op te maken uit de songtitel I Don’t Want To Die On The Road. Geen passie, maar voorzichtigheid. De teksten op Blunderstone Rookery (Bread And Butter Music/Bertus) lijken heel wat op te werpen, maar na enkele draaibeurten blijft daar niet zoveel van over. Te vrijblijvend. Te algemeen. Te nietszeggend, zoals het best aardig klinkende The Brain Is A Beautiful Thing. Best meer…

Van het ene op het andere moment raakte de linkerhelft van het gezicht van Flip Noorman verlamd. Bellse Parese heet de aandoening die wordt veroorzaakt door een ontstoken zenuw en zo heet ook het debuutalbum van de liedjesschrijver. Op Bellse Parese (Bastaard Platen/Sonic Rendezvous) benadrukt Noorman de twee kanten die hem kenmerken. Enerzijds zijn er angstaanjagende nummers waarop hij ranzige potten-en-pannen-muziek in de stijl van Tom Waits maakt, net zoals labelgenoot Jeroen Kant dat doet. ‘Voer je idealen aan de slager / En je vuist meer…

Mist, wind, regen, het wordt kortom tijd voor een herfstplaat. En met een herfstplaat uit Schotland kun je gewoon niet mis zitten, ook al is-‘tie al een half jaar uit. We hebben het over Fixing The Shadows (Crooked Mouth Records) van Grant Campbell. Wat een prettige plaat voor een glas whisky bij de open haard. Nu houd ik niet van whisky en heb ik ook geen open haard, maar u begrijpt wat ik bedoel. De 12 merendeel rustige liedjes (geen herfststormen!) zijn met hulp van Iain Hutchinson (diverse instrumenten en meer…

Man man, wat waren we opgetogen over het titelloze debuut van Tim Knol uit 2010. Eindelijk een jonge gast die, opgegroeid met een dieet van countryrock en oude soul, Nederland een poepje zou laten ruiken. Een heerlijke plaat met frisse Nederlandse americana. Ook de in 2011 uitgekomen opvolger Days was een interessant album. En toen wilde Knol wel eens kijken wat er nog meer was behalve muziek. Hij bouwde een sabbatical in waarin hij zich toelegde op fotograferen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Voor Soldier On (Excelsior) moest meer…

Na Darker Angels – The Country & Western Music Of Maurice Mattei and the Tempers – The Sam Quentin Series Vol. 1 (zie recensie) is er nu Ragged Dolls – The Rock & Roll Music Of Maurice Mattei and the Tempers – The Sam Quentin Series Vol. 2 (Mar Key Records). De veelzijdige artiest uit de staat Ohio pakt hier uit met twaalf puntige liedjes. Maurice Mattei neemt de gedaante aan van een pubrocker die zich uitleeft met harde rhythm & blues. Riffs als Chuck Berry en huilen als Howlin’ Wolf met een mondharmonica. Crabtree & Evelyn doet meer…

Nooit kijk ik naar het televisieprogramma Voetbal International. De sport vind ik weliswaar mooi, maar het gelul erover kan me gestolen worden. Nu blijkt echter dat ik toch wel wat gemist heb de laatste tijd. Tenminste, als de huisband, Danny Vera en co, tijdens dat programma zo goed is als op het nieuwe album, Distant Rumble (Excelsior). Want die plaat, ik zeg het maar gelijk, is fantastisch. Met name het tweede gedeelte van het album is sensationeel goed. De Zeeuw Vera (ware naam Polfliet) heeft een geluid dat geënt is op oude meer…

Dit Close To The Floor (Nine Mile Records/Sonic Rendezvous) is hier al bijna grijsgedraaid. Hoog tijd voor een stukje. Want oh oh oh wat horen we Patrick Sweany graag vertellen dat hij op weg is naar Georgia, Texas en New York City (Working For You). Want die stem neemt je altijd mee. Een ruige strot als John Fogerty of Eddie Hinton. Ja, misschien zelfs als Otis Redding. En dat klotsende soulgitaartje van hem, zoals op Bus Station, geweldig! Dat is ’the loneliest place in the world’ als we hem mogen geloven. Op dit nummer meer…

Drag The River, maakt die naam nog wat bij u los? Het kwartet met Chad Price en Jon Snodgrass als voormannen bouwde in het vorige decennium een naam op als solide vertegenwoordiger in het grofkorrelige segment van de alternatieve country. Dan bedoelen we de hoek waarin we ook Lucero, Two Cow Garage en bands als Glossary en Lauderdale kunnen vinden. Na een pauze van een jaar of vijf ligt er ineens weer een nieuw, titelloos, album (Xtra Mile Recordings) van het gezelschap uit Colorado. Een prima album, laat dat gezegd zijn. Wel meer…

Miraculous Mule is een trio uit Londen waarin we Michael J. Sheehy tegenkomen. We recenseerden al eens albums (zie hier en hier) van hem. Op Deep Fried (Bronzerat/Munich) brengt hij samen met zijn broer Pat en Saint Silas nog steeds blues met een donkere sfeer. Op opener Run On nog als oude bluesmannen, maar op het daarop volgende Satisfied meer als Black Keys. Eendimensionaal, wat het juist kracht geeft. Op Dangerous Blues roept de band een sixtiesbeatsfeertje op, met dank aan enkele enthousiast roepende dames. Funky meer…

Vandaag begint Brother Dege aan een korte tournee door Nederland. Gaat dat zien, want zijn nieuwe album How To Kill A Horse (eigen beheer) is zeer de moeite waard. Interessante kerel ook. Hij laat op zijn website optekenen dat hij een van de best bewaarde geheimen is van het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Daar zit wat in. Negen albums en twee boeken staan op zijn naam. Lovende kritieken, maar wellicht te compromisloos voor het grote publiek. Want niet iedereen is gecharmeerd van een nummer als Crazy Motherfucker. Hij komt uit Louisiana en meer…