Op een reis van Woodstock naar New Orleans zoekt Anders Osborne naar de vrede. Bijna zeven minuten duurt het titelnummer Peace (Alligator/Munich) waarmee hij het album opent. Je kunt je blijven verbazen over de van soul doordrenkte rootsrock van de in Zweden geboren musicus. Die is zo Amerikaans als wat, maar nooit een simpele doordruk van zijn voorbeelden. Osborne blijft zich ontwikkelen als een oorspronkelijk artiest die graag zijwegen inslaat. Funky en modern op Let It Go, flirtend met reggae op Windows en Sarah Anne. Chaotische no meer…

Samen met Doug Sahm schreef Augie Meyers halverwege de jaren zestig muziekgeschiedenis door Engelse beat te roeren door Texaanse country en Mexicaanse conjunto. Nadat het Sir Douglas Quintet de horizon had verlegd van San Antonio naar San Francisco kwam daar nog ook nog psychedelische rock bij. Ondertussen maakte Meyers in de jaren zeventig heerlijke countryplaten zoals You Ain’t Rollin Your Roll Rite en Finally In Lights. Lover Lost And Found (El Sendero Records) brengt dat geluid helemaal terug. Zo heeft But For Now die meer…

Een echte groeidiamant, dit Southeastern (Southeastern Records/Thirty Tigers/Bertus) van Jason Isbell. De eerste draaibeurten deden de overwegend rustige nummers me helemaal niets. Beetje saai, zo was de eerste indruk. Slechts bij Super 8, het enige rockende nummer van de plaat, veerde ik op. Maar na vaker draaien begonnen de nummers door te dringen tot mijn in eerste instantie afwerende brein. En verder. Naar beneden. Naar de ziel. Isbell zweerde de drank af en trouwde met violiste Amanda Shires en doet zonder valse sentimenten meer…

Liefhebbers van de Drive-by Truckers weten vast nog wel wie Shonna Tucker is, de blonde bassiste die in 2011 de band verliet. Op de laatste DBT-albums stonden, naast liedjes van de bekende krachten Patterson Hood en Mike Cooley, ook al enkele songs van haar hand. De meeste fans vonden dat op zijn best aardige rustpunten tussen het geweld van de echte songschrijvers. Van Shonna Tucker zouden na haar vertrek wel niet veel meer horen. Ha, fout, A Tell All (Sweet Nectar Records) is het eerste album van Shonna Tucker & Eye Candy, meer…

Gelukkig zijn er nog vrouwen die het vak van countryzangeres serieus nemen. Die gewoon country zingen omdat ze country voelen en die weinig van de commerciële poespas er omheen moeten hebben. Elisabeth Cook, bij voorbeeld, of de op punt van doorbreken staande Kacey Musgraves. En Lindi Ortega natuurlijk, de in Nashville neergestreken Canadese zangeres die met Tin Star (Last Gang Records) haar vijfde volwaardige album alweer aflevert. Met haar twee vorige platen, Litttle Red Boots en het heerlijke Cigarettes & Truckstops, zorgde ze meer…

De in Californië wonende Brett Detar kiest in zijn muzikale loopbaan duidelijk een andere weg dan de meeste andere artiesten.  Hij kiest in ieder geval een ander businessmodel, want na het uitmuntende Bird In The Tangle, biedt hij ook zijn tweede album, Too Free To Live, als gratis download aan. Natuurlijk met de hoop dat men daarna overgaat tot het kopen van een van de vele pakketten waarin dit album ook in fysieke vorm aangeboden wordt: als cd, als dubbelelpee op wit vinyl, met of zonder t-shirt, enz. En ondertussen meer…

Vier mannen met akoestische instrumenten rond één microfoon, dan weten we het wel: it’s bluegrass time! Ruim 20 jaar geleden besloten Arnold Lasseur (zang, mandoline, dobro)  Robert-Jan Kanis (gitaar, zang), Bart van Strien (zang, banjo) en Aart Schroevers (zang, contrabas) samen rond die microfoon te gaan staan. Toen overigens nog niet als de Blue Grass Boogiemen, maar als de Hillbilly Boogiemen. Bovendien beperkten de Utrechters zich niet tot bluegrass, maar gooiden ze ook een flinke portie rockabilly en oldtime country in hun muziek. Nu bestaan  meer…

