Deze week zijn Matt Harlan & the Sentimentals in Nederland. Vorig jaar was de Texaan ook in Europa (maar niet in Nederland) en met zijn Deense band werkte hij na afloop van die reeks optredens aan zijn tweede album Bow And Be Simple (Berkalin Records/Sonic Rendezvous). Acht van de negen nummers werden in een nacht opgenomen in Kopenhagen, waar een jaar eerder al de laatste song van het album was vastgelegd. De uit Houston afkomstige Harlan past in de traditie van intelligente songschrijvers uit meer…

De uitstekende website Turnstyled Junkpiled interviewde onlangs Grant Langston naar aanleiding van zijn nieuwe album Working Until I Die (eigen beheer) en vroeg hem wie de koning van de honky tonks is. Lees zelf maar met welke naam hij op de proppen kwam. Langston legt uit dat het in honky tonk in ieder geval niet gaat om grote tourbussen, dure hotelkamers en smakelijke stukjes kaas… Met het over elkaar heen buitelende I Fall For It Every Time maakt Langston wel enigszins duidelijk wat hij bedoelt. She Don’t Have A Clue is meer…

Jordan Minor heeft voor zover ik heb kunnen nagaan nog geen noemenswaardige aandacht gehad in Nederland of België. Zelfs met al die sites die zich richten op americana lukt het niet om alle interessante albums onder de aandacht te brengen. Soms ligt dat aan de artiest zelf, omdat die geen energie steekt in de promotie van de eigen waar. Jordan Minor stuurde na herhaald verzoek dan eindelijk toch zijn cd The Cottonwood Tree (Wheel Gun Records) op. Gelukkig maar, want wat een prachtig ding is dat. De Texaan heeft weinig te melden op zijn website. Op zijn meer…

Wat Willy Vlautin en BJ Barham zijn voor respectievelijk Richmond Fontaine en American Aquarium, dat is Nick Beaudoing voor The Doc Marshalls. Het zijn vaardige songschrijvers die verhalen over mislukte liefdes en lieden die in het leven laveren van tegenslag naar teleurstelling. Tsja, echt vrolijke muziek is altcountry nou eenmaal niet. Look Out, Compadre (eigen beheer) is een erg goede cd van een band uit Brooklyn. Op de eerste twee platen deden de mannen uit New York nog alsof ze woonden op de grens van Louisiana en Texas. Die meer…

Met Burn.Flicker.Die. (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) onderstreept American Aquarium de verworven status als een van de beste altcountrybands van dit moment. BJ Barham schrijft rake portretten van de randen van de Amerikaanse maatschappij: Where American girls drink Mexican beers and city boys sing small town hymns. Blijkbaar was het nummer St. Mary’s oorspronkelijk bedoeld voor de formidabele voorganger Small Town Hymns. Dat album vol dolende zielen en gevaarlijke vrouwen klonk totaal anders dan meer…

Met de soloplaat Ukred van voorman Kalen Nash was al duidelijk dat Ponderosa een andere weg zou inslaan. Bracht het debuut Moonlight Revival nog bluesy southern rock, Pool Party (New West Records/Rough Trade) kan worden omschreven als psychedelische rock. Wie denkt dat Nash alleen verantwoordelijk was voor die stijlverandering heeft het toch mis. Voor het debuut was Nash nog aan komen zetten met een collectie songs, nu ontstonden de composities pas echt tijdens het samen experimenteren in de studio. Producer Dave meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met Buford Pope? Zodra de Zweed zijn mond opent op Matching Numbers (Unchained Records), is het duidelijk. Want die hese stem, dat is helemaal Rod Stewart. Het eerste nummer meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met Robert Hill? Deze pas twintigjarige Zweed loopt weg met Woody Guthrie. What Are We Waiting For (eigen beheer) laat daarnaast ook de invloed van mensen als Lightnin’ Hopkins en meer…

