Met The Fortunate Sons begint de nieuwe cd van Amy Speace sterk. De in Nashville neergestreken Amerikaanse zingt met krachtige countrystem over ‘drunks and dreamers, criers and cheaters’, personages waarin ze zichzelf verplaatst. Niet alle teksten op How To Sleep In A Stormy Boat (Continental Song City/Munich) zijn zo uit het leven gegrepen, Speace vlucht graag in mooie romantische beelden. Dan zingt ze op een sprookjesachtige manier die minder kan bekoren. Op Lullabye Under The Willow zorgen de mooie donkere streken van meer…

Als ik op iemand jaloers ben vanwege diens baan, dan is het op Peter Cooper. Die is “professor of country music at Vanderbilt University’s Blair School of Music”. Beetje de hele dag over countrymuziek lullen. Heerlijk lijkt me dat. En dan voor de rest van de tijd muziek maken met Eric Brace, voorman van het countryrockgezelschap Last Train Home. Omdat hun vorige gezamenlijk project al uit 2010 stamt, kreeg de nieuwe plaat, tongue in cheekend, de titel The Comeback Album (Red Beet Records) mee. Hierop 9 nieuwe nummers en 4 covers. Het heerlijke meer…

Toen ik nog met Matchbox-autootjes speelde, wilde ik vrachtwagenchauffeur worden. Aan het stuur van zo’n machtige truck zou ik vast en zeker de koning van de weg zijn! Waarschijnlijk had Bill Kirchen dezelfde wens. Hij bleef dichter bij die gedachte. Al 45 jaar reist hij rond de wereld op dieselbilly. Seeds And Stems (Proper/Rough Trade) is een soort overzicht van zijn loopbaan. Met Jack O’Dell (drums), Maurice Cridlin (bas) en nog wat andere gasten speelde hij zijn nummers opnieuw in. Publieksfavorieten als Mama Hated Diesels en meer…

Lekker plaatje uit Calgary voor liefhebbers van cool. De twangende gitaarnoten van The Ruminants (eigen beheer) vliegen door de ruimte als een petticoat aan de arm van een gespierde vetkuif. The Ruminants brengen country en rock-‘n-roll alsof ze in de jaren zestig teruggrijpen naar de jaren vijftig. Ultracool zijn de nummers die wel iets weg hebben van Sam the Sham & the Pharaos zoals Lift Up Your Eyes en 16 Dollars. Tamelijk rudimentair is het soms. Bloodstained Man herinnert bijvoorbeeld aan de kale rockabilly van Tav Falco. Zo meer…

Over countrysoul hebben we het de laatste jaren heel vaak gehad op deze site en bijna altijd in positieve zin. Deze keer niet. Kevin Russell probeert op Gulf Coast Museum (Nine Mile Records/Sonic Rendezvous) te zingen als een soulzanger, maar dat lukt van geen kant. Waardoor deze tweede cd van zijn hobbygroep Shinyribs uitdraait op een jammerlijke mislukking. Is het allemaal kommer en kwel? Nee, als Russell gewoon zijn ding doet, dan is zijn rammelende rootsrock nog altijd aangenaam. Helaas heeft de Texaan zich ten doel gesteld meer…

Het lijkt af en toe een beetje op Norwegian Wood, het instrumentale Encre De Plume dat is te vinden op de ep Venez Danser (eigen beheer) van het Canadese Oh My Darling. Aan de akoestische bluegrass en oldtime voegen de vier vrouwen uit Winnipeg deze keer een cajunsausje toe. Als ze zingen, doen ze dat in het Frans. Wie meent dat traditionele muziek niet levendig kan klinken heeft het mis. De fraaie samenzang slingert zich met krullen om het snarenspul van contrabas, banjo, viool en gitaren. Gasten zorgen voor toevoegingen meer…

Wat zegt het dat  er geen Engelstalige Wikipediapagina over Sam Baker is, maar wel een Nederlandstalige? Dat hij hier beter op waarde geschat wordt? Dat zou kunnen, we lusten er hier wel pap van. Alle albums van Baker gaan er in deze streken in als koek, zijn optredens worden uitstekend bezocht. En er is reden voor opwinding want er ligt een nieuw album in de winkels: Say Grace (Lucky Dice). Het is het vierde album van de in 1954 in Texas geboren singer-songwriter met het karakterestieke hese stemgeluid. Nee, heel veel is er niet meer…

