Willie Watson beschouwt Willie Watson (Little Operation Records/Thirty Tigers) als zijn debuutalbum. Dat klopt niet helemaal, want na zijn tijd met Old Crow Medicine Show maakte hij al twee platen. Maar die waren gevuld met covers, deze keer ligt de nadruk op eigen liedjes. Het zijn persoonlijke nummers waarin hij afrekent met zaken uit zijn verleden. Hij wilde ze niet solo opnemen; maar de band moest ook niet teveel afleiden van zijn worsteling. Een lastige opgave, ook voor producers Kenneth Pattengale (Milk Carton Kids) en Gabe Witcher (Punch Brothers). Watson heeft het over pijnlijke meer…

“There’s blue skies, breaking through the cloud. There’s blue skies, we’re singing it out loud”. Nee,dit is geen oproep om ons op BlueSky te volgen (dat kan, hier). Het zijn regels uit een nummer, Blue Skies, van Leeroy Stagger, dat te vinden is op zijn nieuwe album 3AM Revelations (Tonic Records). Het is een oproep om positief te blijven. We hebben elkaar nodig, mensen. Eigenlijk wel grappig dat het op een album met deze titel staat, want de openbaringen die ik zelf op 3 uur ’s nachts krijg zijn meestal veel pessimistischer. Misschien is het nummer wel geschreven aan het einde van de meer…

De Britse gitarist Martin Harley voorziet de blues van heldere zonnestralen op Morning Sun (Del Mundo Records). Goedemorgen, dit is geen muziek om bij de pakken neer te zitten. Harley (zang, Weissenborn, akoestische en elektrische gitaren, lap steel, dobro en bas) heeft zijn zaakjes aardig op orde. Hij zweerde de drank af, een gegeven dat langskomt in het titelnummer en Lemonade. Alcohol was jarenlang een manier om zijn emoties te onderdrukken. Nu hij zijn onzekerheden niet langer kon onderdompelen had hij het af en toe echt wel moeilijk. Maar hij kwam er doorheen in het besef dat meer…

Wie ook alweer zes jaar dood is: Tony Joe White. Oktober 2018 overleed hij (75) plotseling aan een hartaanval. Hij was de uitvinder van de swamprock en de schepper van wereldwijde hits (meestal van anderen) als Polk Salad Annie, Rainy Night in Georgia, Willie and Laura Mae Jones, Steamy Windows, Groupy Girl en Undercover Agent For The Blues. Met zijn songs scoorden Elvis Presley, Dusty Springfield, Rory Gallagher, Tom Jones, Eric Clapton, Joe Cocker en Tina Turner, maar Tony Joe White’s (vele) eigen platen werden niet best verkocht. Misschien ook wel omdat hij altijd stug trouw bleef meer…

Net als Steven Denmark zoekt Chasen Wayne naar originele invalshoeken voor honky tonk anno 2024. Hij neemt je mee naar Strange Places (2718166 Records DK) en weet je tijdens die trip te overtuigen met afwijkende structuren die niettemin nog steeds stevig verankerd zijn in oude tradities. Op Ancient Outlaw Dance verkent hij de dansvloer op een surfplank; oftewel het klinkt als surf met wilde vioolstreken en ook een beetje als Gun Club of de Noorse band Helldorado. Op Hondo brengt hij indiaanse sferen. Of moeten we denken aan Hawaii? Hoe dan ook, hij gaat ver weg van het veilige midden. Casually doet meer…

‘I’m a man on a mission and I’m halfway there’, zingt Steven Denmark op Honky Tonk Someday. Maar halverwege het nummer moet de honky tonk plaats maken voor moeilijk te definiëren drukte, waarmee hij de vraag oproept wat zijn missie is. Waar wil hij naartoe? Tequila Tears (El Dorado Records) is in ieder geval geen doorsnee, zoveel is zeker. Denmark is een veehouder uit Californië die het als artiest wil maken en ook al is niet alles wat hij doet even geslaagd, zijn route zou best eens interessant kunnen worden. Hij heeft in ieder geval een goeie stem. Zijn zang is zuiver en duidelijk meer…

