De leukste cajunplaat van 2013 komt niet uit Louisiana, maar gewoon uit Groningen. , not blue. (eigen beheer) heet het ding en daarop trekt Cochon Bleu knap om het moeras van clichés heen waarin al zoveel na-apers zijn verdwenen. De band is het stadium van zo puur mogelijk als een echte cajunband willen spelen allang voorbij. Niks geen krampachtigheid hier, alles mag. Vijftien jaar ervaring hebben ze al, de broers Henk (gitaar, viool), Hette (gitaar, banjo) en André (drums) Gubbels en accordeonist Jeroen de Jong. Zingen doen ze in meer…

In dertien uur stonden de dertien nummers van XIII Hours (eigen beheer) van Achilles Wheel op de band. Live opgenomen in het historische Nevada Theatre in Nevada City, Californië. Nee, geen doorsnee liveplaat, het theater werd in feite gebruikt als een studio. Dat leverde een ouderwetse jam op waarin een New Orleans backbeat gecombineerd wordt met gitaarlijnen die door Carlos Santana zouden kunnen zijn neergelegd. Rollend als stoere outlaws sturen ze naar een snelle countrybeat en laten de drummer gaan in een solo. Of ze meer…

Het liefst zou je de hele tekst van het titelnummer American Ride (Blue Rose/Sonic Rendezvous) willen citeren in dit stukje. Willie Nile geeft een beknopte cultuurgeschiedenis van de Verenigde Staten door wat steden, staten en personen te noemen, waarna je het liefst in die auto uit de jaren vijftig die op de cover staat zou willen springen om het ook allemaal te beleven. Maar eigenlijk is dat helemaal niet nodig. Het kan namelijk ook met deze puike plaat. De beste die Willie Nile heeft afgeleverd sinds zijn debuut uit 1980. Op het titelnummer zingt hij met meer…

De betekenis van The Saints werd het duidelijkst verwoord door Bob Geldof: ”Drie bands veranderden in de jaren zeventig de rockmuziek en dat waren The Sex Pistols, The Ramones en The Saints”. Met Kings Of The Sun (Highway 125) ligt bijna veertig jaar na het begin een nieuw album van de Australiërs in de winkels (of waar dan ook). Met als bonus de cd Songs From The Stash met daarop een selectie van oud materiaal. De punksound van de beginjaren werd al snel verrijkt door invloeden van andere muziekstromingen. Verrijkt, jawel. Daar waar meer…

Bijna tachtig minuten experimentele cowboymuziek biedt Dust And Aether (eigen beheer) van The Law. Direct al op het donkere Some Say wordt duidelijk dat yeehaw ook gemeen en gevaarlijk kan klinken. The Law is een hard rockend collectief van zeven personen uit Atlanta, Georgia, waarin we Trappers Cabin (zie hieronder) tegenkomen. Chandler McGee (zang, mondharmonica) is de belangrijkste man hier. Hij stuurt het bijzondere Cold Beer naar het territorium van Helldorado. Twang en toetsen, op het einde zwaar en meer…

Het uit Los Angeles afkomstige Spindrift maakt psychedelische rock voor spaghettiwesterns. Met Ghost Of The West (Tee Pee Records/Bertus) gooien ze een lasso naar alle paaltjes die langs de randen van het genre in de woestijngrond zijn geslagen. Maar in een wilde galop vliegen ze helaas hun doelen voorbij. Oftewel, ze nemen teveel pijlen op de boog. Dat krijg je ervan als je je ten doel stelt om het belangrijkste album in het genre af te leveren. Jammer hoor, want het project begon zo veelbelovend. De band maakte een meer…

Zondaars opgepast! Hier is The High Bar Gang met Lost & Undone – A Gospel Bluegrass Companion (True North Records). Dat is een heel aardig schijfje met veertien nummers waarop de blijde boodschap wordt verkondigd middels covers van de Stanley Brothers en Bill en Charlie Monroe. De bende bestaat uit Barney Bentall (gitaar, zang), Rob Becker (bas, zang), Wendy Bird (zang), Angela Harris (zang), Colin Nairne (gitaar, mandoline, zang), Eric Reed (dobro, mandoline, banjo, zang) en Shari Ulrich (fiddle, mandoline, zang) en trad voor het eerst op in meer…