‘Murphyland is where you want to be’, zingt Elliott Murphy op Murphyland. Onbekend is waar die plaats ligt. Is het in Frankrijk waar de singer-songwriter al jaren woont? Of toch in Amerika waar hij vandaan komt? It Takes A Worried Man (Blue Rose/Sonic Rendezvous) is volgens de platenmaatschappij zijn 33ste album, maar daar zitten dan ook wat liveplaten en compilaties tussen schat ik zo in. Murphy doet wat hij altijd heeft gedaan. Het titelnummer is een tamelijk kaal gebrachte cover van het bluesnummer. Angeline is zoals meer…

Laat ik deze recensie van The Other Life (Blue Rose/Sonic Rendezvous) van Shooter Jennings beginnen met een bekentenis. Ik heb de muziek van de zoon van Waylon altijd links laten liggen. Dat had waarschijnlijk veel te maken met het concert dat hij in 2007 gaf als afsluiter van het americanafestival Blue Highways. De bak herrie die hij produceerde in een steeds legere grote zaal van het Utrechtse Vredenburg joeg mij weg. Harde muziek is prima, maar alsjeblieft geen hardrock. Dat is namelijk wapperen met vette haren en broekspijpen in een laagje meer…

De titel Standards (Tapete Records/Sonic Rendezvous) zou je zomaar op het verkeerde been kunnen zetten. Er staan geen overbekende nummers op deze cd, maar nieuw materiaal van Lloyd Cole. Daar leek het lange tijd trouwens niet op. Er vloeide weinig uit de pen van de Brit die al jaren in Amerika woont. Tijdens het schrijven van een recensie van Tempest van Bob Dylan kreeg hij weer de geest. Dat album van Dylan was niet diens beste werkstuk, schreef Cole, maar evengoed kwam hij wel tot de slotsom dat de plaat wel meer…

Op het debuut Together We Are All Alone bestond Lucky Bones nog louter uit Eamonn O’Connor. De uit Dublin afkomstige singer-songwriter nam het album op in Texas met sessiemusici. Bij terugkeer in Ierland formeerde hij een echte band om die vervolgens voor de opnamen van de opvolger Someone’s Son (eigen beheer) mee te nemen naar Texas. Vooral de eerste drie nummers van deze plaat zijn erg sterk. Op She Don’t Know zijn het de fraaie zang, waarvan je je in eerste instantie even afvraagt of je nu een man of meer…

Een cd met de titel Saltflat Blues (eigen beheer) kan bijna niet anders dan muziek opleveren die schraal is als de woestijnwind. De Australiër Gus McKay maakt die verwachting helemaal waar. Op de achterkant van de hoes zien we hem lopen op de zoutvlakte. Een nietige figuur met een gitaarkoffer onderweg naar nergens in de onmetelijke ruimte. Zijn woestijnblues is net zo gebarsten als de aarde aldaar. De outback heeft een eigen geluid dat lijkt vormgegeven door de wind. Stof en fijne zandkorrels jagen door de kieren meer…

Het eerste nummer, That’s Allright,  van Just This Side Of Everything (Magnolia Records) van Tiny Television, is een instinker. Dit nummer kennen we toch van Elvis? Inderdaad, maar het is een soort bewerking. Het zet je ook op het verkeerde been omdat je de indruk krijgt met een rockabillygroep te maken. Dat is echter niet het geval. Tiny Television is een groep uit San Francisco, met zanger/gitarist/componist Jeremy D’Antonio als stralend middelpunt. Dit tweede album staat vol degelijke americana en alternatieve country. Aanstekelijke meer…

Op Murmurations (Zawinul Records/PIAS Recordings) is de Engelse band The Epstein ontsnapt aan de omschrijving altcountry. Vanaf opener Morning News is duidelijk dat ze veel Britser klinken dan op het debuut Last Of The Charanguistas. De nadruk ligt duidelijker op de avontuurlijke arrangementen sinds de komst van toetsenist Sebastian Reynolds. In de verte zijn wat trillingen uit de hoek van Ennio Morricone waar te nemen. Dat levert interessante momenten op als I Held You Once, waarin de mandoline en banjo toch nog tevoorschijn meer…

