Na de new wave rockabilly van het titelnummer Working Girls Guitar (Bloodshot Records/Bertus) en Little But I’m Loud roetsjt Rosie Flores langs nog wat andere stijlen. New country in het met steelgitaar getoonzette werkje Yeah, Yeah en garagerock in het instrumentale Surf Demon #5. En nog zo het een en ander. Het geheel is te slapjes en onsamenhangend om indruk te maken. Drug Store Rock And Roll zou gebruikt kunnen worden voor een brave musical over de jaren vijftig. Het kindstemmetje dat Flores opzet gaat ook irriteren, vooral meer…

Voor vernieuwing moet je niet zijn bij The Ragged Orchids. Melodieuze altcountry zoals het te vinden is op The Ragged Orchids (eigen beheer), het titelloze debuut van deze band uit Greenville, South Carolina, hebben we al veel vaker gehoord. Songschrijver Scott Hart is er zo een die het heeft over plaatsen en verlokkingen ver weg van de eigen omgeving. Tegenover die drang om de wereld te verkennen staat de realiteit van de dagelijkse beslommeringen. Toch schuilt ook daarin een zekere bekoring, hoe valt anders te verklaren dat dit thema meer…

Met de strofe the sky is smiling and so am I valt Forest Sun aardig te plaatsen. De singer-songwriter uit San Francisco zoekt zijn inspiratie langs de Californische kust en in het woestijnlandschap meer landinwaarts. Just Begun (Painted Sun Records) werd opgenomen in de Wavelab Studios in Tucson, Arizona, met Craig Schumacher achter de knoppen. De plaat begint met het titelnummer, dat gekenmerkt wordt door een relaxte groove. De rode draad op deze plaat is de zorg voor de natuur. Op de achterkant van het hoesje staan logo’s meer…

Sugarfoot was eind jaren ‘50 de naam van een Amerikaanse cowboyserie, met onder anderen een nog jonge Dennis Hopper in een van de bijrollen. Het is ook een nieuw project van Øyvind Holm en Hogne Galåen. Deze twee Noren brachten eerder al een aantal platen uit als Deleted Waveform Gatherings waarbij het accent meer lag op licht psychedelische jaren ’60-pop. Gelet op het gebodene op This Love That We Outwore (Crispin Glover Records) mag je er vanuit gaan dat ze ook vaak naar The Byrds èn de latere meer…

De Brabantse Amsterdammer Theo Sieben verraste vorig jaar met Until Grass, een prachtige schijf met indiefolk. En nu al ligt er een tweede plaat, Invite To Dance (Kletter Records). Een plaat die ten opzichte van z’n voorganger wat kaler en toegankelijker is geworden. Sieben is een klassiek geschoolde gitarist, maar stelt zijn kunde op dit instrument (en de dobro) geheel ten dienste van zijn liedjes. Verwacht dus geen ingewikkelde solo’s. Hij wordt vaak bijgestaan door Judith Kolen (zang en viool) en in sporadische gevallen meer…

Lilly Hiatt is de dochter van John Hiatt. Dat is zo’n feitje waardoor haar naam wel zal blijven hangen. Let Down (Normaltown Records) is het debuut van Lilly Hiatt and the Dropped Ponies. Dat is een album met zijn momenten. Angry Momma is zo’n nummer dat opvalt door de krachtige, bijna agressieve toon. Hiatt heeft een wat dunne, vrij hoge stem die echt wel geschikt is voor country van het alternatieve soort. Alleen valt ze er (nog) niet echt mee op. Misschien maakt haar gitariste Beth Finney wel de meeste indruk. Die kan namelijk tekeer gaan als meer…

Traveling Alone (Yep Roc/Munich) heet het nieuwste album van Tift Merritt. Dat mag zo zijn, in de studio heeft ze een uitgelezen stel musici tot haar beschikking. En dat is te horen. Niet in een krachtige aanpak, maar juist in de open structuur. De liedjes ademen dankzij het exquise spel van topkrachten Eric Heywood (pedal steel, lap steel, gitaren, banjo), John Convertino (drums, percussie), Marc Ribot (gitaren, Marxophone, ukelele) en Jay Brown (bas, zang). Merritt beseft dat ze in dergelijk gezelschap niets hoeft te forceren. Haar zang is puur, nergens ook maar meer…

