Het eerste woord dat we horen van Seth Swirsky is summer. Een beter woord om mee te beginnen is er niet voor het album Circles & Squares (Grimble Records). Dat staat vol spetterende liedjes voor Beach Boys en strandmeisjes. Ideaal om de zomer mee uit te luiden. Ideaal om de herfst mee in te gaan. Ideaal om de winter mee door te komen. Over Swirsky schreven we al eens in een recensie van een plaat van zijn band Red Button. En later bespraken we nog een keer een soloplaat in de rubriek roundup. Alle lovende woorden die we eerder voor meer…

Willie Nelson, Merle Haggard, Townes Van Zandt en David Allen Coe komen allemaal voorbij in het liedje Country Music Outlaws van Keegan McInroe. Een echte outlaw durft de Texaan zich niet te noemen. Zo heeft hij nog nooit vastgezeten om maar eens wat te noemen. Dus kun je je dan met Haggard vergelijken? Misschien toch wel. Want net als al een echte outlaw drukt hij het gaspedaal in en zoeft de highway onder hem langs. Op weg om weer ergens anders wat liedjes te zingen. Zoals dit eerste liedje van Uncouth Pilgrims (eigen beheer). Hij doet meer…

Witte soul met vleugjes countryrock staan er op Ghost Of A Small Town (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) van The South Austin Moonlighters. Die vleugjes kunnen behoorlijk funky zijn, zoals te beluisteren valt op bijvoorbeeld I’ll Be Coming Home. Een scheut soul schrapen ze van de bodem van de Mississippi op (Lyin’ On The Bottom) Mississippi River. En ergens in de verte hoor je iets van Papa Was A Rolling Stone in Lookin’ For A Lover. Dat betekent een beetje dat Lonnie Trevino (bas, zang), Chris Beall (gitaar, zang), Phil Hurley (gitaar, meer…

We kunnen inmiddels toch wel vaststellen dat Winterpills nooit het grote publiek heeft bereikt dat ze eigenlijk wel hadden verdiend. Dat zal ook wel niet meer gebeuren. Ook het nieuwste album Love Songs (Signature Sounds) zal dat niet veranderen. Dat zegt niets over de kwaliteit, maar als de band een doorbraak gegund zou zijn, dan was die toch al een feit geweest. Tien jaar bestaat Winterpills nu en om dat jublleum te vieren wordt het debuut op vinyl uitgebracht. De band uit Massachusetts maakt softe popliedjes langs vloeiende meer…

Op Passion Parade zingt Kaurna Cronin over een country girl die naar de stad trekt. Het avontuur trekt. Daar in de grote stad is het echter een kwestie van overleven. De harde kanten van het bestaan verdoof je door high te worden. De stad in kwestie is in dit geval Adelaide, maar het verhaal had zich overal ter wereld kunnen afspelen. De liedjes op Southern Loss (Songs & Whispers) van de Australische troubadour Cronin spelen zich vooral af in zijn thuisland. Hij heeft ze inmiddels laten horen aan een Europees publiek en is nu weer terug meer…

“God, wat mooi”, denk ik als Golden Age (Barsuk) van Chris Staples is afgelopen. En dat iedere keer keer opnieuw. Een betoverend album. Staples (niet te verwarren met Chris Stapleton) had een hoop tegenslag te verwerken de afgelopen jaren. Hij kreeg suikerziekte, en een lange relatie werd verbroken. En dan kreeg hij ook nog een zeer ernstig ongeluk als gevolg waarvan hij een nieuwe heup diende te krijgen (en daardoor op hoge kosten werd gejaagd, zo gaat dat in de VS). Op het melancholiek klinkende Golden Age kijkt hij terug op zijn leven. Je zou meer…

De muziek van Anders Westin heb ik de afgelopen maand veel gedraaid. De muziek die te vinden is op zijn debuut House By The Lake (eigen beheer). Rustige americana met prachtige details. Melancholische liedjes die te maken hebben met het leven van uit Uppsala afkomstige Westin. Herinneringen, ouder worden, persoonlijke ervaringen. Carpenters Daughters Son gaat over de aftakeling van van zijn moeder, de dochter van een timmerman. Die timmerman komt weer terug in Grandpas ToolBox. Met die opa loopt het trouwens slecht af als hij wordt meer…

