Als je het hebt over aanstekelijke muziek, dan heb je het over de liedjes op het nieuwe album van Melissa Carper: Ramblin’ Soul (Thirty Tigers). De in Nebraska opgegroeide zangeres met de bijzondere stem borduurt op dit album voort op hetgeen ook al te horen was op het vorig jaar verschenen Daddy’s Country Gold (zie recensie). Dat wil zeggen een mengeling van country, jazz en western swing. Hier en daar ook een toefje soul en blues, mede door de toevoeging van de klanken uit het orgel van John Pahmer. Verder veel van dezelfde gasten als op het eerdere album: Chris Scruggs meer…

Dawn Riding is een zangeres uit San Francisco. En Dawn Riding heet in het echt Sara Rose Janko. Vrijwel elke zondag van 2021 toog zij naar het Mission District, naar het huis van producer/muzikant Alicia Vanden Heuvel om daar songs te oefenen en op te nemen. Dat heeft geresulteerd in het prachtige You’re Still Here (The Log Road Society). Soms intiem en klein gehouden folk/country, soms heerlijk breed uitwaaierende songs. Met het eerste nummer, 9 Lives, geeft Riding gelijk een knipoog naar Merle Haggard als ze zingt over een man die in de meer…

Westcoast countryrock met een veelkleurig psychedelisch tintje, dat schreven we hier in 2011 over Sundrunk Angels van Old Californio. En dat album was nog net iets beter dan het ook niet misselijke debuut Westering Again van twee jaar eerder. De band is terug met Country (eigen beheer). Dat psychedelische kantje is nagenoeg verdwenen; de countryrock niet. Beetje jammer is het dat er slechts drie eigen liedjes worden gedaan. De binnenkomer Shorten Your List is van de uitstekende songschrijver John Dembowski. Met een heerlijk stukje akoestische gitaar. De andere eigen nummers zijn I Say That Too van meer…

Silent Storms is het tweede album van Rebekka Lundstrøm, een zangeres uit het aan de Noorse zuidkust gelegen Arendal. Op dit album wordt zij ondersteund door een aantal lokale muzikanten. Waarom deze vermelding? Omdat het een album is geworden waarop allereerst opvalt hoe smaakvol die muzikale omlijsting van Lundstrøms liedjes is. Die  nummers kunnen als folk met countryrandjes omschreven worden, met banjo, mandoline en gitaar als belangrijkste gebruikte instrumenten. Nu blijkt Arendal een bruisende muziekscene te hebben. Wellicht dat het daardoor meer…

We gaan dit jaar echt niet uit zonder bespreking van The Liar (Thirty Tigers/Blue Dirt Records) van John Fullbright. Daar zijn twee redenen voor: a) het is nieuw werk van Fullbright na 8 jaar stilte; en b) het is een geweldig album. Fullbright had moeite met de druk die het succes van vooral de albums From The Ground Up (2012) en Songs (2014) hem brachten en kroop in zijn muzikale schulp. Maar die acht jaar in relatieve rust brachten klaarblijkelijk wel ruimte voor de 11 nieuwe songs van dit nieuwe album (waarop ook nog Unlocked Doors dat ook te horen was op het meer…

Op de website van de Australische singer-songwriter Steve McNaughton wordt zijn vorige album Eagles Aloft omschreven als een combinatie van softrock en hedendaagse country. Dat maakt niet echt nieuwsgierig. En eerlijk gezegd viel Journeyman (eigen beheer) de eerste draaibeurt ook niet echt mee. Veel vaker gehoord. Dertien in een dozijn. Dat was het oppervlakkige en te snelle oordeel. Want inmiddels kan ik best genieten van deze rootsrock, die beslist niet gladjes is. Allereerst bevalt de stem van McNaughton me wel. Niet dat de vergelijking veel mensen verder zal helpen, maar ik moest vooral denken aan Kodac meer…