Zijn nieuwste album moest echt een werkstuk worden van de hele band, vandaar dat voor Salvation In The Ground (Palaver Records) werd gekozen voor de naam Allen Thompson Band. De vanuit Nashville opererende Thompson bracht zijn vorige cd’s uit zonder die toevoeging. Inmiddels is hij zich heel bewust van de meerwaarde van de mensen die hem omringen. Van de zes personen in de band zingen er liefst vijf. De muziek is duidelijk geworteld in de vroege jaren zeventig. Dirt To Tracks en First Apology, de eerste twee songs, zijn schatplichtig meer…

Audra Mae is een achternichtje van Judy Garland. Ze schreef mee aan het enige originele nummer op een plaat van, godbetert, Britain’s got talent-winnares Susan Boyle. Zo, even wat faits divers over deze dame uit, oorspronkelijk, Oklahoma, maar thans wonend in Los Angeles. Nam al een al paar platen op maar is met haar band/vriendengroep The Almighty Sound klaar voor het grote werk. Hallelujah! Het titelloze debuut (Side One Dummy Records/Suburban) van deze groep klapt er werkelijk in. The Almighty Sound is meer…

Harpeth Rising is een klassiek geschoold akoestisch kwartet (fiddle, banjo, cello en percussie) en doet in die zin denken aan een gezelschap als Crooked Still. De muziek op The End Of The World klinkt echter veel aardser. Dat ligt in de eerste plaats aan de stem van Jordana Greenberg, die zeker mooi, maar veel minder engelachtig is dan die van Aoife O’Donovan. En als de zang wordt overgelaten aan Jordana´s vader, David Greenberg, lijken we eerder in een stoffig kroegje beland te zijn. Wel eentje met uitzicht op meer…

De voormalige deejay Jeremy Halliburton levert met Good Vinyl (eigen beheer) zijn tweede album af. Afgaande op de cd’s van de Texaan moet het er tijdens dat radioprogramma uitermate relaxed aan toe zijn gegaan. Niet te serieus, dat is immers nergens voor nodig. Zo is The Catfish Song een liedje over vissen op een goedkoop aandoende beat en een orgeltje. She’s Drinkin’& Drivin’ is vreemdsoortige jazz met roffelende drums. Denk aan Colorblind James Experience of iets van Todd Snider. Al te serieus moeten we deze Halliburton meer…

Wonderbaarlijk eigenlijk dat Walt Wilkins het tien jaar heeft volgehouden in Nashville. De man met baard en bandana voelde zich er vast nooit echt thuis. Niet althans zoals in Texas Hill Country, waar zonder pretenties gemusiceerd wordt. Of het nu gaat om soul, blues, tejano, verhalende folk of cowboyliedjes. Plenty (Ride Records) biedt het volop. Op zijn vorige album Vigil benaderde Wilkins de uitzonderlijke klasse van Sam Baker, die hij als producer had bijgestaan op diens eerste twee platen. Ook Plenty is mijlenver verwijderd van meer…

De titel 1000 Pound Machine (Large River Music) slaat op de piano waar Kate Campbell achter heeft plaats genomen voor deze imponerende collectie nummers. Geen vrolijke pianoriedeltjes op deze plaat. De artieste uit Nashville graaft diep in het wezen van de zuidelijke staten van Amerika middels liedjes als Alabama Department Of Corrections Meditation Blues en Montgomery To Alabama. Ondanks alle armoe, oorlog en racisme heeft Campbell de moed niet verloren. Omdat er uiteindelijk in elk hart liefde is. Zelfs de mannen die de rest van hun bestaan meer…

Vanessa Peters is een Amerikaanse singer-songwriters die haar tijd verdeelde tussen haar thuisstaat Texas en Italië. In Castiglione Fiorentino had ze een band, Icecream on Mondays, waarmee ze ook veelvuldig in de noordelijke delen van Europa te zien was. In 2009 kwam het echter tot een breuk tussen Peters en de band, waarna ze terugkeerde naar de Verenigde Staten. The Burn The Truth The Lies nam ze in Austin op met de vertrouwde hulp van producer Rip Rowan, maar de instrumenten werden deze keer bespeeld door een aantal musici meer…

