Is dit Rodney Crowell? Nee, dit is iemand van Someplace Else. Geen Amerikaan. Paul Gurney woont in Nieuw-Zeeland. En hij heeft met Blue Horizon (Tailgator Music) een heel fijn, en heel beheerst album afgeleverd. Het is americana en het is softrock. Met melodieën die lichtjes glanzen aan de einder. Een steelgitaar glijdt op het titelnummer langs de blauwe lijn in de verte. Zijn stem klinkt dus als Crowell, zeker op een nummer als Fragile. Maar op Meaning valt ook te denken aan Moody Blues, terwijl Perfect Space klinkt als Steely Dan met een meer…

Toen de ouders van Jesca Hoop uit elkaar gingen, was dat voor de 14-jarige het sein om de mormoonse omgeving waarin ze opgroeide vaarwel te zeggen. Ze zwierf door het westen van Amerika, totdat ze als kinderoppas werd opgenomen in het gezin van Tom Waits. Die hielp haar op weg naar een loopbaan in de muziek, die hoogst opmerkelijke albums heeft gebracht. Order Of Romance (Memphis Industries) is haar negende album en het is wederom een bijzonder werkstuk. De experimentele folk van de Amerikaanse die nu al weer een flinke tijd woont in het Britse Manchester valt qua hang naar avontuur wel meer…

Het houdt niet op, niet vanzelf. Onlangs deelde Ryan Adams een nieuw album uit: Devolver (Paxam). Het is inmiddels het vierde album van hem dat dit jaar verschijnt. En er schijnen er nog twee op de plank te liggen voor later in 2022. Devolver betekent in het Spaans: teruggeven. Adams wil iets terug doen voor de fans. Daarom is dit album gratis te downloaden op zijn website. Ironisch genoeg heeft het openingsnummer de titel Don’t Give It Away. Maar die titel slaat niet op het weggeven van dit album.  Maar wat treffen we verder aan? Een plaat die weer wat steviger klinkt dan meer…

Net als Jenny Tolman stuurde ook Kaitlin Butts haar album op nadat we er over schreven in de rubriek over albumhoezen (neonletters en een limousine). What Else Can She Do (eigen beheer) biedt zes sterke liedjes over vrouwen die het niet makkelijk hebben. Ze liggen in een scheiding, hebben te maken met ontrouw, verkeren in financiële problemen, zijn verslaafd of hebben ruzie met de familie. Kortom, klassieke kost voor countryliedjes. Opgenomen in Nashville, maar niet opgepoetst of voorzien van infantiele popdeuntjes. Butts laat namelijk niet met zich sollen. Ze komt uit Oklahoma en dit is haar tweede plaat nadat meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Dus hoe zit dat met Erja Lyytinen uit Finland? Meestal volgt er na deze al vaker gebruikte inleiding een positief stukje over hoe overtuigend artiesten uit die landen altcountry of andere rootsmuziek weten te brengen. Over Waiting For The Daylight (Tuohi Records) van Erja Lyytinen zijn we niet zo enthousiast. Een gillende meer…

Rocky Votolato was een naam die in het verleden geregeld hier te vinden was. De laatste jaren niet meer, want de in Texas geboren, maar al sinds tientallen jaren in de staat Washington wonende, Votolato nam een lange sabattical om dichter bij zijn gezin en familie te zijn. Sinds 2016 heeft hij echter gewerkt, langzaam maar zeker, aan Wild Roots (Thirty Something Records), een album met 15 nummers die allemaal geschreven zijn voor bepaalde familieleden. Elk liedje voor een ander: voor onder meer zijn broer Cody, voor neefjes en nichtjes, voor zijn vader. En voor zijn non-binaire kind Kienan. Na meer…

