Zijn er nog liefhebbers van stevige altcountry? Voor hen is Mansion And The Money (eigen beheer) van de Jack River Kings namelijk een verplichte aanschaf. De Jack River Kings is een kwartet uit Alaska. Middelpunt van de groep is zanger/gitarist Matthew Dean Herman, die in 2009 overigens ook een zeer luisterwaardige soloplaat (met daarop het nummer Jack River) uitbracht. Op dit debuut van JRK staan 10 prima nummers met hoog meezinggehalte die in sommige gevallen beter als rock ’n roll met een stevig meer…

De klanken van dobro en mandoline buitelen als golfjes over elkaar, waarna het zeewater nog een eind over het strand spoelt in de vorm van de samenzang van Larkin Poe & Thom Hell. The Sound Of The Ocean Sound (Edvin/Sonic Rendezvous) is het resultaat van een samenwerkingsverband tussen de Amerikaanse zussen Rebecca en Megan Lovell en de Noorse musicus Hell. Opgenomen in de Ocean Sound-studio in Noorwegen. De percussionist Sola Akingbola van Jamiroquai werkte mee aan de plaat. Dit is folkpop voor blote voeten. Kwallen en krabben meer…

Jaimi Faulkner afficheert zichzelf als rhythm&blues/roots/soul/singer-songwriter. Dat laatste is zeker waar: de geboren Australiër zingt zelfgeschreven liedjes. En hij zingt ook goed. Mooie soulvolle stem en ook prima gitaarspel trouwens. En de liedjes op zijn derde studio-album Turn Me Around (V2) zijn zeker aanstekelijk. Maar… er is een maar. Hij wil te graag. Anders kan ik het niet omschrijven. De hele plaat maakt op mij de indruk dat de thans in Berlijn woonachtige Faulkner commerciele uitverkoop houdt. Twee nummers zijn dan ook geproduceerd door meer…

De Deadstring Brothers zijn de Deadstring Brothers niet meer. Op Cannery Row (Bloodshot Records/Bertus) is van de band uit Detroit, Michigan, alleen frontman Kurt Marschke over. Hij reisde af naar Nashville om daar met andere mensen deze plaat op te nemen. Een heel groot verschil in richting betekent het overigens niet. Dit is nog altijd rootsrock voor rokerige bars en zweterige zaaltjes. Hooguit is iets van de energie van de grote stad verdwenen. Niet zo heel erg, want nog meer dan in het verleden richt Marschke zich op zijn meer…

Sara Petite schrijft venijnige liedjes over de liefde. Zo begint Circus Comes To Town (eigen beheer) met Perfume, niet zomaar een luchtig liedje. Ze verkondigt dat ze niet zo’n jaloers type is, maar laat haar man niet thuiskomen met een luchtje van een parfum dat niet van haar is. In haar geval kun je stellen dat het louterend is dat ze zo’n werkje heeft geschreven. Ze heeft namelijk heel andere zaken aan haar hoofd. Haar partner (en drummer) John Kuhlken overleed in 2011 als gevolg van een zeldzame bloedziekte. Het verklaart de diepere emotionele meer…

Eens kijken, wat schreven we de vorige keer over Uncle Lucius. Vier sterren kreeg het in eigen beheer uitgebrachte Pick Your Head Up voor de slepende groove en een stem met soul. Heel veel is er niet veranderd op And You Are Me (Blue Rose/Sonic Rendezvous). Set Ourselves Free doet het met een baritonsax en eindigt met een mooie gitaarsolo die ze bij southern rock brengt. Op Pocket Full Of Mystery vallen vooral de fraai vibrerende stembanden van Kevin Galloway op. Na die eerste twee nummers brengt de band uit Austin, Texas, twee meer…