De kleffe coverfoto in combinatie met de titel You Drive Me Crazy (Flying A Records) belooft weinig goeds. The Flyin’ A’s bestaat uit het echtpaar Stuart Adamson en Hilary Claire Adamson en ze zijn heel gelukkig met elkaar. Gelukkig probeert Stuart al op het tweede liedje te ontsnappen: ‘I wanna honk honk honk honky tonk with my friends’ (It Ain;t Funny). Hilary begint met een liedje over een serveester en deze Little Miss Tumbleweed heeft dromen om te ontsnappen aan de dagelijkse routine. Een liedje met wat lekkere countrytwang. Paul Pearcy (drums) en meer…

Op de Spotify-playlist van deze site stond al een hele tijd geleden een nummer van Pull Awake (eigen beheer) van June Star. Nu dan eindelijk een recensie van het nieuwste album van deze band uit Baltimore, Maryland. Ze zijn al actief sinds het einde van het vorige millennium. Deze nieuwe plaat zal niemand echt wakker schudden. Maar liefhebbers van altcountry zoals het in de begindagen werd gemaakt, hebben er een geweldig schijfje bij. Andrew Grimm, de enige constante factor in June Star, heeft zo’n stem die lijkt te zijn aangetast door heel veel optredens meer…

O, wat hielden we van Robbie Fulks toen hij in rake bewoordingen fulmineerde tegen alles wat verachtelijk is aan Nashville. Fuck This Town. Hij schreeuwde het uit. Dat was nog eens altcountry waarin stelling werd genomen! Die strijd is wel zo ongeveer gestreden. Commerciële country bestaat nog altijd, maar de macht van platenbazen is beslist minder geworden. Onafhankelijke artiesten hebben ervoor gezorgd dat rootsmuziek wortel heeft geschoten. Americana in alle diverse verschijningsvormen is niet meer weg te denken uit het meer…

Als er iemand is die een prachtige verpakking verdient, dan is het wel Kyla Brox met dit Throw Away Your Blues (Pigskin Records). Alles straalt klasse uit aan deze cd. Dus die in goudkleurige opdruk aangebrachte letters op de hoes zijn helemaal geen overbodige luxe. Op de voorkant staat naast een fraai portret slechts haar naam, binnenin staat eveneens in reliëf de titel op een foto van een canapé. De Britse Brox brengt blues. Maar je zou het net zo goed soul kunnen noemen. Luister maar naar If You See Him, het eerste nummer. Dat zou zomaar meer…

Mat D & the Profane Saints doen niet aan zwijmelmuziek. Zoveel was al duidelijk op het uit 2014 stammende Holyoak (hier besproken). Op het nieuwe album, The Mercy Road, doet het uit Sioux City, Iowa komende viertal er nog een schepje bovenop. Stevige kost dus. Nu gaat een substantieel deel van de nummers op deze plaat over het leven “on the road” en dat is ook een hard leven. Die stevige aanpak past daar dus wel bij. De gitaren van Mat DeRizo en Kurt Mullins leiden ons daarbij door het moeras van de ‘hard luck americana’, zoals ze hetzelf noemen. De meer…

Je treft hier niet vaak, zeg maar nooit, een recensie aan van iemand uit Argentinië. Nu spelen we bij deze bespreking van Careless (Continental) van Richard Shindell wel een beetje vals, want Shindell mag dan wel in Buenos Aires wonen, maar hij is natuurlijk gewoon een Amerikaan. Careless werd bovendien maar deels in Buenos Aires opgenomen. Een groot deel werd ook in upstate New York aan de band toevertrouwd. Vorig jaar imponeerde Shindell nog met een duoplaat onder de naam The Pine Hill Project (met Lucy Kaplansky). Dit Careless is meer…