Zondaars opgepast! Hier is de Blood Washed Band met Driftin’ Along (House Of Mercy Recordings). Ze spelen elke zondag tijdens de kerkdienst van de House Of Mercy in St. Paul, Minnesota. Doorgaans staan er covers op het programma van Carter Family, Louvin Brothers, Johnny Cash en Gram Parsons, maar voor Driftin’ Along werden vooral nieuwe nummers opgenomen. De Blood Washed Band bestaat uit Page Burkum (zang, gitaar), Jeremy Szopinski (elektrische gitaar), Angie Talle (zang), Quillan Roe (staande bas), Erik Brandt (piano, orgel, meer…

De vorige plaat van Zweedse singer-songwriter Christian Kjellvander, The Rough & Ringe, kreeg hier vijf sterren. Zijn nieuwe, The Pitcher (Tapete Records/Sonic Rendezvous) is van vergelijkbaar niveau. Misschien zelfs nog beter. Ik hoor u denken: dat kan niet. Nee, misschien zijn die hoge scores overdreven. Misschien ben ik een doorgeslagen fan. Kan zijn, maar dan wel een die kan zien dat dit nieuwe album echt beter is dan eerder werk zoals b.v. Faya. Kjellvander heeft in de loop van de jaren een compleet eigen stijl ontwikkeld die meer…

Kaal en stekelig als het landschap van West Texas is Weather Codes (Fire Records/Konkurrent) van Georgia’s Horse, een band met Teresa Maldonado als spil. Van begin tot eind blijft dezelfde spookachtige sfeer hangen rond de veertien nummers op dit album. Piano, cello en een droevige viool op Fancy, een mondharmonica waar achteloos wat in geblazen wordt op The Millers. Als op Westlake de drummer zowaar iets van een beat onder de melodie weet te krijgen dan is dat al heel wat voor de doorgaans slaperige toestand meer…

Jank City Snakedown (eigen beheer) is het tweede album van het uit Dallas, Texas, afkomstige Somebody’s Darling. Het draait bij deze band vooral om de zang van Amber Farris en het gitaarspel van David Ponder. Farris is een rockchick met een ruige strot die energieke uithalen afwisselt met momenten waarop ze kan afdalen in bluesy liefdessmart. Denk aan Janis Joplin, Sass Jordan, Romi Mayes. En ook aan Star Anna trouwens. Met het prangende gitaarspel van Ponder is sprake van een powerhouse dat zijn weerga niet kent. Vooral Maybe is meer…

Dit is geen albumrecensie. Ook is het geen boekrecensie. Het boek Verdwaald in Ponoka (uitgeverij Brandaan) van Rick de Gier wordt vergezeld door een cd van Ponoka, getiteld Lost In Ponoka (Volkoren). En die twee horen bij elkaar, als één project. En wat is Ponoka dan? Ponoka is de band waarmee De Gier muziek maakt, genoemd naar een dorp in de provincie Alberta waar veel Canadezen van Nederlandse komaf wonen. Het is ook het dorp waarin De Gier in 1985 op jonge meer…

Zoals velen voor hem trok Mike Zito naar Texas om zijn problemen achter zich te laten. Weg bij zijn familie. Schoon schip maken in een nieuwe omgeving. Dealen met een drugsprobleem. Dankzij de vrouw die hij er ontmoette lukte dat. Gone To Texas (Ruf/Munich) is de weerslag van dit alles. En die reis van ruim een uur is warm aanbevolen voor een ieder die de blues het liefst zoekt in honky tonks en juke joints. Oftewel, een ieder die de blues graag consumeert met gelijke delen country en soul. Die mensen zullen blij worden als ze meer…

Wat kun je van een stelletje heidenen verwachten als ze komen aanzetten met een plaatje voor de zondagochtend? Een lofzang op de zonde wellicht? Om te plagen? Niets van dat alles op Sunday Morning Record van The Band Of Heathens (Blue Rose/Sonic Rendezvous). De band uit Texas komt met elf nummers waarop ze hun persoonlijke sores met ons delen. Een beetje navelstaarderig softrocken, dat is wat ze doen. Klinkt niet bepaald uitnodigend en het leek lange tijd dan ook uit te draaien op een waardering die zou worden uitgedrukt in een schamele meer…