Een averechts effect van activisme is dat tegenstellingen alleen maar groter worden. Maar niet bij folkzanger Willi Carlisle. Liefde voor elkaar. Liefde voor het leven. Daar draait het om in de protestliedjes van singer-songwriter Carlisle. En hij neemt het vooral op voor outsiders. Misschien is hij dat zelf ook wel. Een biseksueel met een banjo, ga maar na. Peculiar, Missouri (Free Dirt Records) is een geweldig album van een buitengewoon artiest. Hij was van plan om dichter te worden, maar die ambitie liet hij snel varen. Hij won een kleine prijs met een gedicht en kwam daardoor in New York in contact met succesvolle meer…

Vier sterren voor nog geen 24 minuten muziek, dan moet zo’n plaatje wel erg leuk zijn. Klopt. Palace Waiting (Sound Asleep Records) van Skinny Dyck is niet zo overdonderend als alweer bijna tien jaar geleden Come Cry With Me van Daniel Romano, maar het gaat wel een aardig eindje in die richting. Waarom die vergelijking? Dyck komt net als Romano uit Canada en ook hij vindt inspiratie in oude country. Prachtig is In On The Upswing, met baritongitaar, steel en tikken op de rand van de drummer. Op TV Blue valt te denken aan Everly Brothers en dan met name het album Roots. Dat komt vooral door een tweede stem, meer…

Natuurlijk staat Mr. Bojangles op Jerry Jeff (New West Records/PIAS) van Steve Earle. Het kon gewoon niet ontbreken op een eerbetoon aan de vorig jaar overleden Jerry Jeff Walker. Het was diens bekendste nummer. Uitgevoerd door vele anderen. Met Jerry Jeff voltooit Earle een trilogie, nadat hij met Townes en Guy het werk van Van Zandt en Clark had opgenomen. Alle drie grote voorbeelden voor de Texaan. Daarnaast is er trouwens ook nog J.T. met nummers van zijn overleden zoon Justin Townes Earle. De liedjes van Walker voert Earle uit alsof ze van hemzelf zijn. Met een stem die nog weer wat rauwer is meer…

En alsof het nog niet genoeg is (zie hieronder): er ligt ook een tweede nieuw album van Grey Delisle is de spreekwoordelijke schappen. Maar nu een van een duo waar DeLisle deel van uitmaakt: The Roughhousers. Partner in crime is hier zanger-gitarist Eddie Clendening, die onder meer de rol van Elvis heeft vertolkt in de Broadway-productie The Million Dollar Quartet. Princess Mike (Hummin’ Bird Records) is het eerste album van het duo. Hier past even een waarschuwing:  Princes Mike is een album voor kinderen èn volwassenen. Dat betekent dat de teksten veelal op meer…

Dit is nog eens een verrassings-comeback: Borrowed (Hummin’ Bird Records) van Grey DeLisle. Deze Amerikaanse zangeres liet na de trits succesvolle albums Homewrecker, Graceful Ghost en Iron Flowers uit de eerste jaren van dit millenium niets meer van zich horen. Alles wees erop dat zij voorgoed had gekozen voor een bestaan als stemacteur (voor onder meer The Simpsons en Scooby Doo). Bovendien vrat de centrale rol in twee huwelijken (met de komst van drie kinderen) veel van haar tijd. Maar nu, 17 jaar later, ligt er toch ineens een nieuw album, geproduceerd door Marvin Etzioni, meer…

De muziek van Jadea Kelly wordt iets te smaakvol geserveerd om echt indruk te maken. Het is meer pop dan roots. Niets mis mee, maar het is daarmee geen album dat kerven in je ziel achterlaat. Roses (Darth Jadea Music/Tonetree) kwam tot stand met liefst vier verschillende producers, maar dat valt helemaal niet zo duidelijk waar te nemen. Het maakte niet uit of Aaron Goldstein, Rich Jacques, Joe Moralez of Joel Schwartz aan de knoppen zat; de zang kreeg steeds een plek op de voorgrond. De Canadese Kelly heeft een heldere stem met een hees randje, zoals al eerder in een recensie op deze site meer…

