De fluwelen trompetklanken en de Spaanse gitaar waarmee Come Back Romance, All Is Forgiven (Bad Reputation) begint, zijn pure spaghetti western. Ballad Of A Broken Man heet het nummer, met het soort gitaarwerk dat ook Chris Isaak zou bevallen. Dirt River Radio heet deze band uit Australië. En wat een lekker plaatje heeft dit kwartet gemaakt. Met deze cd lopen we in Europa trouwens wat achter, want down under verscheen inmiddels Rock & Roll Is My Girlfriend. Het doet er niet toe, eerst maar eens genieten van dit album. American Beer heeft snerende meer…

Hou je wel van een beetje ruig? Dit is ruig: The Great Controversy (eigen beheer) van Javi Garcia. Het tweede album van de man uit New Braunfels, Texas is opzienbarend. Gelijk al in het eerste nummer, The Sound, verwijt een vader zijn dochter slapheid. Geen wonder: hij verdient zijn geld op zijn rug onder een kapotte auto, zij in dezelfde houding onder een man. ‘You’d know an honest days work/Ain’t with a dick in your hand’. Het wordt niet beter in Nightfall (met mooie bijdrage op fiddle van Reckless Kelly’s Cody Braun). Telkens meer…

Binnenin het klaphoesje staat een foto van Melissa Greener waarop tussen haar netjes met de handen afgedekte borsten een transistorplaatje is gephotoshopt. De cd-titel Transistor Corazon (Anima Records) moet iets over deze singer-songwriter zeggen: half lover, half machine. Een tegenstelling die in haar liedjes inderdaad tot uitdrukking komt. Ze probeert haar gevoelige kant te etaleren, maar haar nummers zijn veel te vlak om het hart te raken. De laffe productie van Brad Jones draagt bij aan het teleurstellende eindresultaat. De Mexicaanse meer…

Op Luke The Drifter vat Dan Bern zijn bezigheden als singer-songwriter samen met ‘And I found myself writin long poetic lines with awesome rhymes / And maybe you’re thinkin Dylan, but to me it’s just that shit / Alexander Pope was runnin, and hey / Don’t blame me for a crooked nose / That my vocal passage blows a certain way / I am God’s only son / No mistakin this time around’. Neem hem serieus, deze Dan Bern. En neem hem niet te serieus. Op Drifter (Continental Song City/Munich) waart de geest rond van Dylan. En meer…

Ik zou het in deze recensie kunnen hebben over een rechtvaardige wereld en hoe succesvol deze band daarin wel zou zijn, maar daar heb ik geen zin in. Wordt dan een zeurderig verhaal en dat doet Mayberry, de nieuwe plaat van I Can Lick Any Sonofabitch In The House geen goed. Laat ik zeggen dat de band uit Portland met deze vijfde studioplaat weer midden in de roos schiet. Je hebt country en je hebt punk. En als je die combinatie laat aanjagen door mondharmonicaspeler Dave Lipkind en de rauwe stem van Micheal Dean Damron heb je die typische meer…

Time Will Take You (eigen beheer) is inmiddels het zevende album van Ian McFeron en toch besteedden wij op deze site nooit eerder aandacht aan deze singer-songwriter uit Seattle. Als het niveau van de liedjes op dit album ook maar enigszins exemplarisch is voor het eerdere werk van McFeron zou deze omissie erg jammer zijn. Time Will Take You werd in Nashville onder productionele leiding van Doug Lancio (die dat eerder deed bij Gretchen Peters, Matraca Berg e.v.a.) opgenomen. Muzikale hulp kwam er van oud-Cardinals Brad Pemberton (drums) en meer…

De meningen lopen nogal uiteen over Life In Easy Steps (Demon Blue/Bertus) van de uit Liverpool afkomstige Robert Vincent. De een hoort flauwe pop in de stijl van een James Morrison en verwijt Vincent een gebrek aan eigenheid, de ander heeft het over warme organische klanken en songschrijverschap dat uitblinkt in puurheid. Het album kwam al in februari uit en is in al die maanden uitgegroeid tot een kleinood dat ik niet graag meer zou missen. Elke draaibeurt maakt me simpelweg heel erg blij. Ik verbaas me dan ook wel dat meer…