De vorige plaat, Divine Providence, van Deer Tick was een woeste rockplaat die me weinig kon bekoren. Maar met Negativity (Partisan Records) keert de groep uit Rhode Island in topvorm terug. Zanger John McCauley legt ziel en zaligheid in de 12 nummers op dit album. Hier speelt een rockgroep country en soul hetgeen een indievorm van gedreven countryrock oplevert die we graag horen: Marah, Deadstring Brothers, Deer Tick. Tekstueel verhaalt McCauley regelmatig van de dingen die hem de afgelopen tijd overkomen meer…

Raadsel: het komt uit Canada en heeft donkere krullen. Oh ja, en een fantastische stem! Het antwoord? Jadea Kelly, ze komt uit Whitby, Ontario om precies te zijn. En op haar tweede album Clover (Divergent/True North Records) laat ze horen wat ze allemaal kan met die stem. Je kan het het beste omschrijven als wat folkpop. De wegen naar de hel zijn geplaveid met folkpop, maar Jadea Kelly doet er toch wat bijzonders mee. Het psychedelische gitaarlijntje bij voorbeeld in Powell River. Of het diep weggestopte, met meer…

Neko Case zal er dit jaar wel vandoor gaan met de prijs voor de langste albumtitel: The Worse Things Get, The Harder I Fight, The Harder I Fight, The More I Love You (Anti). Het heeft vier jaar geduurd voordat deze opvolger van Middle Cyclone er was. Vier jaar waarin Case het behoorlijk voor haar kiezen heeft gehad. Beide ouders, met wie ze een moeilijke relatie had, overleden. Depressieve klachten waren het gevolg. Een moeilijke tijd waarin ze zelfs niet naar muziek, met uitzondering van ragtime, kon luisteren. Dat ze er uiteindelijk weer bovenop zou komen wist ze wel. Het meer…

Eerder dit jaar schreven we over The Cousins Project van Steve Mayone en Kristina Stykos. Van laatstgenoemde verschijnt nu Wyoming Territory (Thunder Ridge Records). De Amerikaanse van de Oostkust vond inspiratie out west in Wyoming. Op Without Eyes ben je geneigd haar blindelings te volgen op haar tocht door het desolate landschap aldaar; gitaargolven nemen je als vanzelf mee. Op Watershed zijn het de vioolstreken die je volgt en op Jeffrey Lee word je overspoeld door orgelklanken. Stykos is diep onder de indruk van de omgeving, maar op meer…

Zack Smith en Caitlin Doyle vormen samen Smooth Hound Smith, net als The Smoking Flowers een duo uit East Nashville. Ook deze twee houden het graag simpel op hun debuut Smooth Hound Smith (eigen beheer). Ze spelen niet alleen de blues elementair, ook country benaderen ze stampvoetend alsof ze dwars door het hout van de veranda heen willen. Van de repeterende Memphisblues met funky oprispingen van Get Low gaat het naar het relaxte California Sway, met geluidjes van zo’n rare mondharp. Met het slordig gespeelde banjoliedje 30 Days laten meer…

Met Spark & Fire knallen The Smoking Flowers er direct in op hun tweede plaat. Kim Collins gilt het af en toe uit op 2 Guns (eigen beheer), terwijl haar man Scott zich ook niet onbetuigd laat. Een standaard countryduettenplaat van het echtpaar is dit dan ook niet. Dit ligt dichter bij John en Exene van de band X dan bij Johnny en June (Cash en Carter). Maar als je The Smoking Flowers ergens mee moet vergelijken, dan is het toch wel met het geweldige Shovels & Rope. Dezelfde drukte. Dezelfde wildheid. Dezelfde energie. Maar dan meer…

Star Anna Constantia Krogstie Bamford, die in muzikaal opzicht gewoon door het leven gaat als Star Anna, levert met Go To Hell (Spark & Shine Records) een soloplaat af. Dat wil zeggen: een plaat zonder haar vaste begeleidingband, the Laughing Dogs. Die werd in de de aanloop naar deze plaat namelijk ontbonden. Bovendien liep ook haar relatie met Kasey Anderson, na diens frauduleuze praktijken, op de klippen. Je kan dus zeggen dat het even niet meezat. Sterker nog: ze was in shock na het gebeurde. De niet zo flatteuze hoesfoto werd ook meer…