Een van de meest opwindende livebands van dit moment is Vandoliers. In 2019 brachten zij het heerlijke Forever uit. In maart 2020 werd begonnen aan de opvolger, en spoedig na het beëindigen van de opnames zou de band naar Europa komen voor optredens. Daar werd reikhalzend naar uitgekeken. Het liep, om bekende redenen, anders. Pas dit jaar traden ze op in Nederland, optredens die ik echter door verblijf buitengaats moest missen. Misschien komt er een nieuwe gelegenheid, want er ligt ook een nieuw album in de schappen. Het ongetitelde vierde album (Soundly) van het zestal meer…

Wat sta ik toch ambivalent tegenover het werk van Ryan Adams. Niet alleen vanwege de metoo-affaire die aan Adams kleeft. Dat vind ik lastig; hij schijnt nu door een aantal goedbezochte solo-optredens zelf een punt te hebben gezet achter zijn min of meer gedwongen afwezigheid uit de spotlights, zonder echt schoon schip te hebben gemaakt met de slachtoffers. In hoeverre neem je dan je verantwoordelijkheid? Maar die ambivalentie heeft ook betrekking op zijn muzikale output. Het nieuwste album, dat een aantal weken gelden op de streamingsites verscheen, en meer…

Ze noemen hun muziek bij voorkeur northern country, maar op het tweede nummer gaan ze al Down South. We hebben het over The Remittance Men, een band uit Boston, Massachusetts. Dat nummer Down South is een cover van Tom Petty. Verder doen ze met Nobody een liedje van Tim Gearan, voor de rest bestaat Scoundrels, Dreamers & Second Sons (Blonde On The Tracks Records) uit composities van singer-songwriter Tom Robertson. Gitarist Andy Santospago produceerde het album. De stem van Robertson heeft een fijn ruw randje. Af en toe krijgt hij gezelschap van een koortje. Op meer…

Tim Knol heeft de ongezonde leefstijl die zich bijna ongemerkt aan je opdringt bij het leven als artiest onderweg heel bewust achter zich gelaten. En hij voelt zich Lightyears Better (Excelsior Recordings), ook de titel van zijn nieuwe album. Een bezoek aan zijn huisarts was het eerste zetje; de pandemie hielp in zekere zin ook bij het roer omgooien. Hij ging wandelen en nam zijn gitaar mee, een creatieve manier om toch op te kunnen treden. Het titelnummer waarmee de plaat begint is direct een treffende weergave van zijn gemoedsstemming. Het klinkt uitermate opgeruimd. Knol schreef het net als een flink aantal andere nummers samen meer…

Down Every Road (Yep Roc Records) is een soulplaat met countryliedjes. De vader van Eli Paperboy Reed kwam met het idee om nummers van Merle Haggard op te nemen. En dat pakt wonderwel uit. De zanger Reed tuimelt over de noten op Somewhere Between, een van de negen composities van Haggard. Daarnaast zijn er nog drie songs die Haggard bekend maakte. I’m A Lonesome Fugitive van Liz en Casey Anderson bijvoorbeeld. En de uitvoeringen zijn puik. Lichtjes fantastisch zelfs. Helemaal nergens wringt het, alles klinkt alsof het allemaal zo bedacht is. Wat niet betekent dat Reed natuurgetrouwe meer…

De naam van Stephen Doster duikt een paar keer op als gitarist en producer in besprekingen van cd’s op deze site, maar zijn eigen werk werd hier nog niet eerder besproken. Toch loopt hij al een tijdje mee. In het midden van de jaren zeventig woonde de Texaan in Londen om het daar te maken in de popbusiness, totdat hij hoorde dat Austin zich ontwikkelde als een walhalla voor livemuziek. Dus keerde hij terug naar Texas. Over The Red Sea (Faw Records) is zijn derde soloplaat, daarnaast werkte hij samen in gelegenheidsformaties met mensen als Bill Carter en Will Sexton. Doster was betrokken bij de eerste meer…