Niets is echt nadrukkelijk aan Drew Landry. Misschien is de man uit Louisiana wel zo vergroeid met zijn roots, dat het niet eens meer opvalt. Want als die wortels zo diep zitten, hoef je niet te pretenderen. Zonder enige vorm van overdrijving sleept Sharecropper’s Whine (Blue Rose/Sonic Rendezvous) zich voort. Liefst 75 minuten lang. Organisch als The Band op het titelnummer. Die zinstrofe ‘sleept zich voort’ zal misschien een beetje afschrikken, maar wie zich overgeeft aan het tempo van Landry zal daar geen spijt van hebben. De Amerikaan spant meer…

Terwijl Calexico de stoffige woestijn verliet voor het nieuwe album Algiers, zocht de Nederlandse band Dia del Mercado die juist op. Althans, in gedachten. Seven Years Of Dirt (Root & Branch Recordings) werd namelijk gewoon opgenomen in Groningen, maar wel met afgelegen stoffige stadjes in het achterhoofd. Dat leverde een alleraardigst album op vol filmische muziek in de stijl van, jawel, Calexico. En dus ook van Ennio Morricone. Zo blijkt maar weer eens dat je helemaal niet naar een geografische plek hoeft af te reizen om de sfeer meer…

Calexico wou wel eens een plaat opnemen in Europa, maar dat plan bleek toch teveel voeten in aarde te hebben. New Orleans was een aardig alternatief, want het is de meest Europese stad van Amerika. En dat niet alleen, de stad herbergt veel meer invloeden van buitenaf. Een buitengewoon inspirerende omgeving derhalve voor een band die toch al graag over grenzen trekt. Algiers (City Slang/Konkurrent) is vernoemd naar de wijk in New Orleans waar het album werd opgenomen. De zilte zeebries van de aan de Golf van Mexico gelegen stad heeft de droge meer…

Met de woorden You said you loved me, but we both knew you lied zet Dan Stuart de toon op The Deliverance Of Marlowe Billings (Cadiz Records/Bertus). De voormalige voorman van Green On Red doet verslag van zijn leven. Huwelijk kapot. Ontsnapt uit een psychiatrische kliniek. Van New York naar Mexico getrokken om zelfmoord te plegen. Daar door alle ellende die hij er aantreft (drugsoorlogen, corruptie, armoe) tot het besef gekomen dat hij het eigenlijk zo slecht nog niet heeft. Zodat er nu een geweldig nieuw album met meer…

De bio van Arlan Feiles doet een beetje onwerkelijk aan. De man had in Florida enige mate van succes met rockband Natural Causes, kwam onder de hoede van de legendarische producer Tom Dowd. Tekende vervolgens een contract met Island Records, nam een eerste soloplaat op waarop hij werd ondersteund door leden van The Band. Kostje gekocht, zou je denken. Jammer genoeg werd deze plaat, Troubled Monkey, om een of andere reden nooit uitgebracht. Feiles verhuist daarna naar Ashbury Park, New Jersey en brengt, in 2005 en in 2008, meer…

Misschien komt het wel door die nieuwe commercial (Even Apeldoorn bellen) dat ik bij I Know What Love Isn’t (Secretly Canadian/Konkurrent) van Jens Lekman moet denken aan Theme From Love Boat. Die toetsen! Die fluitjes! Helemaal niet zo gek eigenlijk, want de Zweed heeft het vooral over de liefde. En dan vooral over de liefde die voorbij is. Jawel, we hebben het hier over het derde album op rij (Graham Weber, Dylan LeBlanc, Jens Lekman) dat tot stand is gekomen na gedoe in de liefde. Nou is de Zweed een meester in het relativeren, dus meer…

Zie hem eens zielig zitten op de zorgvuldig gestyleerde zwart-wit foto van Cast The Same Old Shadow (Rough Trade/Konkurrent). De jonge twintiger Dylan LeBlanc heeft het moeilijk, zoveel is wel duidelijk met zo’n hoes. Innocence where are you now? / Did you leave me here to drown? Dat zijn de eerste woorden van de plaat. Het nummer draagt de titel Part One: The End. Daar houdt het zelfbeklag van de door liefdesverdriet verteerde LeBlanc niet op. Een oppervlakkige beluistering brengt het gevoel van de miserabele jaren tachtig terug. De tijd dat meer…