Elk liedje is een zaadje dat kan groeien. Zal bloeien. Een stem alleen staat voor kracht. Twee stemmen brengen hoop. Barry Oreck uit Brooklyn is een folkzanger die gelooft in de heilzame boodschap van liedjes die ergens over gaan. Op Leap Year (eigen beheer) staan negen zulke nummers. Met teksten waarin hij op zoek gaat naar positieve noten. En als die moeilijk te vinden zijn, dan brengen ze die met het samenspel. Een beetje ouderwets misschien, maar in werkelijkheid van alle tijden. Oreck groeide op in Chicago waar hij enkele decennia geleden de folk- en bluesclubs bezocht. Waar destijds iemand als meer…

Het goede nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Het slechte nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Huh? Tja, hoe lekker Find A Better Way (Gypsy Soul Records) ook uit de luidsprekers knalt, de hele tijd moet je daarbij aan The Black Crowes denken. En dus is de naam van die Amerikaanse band nu al vaker genoemd dan de naam van de Canadese band waar het in deze bespreking om draait. Chris Medhurst heeft net zo’n machtige strot als Chris Robinson. Met lange uithalen schraapt hij zijn keel. En Ross meer…

In veel recensies wordt Honey Harper omschreven als een country crooner. Een crooner is iemand die een ontspannen en intieme houding heeft en zingt met een zachte, lage stem, zo lees je op Wikipedia. Dat gaat maar ten dele op voor de in Londen wonende Amerikaan William Fussell, zoals Honey Harper in werkelijkheid heet. Op zijn tweede album, Honey Harper & The Infinite Sky (ATO) zingt de man wel ontspannen, maar zacht en laag is het niet echt. Soms lijkt het alsof de stem van Harper diens mond nauwelijks wil verlaten. Wat gekweld klinkt het dan. Verder borduurt meer…

Hij heeft het ‘m weer geflikt. Paal Flaata, de Noorse zanger pur sang heeft met New Green Grass Will Grow (Grappa) opnieuw een uitstekend album gemaakt. Op de opvolger van Love And Rain (uit 2017) staan, zoals inmiddels wel bekend is bij Flaata, voornamelijk covers. Maar het mooie van de voormalige zanger van Midnight Choir is dat hij zich deze bewerkingen van andermans werk volledig eigen maakt. Met veel strijkers en piano en natuurlijk die prachtige stem waarover de Noor beschikt. Het bekendste nummer is de Brel/McKuen-song If You Go Away. Verder komen de nummers meer…

Nikki Lane sprak in 2017 de ambitie uit om een Highway Queen te worden, een koningin van de weg die geen koning nodig heeft. Ze voelde zich sterk. Maar na die woorden was ze opeens moe van het leven onderweg. Wilde ze wel doorgaan? Vijf jaar later ligt er toch een nieuw album: Denim & Diamonds (New West Records/PIAS). Het was Josh Homme van Queens Of The Stone Age die haar hernieuwde energie gaf. Hij produceerde het album en nodigde Alain Johannes (gitaar), Dean Fertita (orgel) en Michael Shuman (bas) van zijn band uit in de studio. Achter de drums namen Matt Helders van Arctic Monkeys en Carla meer…

Michael Veitch is een in Woodstock neergestreken singer-songwriter. Hij werkte voor de staat Vermont waar hij toezicht hield op milieuzaken. Hij klaagde meerdere multinationals aan. Daarna probeerde hij het in de politiek, totdat hij ergens in de jaren 90 de muziek verkoos. Shawn Colvin nam hem op sleeptouw. Op Wachtraum (eigen beheer) reist hij door het hele jaar, te beginnen met First Day. Daarop maakt hij direct duidelijk dat het een album is waarop hij optimisme laat prevaleren. Februari krijgt een liedje in de vorm van Valentine’s Day. Moving Day valt op door de mondharmonica, die je even doet denken meer…