Denk dat ik er nu wel bijna uit ben. Na maandenlang luisteren concludeer ik dat dit mogelijk mijn plaat van het jaar wordt: The Graceless Age (Bucketful of Brains) van John Murry. Murry kent u misschien van zijn samenwerking met Bob Frank. Tezamen maakten zijn 2 zeer interessante cd’s, maar dit solowerk van Murry is minimaal van even grote klasse. Vier jaar deed Murry erover, met produktionele hulp van de inmiddels overleden Tim Mooney. Vier jaar omdat zijn drugsverslaving hem in de weg stond en omdat hij bleef schaven tot alles meer…

De Amerikaanse singer-songwriter Sean Rowe treedt veelvuldig op in luidruchtige bars en soms zwerft hij maanden door de wouden van de staat New York op zoek naar inspiratie. Met zijn machtige bariton houdt hij er de wilde beesten op veilige afstand. Dronken bezoekers bij zijn optredens overstemt hij met gemak. Hij hoeft zijn mond maar open te doen of Tom Waits vlucht een donkere steeg in en verstopt zich achter de vuilnisbakken. Zijn stem is donker als een ondoordringbaar bos. Op het meesterlijke The Salesman And The Shark (Anti-/Konkurrent) zorgen meer…

Met Easy Riders Van De Peel beschrijft Ad van Meurs de brommercultuur uit de tijd dat hij nog op de middelbare school zat. Het is zo’n nummer dat op bijval kan rekenen van wat oudere jongeren in het publiek, zoals bleek tijdens de Nederlandse tournee van John Fullbright. Diens ontdekker Van Meurs verzorgde daar het voorprogramma. Bij zo’n nummer over de brommerjeugd past inderdaad de Nederlandse taal waarvoor gekozen is op En Soms (Continental Europe/Munich). Op het merendeel van de liedjes wringt er echter iets. Het is meer…

De Canadese band The Skydiggers bestaat al ruim twintig jaar. Een overzicht van het werk uit het verleden staat op de compilatie The Truth About Us – A Twenty Year Retrospective (Blue Rose/Sonic Rendezvous) dat gelijktijdig met het nieuwe album Northern Shore (Blue Rose/Sonic Rendezvous) is verschenen. De verzamelaar is met 76 minuten speelduur (22 nummers) tot de rand gevuld. Daarnaast is ook nog eens een dvd bijgevoegd. De band die ook Andrew Cash in de gelederen had, heeft nooit de bekendheid verworven van landgenoten als Cowboy Junkies of Blue Rodeo. Althans niet in Europa en daar tracht het Duitse label nu verandering in te brengen. The Byrds zijn duidelijk een startpunt geweest voor The Skydiggers, die ook graag een fijn stukje samenzang laten horen. Doordat ze uit een ander tijdperk komen, klinkt het als vanzelf toch net iets moderner. Eigenlijk meer…

Alsof The Posies op het podium staan en de stroom is uitgevallen, zo ongeveer klinkt Red Clover Ghost. Clint en Gibb Cockrum hebben namelijk net zulke hoge stemmen als Jon Auer en Ken Stringfellow. Het titelloze Red Clover Ghost (Good Soil Records) is het aparte debuut van deze broers uit de bergen van de Amerikaanse staat Maryland, die trouwens onlangs naar Virginia Beach in Virginia trokken omdat ze daar elk een baan vonden. Laat ze vooral ook doorgaan met dit uiterst interessante project. Red Clover Ghost betekent prachtige samenzang, hoe kan het meer…

Er zijn een aantal redenen waarom een plaat op deze site een waardering van 3 sterren kan krijgen: 1)´t is een leuke plaat, maar verder niet zo heel bijzonder, 2)´t is een bijzonder project maar de uitvoering is niet helemaal geslaagd of 3)´t is een plaat waarop de oninteressante nummers in evenwicht zijn met het aantal wel interessante nummers. Songs For The Coming Home (eigen beheer) van de Welshe singer-songwriter Martyn Joseph valt in die laatste categorie. Joseph maakt een soort Keltische Americana, waar je meer…

Zei iemand hier laatst niet dat de mooie releases je om de oren vliegen? Nou, ik kan er niks aan doen, maar ik heb er weer eentje die een greep naar de portemonnaie rechtvaardigt. Moet je wel van een beetje stevige altcountry houden. Catch The Presidents is het tweede album van Doc Daily & Magnolia Devil, een sextet uit Muscle Shoals, Alabama. Ze maken een soort zuidelijke countryfolkrock die niet zo zeer hard, maar bij tijd en wijlen wel lekker stevig neergezet wordt. Banjo, fiddle en steelgitaar zorgen voor aangename accenten maar meer…