Wat was de overeenkomst tussen een countryplaat en een punkelpee? Duurde in beide gevallen niet langer dan een half uur! Dus als Eddie Spaghetti van The Supersuckers een countryalbum opneemt, volstaan dertig minuten. The Value Of Nothing (Bloodshot Records/Bertus) kwam tot stand in Austin, Texas, waar producer Jesse Dayton verantwoordelijk werd gesteld voor de juiste dosis twang. De tien cartooneske liedjes van The Value Of Nothing zijn niet onaardig, maar in vergelijking met de verschroeiende platen van meer…

Een gouden hagedis die meisjes bijt, die daarna als bevroren in bed blijven liggen totdat een omaatje ze weer tot leven wekt, waarna ze dansend ten onder gaan omdat ze niet meer kunnen stoppen (Lizard). Een kleine zwarte spin die iemand achtervolgt naar huis en daar op diens kussen wacht tot de volgende ochtend om dan samen met mieren, kikkers en slangen bezit te nemen van de witte lakens, waarna de achtervolgde persoon naar buiten vlucht en tussen het rottend hout kruipt (Spider). Het is een enge beestenboel op het album Wilderness (Carrot meer…

Als je op haar website de biografie van Bonnie Whitmore leest zie je dat ze uit een heel muzikaal gezin komt. Pa Whitmore leerde zijn twee dochters al op vroege leeftijd een instrument te bespelen zodat ze met hem konden optreden. Hij had zelf een vliegbrevet zodat ze kriskras door Texas en omliggende staten konden vliegen voor die optredens. Bonnie’s zus is de eerste die haar liedjes op een cd zet. Een groot deel van de lezers zal een paar weken geleden deze zus aan het werk gezien hebben. Het gaat hier natuurlijk om Eleanor Whitmore, de vrouwelijke meer…

‘Just like an aeroplane, you take me away’, zingt Josh Mease, maar zelf kan hij er ook wat van. Met zachte harmonieën tilt hij je op en voert je weg op een wolk van dromerige elektronica. Of hij overspoelt je zoals op het instrumentale Fountain. De in Texas opgegroeide Mease woont in Brooklyn, waar hij jaren jazzgitaar studeerde. Totdat hij zijn pad verlegde naar pop. In 2009 maakte hij een soloplaat onder zijn eigen naam, tegenwoordig is hij actief onder de artiestennaam Lapland. Deze plaat heet ook simpelweg Lapland (Hundred Pockets meer…

John Moreland neemt het vak van singer-songwriter serieus. Op zijn jongste album, In The Throes (Last Chance Records), staan tien nummers van eigen hand. En niet alleen zingt hij ze; hij speelt zowat ook alle instrumenten zelf (gitaar, bas, drums, piano, percussie en mondharmonica). Tsja, op een enkel nummer is er een muzikale bijdrage van een bevriend musicus. Maar hou het er maar op dat In The Throes een echte soloplaat is. En wat voor één! De uit Oklahoma afkomstige Moreland, met een verleden in allerlei hardcorebands, houdt het op meer…

Op de website van de Italiaan Alex Di Reto somt hij zijn voorbeelden op: Bob Dylan, Bruce Springsteen, Tom Waits, Stephen Stills en JJ Cale. Naar aanleiding van Love’s No Serious Thing (eigen beheer) voelen we de behoefte om wat andere namen te noemen en wel die van Mystery Slang, Lee Clayton en Rodney Crowell. De acht nummers op dit album worden gekenmerkt door een relaxte funky sound en de praatzang van Di Reto. Verwacht geen vernieuwing, maar deze artiest slaagt er absoluut in om binnen de vertrouwde kaders een eigen meer…

De Zuid-Afrikaanse singer-songwriter Gert Vlok Nel is in Nederland (20 juni – Lantarenvenster, Rotterdam; 21 juni – Roepaen, Ottersum; 22 juni – Kruisherenkapel, Uden; 29 juni – Beauforthuis, Austerlitz) en dat is voldoende aanleiding om nog even aandacht te besteden aan zijn eind vorig jaar verschenen cd Onherroeplik (Hilltop/V2). De bijzondere taal van Beaufort Wes – Se Beautiful Woorde maakte diepe indruk in Nederland nadat het album hier in 2006 werd uitgebracht. De Zuid-Afrikaanse woorden in meer…

Satellite Inn tekende in 1999 een contract met het Amerikaanse label Moodfood waar ze de opvolgers waren van Whiskeytown dat net naar een groter label verhuist was. Een echte Amerikaanse carriere kwam niet van de grond. Zanger Stiv Cantarelli keerde terug naar Italië, waar hij onder meer een garageband begon: het ook ooit op deze pagina’s besproken Gold Rust. Voor Black Music/White Music (Stovepony Records) wendde Cantarelli zich tot zijn oude kameraden uit de Satellite Inn-tijd: Antonio Perugini (drums) en Fabrizio Gramellini (bas en gitaren). Samen meer…