Jeroen Kant is niet de beste singer-songwriter van Nederland. Hij was lange tijd een van de smaakmakers van het door Giel Beelen gepresenteerde televisieprogramma, totdat hij de opdracht om een liefdesliedje te schrijven verknalde. Kant kwam aanzetten met een nummer dat eigenlijk vooral over zichzelf ging. Nogal ongemakkelijk voor zijn lief die nauwelijks wist waar ze moest kijken. Ook op zijn derde album De Lafaard Kapitein (Bastaard Platen/Sonic Rendezvous) toont de Brabander zich Grillig, Lastig, Listig, Nukkig. Het kiert en knarst meer…

Met de cd/dvd The Long Way Home: David Newbould And Friends Live From Austin nam de in het Canadese Toronto opgegroeide singer-songwriter afscheid van Texas om zijn geluk vervolgens te beproeven in Music City USA. Daar in Nashville nam David Newbould met lokale musici Tennessee (eigen beheer) op. De nummers werden live in de studio opgenomen; geld om heel lang een studio te boeken was er niet. Jammer? In het geheel niet! Tennessee klinkt daardoor direct, spontaan en krachtig. Newbould was er wel blij mee, want zo werden meer…

Fladderende vlinders. Luchtballonnen die het luchtruim kiezen. Heather Maloney (Signature Sounds/CRS/Munich) biedt twaalf liedjes die kleurloos zijn als helium. Het zijn stukjes muziek die opstijgen naar nergens. Misschien dat ze dienst kunnen doen op de achtergrond tijdens het mediteren, een favoriete bezigheid van deze singer-songwriter uit Massachusetts. De titelloze plaat vol als folkpop verpakte spiritualiteit is het derde album van Heather Maloney. Haar stem doet soms een beetje denken aan Tracy Chapman, maar de meer…

Chip Taylor was in 2011 voor een festivaloptreden in Noorwegen toen Breivik er zijn aanslagen pleegde. Met zijn Noorse en Zweedse begeleiders met wie hij al langer samenwerkt, nam de Amerikaan het stemmige Block Out The Sirens Of This Lonely World (Trainwreck/Rootsy/Sonic Rendezvous) op. Het is een album waarop de zon door een donker wolkendek breekt om het koude water te verwarmen. Want een mens moet hoop houden en daarvoor is Taylor de aangewezen man. Hij kruipt bijna in de microfoon. Je hoort zijn tong door het speeksel meer…

Wellicht door de nogal late release in Europa van Nothing Here Seems Strange (New West/Rough Trade) heeft dit album van Buxton niet de aandacht gekregen die het verdient. Heeft vast ook te maken met het feit dat de muziek van de uit vijf personen bestaande band uit Houston, Texas, moeilijk te rangschikken is. Vaste bezoekers van deze site weten wel dat we hier de oren dan juist extra spitsen. Dat wordt beloond, want Buxton is een spannende band. Mijn persoonlijke favoriet van twee jaar geleden Robert Ellis maakte deel uit van meer…

Voor het tweede album van The Statesboro Revue heeft frontman Stewart Mann zijn jongere broer Garrett erbij gehaald als leadgitarist. Die werpt niet echt een ander licht op de zaken voor de band uit Austin, Texas, want Ramble On Privilege Creek (Blue Rose/Sonic Rendezvous) valt net als het debuut Different Kind Of Light te scharen onder de noemer southern rock. Op zijn best is de groep als ze buiten de strakke definities treden. Dat doen ze dikwijls door country, blues, rock, soul op een hoop te gooien. Zoals op het meer…

Best bijzonder hoe de Amerikaanse formatie US Rails met het soort nogal belegen rock dat vooral teruggrijpt op de tweede helft van de jaren zeventig toch behoorlijk hip voor de dag weet te komen. Op Heartbreak Superstar (Blue Rose/Sonic Rendezvous) staat welbeschouwd nogal softe countryrock, maar bloedeloos klinkt het bij deze mannen opmerkelijk genoeg nooit. De samenwerking tussen de singer-songwriters Ben Arnold, Scott Bricklin, Tom Gillam, Matt Muir en Joseph Parsons kan blijkbaar zonder botsende ego’s. Zo te horen genieten de vijf vooral meer…

De meest voorbeeldige altcountry van dit moment wordt gemaakt door een stel Schotten. The Wynntown Marshals noemen ze zich en op The Long Haul (Wynntown Recordings/Sonic Rendezvous) vliegen ze over de grote plas naar Amerika en weer terug. Het enthousiasme spat er af op opener Driveaway, waarin ze onderweg naar ’the city of sin’ op de autoradio Life In The Fast Lane voorbij horen komen. Daarna brengen ze de nacht door slapend in een huurauto op de parkeerplaats van een country & western-bar. De vier bandleden meer…