Paul Knowles en Nicole Storto vormen samen New American Farmers. Eerder noemden ze zich Mars Arizona. Een nieuwe naam, maar verder is dit toch vooral een voortzetting van hetgeen we kennen van Mars Arizona. Zelf houden ze het op de term cosmic americana. Brand New Day (Big Barncat Records) begint met Gene Parsons in een bijrol op Everywhere. Mooi hoe ze hier de begindagen van de countryrock terughalen. Lijkt vooral op The Byrds, waarin genoemde Parsons immers ook speelde. Op het titelnummer moeten we meer…

Eastbound Jesus, de zes mannen van deze groep uit Greenwich New York krijgen hier sowieso al punten voor de geinige bandnaam. Of ze die punten ook scoren in hun godvruchtige thuisland is een andere kwestie. Daar zullen ze het dan vooral van hun muziek moeten hebben. En die is lekker, hoor. Hangt een beetje tussen bluegrass en americana. Vergelijkbare groepen zijn O’Death en de Avett Brothers. Bluegrass met drums en elektrische gitaar dus. Verder hebben de liedjes op dit Northern Rock,  zeker de vier die langer dan meer…

Een heel aardig bandje om te ontdekken is The Other Brothers uit Lexington, Kentucky. High Life ‘n’ Leisure Class (eigen beheer) is een verzameling van tien lekker zwalkende nummers met een opvallende rol voor saxofoon. Dave Clark blaast de deuren uit alle kroegen aan Baker Street, E-Street (The Wild, The Innocent …) en Main Street (Exile On …). Vooral de Stones zijn de bepalende factor op deze plaat. The Other Brothers produceerden hun tweede album zelf in samenwerking met Brian Pulito van Nine Pound Hammer. De band heeft meer…

Een minuutje is het leuk, dan reeds slaat de ergernis toe. Want dat vervelende plukken aan de snaren van de basgitaar, moet dat nou? Moet de melodie van Liar daar echt voor wijken? Death Letter Jubilee (Dixiefrog/Bertus) van The Delta Saints staat vol met dat soort momenten. Geen nummer gaan deze jongemannen uit Nashville in een lekkere cadans naar de eindstreep. Het is een keuze, al die ritmewisselingen met steeds weer een ander instrument dat een ander spoor volgt. Helaas is de kakafonie die het resultaat van dat alles is verre van meer…

De toetsen en een aanzwellend koortje zorgen voor een flinke injectie soul op het titelnummer Shatter (BoJak Records), dat verder vooral countryrock is. Jude Johnstone pakt op haar eigen platenlabeltje uit met een uiterst professioneel klinkend album, een gelikt werkstuk zoals we in de jaren zeventig gewend waren van toppers als Linda Ronstadt of Carly Simon. Vooral het geweldige When Does Love Get Easier had zo op Simple Dreams van La Ronstadt kunnen staan. Te gelikt wordt het niet, doordat Johnstone met hart en ziel meer…

Holy moley, wat kan Göran Lindström een lekker ruw galmend en weids geluid uit zijn gitaar krijgen, zeg. Het contrasteert mooi met de prachtige stem van Carina Landin. En jawel, Landin en Lindström, dat maakt samen Landstrom. Zweden dus, Jämtland om precies te zijn, de streek ten noorden van Stockholm waar je meer elanden dan mensen zal aantreffen. Het verklaart misschien ook de titel van hun inmiddels tweede album: Land Of Nowhere (Kullsta/Rootsy). Geen land waar je tierelantijntjes nodig hebt, maar aan de meer…

Met Driving Toward The Sun gaat Susan James met half dichtgeknepen ogen onderweg. Een cabriolet zal het wel zijn, want wat moet je met een dak in dat prachtige weer van Californië? Zonnige Californische countryrock staat er op Driving Toward The Sun (eigen beheer). De schaduwkanten vergeet de Amerikaanse niet. Haar melancholische liedjes over de liefde horen net zo goed bij het genre als het optimisme van de zonneschijn. James switcht trouwens graag van countryrock naar folkrock, zoals ze meer…