Net als John Moreland en John Calvin Abney is M. Lockwood Porter meer gebruik gaan maken van synthesizers en drums uit een doosje. Op Sisyphus Happy (Black Mesa Records) staat er nogal wat achter zijn naam: zang, akoestische en elektrische gitaren, Wurlitzer, piano, orgel, mellotron, synthesizers, drum programming. De opsomming achter de naam van Moreland is nauwelijks korter. Abney doet trouwens ook mee, maar alleen op akoestische gitaar op The Dark Before The Morning. Dat nummer begint met mandoline van Avi Vinocur. Verder is er de pedal steel van Ian Taylor Sutton op Cried Through The Night en meer…

Net als Island Creek van vorig jaar (besproken in de rubriek roundup) is Darkness At Dawn (Poetic Debris Records) van David Massey een ep. Zeven nummers in 25 minuten. Na een loopbaan als advocaat maakt hij nu voor zijn plezier muziek aan de oostkust van de Amerikaanse staat Maryland. Vaak met Jay Byrd aan zijn zijde, wiens fijne album At Home Again we hier eerder dit jaar ook al aandacht gaven. Massey heeft een wat hese zangstem, waardoor de vergelijking met Steve Forbert al snel gemaakt kan worden. Op Players kun je daar trouwens ook Elliott Murphy aan toevoegen. Het titelnummer meer…

Met Charley Crockett heeft het festival TakeRoot een van de meest interessante countryartiesten van dit moment gecontracteerd. Een harde werker die zijn eigen zaakjes regelt. Na een succesvolle hartoperatie gaat hij weer huppelend over het podium. Zijn nieuwste album The Man From Waco (Son Of Davy Records) is misschien wel zijn beste tot nu toe. Voor het eerst helemaal opgenomen met zijn eigen band.

Meer dan in welke andere muziekstijl ook, komt het in countrymuziek aan op geloofwaardigheid. Want je kunt wel allemaal verhalen vertellen meer…

I’ve seen the future of americana and its name is….. Nee, zover willen we hier lang niet gaan. Maar Florida (Monument) van Pillbox Patti is wel een belangrijk album. Enfin, ze noemt het een EP, maar met een speelduur van net geen 30 minuten mag je het ook best een album noemen. Waarom dit een belangrijk album is? Pillbox Patti, een pseudoniem van de oorspronkelijk uit Starke, Florida afkomstige Nicolette Hayford, maakt hier met gebruikmaking van onder meer een drumcomputer, samplemachine en jankende steelgitaar een countrypop-plaat van nu. Dat wil zeggen, nummers meer…

Wat direct opvalt aan de nieuwe plaat van Jeffrey Halford & the Healers is dat Halford en de zijnen hun muziek nu iets meer laten overhellen naar soul. Dat is geen slechte stap. Natuurlijk had je dat al een beetje kunnen afleiden uit de titel: Soul Crusade. Another Skyline en Kitchen Door zijn uitgesproken soul-ig. Walk To The River is dan weer een bewerking van de gospelklassieker Wade To The Water en heeft de migrantenproblematiek als onderwerp. Verder hoor je toch vooral de bekende sound van Halford: door blues geïnspireerde americana. Niet slecht en niet hemelbestormend maar meer…

Ik heb een nieuwe vriend. Althans, zo spreekt Shawn Hess mij aan op zijn nieuwe album: Hey Friend (eigen beheer). Het is fijn om zo’n Honky Tonk Connaisseur als vriend te hebben. Hoewel, zo iemand is dan wel bevriend met iedereen, maar niemands beste vriend, zo leren we in het gelijknamige nummer. De uit Wyoming afkomstige Hess strooit op dit tweede album van hem met geweldige countrysongs. Songs met een kop en een staart, waarop Muskrat Jones (what’s in a name) mag uitblinken op zijn pedal steel. Ook fiddler Jackson Clarendon is in vorm en hetzelfde mag gezegd meer…