An Introduction to… Kristofer Åström moet volgens bijgeleverde informatie niet gezien worden als een Best Of van de Zweedse singer-songwriter. Prima, maar ze zullen er toch geen slechte liedjes op hebben verzameld? Nee, slechte nummers staan er niet op An Introduction to (Tapete/Sonic Rendezvous). Ik ken niet zijn volledige oeuvre, maar denk wel dat met deze schijf een mooie dwarsdoorsnede van zijn solowerk is gemaakt. Ik zeg solowerk, daarmee bedoel ik zijn albums onder eigen naam vanaf 1998. In het begin combineerde hij die solocarrière meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met Jan Rørdam uit Denemarken? Extraordinary Heart And Soul (eigen beheer) werd opgenomen op de woonboot van Rørdam in de haven van Kopenhagen. De Deen maakte vijf jaar geleden een album in zijn eigen meer…

Raina Rose is een in Austin wonende countryfolk-zangeres die vrij ongemerkt een mooi oeuvre aan het opbouwen is. Het in eigen beheer uitgebrachte Caldera is de nieuwste mooie toevoeging aan dit levenswerk. Het is dan misschien niet alleszeggend, maar het betekent wel wat als Sam Baker, Danny Schmidt, Carrie Elkin en Matt Bauer in de achtergrondkoortjes meezingen. Het geeft in elk geval aan dat mevrouw Rose gewaardeerd wordt door door enkele belangrijke collega’s. En dat is niet voor niks, blijkt ook op dit nieuwe, door meer…

Het vierde nummer van Ghosts Of Your Charms (Kelp Records/Sonic Rendezvous) draagt de titel Lost Highway. Grapje van de mannen van New Country Rehab, want het is namelijk niet een cover van Hank Williams en dat zou je toch wel verwachten van de band die op het debuut de grootvader van de countrymuziek drie keer eerde met prachtige afwijkende versies van diens nummers. De van Hank Williams bekende Lost Highway diende trouwens wel als inspiratie, bovendien staat er met Too Many Parties And Too Many Pals ook op deze tweede plaat meer…

Iedereen die er maar een beetje toe doet in Nashville loopt met haar weg, dus hoe kan het toch dat Marshall Chapman zo onbekend gebleven is? Haar vorige album Big Lonesome (zie recensie) werd aanbevolen door Rodney Crowell, Kris Kristofferson, Todd Snider en Mary Gauthier. Voor Blaze Of Glory (TallGirl Records) zijn het Lucinda Williams en Scotty Moore die mooie woorden spreken. Beiden roemen vooral de productie van Mike Utley en de geweldige band. ”Fucking great”, volgens Lucinda. Scotty Moore, bekend geworden als de gitarist van Elvis: ”You can hear meer…

De Engelse badplaats Southend On Sea is, in muzikaal opzicht, vooral bekend als tweede hoofdstad, na Londen, van de pubrock. Eddie & the Hotrods, The Kursaal Flyers en Dr Feelgood hebben er hun roots. Dat er ook interessante americana, in de vorm van The Lucky Strikes, vandaan komt is een veel minder bekend feit. Oplettende lezers hebben de naam The Lucky Strikes wel al eerder op deze site voorbij zien komen als zijnde de band van de hier eerder besproken M.G. Boulter. “Blues/ Garage/ Americana, spaghetti-western, fiddle meer…

Toegegeven, vooral het feit dat Ryan Adams op dit album meespeelde triggerde me om het eens te beluisteren. Zo werkt dat bij mij klaarblijkelijk. En in dit geval ben ik er erg blij mee want Reservoir Drive (eigen beheer) van Krista Polvere is een buitengewoon goed album. Polvere is een Australische singer-songwriter die een paar jaar geleden op avontuur naar New York toog. Ze maakte veel mee, trouwde er, scheidde vervolgens weer, nam haar eerste  album op. Bij die laatste gebeurtenis ontmoette ze via Jon Graboff, steelgitarist van meer…