De coverfoto van Women (eigen beheer) loopt door op de achterkant van het klaphoesje. Helemaal links zit op een barkruk Michelle Keffer. Ze overziet het tafereel van haar man die fraai uitgelicht tussen al die oogverblindende vrouwen poseert. Op Women rekent Graham Weber, een singer-songwriter uit Austin, Texas, af met een rotperiode. In 2009 liep zijn relatie met Keffer spaak. Het duurde ruim een jaar voordat ze de draad weer oppakten. Women is een conceptplaat over het proces van uit elkaar groeien en weer tot elkaar komen. Daarbij spaart meer…

Jon Langford maakt platen met iedereen. Deze keer doet hij dat met labelgenoot Paul Burch. Ook al zitten ze bij dezelfde platenmaatschappij, de samenwerking is niet zo vanzelfsprekend. Want de immer wild om zich heen slaande Langford en de bedachtzame Burch, het lijkt op papier een weinig gelukkige combinatie. Op Great Chicago Fire (Bloodshot Records/Bertus) van Waco Brothers & Paul Burch worden alle twijfels die je vooraf zou kunnen hebben weggenomen. Zonder aan persoonlijkheid te hebben ingeboet, blijken beide meer…

Op haar linkerpols ontwaren we een tatoeage van Texas. Het is een niet te missen blikvanger als ze op een podium gitaar staat te spelen. Dat doet ze namelijk linkshandig. Over wie we het hier hebben? Glitter Rose, that’s who! Wie dat is? Glitter Rose is een stoere vrouw van 27 uit Fort Worth, Texas, die net een nieuw album heeft afgeleverd. En dat Dead Or Alive (eigen beheer) is een stampende rockplaat met de kracht van een springveer. Deze onverschrokken chick gaat als een stoomwals door de southern rock. Denk aan Johnny Law of Burning Tree. Al op meer…

Melancholic Melodies For Broken Times (Rootsy.Nu/Sonic Rendezvous), met zo’n titel heb je je verhaal eigenlijk al wel verteld. Dus is de vraag: kan Johan Orjansson daar nog veel aan toevoegen? Is hij in staat originele invalshoeken te vinden of betreedt hij met zijn smart bekende paden? Dat laatste is wel een beetje het geval. Want in Down The Avenue zingt hij nogal als Ryan Adams. Dat is niet zo erg. Minder enthousiast worden we van Papercuts waarop hij iets teveel overkomt als Adam Duritz (Counting Crows). Daar meer…

Met Will Kimbrough vormt Tommy Womack een van de beste barbands ter wereld: Daddy. Maar de echte vader leren we pas kennen op Now What! (Cedar Creek Music). Womack weet wat het snelle rock-‘n-roll-leven inhoudt en daarom kan hij des te meer genieten van lekker thuiskomen bij zijn gezinnetje. Saai? Allerminst! Tenminste niet als we afgaan op hetgeen de rocker uit Nashville ons voorschotelt op zijn vijfde soloplaat. Zo schreef hij tijdens de afwas de opener van deze plaat, het catchy Play That Cheap Trick, Cheap Trick Play. Het album telt meer…

De Italiaan J.C. Cinel noemt op de webwinkel CD Baby Allman Brothers, Black Crowes en Doobie Brothers als vergelijkingsmateriaal. Die eerste naam ligt voor de hand, want op The Light Of A New Sun (Andromeda Relix/Black Widow) speelt toetsenist Johnny Neel mee op vier nummers. Die was actief bij de Allmans, maar niet gedurende de topjaren. Cinel had nog heel wat andere namen kunnen noemen. Steely Dan bijvoorbeeld. Maar hij had het ook kunnen laten bij het noemen van slechts een band: Wet Willie. Want wat biedt dit ongecompliceerde album fijne funky meer…