De rondreizende troubadour pikt overal verhalen op die kunnen leiden tot liedjes. De Amerikaan Tim Grimm hoorde tijdens een concert in ’t Keerpunt in het Drentse Spijkerboor het verhaal over de predikant Johannes Ledeboer die in 1780 werd vermoord door de gedeserteerde soldaat Anton Link. Nadat de moordenaar was gegrepen, werd hij vastgezet in de herberg te Spijkerboor. Deze geschiedenis is onderwerp van de titelsong The Turning Point (Cavalier/Bertus). In de moordballade komt ook de terechtstelling van Link in Assen aan meer…

De Amerikaanse singer-songwriter Rod Picott strooit met mooie zinnetjes in zijn liedjes. De titel van zijn nieuwste album is er zo een. Hang Your Hopes On A Crooked Nail (Welding Rod Records) is de eerste regel van het nummer Dreams. Veel van die dromen komen niet uit. Picott speelde eerst met het idee om deze plaat Rod Picott’s Circus Of Misery And Heartbreak te noemen, maar besloot uiteindelijk anders. Zijn verbroken relatie moest niet alles beheersen, als songschrijver wenst hij niet te vluchten in zelfbeklag. En als hij dat toch meer…

De omgekeerde route, zo kun je het toch wel noemen als iemand van Texas naar upstate New York verhuist om daar muziek te maken. Danny Whitecotton deed het. Wie naar Love, War And Other Mistakes (eigen beheer) luistert, moet bekennen dat het helemaal zo’n rare weg nog niet is. Want Whitecotton past met zijn folky aanpak goed tussen zijn collega’s uit het noordoosten van de Verenigde Staten. Ondertussen heeft hij nog voldoende bagage uit Texas in zijn koffer, want de invloed van mensen als Townes Van Zandt en Jerry Jeff Walker – die de meer…

Goeie zet van de Amerikaanse singer-songwriter Graham MacRae om zijn liedjes in te laten kleuren door de Britse producer David Newton. Dundrearies (eigen beheer) is daardoor meer dan zomaar een album van een liedjesschrijver met akoestische gitaar. De lichtjes melancholische liedjes van de uit Los Angeles afkomstige MacRae worden opgetild door de fijne popaccenten van Newton (Mighty Lemon Drops) op elektrische gitaar, bas, toetsen en percussie. De uitgerekte golfjes uit de keyboards van Game Changer dobberen meer…

Zeven prachtige nummers. Meer heeft Will Courtney niet nodig om te overtuigen. Die zeven nummers staan op A Century Behind, een mini-album met een totale speelduur van toch nog ruim 28 minuten. Voor mij de ideale lengte voor een album, maar dat is natuurlijk geheel subjectief. Wie is Will Courtney? Een singer-songwriter die geboren werd in Nashville, eenmaal volwassen naar Californië verhuisde, weer oostwaarts keerde naar Austin en daar met zijn zus Lily de band Brothers & Sisters begon (die in elk geval in de VS best veel meer…

Toen ik een paar maanden geleden hier een album besprak van Jack River Kings moest ik onwillekeurig denken aan die andere altcountry-band uit Alaska, The Whipsaws. Wat hadden we daar al lang niks meer gehoord. En ook niet van Evan Phillips trouwens, zanger van de groep, die ook nog wel eens solo-albums uitbracht of participeerde in een trio met Tim Easton en Leeroy Stagger. Was dit ’n eindeverhaal-geval? Nee hoor, zo bleek bij een klein Google-onderzoekje. The Whipsaws hebben onlangs nog een nieuw ongetiteld album uitgebracht en de in meer…

Not Before Time (Slammer) is het eerste album van Foghorn Leghorn, een bluegrass-sextet uit  Londen. Dat ze in de Engelse hoofdstad ook prima bluegrass kunnen spelen bewijst deze plaat. Banjo, mandoline, dobro, fiddle, gitaar en bas zijn de gebruikte instrumenten en de mannen zingen alle zes. Daar zit wel een klein minpuntje in, want niet iedere leadzanger is even sterk. Maar afgezien daarvan is dit gewoon een prima plaat. De 12 nummers, op een na allemaal van eigen hand, zitten uitstekend in elkaar. En ook muzikaal zit het helemaal snor, zoals meer…