Met Molly Brandt is er weer een talent boven water komen drijven. Brandt begon als jazz–zangeres. Toen ze tijdens de pandemie thuis kwam te zitten leerde ze zichzelf aan om ook eigen liedjes te schrijven. Dat had ze voordien nog nooit gedaan. Bovendien bekwaamde ze zich in een ander genre: americana. Levenspartner Eric Julio Carranza schreef mee, nam ook in belangrijke mate de instrumentale omlijsting op zich en produceerde dit tweede album van Brandt: American Saga. En het is echt heel fijn; de uit Minnesota komende Brandt zingt echt als een americana-zangeres, maar laat in haar songs ook meer…

Met een uitvoering van het door Tyler Childers geschreven Lady May verwierf Maggie Antone online enige naam als aanstormend talent. In 2022 verscheen van haar een ep met zeven nummers met naast dat nummer ook nog Feathered Indians van Childers en verder covers van onder anderen John Prine, Dolly Parton en Beyoncé. De tien liedjes van Rhinestoned (Love Big/Thirty Tigers) schreef ze zelf, waarvan zeven stuks samen met anderen. De jonge zangeres uit Richmond, Virginia, kan lekker brutaal uit de hoek komen, maar direct op de opener verliest ze al haar hart aan Johnny Moonshine. Terwijl ze weet meer…

Anderhalf jaar terug traden de Canadees Zachary Lucky en zijn vaste dobrospeler Miles Zurawell op in Taverne de Waag in Haarlem. Een mooi, klein optreden, zonder entree maar met een rondgaande hoed. ‘Rustig, maar heerlijk onderhoudend’ schreef collega Peter Hageman over het concert. Hetzelfde kan gezegd worden over The Wind (Wroxton Recordings), het nieuwe album van Lucky (kleinzoon van de Canadese countrylegende Smilin Johnny Lucky – niks neps dus aan Zachary’s achternaam). Er is nóg een overeenkomst: de Fred Eaglesmith-cover Water in the fuel, waarmee het optreden in Haarlem werd afgesloten en die ook te vinden is meer…

Waarschuwing: de notities voor deze cd-bespreking beslaan voordat ik deze eerste echte zin formuleer al drie pagina’s in Pages, dus een kort en bondig stukje zal dit wel niet worden. De veertien nummers die Chris Gantry schreef voor The Outlaw Bible (Steadyboy Records) bieden namelijk zoveel inzicht in de muziekindustrie van Nashville in het algemeen en het pad van de outlaws in het bijzonder dat ze stuk voor stuk de volle aandacht verdienen van eenieder die ook maar een beetje geïnteresseerd is in het genre. Voordat het over die liedjes gaat eerst iets over de legendarische Gantry zelf. Dat is meer…

De titel Weird Wild Wonderful (eigen beheer) slaat niet op Emily Hicks zelf. Het openingsnummer van het album is namelijk Weird Wild Wonderful You. En dat gaat over haar man. Toen ze hem ontmoette liet ze haar lijstje met wat ze van een man verwacht en eist subiet vallen. Zo gaat dat als je verliefd bent. Zo gaat dat althans in countrypop, waar de zaken vaak net iets rooskleuriger worden voorgesteld. De uit Salt Lake City afkomstige Hicks gaat echter ook wel degelijk in op zaken die niet helemaal goed lopen. Zo kijkt ze op Anymore terug op een jeugdvriendschap die verwaterd is. De stem meer…

“Cumbia is complexe, ritmische muziek die ontstond aan de Colombiaanse Atlantische kust. Oorspronkelijk bestond cumbia alleen uit percussie en zang. Moderne groepen gebruiken tegenwoordig echter ook blaasinstrumenten (saxofoons, trompetten, trombones) en keyboard”, aldus Wikipedia. Het ligt misschien niet voor de hand dat Chuck Prophet een album, Wake The Dead (YepRoc) opneemt met de cumbiaband ¿Qiensave?, maar aan de andere kan misschien ook weer wel. Bij Prophet werd twee jaar geleden lymfeklierkanker vastgesteld. Na een langdurige meer…