Heb het altijd al eens willen hebben over The Partridge Family en Memories To Burn (Regional Records) van The Williams Brothers is de gelegenheid om dat dan eindelijk ook maar eens te doen. Met een bekentenis, of eigenlijk twee. Een geweldige serie vond ik dat namelijk. Met een schoolbus in Mondriaan-kleuren door de Verenigde Staten trekken, dat wilde ik ook wel. Misschien is daar mijn interesse in Amerika wel begonnen. In 1974 was ik 12 en misschien wel een beetje verliefd op Laurie Partridge (Susan Dey). Dat is dus de tweede bekentenis. Maar Andrew en David Williams waren ook verliefd op haar. En zij zaten in meer…

Het nieuwe album – het negende- van Courtney Marie Andrews is een gevalletje ‘mweh’. Op Loose Future (Fat Possum) slaat ze wat andere paden in, maar, om in de beeldspraak te blijven, daarmee raakt zij het spoor bijster. Haar zang is nog steeds prima, maar de liedjes zijn gewoon niet top. In de eerste twee stuks, die overigens erg op elkaar lijken, wordt vervelend ge-oohoohd. Er zit ook heel meer elektronica is. Op zich hou ik daar wel van maar het heeft hier geen meerwaarde. De nummers worden er niet beter van. Bij het afspelen van het album krijg je steeds meer het idee van een vliegtuig dat meer…

Glooiende weg. Gladde asfaltlaag. Een gelijkmatige curve die opdoemt. Een mooi beeld voor de muziek van Dan Navarro. Hij vierde grote successen als helft van het duo Lowen & Navarro in Amerika, maar in Europa braken ze nooit echt door. Toch iets te mainstream wellicht? Op Horizon Line (Red Hen Records) vliegt Navarro ook nergens uit de bocht. Dat ligt niet in zijn aard. En daar is hij ook teveel vakman voor. Is zo’n veilige reis die toch een beetje langs het midden van de weg gaat dan wel de moeite waard? Zeker wel, want Navarro stuurt met vaste hand langs fijne vergezichten. De navigatie is in handen van meer…

Courtney Hale Revia groeide op in een plaatsje in het zuidoosten van Texas. Ze wist een ding zeker; zodra het mogelijk was zou ze er vertrekken. Maar zie, ze woont er nog. Ze is nu heel content met haar plekje en begon er een podium voor andere artiesten. Als het er een tijdje stormt, loopt alles onder water in de omgeving. Dan is er één weg waar je met een truck nog langs kunt. Op Growing Pains (eigen beheer) zingt ze over haar gevoelens en gedachten. Over opgroeien en wat daar zoal bij komt kijken. Op opener One Way Out heeft ze het er dus over dat ze zo snel mogelijk wou uitvliegen, maar dat ze tot haar eigen meer…

Goodbye Grote Bollen (eigen beheer); dat is nog eens een intrigerende albumtitel. Zeker als je weet dat het een plaat is van een Australische artiest, Alana Jagt. Zoals de achternaam al doet vermoeden heeft Jagt Nederlandse roots. Ze woont echter in de omgeving van Adelaide. Toen het huis van haar ouders in vlammen opging vond ze in de smeulende resten nog een foto van een taart met daarop de tekst “Goodbye Grote Bollen”. Naar verluidt hadden haar ouders die in Nederland tulpenbollen sorteerden, deze taart gekregen toen ze daarvan afscheid namen. Ook intrigerend zijn de meer…

Is dit Rodney Crowell? Nee, dit is iemand van Someplace Else. Geen Amerikaan. Paul Gurney woont in Nieuw-Zeeland. En hij heeft met Blue Horizon (Tailgator Music) een heel fijn, en heel beheerst album afgeleverd. Het is americana en het is softrock. Met melodieën die lichtjes glanzen aan de einder. Een steelgitaar glijdt op het titelnummer langs de blauwe lijn in de verte. Zijn stem klinkt dus als Crowell, zeker op een nummer als Fragile. Maar op Meaning valt ook te denken aan Moody Blues, terwijl Perfect Space klinkt als Steely Dan met een meer…