De herfst nadert. De bladeren verschieten van kleur. Groen verandert in oranje. Tijd om de natuur in te trekken en je te verwonderen over al die pracht. Voor Israel Nash (de naam Gripka laat hij tegenwoordig weg) vormde zijn nieuwe omgeving in de heuvels rond Austin, Texas, de inspiratie voor zijn sublieme derde plaat Rain Plans (Continental Song City/Munich). Op Woman At The Well is het heel even weer John Fogerty die dient als referentie, maar voor de rest is het veeleer Neil Young op zijn allerbest (Everybody Knows This Is Nowhere) waar meer…

Geen rechtgeaarde rocker kan heen om Elvis Club (Blue Rose/Sonic Rendezvous) van The Del-Lords. En nee, dit is geen slap eerbetoon aan Elvis Presley, maar rock-‘n-roll van de straat uit New York. In de jaren tachtig maakten deze mannen al platen. Scott Kempner, gitarist in de legendarische punkband Dictators, richtte de band op. Met Eric Ambel, voorheen gitarist bij Joan Jett, had de band twee frontmannen. Nadat The Del-Lords er in 1990 de brui aan gaven, bleef Ambel actief als producer van vele altcountryplaten en was hij meer…

Toen bekend werd dat Jeff Tweedy en Pat Sansone van Wilco de nieuwe plaat van de Amerikaanse folkies Sarah Lee Guthrie & Johnny Irion zouden produceren waren onze verwachtingen hooggespannen. En inderdaad, bij de eerste draaibeurten van Wassaic Way (Rte. 8 Records) waren we heel enthousiast. Dit is een plaat waarop Guthrie en echtgenoot Irion zo poppy als zij maar kunnen zijn, klinken. Een meedeun-plaat bovendien. Na verloop van tijd begon er echter ook wat ergernis te ontstaan. Dat openingsnummer Chairman Meow is toch wel erg meer…

Met een lekker vette Stonesy gitaarlick vangt dit Light Matter (eigen beheer) van Alias Means aan. Maar past die dunne, hoge stem daar wel bij? Poeh, moeilijk hoor. Een groots zanger is deze Amerikaan in ieder geval niet, maar heel vaak vind ik dat geen enkel bezwaar. Nu dus wel. In zekere zin past die niet al te zuivere zang wel bij deze losse rootsrock die hopt van rockabilly naar moeizame pogingen het idioom van Dylan te benaderen. De begeleiders komen van I See Hawks In LA, Dwight Yoakam, The Coals, terwijl de drummer meer…

What’s In Between (Electric Moth) is een leuke cd voor mensen die in de altcountry terecht zijn gekomen via alternatieve Amerikaanse gitaarrock. De vorige plaat van Pedaljets dateert namelijk van 23 jaar geleden. Zelf heb ik het debuut Today Today uit 1988 als elpee in de kast staan. Aardige plaat, maar echt opvallen deed de band uit Lawrence, Kansas, destijds niet in het grote aanbod. Nu worden ze gezien als een missing link tussen Replacements en Nirvana en dat is helemaal niet zo’n gekke omschrijving. Voeg er nog meer…

Het releaseseizoen is weer in volle omvang aangebroken. De een na de andere heerlijke plaat belandt in onze postbak. Stay True van Danny & the Champions Of The World (Loose Music) is er ook zo een. Centrale man (liedjesschrijver en zanger) van deze groep is Engelsman Danny George Wilson die al zo’n 20 jaar in het vak zit en in het verleden de wereld al verblijdde met albums van zijn toenmalige groep Grand Drive. Stay True is zijn beste plaat. Zo, daar kunnen we niet omheen. Prachtige liedjes in het countrysoulidioom. Het begint al met meer…

‘Sun comes up over the hill / And climbs in the kitchenwindow / Coffee on the stove / Six a.m. again’. Het zijn de simpele dingen van het leven waarover Matt Stone zingt. Alledaagse zaken. En niet alleen op The Simple Things. Ook als hij over de grenzen gaat, zoekt hij naar gewone taferelen. Op Sweet Barcelona kijkt hij rond als de toerist die hij er is. Northern Lights (eigen beheer) is het (late) debuut van de singer-songwriter uit Californië. Het is typisch muziek voor koffiehuizen, deze folk en americana van Stone (zang, baritongitaar). Op dit meer…