Remain (Gypsy Soul Records/Bertus) is de titel van de tweede plaat van de formatie Bywater Call. Met een bezetting van zeven personen is het niet zo moeilijk om wat power over te brengen, maar het verschil maak je door af en toe ook even gas terug te nemen. Dat doen ze bijvoorbeeld op het titelnummer. En ook dan overtuigen ze met overgave. En heus niet alleen door de gepassioneerde zang van Meghan Parnell. Muziek kent geen grenzen, dat blijkt maar weer eens met de zuidelijke soul van deze formatie uit Canada. Aanbevolen voor fans van iemand als Sass Jordan. Dave Barnes (gitaren), Alan Zemaitis meer…

‘I’m only eighteen and I work in a bar I’m learning to smoke and play guitar / I’ve got a degree in la la la la la.’ Zo begint het liedje Best Of You, het eerste nummer van Not Quite The American Dream (Palo Santo) van Diesel Park West. Daarop kijkt songschrijver John Butler terug op 33 jaar spelen in een rockband. Het heilige vuur is er nog steeds, maar hij heeft wel wat waarschuwende woorden voor toekomstige collega’s. ‘Ah look out kid I know how you feel / I know the deal / But that’s when they take the best of you.’ Hij kan het weten, want zijn band uit het Engelse Leicester is nooit echt de pubs meer…

Wie is Lera Lynn? Het in een fraai ouderwets kartonnen klaphoesje gestoken Have You Met Lera Lynn? geeft een niet geheel eenduidig antwoord. Zo begon tien jaar geleden de recensie van het debuut van deze vrouw, die ik toen nog omschreef als een countryzangeres, die moeiteloos een meer alternatieve aanpak integreerde. Het album kreeg een waardering van drie sterren en ook al was nog niet duidelijk wat we verder konden verwachten van Lera Lynn, die eerste ontmoeting wekte voldoende vertrouwen voor een mooie toekomst. Met Something More Than Love (Icons Creating Evil Art/PIAS) kunnen we een meer…

De naam Bill Scorzari kwam me bekend voor maar de zoekfunctie op site verwees alleen naar de lijstjes van 2017 waarin een lezer het vorige album van Scorzari als een van zijn favoriete albums noemde. Het nieuwe album van deze Bill Scorzari heet The Crosswinds Of Kansas (eigen beheer). Dat is opmerkelijk omdat Scorzari een geboren en getogen New Yorker is, een voormalige advocaat die tegenwoordig volledig overgestapt is op het muzikantenbestaan. Maar goed, in het openingsnummer, I-70 East, reist hij over de snelweg, de winden van meer…

Na het prachtige onlangs besproken Eagle Number 65 van Lloyd Maines nog maar eens aandacht voor een grotendeels instrumentaal album. Cross The Rolling Water (Hudson Records) van Hannah Read & Michael Starkey heeft hier namelijk ook al heel wat rondjes gemaakt. Er is bij deze voornamelijk uit samenspel van viool en banjo opgetrokken composities geen ontkomen aan; de muzikaliteit dwingt je om er volop je aandacht bij te houden. Read (viool, gitaar, zang) komt uit Schotland, maar ze verhuisde naar de oostkust van de Verenigde Staten om serieus studie te maken van Amerikaanse old-time, ook al meer…

Eerlijk gezegd wist ik niet zeker of ik het album Eagle Number 65 (eigen beheer) van Lloyd Maines moest aanvragen bij de artiest om het te kunnen bespreken. Want stel je voor dat het een beetje tegen zou vallen. Zou ik dan de door mij zeer bewonderde steelgitarist moeten afvallen? Want instrumentale albums, nou ja, die draai je nu eenmaal minder vaak. Zijn minder spannend. Missen een verhaal. Missen diepgang. Missen de emotie. Dat alles bedacht ik vooraf. Om vervolgens toch een mailtje te sturen naar de Texaan. En nu draait de cd zijn rondjes. Niet een paar keer, maar echt heel vaak al. En er meer…