Zo’n geweldige tekstuele vondst als If I Said You Had A Beautiful Body Would You Hold It Against Me staat er niet op Driven Back (eigen beheer) van Jesse & Noah, de zonen van een van The Bellamy Brothers. Nou is het ook maar de vraag of er lezers zitten te wachten op dat soort zwijmelpop. Zo erg is het dus niet dat deze broers Bellamy een andere route uitstippelen. Jesse schrijft (en zingt) de overigens wel degelijk behoorlijk catchy nummers en Noah (achtergrondzang) vervult de rol van multi-instrumentalist. Jesse heeft een goede soulstem, wat meer…

The Civil Wars zijn in oorlog en het is maar de vraag of we daar nog iets van kunnen verwachten. Geen nood, want hier zijn The Parlor Soldiers. When The Dust Settles (eigen beheer) is een harmonieus debuut van Alex Culbreth en Karen Jonas. Het duo uit Fredericksburg, Virginia, zet moeiteloos de lange traditie van countryduetten voort. Op Crazy knipogen ze naar Johnny Cash en June Carter met een lekker ouderwetse sound. Op Long Gone is sprake van tamelijk elementaire rockabilly, met dank aan derde soldaat Dan Dutton die op meer…

Women & Work (Ato Records/Loose/Munich) is het eerste album van Lucero dat in Europa verschijnt. Dat werd tijd ook, want dit is toch al de achtste release van deze band uit Memphis, Tennessee. De Amerikanen uit de hoofdstad van de rock-‘n-roll beschouwen deze plaat als een liefdesverklaring aan die stad. Sun, Stax, Elvis, Al Green, Alex Chilton; alle invloeden zijn door deze zes hardwerkende mannen samengebracht in een potente mix van rootsrock die je deze keer zou kunnen omschrijven als harde countrysoul. Ze hebben meer…

De stroom aan releases is echt niet bij te houden. Terwijl er alweer een nieuwe liveplaat ligt van Darrell Scott (met Tim O’Brien), is zijn Long Ride Home (Full Light Records/Proper/Rough Trade) hier nog niet eens besproken. Hoog tijd om dat alsnog te doen. Temeer omdat er zestien heel goede redenen voor zijn: 1. It Must Be Sunday, een liedje met piano en mondharmonica waarbij je zou wensen dat het elke dag zondag was; 2. Hopkinsville, getoonzet op een donkerbruine beat met veel steel en piano en op het eind zang die bijna gospel aanraakt; 3. Out meer…

Cam Penner’s To Build A Fire (Lucky Dice) begint statig. Een ander woord voor de blazersopening Mighty Damn Animator (So Long, Farewell) kan ik niet vinden. En de overgang naar piano met percussie in deze ouverture is ronduit schitterend. Daarna is het in het titelnummer meer back to business. De sympathieke Canadese baardman Penner en zijn begeleider John Wood toveren ons goudeerlijke ruwe en intense folk voor. Soms in klein gehouden akoestische porchsongs, maar even zo vaak ook in meer…

De Schotse singer-songwriter Rachel Sermanni deed het voorprogramma voor artiesten als Elvis Costello en Ron Sexsmith. Binnenkort moet ze op eigen naam de zalen zien te veroveren tijdens een tournee door Nederland. De verzorgde folkpop van Under Mountains (Dying Giraffe Records/V2) vormt alvast een aanbeveling om zo’n concert te bezoeken. Sermanni maakt muziek die past bij een huiselijke sfeer in de donkere dagen van het jaar. Haar lieflijke luisterliedjes worden pakkend door een onderstroom vol melancholie. Licht atmosferisch meer…

Home Sweet Home (eigen beheer) blijkt niet ergens in een van de zuidelijke staten van Amerika te zijn, wat je uit het tafereel op de hoesfoto zou kunnen opmaken. Ook niet in Oklahoma trouwens, waar de muziekscene zichzelf omschrijft als red dirt music. Tsja, die bosjes van die foto kun je natuurlijk overal aantreffen. Maar om daar een bankstel in te zetten, dat zie je toch vooral in Amerika. Meestal gaat het dan om schimmelende exemplaren met kapotte veren en gaten in de stof, maar The Red Dirt Skinners zitten op een bankje dat er nog best wezen mag. Ze meer…

Het is tekenend dat Troubadour Kings op de hoes van Heartache Town (Ride Records) een foto van een kaal landschap hebben gezet. Immers, de leegte is wat er overblijft na een verbroken relatie. Johnny Ray en Jimmy James trekken van de westkust van de Verenigde Staten naar de oostkust en weerom. Om liedjes te zingen over de souvenirs van die verloren liefdes. Zodat de bandnaam met losse letters kleeft aan een oude reclame-uiting van Frontier waar slechts de naam van de locatie in neonletters zal oplichten. Hopelijk schijnt er voldoende meer…