Het zal een glorieuze tijd zijn wanneer het werk gedaan is, zingen Tom Kell & Emiko Woods op Someday Soon. Ze hebben het niet over zomaar iets, het liedje gaat over het hiernamaals. Met het volste vertrouwen gaat het duo Glory Bound (eigen beheer). Wie niet tegen zoveel blijmoedige gospel kan, dient dit album links te laten liggen. Geen problemen met een liedje als My Hallelujah? Dan valt er heel wat te genieten. Kell en Woods passen in een lange rij van countryduo’s en gezien de spirituele inhoud zullen ze vooral verbondenheid voelen met meer…

Niet alles wat er schittert is van goud. Dit spreekwoord is bij uitstek van toepassing op Are We Rolling? (eigen beheer) van Esquela. Wat er dan schittert? Welnu, het feit dat deze tweede plaat van het zestal uit Bovina, New York, geproduceerd is door Eric ‘Roscoe’ Ambel. Dat is meestal wel een garantie voor kwaliteit. Verder heeft zangeres Rebecca Frame een heerlijke stem. Een rockstem met een flinke dosis soul. Dat schittert ook. En het album opent sterk met Free Beer en No Questions (waarvan het intro erg lijkt op dat van meer…

Zijn vorige album Talkin’ On A Bus kreeg in de recensie het predicaat verplichte aanschaf en zijn nieuwste verdient die hoogste loftuiting ook. State Theater (eigen beheer) van de Canadees J.R. Shore is wederom meesterlijk. Shore woont op de prairie van Alberta en leerde het vak in Amerika van mensen als Chip Taylor, Buddy Miller en Guy Clark. Zijn nummers zijn sterk verhalend en vol sociaal drama. Holler Like Hell speelt zich af in de gevangenis. In het in de eerste persoon gezongen liedje kijkt de gevangene naar een dun streepje licht dat valt op de begraafplaats en meer…

Goed nieuws voor degenen die vorig jaar zo enthousiast waren over The Mallett Brothers Band: er is een nieuw album uit! Land (eigen beheer) heet deze derde en ten opzichte van het eerdere werk is er niks veranderd. Dat juichen we toe want we zijn nog lang niet uitgekeken op het robuuste geluid van het sextet uit Maine. Land is geen conceptplaat, maar veel nummers hebben wel een relatie met het boerenleven: Farmer’s Tan, Piece Of Land, Little Bit Of Mud (over modderraces). Toch moeten we deze Mallett Brothers Band niet als de meer…

Als je vroeger naast de familie Borger op de camping stond was je een geluksvogel. Dat kan niet anders. Tenzij je een rustzoeker was. Want de twee jongens Jesse en Johan speelden gitaar en vader Jan sr toetsen (o.a. bij Elly en Rikkert). En dan was daar dat meisje, Mariecke, met die onwaarschijnlijk mooie stem. Speelde trouwens ook gitaar en toetsen. Dat moet ’s avonds om het kampvuur genieten zijn geweest. Spoel de film nu weer jaren vooruit: de uit Ermelo afkomstige Mariecke Borger is, na Johan, de tweede telg die met een meer…

Wie herinnert zich Stillhouse nog? De band met leden van Chatham County Line en Tift Merritt’s band die in 2005 zo indrukwekkend debuteerde met Through The Winter? Wel, van die band is eindelijk een tweede album verschenen, The Great Reprise (eigen beheer). Een mooi, ingetogen, album. Eentje die pas na een paar draaibeurten haar schoonheid ten volle prijsgeeft. Geen liedjes namelijk die vanaf het eerste ogenblik overtuigen. Het gaat langzamer, maar dat zijn vaak de beste, degenen die het langst meegaan. Natuurlijk is er die meer…

Veel te lang blijven liggen, dit uitstekende Miles Of Nowhere (Ride Records) van Dave Hardin. Het heeft namelijk alles wat je mag verwachten van een rootsalbum. Hardin schrijft verhalende nummers over de onderlaag van de Amerikaanse maatschappij en hij doet dat met inlevingsvermogen en empathie. Take Her ‘Way gaat over een prostituee die dood werd aangetroffen in een motel. Hardin las een bericht in de krant en besloot de menselijke kant van zo’n verhaal te belichten. Die vrouw was namelijk niet alleen maar prostituee. Ze was ook meer…