Een prachtige plaat van een nog onbekende band is We Can Be Horses (eigen beheer) van Buffalo Gospel. Uit Milwaukee, Wisconsin, komt deze rond Ryan Necci geformeerde formatie. Necci is een geweldige songschrijver die als zanger opvalt met een tamelijk scherpe stem die extra bijzonder wordt door een schor randje. Denk aan een combinatie van John Prine, Spanic Boys en Mike Ferrio van Tandy. Zijn nummers staan vol met zinnetjes die blijven hangen. ‘If the preacher don’t like it / He can kiss my ass’ op Song Of The Ox is er zo eentje. Meer meer…

The Whiskey Bottles schilderen op Grandville (eigen beheer) het portret van een doorsnee stadje in Amerika. Het bestaat niet, maar het zou overal in de Verenigde Staten kunnen zijn. Zo’n plaatsje waar de mannen nog werken met hun handen en overal witte hekken om de gazons met houten huizen staan. De band komt uit Boulder, Colorado, en heeft in Molly Orlando een krachtige zangeres. Fel als Maria McKee kan ze overkomen op de uptempo nummers. Want in dat fictieve plaatsje is natuurlijk ook niet alles koek en ei. Naast Orlando bestaat meer…

De door een nichtje van Ashleigh Flynn gemaakte tekening die de cover van A Million Stars (Home Perm Records) siert, bracht de artieste uit Portland, Oregon, op het idee om een plaat te maken over de vrouwen van het Wilde Westen. Zo maken we op het titelnummer kennis met Cattle Annie en Little Britches, twee vrouwen die eind negentiende eeuw als outlaws tekeer gingen in Oklahoma, Kansas en Missouri. Ze deden dat altijd verkleed als mannen trouwens. Op How The West Was Won horen we het verhaal van Janie: ‘Janie had herself meer…

Achter de naam T.S. Eliot Appreciation Society gaat de Utrechtse singer-songwriter Tom Gerritsen schuil. Dat pseudoniem is niet toevallig gekozen. Gerritsen, een voormalige straatzanger die ook een paar jaar in Canada heeft doorgebracht, bewondert de Amerikaanse/Britse dichter vanwege diens fragmentarische manier van schrijven. Dat probeert hij zelf ook met de indiefolkyliedjes op zijn debuut, A New History (V2), zodat iedere luisteraar er iets in kan horen. Fragmentarisch? Je zou het ook onsamenhangend kunnen noemen. Kwestie van meer…

De roots van Ha Ha Tonka verpakken ze al in de bandnaam. Ha Ha Tonka is namelijk een natuurpark in Missouri, de Amerikaanse staat waar de band vandaan komt. Op Lessons (Bloodshot Records/Bertus) toont het kwartet ambities die verder gaan dan de countryroads die ze al kennen. Op Dead To The World trekken ze de boel in gang zoals ook Mumford & Sons dat kunnen. Met wat handgeklap en losse pianoaanslagen en samenzang bewerkstelligen ze een sfeertje dat indierock blijft, maar toch ook een commercieel kantje heeft. Daarnaast voegen meer…

Over Austin Lucas had ik al wel positieve stukjes gelezen, maar zijn muziek had ik nog nooit gehoord. Vreemd dus dat Stay Reckless (New West/Warner Benelux) zo bekend klonk. Die stem, tjonge, die zanger kende ik toch? Het duurde even en opeens wist ik het. Austin Lucas klinkt precies als Gary Floyd. En dat is goed nieuws, want wanneer hebben we voor het laatst wat gehoord van die artiest? De overeenkomst in stem is frappant. Saillant detail is dat Lucas en Floyd een vergelijkbare muzikale loopbaan hebben. Voor Floyd begon meer…

Op een reis van Woodstock naar New Orleans zoekt Anders Osborne naar de vrede. Bijna zeven minuten duurt het titelnummer Peace (Alligator/Munich) waarmee hij het album opent. Je kunt je blijven verbazen over de van soul doordrenkte rootsrock van de in Zweden geboren musicus. Die is zo Amerikaans als wat, maar nooit een simpele doordruk van zijn voorbeelden. Osborne blijft zich ontwikkelen als een oorspronkelijk artiest die graag zijwegen inslaat. Funky en modern op Let It Go, flirtend met reggae op Windows en Sarah Anne. Chaotische no meer…