The Dirty Guv’nahs zou wel een aardig bandje voor een festival zijn. Sorry, maar dat is lullig bedoeld. Want rock-‘n-roll voor een menigte op een grasveld is een verschrikking. Een zaaltje van een paar honderd mensen, dan moet het wel ophouden. Weg met die holle poses en lachwekkende proporties, rock-‘n-roll moet je kunnen ruiken voor echte beleving. Zweet! Afijn, een beetje een raar begin van een cd-recensie. Maar ja, dit waren zo ongeveer de gedachten bij Somewhere Beneath These Southern Skies (Dualtone/Blue Rose/Sonic Rendezvous). Het is meer…

Rootsrock zoals je die kunt verwachten van Todd Thibaud op zijn nieuwste album Waterfall (Blue Rose/Sonic Rendezvous). De melancholische powerpop van de Amerikaan uit Boston, Massachusetts, is zo degelijk als wat. Er is helemaal niets mis met dit soort mannenmuziek. Rocken als Buffalo Tom. Rocken als Graham Parker. En in het met blazers opgetuigde Hollow als Springsteen en Southside Johnny. Daar tussendoor nummers die aanvoelen alsof je met een warme deken langs het koude water zit terwijl de dag zijn einde nadert (When The Evening Falls). De meer…

Rik van den Bosch, wie kent hem nog? In 2005 finalist in De Grote Prijs van Nederland en in 2008 schreven we een recensie van zijn cd Coffee, Cigarettes & Beer, waarop een nummer werd meegezongen door Roos Rebergen. Met Rebergen en haar band Roosbeef is het in commercieel opzicht steeds beter gegaan. Van de Amsterdammer Van den Bosch hoorden we weinig meer. Maar… hij is terug. De nu, na enige omzwervingen, in Barcelona gevestigde singer-songwriter levert als Rik Van den Bosch & the Dandies een heerlijke nieuwe plaat af. Een overigens meer…

Helemaal gek word ik van This Is The Sound Of… (Slow Burn Records) van Drazy Hoops. Die stem. Die stem. Prachtig. Prachtig. Maar, euh, aan wie o wie herinnert deze bijzondere artiest me? Ergens in de platenkast staat iemand die ook zo traag zingt. En laag. Bijna een beetje kreunt. Ik kom er maar niet op. Misschien is er iemand die het wel hoort? Reageren mag! Of misschien kom ik er zelf nog eens op terug als ik het eindelijk weet. Is het iemand uit de paisley underground? Daar denk ik vooral aan. Afijn, niet langer over dooremmeren, eerst maar eens meer…

In een artikel in No Depression uit 2003, toen het nog gewoon een tijdschrift was, werd Maurice Mattei vergeleken met Butch Hancock. Net als de Texaan is deze in Ohio woonachtige Mattei namelijk een veelzijdig artiest. Hij is niet alleen actief als singer-songwriter, maar ook als fotograaf en illustrator. De vergelijking met Hancock snijdt vooral hout omdat ook Mattei liedjes weet te construeren die heel simpel overkomen, maar toch ook een zeker intellect verraden. Darker Angels – The Country & Western of Maurice Mattei and The Tempers – The meer…

Harde zuidelijke rock met aandacht voor de melodie staat er op If It Ain’t Broke (Swampjawbeamusic) van het uit Arizona afkomstige kwartet Hogjaw. De vier kerels van deze band zijn al vrienden sinds de highschool en dit is hun vierde album. Het gitaarwerk van Kreg Self geeft de binnenkomer One More Little One direct smoel en de zang van Jonboat Jones (tevens gitaar) is ook overtuigend. Ze zijn niet voor een gat te vangen, deze mannen. De southern rock met soms wat boogie of een snipper grunge doet op Am I Wrong? sterk

meer…

Als je op het wereldwijde web verder kijkt dan je neus lang is kom je regelmatig leuke dingen tegen. Zo vonden we op facebook Tallahassee, een band gevormd in Rhode Island en nu domicilie houdend in Boston. De vier leden hebben verschillende achtergronden zoals professioneel football, kunst en klassieke muziek. Tezamen proberen zij americana te maken zonder gebaande paden te treden. Zoals te horen valt op Old Ways (sic) lukt hen dat aardig. Op dit in eigen beheer uitgegeven tweede album combineren Brian Barthelmes, Shawn Carney, Scott Thompson en Matt Raskopf op een meer…