Dave Armo verdient zijn geld als advocaat, in zijn vrije tijd maakt hij liedjes. Poets On The Wall (eigen beheer) is zijn derde album. De musicus uit Californië heeft een stem die me zeer bevalt. Elke draaibeurt denk ik aan twee andere artiesten en wel onze eigen Lucky Fonz III en Dan Stuart. Derhalve mag duidelijk zijn dat de zang van Armo in technisch opzicht verre van perfect is, maar zoals zo vaak verschaft het hem juist eigenheid. Bijna alle instrumenten werden bespeeld door Armo en zijn producer Jeff Rolka. Vooral de fraaie toetsenpartijen vallen op. Ook de  meer…

Al bijna vijftig jaar maakt Graham Gouldman popmuziek. Voordat hij succesvol was als bandlid van 10cc, schreef hij al hits voor Yardbirds (For Your Love), Hollies (Bus Stop) en Herman’s Hermits (No Milk Today). Op Love And Work (Rosala Records/Bertus) blikt hij terug op zijn loopbaan. Het album vangt aan met The Halls Of Rock ‘N’ Roll waarin hij een wandeling maakt over Abbey Road. Daylight gaat over de in 2011 overleden Andrew Gold, met wie Gouldman in de jaren tachtig Wax vormde. In die band deelden de Brit Gouldman en de Amerikaan Gold een meer…

Zijn we hier eigenlijk nog wel altcountry.nl, of ook altsoul.nl, altblues.nl of zelfs altfunk.nl als we het nieuwe album van JJ Grey & Mofro willen bespreken? Die vraag kun je je stellen bij This River (Alligator/V2), want het sextet uit Florida dat hier doorbrak met Lochloosa (uit 2004) mengt tegenwoordig zo veel blazersmuziek in haar krachtige mix van zuidelijke rock dat van alternatieve country of zelfs van americana eigenlijk geen sprake meer is. Met een beetje goede wil zou je de twee wat langzamere nummers, meer…

Met een aantal ep’s had de Texaan Ronnie Fauss al naam gemaakt, I Am The Man You Know I’m Not (Normaltown) is zijn eerste volwaardige album. De altcountry van deze man zwabbert een beetje en dat vinden we altijd buitengewoon plezierig. Een autorit waarbij af en toe het stof van de berm opwaait is nu eenmaal spannender dan een tocht die alleen maar over glad asfalt gaat. Op I Don’t See You benadert Fauss met zijn band de sfeer en energie van Slobberbone. Verder zijn Steve Earle en Gram Parsons voorbeelden voor de met meer…

Shovels & Rope was de titel van een cd uit 2008 van Cary Ann Hearst en haar man Michael Trent die ik pas eind 2011 besprak. Diezelfde dag besteedde ik namelijk aandacht aan Lions And Lambs, een nieuwe plaat van Hearst waarop Trent ook weer aanwezig was. Ik schreef toen dat 2012 best eens het jaar van Shovels & Rope zou kunnen worden. De twee zouden die cd-titel als artiestennaam gaan voeren en er zou dat jaar een nieuw album van ze verschijnen. Dat album kwam er. Die nieuwe plaat van Shovels & Rope heet O’ Be Joyful (Dualtone) en werd meer…

Strikt genomen is de muziek van at the close of every day natuurlijk geen alternatieve country of americana. Maar het leunt er wel tegenaan. Sterker nog, voor het werk van dit Nederlandse duo, bestaande uit Axel Kabboord (gitaar) en Minco Eggersman (zang en drums, we bespraken zijn soloplaat Hamden By Me trouwens hier) werd de benaming hollandia bedacht, oftewel de Nederlandse versie van americana. Je moet dan wel aan de americana van de Red House Painters en aanverwante bands denken. Trage gitaarfolkrock met enigszins meer…