Misschien is slechts één ster voor My Covers Volume One – The Favorite Songs Of Michael Johnathon (Poet Man Records) meer een statement dan een zuivere beoordeling van het niveau van dit album. Want eigenlijk zijn de uitvoeringen van deze bekende liedjes helemaal niet zo beroerd. De Amerikaan geeft vrijwel zonder uitzondering een eigen slinger aan overbekende nummers als Blue Moon, Rolling Stone, Satisfaction, Cats In The Cradle, If You Could Read My Mind, Seeger Mashup, Love Hurts, Make You Feel My Love en Vincent (Starry, Starry Night). Johnathon heeft zelf meer dan 300 songs geschreven en meer…

Flash-A-Magic (Bloodshot Records) van Luke Winslow-King is zo ongeveer het prototype van wat we hier een lekker plaatje noemen. De 9 nummers zijn zo rond het snijvlak van bluesrock en soul te situeren. Rollende orgels en snijdende gitaren in de wildere nummers en ingehouden noten en leuke koortjes in de rustigere nummers. De Amerikaan toog naar het Italiaanse Livorno om daar met zijn band deze nummers op te nemen. Leden van zijn band zijn de gebroeders Luti (Roberto – gitaar en percussie en Simone –bas), Pierro Perelli (drums) en Nicola Venturini (orgel en piano). De meer…

Kun je aan een stem horen wat voor sokken iemand draagt? Nee, natuurlijk niet. Maar toch, alles op Love, Dan (Berkalin Records) van C. Daniel Boling neigt naar het soort muziek dat je (vroeger?) associeerde met geitenwollen sokken. Folk met de beste bedoelingen. Folk voor een betere wereld. Het woord geitenwollensokkenmuziek blijkt tot mijn verbazing opgenomen in de woordenlijst van de Nederlandse Taalunie. De waarschuwende rode stippellijn onder het woord van het tekstprogramma waarop ik dit stukje tik kan ik dus negeren. Het fluitje van een cent dat af meer…

De eerste zin van de recensie van het vorige album Alvarado is niet van toepassing op Sirens (New West Records/V2). ‘Rauwe gitaren en zoete zangharmonieën, dat is de kracht van The Wild Feathers uit Nashville’, schreven we in 2022. Rauwe gitaarklanken kunnen we niet ontwaren op deze nieuwste worp liedjes, dus een combinatie met zoete samenzang ook niet. Wat dan wel? Stereo heet het eerste nummer en het glijdt vervaarlijk dicht langs het grote gebaar van Coldplay. Bij de verzorgde rock van Pretending noteerden we Elton John als vergelijkingsmateriaal. ‘Take me back to Texas’, zingen ze meer…

De Shetlander Malachy Tallack is een begenadigd dubbeltalent: een van de vooraanstaande Schotse roman- en non-fictieschrijvers én een uitstekende singersongwriter. That Beautiful Atlantic Waltz (eigen beheer) is de muzikale pendant van Tallacks laatste, gelijknamige roman. Zeg maar de soundtrack bij het boek, waarin twee mannen centraal staan: Sonny, een getroebleerde walvisvaarder in de jaren vijftig, en Jack een eenzame liedjesschrijver in de tijd van nu. De muziek op That Beautiful Atlantic Waltz heeft die aangename, relaxte verstandhouding met Amerikaanse country die je wel vaker aantreft in het Verenigd Koninkrijk, dat wil meer…

De albumtitel R.O.A.M. (eigen beheer) staat voor Real Outlaw Americana Music. Ron Houston woont in San Diego en hij besluit het album met Gun Sale At The Church van The Beat Farmers. Die legendarische band kwam ook uit de niet ver van de Mexicaanse grens gelegen kustplaats in Californië. Houston trommelde Jerry Raney, Joey Harris, Rolle Love en Joel Kmak op om het slotnummer van extra glans te voorzien. Zo af en toe komen ze nog bijeen, The Beat Farmers. De liedjes van Houston mogen er ook zijn. Whiskey Train begint een beetje als soul en eindigt als snelle rootsrock. Zelf is hij meer…

We hebben hier een wereldprimeur. Niet in de zin van een nieuwtje, maar dit stuk is wereldwijd de allereerste recensie van Cinnamon Canyon Blues van Gill Landry. En dat is opmerkelijk, omdat het album al in juni van dit jaar is uitgebracht. We begrijpen daar niks van, want CCB is gewoon een prima plaat, dus aan de kwaliteit – voor zover dat al een criterium is om een album te bespreken- ligt het niet. Waarschijnlijk is het feit dat Landry het album in eigen beheer uitbrengt daar debet aan. De man doet alleen via zijn eigen social media-kanalen een beetje aan promotie en meer…