De vocalen van Will Johnson hangen als struikgewas over de liedjes op Scorpion (Labelman/Bertus). Zijn stem is dichtbij, maar het is moeilijk te ontdekken of de luisteraar wordt uitgenodigd. Misschien blijven deze musici liever in hun eigen wereldje zoeken naar fraaie klankbeelden die ze liever niet willen ontwarren voor het grote publiek. Immers, het is goed zo. In de ochtenduren schreef Johnson de liedjes en in de middag en avond werden die verder uitgewerkt. Dat gebeurde in Denton, Texas, met maatje Matt Pence van Centro-Matic en meer…

Neil Young is een fan van Robert Morgan Fisher om zijn anti-oorlogsliederen zoals Waving The Flag. Het staat op Notes For A Novel (Imperative Records). Samen met Julie Christensen, de ex van Chris D. en wellicht nog bekend van Divine Horsemen, ageert hij tegen het misbruik van de Amerikaanse vlag na de aanslagen op 9/11. They had cute slogans, like: These colors do not run … / But what they really wanted was our daughters and our sons / To plant that flag in some foreign glory hole / So they could justify the elections that they stole. Het nummer meer…

Ryan Adams is nog niet dood (hoewel hij sedert Heartbreaker geen enkel echt goed album meer heeft gemaakt), maar zijn opvolgers staan al klaar. John Fullbright, Caleb Groh en Andrew Combs bij voorbeeld. Laatstgenoemde debuteert (na een eerder verschenen EP) met Worried Man en, by jove, dat doet hij goed, zeg. Op zijn website noemt hij zelf Townes Van Zandt als zijn grote voorbeeld en dat is ook, voor de Texaan die Combs is, niet zo vreemd natuurlijk. Inmiddels is deze singer-songwriter naar Nashville verhuisd en daar heeft hij flink aan zijn meer…

Schreef ik twee jaar geleden in de recensie van de debuutplaat van Sleepwater dat zij nog niet over een website beschikten, zanger/gitarist Ad Opstals mailde mij onlangs dat die website er nu toch echt is. Kennelijk breken de moderne tijden toch ook aan voor de ouderwetse countryrockers uit Rosmalen, want de mannen zijn, zo laten de foto’s van de band zien, de twintig jaar royaal gepasseerd – en dat is een understatement. Het neemt ze des te meer voor mij in: ik houd van afgetrapte cowboylaarzen, ruitbloezen en grijze baardjes, jawel. De muziek meer…

De zingende grafzerk Mark Eitzel zou eindelijk weer eens een nieuwe plaat maken met American Music Club, maar dat pakte anders uit. Terwijl de zanger werkte aan demo’s werd hij getroffen door een hartaanval. Nadat hij weer wat was opgeknapt besloot hij de demo’s toch maar te gebruiken voor een solo-cd. En sombermans had ook eens geluk. Een fan die net de loterij had gewonnen stak geld in het project. Zodat de vermaarde producer Sheldon Gomberg (Rickie Lee Jones, Ron Sexsmith) achter de knoppen zat bij de opnamen van Don’t Be A Stranger (Decor meer…

Funny is de derde plaat van Mark Lotterman, rocker te Mijnsheerenland. Rocker? Ik moet dat even nuanceren. Mark Lottermans muziek kent vele invloeden, maar je kunt niet zeggen dat het daarom een folkartiest is of een countryzanger. Wel hoor ik een zekere overtuiging, een meedogeloze drang, en dat associeer is het meest met een rockartiest. En ja, Lotterman maakt ook zeker rock. Maar dan het soort rock dat ook Johnny Dowd maakt. En dat is wellicht geen toeval want Lotterman maakte al eens deel uit van meer…

De buitengewoon productieve Jude Davison heeft het zich voor Head Bone Gumbo (Slipstream Records) ietwat makkelijker gemaakt. Dat mocht ook wel na de tour de force die de vorig jaar verschenen dubbelaar Outskirts Of Eden (zie recensie) was. Voor Head Bone Gumbo gebruikte Davison teksten van Blake Parker, een in 2007 overleden bevriende dichter. De Canadees zette muziek onder die teksten en speelde dat op gitaren, bas, mandoline, dobro, lapsteel, trombone, orgel, banjo, drums en percussie allemaal zelf in. Slechts voor meer…