Er zijn wel honderd verschillende redenen waarom soldaten afreizen om oorlog te voeren, maar bij terugkeer worstelen ze allemaal met dezelfde demonen. Op een kwade dag nemen die de controle over. Op Still Fighting The War (Music Road Records/Munich) schetst Slaid Cleaves het trieste lot van veel militairen na een missie. De Amerikaan schreef weliswaar een kritische tekst, toch steunt hij al die mannen en vrouwen die hun leven riskeren in de strijd. Op zijn website is het titelnummer voor minimaal 99 dollarcent te meer…

Rich Burgess was de bassist van Hadacol, een band die zo rond de millenniumwisseling indruk wist te maken met enkele sterke altcountryalbums. Midwestern Wind (eigen beheer) is zijn solodebuut. Met Silver Spoon en Misery Is Company gaat hij overtuigend twangend van start voor iemand die nooit verwacht had dat hij nog eens vooraan op het podium zou staan. Een groots zanger is Burgess niet, maar wie zegt dat een outlaw een groots zanger moet zijn? Het gaat hier om liedjes die lijnrecht van a naar z bewegen. De steelgitaar van meer…

De rauwe folk en countryblues van Charlie Parr had niet misstaan op de soundtrack van O Brother, Where Art Thou? De uit Duluth, Minnesota, afkomstige Parr houdt het op Barnswallow (Tin Angel/Sonic Rendezvous) simpel. Hij valt terug op de basis. Dat is genoeg. Maar let op, dit is traditionele muziek zonder strikte regels. Authentiek. Stampvoetend geeft Mikkel Beckmen (wasbord en nog wat spul dat je nauwelijks kunt scharen onder de muziekinstrumenten) het ritme aan. Dave Hundreiser blaast op mondharmonica en jaw-harp. Parr (resonatorgitaar, meer…

Je kunt je afvragen wat Charley Cruz & The Lost Souls nog meer moeten doen om jullie, lezers, te overtuigen van het feit dat er hier in de Lage Landen prachtige americana gemaakt wordt. En dat een uit South Carolina of Missouri voor veel geld geïmporteerde cd (ik doe nu alsof er niet gedownload wordt en het bestaan van Spotify ontken ik ten behoeve van deze recensie ook even) niet per definitie beter is dan een album uit Dordrecht. The Other Side (CRS/Munich), het derde album van dit kwartet uit deze stad staat namelijk als een meer…

De singer-songwriters Steve Mayone en Kristina Stykos ontdekten in 2006 tijdens een concert van eerstgenoemde dat hun grootouders familie van elkaar waren. En zij dus ook. Ze vonden dat zo leuk dat ze samen gingen werken. The Cousins Project – Beautiful Blood (Thunder Ridge Records) is het resultaat daarvan. Mayone komt uit Brooklyn, New York, en heeft vier soloplaten op zijn naam staan. Stykos woont in Vermont en heeft er drie uitgebracht. De muziek die ze gezamenlijk maken doet vertrouwd aan, het is bedachtzame meer…

Olav Larsen groeide in Noorwegen op met de platen van zijn vader. Die draaide veel blues en later ook Dylan, Springsteen en Young. Larsen verdiepte zich daarna in het werk van Van Zandt, Guy Clark en John Prine. Zoals wij allemaal eigenlijk, niet waar? Verschil is echter dat Larsen een band begon: Olav Larsen & the Alabama Rodeo Stars. Memory Lane (eigen beheer) is inmiddels het derde album van deze groep. Het staat vol met liedjes die die klassieke jaren ’70-countrysfeer uitwasemen. Een rammelende piano, een fiddle, meer…

In de recensie van Indestructible Machine van Lydia Loveless hebben we het al eens gehad over Todd May. Als gitarist op die plaat maakte hij op een van de nummers indruk met een geluid dat veel weg heeft van Richard Lloyd van Television. Dat we hier te maken hebben met een gitaarman die houdt van catchy liedjes blijkt wel uit de titel Rickenbacker Girls (Peloton Records). Het is een perfect etiket voor een plaat waarin de liefde voor pure popmuziek (alles van The Byrds tot new wave zullen we maar zeggen) duidelijk doorkomt. En wat meer…