Over Rambling Nicholas Heron hebben we het hier al lang niet meer gehad. Voor het laatst in 2013 (recensie). We waren hem eigenlijk ook wel een beetje uit het oog verloren. Tot een oplettende lezer ons het nieuwe album Cinema Teatro onder de aandacht bracht. Niklas Hedstrom en Peter Roswall – zij zijn het hart van Rambling Nicholas Heron – hebben een werkelijk heerlijke plaat gemaakt. Echt heel anders dan het oude werk; tegenwoordig komen de invloeden, hoorbaar in de acht liedjes, overal vandaan. Maar het zijn toch voornamelijk folk en jazz die het makkelijkst hoorbaar zijn. En zo meer…

We moeten het nodig eens hebben over Henry Wagons. Deze Australiër heeft hier totnutoe slechts gefigureerd in recensies van andere artiesten, maar zijn werk verdient hier alleszins een eigen plek. Wagons is een Australiër, sinds 1999 voorman van de outlaw countryband Wagons (what’s in a name?) en daarnaast regelmatig tv-presentator en DJ. En solo-artiest. The Four Seasons (Cheatin’ Hearts records/Warner) is zijn nieuwste album en hij heeft zich niet ingehouden. Het is… bijzonder. Waanzinnig bij tijd en wijle, maar in de goede zin. Het klinkt als Lee Hazlewood die meer…

Op Comforts Of Home (Continental Blue Heaven) prijst Chris Bergson zich gelukkig met familie en vrienden in zijn omgeving. Feeling Good Today is lekkere countrysoul met gloedvol snarenspel zonder krachtpatserij. Het gaat niet alleen over de mensen die nabij zijn, maar ook over de stad en buurt waar hij woont. Uptown Side is een meeslepende liefdesverklaring aan New York met tenorsax van Jay Collins, die er net als toetsenist Moses Patrou al bij was toen Bergson zijn loopbaan in 2004 begon met een show in Madison Square Park in zijn stad. De Chris Bergson Band wisselt meer…

Dan Bern heeft inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar dat weerhoudt hem er niet van om gewoon door te gaan met het maken van uitgelaten, enthousiaste muziek, vooral gekenmerkt door zijn hoge, scherpe stem (die vast niet door iedereen op prijs wordt gesteld – even doorzetten, went wel). Op Starting Over (Grand Phony Music) laat hij zich begeleiden door Jane’s Great Dane, de veelzijdige americanaband uit Boston. Starting Over (de openingstrack en meteen een van de prijsnummers) is een kwestie van schepen achter zich verbranden en onder een andere naam een nieuw meer…

Heather Pierson is een singer-songwriter uit New Hampshire die vanachter haar piano schijnbaar moeiteloos schakelt tussen jazz, blues en folk. Back To The Light (Sacred Vessel Recordings) bevat zeven liedjes die ze live in de studio opnam met Shawn Nadeau (bas, zang) en Craig Bryan (drums, zang). Pierson die behalve piano ook nog een Hammond B3 en tenor banjo speelt begint met Dusty House Blues dat toch vooral oude jazz is. Het is een stijl die herinneringen oproept aan iemand als Ida Cox. Een bijzonder prettige kennismaking met deze positief ingestelde vrouw, die je graag volgt op haar meer…

Carolyn Shulman komt uit Denver, Colorado, en Heart On A Wire (eigen beheer) is haar tweede album. In haar degelijke folk met soms uitstapjes richting bluegrass of rootsrock kaart ze maatschappelijke vraagstukken aan. Haar eigen emoties zijn daarbij vaak leidend. Ze valt te vergelijken met collega’s als Mary Chapin Carpenter, Shawn Colvin en Patty Griffin. Na acht jaar te hebben gewerkt als advocaat in Houston, Texas, besloot ze eindelijk haar hart te volgen en het te proberen als singer-songwriter. Een bezoek aan Old Farm House met begeleiding van accordeon en banjo is beslist meer…