Het 32 personen sterke Norwegian Wind Ensemble voorziet op Aztec Jazz (Proper/Rough Trade) elf ijzersterke liedjes van Tom Russell van een nieuwe lik verf. Het album vormt de registratie van een concert in het Noorse Halden in mei 2012. De deftige samenwerking waarin americana en klassiek samengaan, pakt uitstekend uit. Behalve door het orkest wordt Russell op het podium bijgestaan door gitarist Thad Beckman. De Zweedse componist Mats Halling werkte de arrangementen uit voor nummers van topplaten Blood And Candle Smoke en Mesabi. Fluiten, meer…

In de belevenis van Lynn Miles is de lucht niet blauw, maar indigo. Ze kan het mooi zeggen, de Canadese. En wat ze te zeggen heeft, brengt ze met zuivere zang. Haar elfde studioalbum Downpour (Continental Song City/Munich) staat weer vol lessen in vreugde en pijn, liefde en lijden. Met Lesson In Everything geeft Miles aan hoe ze in het leven staat. Leren van de fouten en dan doorgaan. Misschien grijpt haar tentoongespreide melancholie daardoor niet echt bij de strot. Miles brengt het zo mooi, dat er van pijn eigenlijk geen sprake meer…

Vorig jaar verraste I See Hawks In L.A. met New Kind Of Lonely waarop de band uit Californië akoestische bluegrass bracht, terwijl de richting tot dan ouderwetse countryrock met Bakersfield-invloeden was geweest. De ommezwaai leverde een geluid op dat dicht lag bij voorlopers van de countryrock als Dillard & Clark en Kentucky Colonels. Op Mystery Drug (Blue Rose/Sonic Rendezvous) lijkt het collectief aanbeland bij de nadagen van het muziekgenre. Geen idee wat die mysterieuze drug met ze gedaan heeft, feit is dat het collectief dat meer…

De al sinds begin jaren tachtig actieve David Olney zit nog altijd niet verlegen om inspiratie. Na een aantal heel bijzondere thematische ep’s van tamelijk recente datum, ligt er met Predicting The Past – Introducing Americana Music Vol. 2 (Rootsy/Sonic Rendezvous) alweer een nieuw album van de singer-songwriter uit Nashville in de winkels vol begeesterd vakwerk. Olney kan liedjes schrijven waar Townes Van Zandt tevreden mee was geweest, zoals bijvoorbeeld Johnson City Blues er eentje is. Met You Never Do draait hij meer…

In de freakfolk van Amanda Jo Williams ligt de nadruk op het eerste deel van het woord. Ze zingt met een schril piepstemmetje en speelt op een speelgoedgitaartje. You’re The Father Of My Songs (Neurotic Yell Records) valt dan ook nauwelijks serieus te nemen. Op zich niet zo erg, want hey, it’s only rock-‘n-roll! Probleem is dat aan deze aanstellerij het bezwaar kleeft van pretentieuze kunstzinnigheid. Bovendien tracht Williams ook nog eens te choqueren met teksten over onderwerpen als urineren. Ze groeide op in meer…

Uren, nee, dagen zou ik kunnen luisteren naar de stem van M.G. Boulter. Hij zou, bij wijze van spreken, een telefoonboek kunnen zingen en dan zou ik het nog mooi vinden. Maar als de nummers op The Water Or The Wave (Harbour Song Records) ook nog eens heel sterk zijn, ben ik helemaal verkocht. Matthew Boulter is een Engelsman die, naast soloartiest, misschien vooral frontman is van The Lucky Strikes, een groep uit Southend On Sea die op knappe wijze indierock met intense countryblues vermengt (er zijn veel bands met die naam, meer…

Lezers die een hekel hebben aan verwijzingen naar andere artiesten kunnen wel stoppen met dit stukje. Bôa Noite (eigen beheer) van Morningbell geeft namelijk alle aanleiding om dat wel te doen. De muziek van de broers Travis en Eric Atria uit Gainesville, Florida, zweeft met alle winden mee. Doet de ijle zang van Yes, Wonderful Things denken aan The Posies, op Listen! valt te denken aan de psychedelische kant van The Beatles, terwijl We Have Eyes As Well As Ears flirt met Afrikaanse muziek en derhalve het spoor van Talking Heads volgt. Heel bijzonder meer…