Ontmoet de duivel, dat is de vertaling van Cumplir Con El Diablo (eigen beheer), het vierde album van King Of The Tramps. In tien liedjes komt de duivel in diverse gedaanten om de hoek kijken. Op het rootsrockende See You On The Other Side gaat het over iemand die in de jaren 80 tot levenslang werd veroordeeld wegens enkele drugsvergrijpen. Op Ain’t No God staat de eeuwige strijd tussen goed en kwaad centraal, bluesy met blazers. Nashville Line rekent af met countrypop, terwijl de band uit Auburn, Iowa, laat weten dat er met Elizabeth Cook en meer…

Het was, eerlijk gezegd, de naam van meestergitarist Neal Casal die me het eerst opviel aan dit ongetitelde album (eigen beheer) van Lonely Avenue. De voormalige begeleider (Cardinals) van Ryan Adams en tevens zelf begenadigd songschrijver, is als extra gitarist te horen op deze eersteling van dit kwartet. En dat dit een gitaarplaat is hoor je gelijk bij de eerste noten van het openingsnummer Heart Of Stone. Wat een heerlijke riff! En dan die massieve solo op 2/3 van het nummer. Gecombineerd met de lading strijkers en de pakkende melodie is dit gelijk meer…

De Dead Winter Carpenters komen uit Tahoe City dat ligt aan Lake Tahoe, een meer op de grens van de Amerikaanse staten Californië en Nevada. Het gebied is niet direct bekend als centrum van altcountry, maar de roots zijn natuurlijk wel dichtbij. Op Washoe (eigen beheer) gaan experiment en puurheid hand in hand. Daarmee volgen ze het ene moment het spoor van Rave-Ups (Love Amongst Thieves), terwijl ze elders zowaar herinneringen oproepen aan International Submarine Band. Dat laatste gebeurt op afsluiter Roland And Annalee, dat aanvangt als meer…

Een aangename lichtheid. Een liedje over zomeravonden (Fireflies). Honingzoet is I Melt, I Howl (eigen beheer) van de Amerikaan Billy Shaddox. En voor de duidelijkheid: honingzoet is heel wat anders dan mierzoet. Veel aangenamer van smaak. Niet overdadig zoet. Natuurllijker. Neem de lichtheid van I Believe, dat zweeft bijna boven het oppervlak met dat gitaartje dat lijkt te verwijzen naar Afrikaanse highlife. De zachtheid van Story Of You And I heeft wel wat weg van de stijl van Robert Ellis. Bij de van Californië naar Colorado verhuisde meer…

Conceptuele kunst en countrymuziek vormen een onwaarschijnlijke combinatie op Juarez (Paradise of Bachelors/Konkurrent) en Lubbock (On Everything) van Terry Allen. De albums uit 1975 en 1979 worden in luxe uitvoeringen op zowel lp als cd opnieuw uitgebracht. Terry Allen (1943) groeide op in Lubbock. Net als andere creatieve geesten wilde hij zo snel mogelijk weg uit de conservatieve Texaanse stad. In Los Angeles studeerde hij af aan de kunstacademie. Sindsdien worden zijn beelden, tekeningen, schilderijen, installaties, videokunst en nog veel meer meer…

Op basis van de eerste tonen van Labor Of Love (Randm Records), het openingsnummer van het gelijknamige album van Fruition, denk je misschien aan bluegrass. Maar schijn bedriegt. Fruition is veel meer dan een stringbandje. Dat blijkt allereerst uit het instrumentarium van dit vijftal uit Portland, Oregon. Niet alleen werken zij met drums, maar ook met een elektrische gitaar. En de nummers op deze opvolger van het ook hier besproken Just One Of Them Nights, gaan ook veel verder dan de grenzen van de bluegrass. Santa Fe, met een heerlijk meer…

Sadler Vaden is geen onbekende in altcountryland. Tenminste, als je naar een van de meer recente optredens van Jason Isbell bent geweest. Vaden is immers de gitarist van de begeleidingsband van Isbell, The 400 Unit. Daarvoor was hij ook al een tijdje lid van Drivin’ & Cryin’. Nu ligt er een ongetitelde soloplaat van deze gitarist. Een fijne plaat, waarop goed te horen is dat de 30-jarige Vaden een oude soul is. De invloeden van de jaren 70 klinken duidelijk door in de nummers. Neil Young, maar ook zeker Tom Petty en Big Star. Vaden draait mooie rondjes om het punt meer…