Over het festivalterrein van La Truite Magique stroomt een beekje. Het voegt nog meer sfeer toe aan de al sprookjesachtige setting van het festival. Een prachtige vallei, twee podia en een bescheiden voedselmarkt. En een affiche waarop voor de muziekliefhebber nog veel te ontdekken valt. Wie heeft er immers eerder gehoord van I Have A Tribe of Trevor Sensor? Maar de muziek blijkt bij navraag aan menige bezoeker ook meer…
Dat americana niet voorbehouden is aan Amerikanen mag als algemeen bekend worden verondersteld. Americana wordt overal gemaakt. Meestal spelen de liedjes zich af in de Verenigde Staten. Stoffige wegen en weidse landschappen leveren blijkbaar veel inspiratie. Visions Of Us On The Land (Secretly Canadian/Konkurrent) ontstijgt dat niveau. Sterker nog, Damien Jurado ontstijgt niet alleen de term americana, hij wekt ook de indruk dat hij zelf boven het landschap hangt. Alsof hij op een wolk drijft om afstand te nemen van het alledaagse Amerika. Dat meer…
Op On The Ropes van The Honeycutters staat een versie van Leonard Cohen’s Hallelujah die er eindelijk weer eens toe doet. Nee, niet de definitieve versie – die is al gemaakt door de betreurde Jeff Buckley – maar wel een versie die het beluisteren meer dan waard is. Redelijk uptempo en toch duurt de track meer dan 8 minuten. The Honeycutters, we zeiden het hier al, is een vijfmansformatie uit Ashville, North Carolina, die vooral draait om zangeres Amanda Anne Platt. Die heeft een stem als een klok. Uitgangspunt is een authentieke countrysound, maar meer…
In de recensie van Indestructible Machine schreven we dat Lydia Loveless met haar cowpunk helemaal past bij Bloodshot Records, dat zichzelf graag etaleert als rebelse country. Het is dan ook de vraag of ze bij dat label blij zullen zijn met Real (Bloodshot Records/Bertus). Want wat we hier om de oren krijgen, zijn flarden Fleetwood Mac en opgeblazen luchtbellen die zijn komen overdrijven uit de jaren tachtig. Noem dat maar eens echt. Van cowpunk is geen moment sprake, Loveless leeft zich deze keer uit in nogal holle powerpop. De plaat meer…
Matthew Logan Vasquez, van wiens soloplaat Solicitor Returns we hier diep onder de indruk zijn, komt naar Nederland. Niet alleen staat hij op TakeRoot, hij doet samen met New Yorkse singer-songwriter Christopher Paul Stelling ook een aantal cluboptredens. Voor die op woensdag 7 september a.s. in het Utrechtse Ekko mogen we zomaar 2×2 vrijkaarten weggeven. Wat je moet doen om daarvoor in aanmerking te komen, is ons even mailen (naar dutchtwang@yahoo.com) wat het verband is tussen Matthew Logan Vasquez, meer…
Met heavy metal heeft Heavy Metal (Rotown Records) van Miles Nielsen and the Rusted Hearts niets uit te staan. Miles is een zoon van Rick Nielsen van Cheap Trick. Schaar Heavy Metal dan ook maar onder de powerpop. Zo’n liedje als Simple Times zou in een ander tijdperk retecommercieel zijn geweest. De heerlijke samenzang brengt zomaar herinneringen aan een band als Smokie. En Tongue Tied zal liefhebbers van Electric Light Orchestra zeer bevallen. Niet alleen door de zang, maar ook door die viool. Op Strangers zingt Nielsen meer…
Kalyn Fay is alweer een nieuwe naam uit Oklahoma. Ze stelt zichzelf op haar website voor als een Cherokee graphic designer, artist and musician. Op basis van Bible Belt (Horton Records/CRS) valt te verwachten dat ze de komende tijd vooral in de laatste hoedanigheid actief zal zijn. Haar debuut klinkt zelfverzekerd. De red dirt country van Bible Belt is geworteld in folkmuziek, maar de singer-songwriter laat zich ook graag inspireren door hedendaagse collega’s als Feist of Cat Power. Op Black & Blue duwt de basgitaar van Dylan Layton haar de diepte in. Bijna meer…
Voor 1977 had je nog van die platen die zorgden voor een onvoorwaardelijk geloof in de grootsheid van rockmuziek. Zo’n plaat is Hologram (eigen beheer) van Stonerider. Wat deze band uit Atlanta, Georgia, hier voor elkaar heeft gekregen, is meesterlijk. Dit is classic rock met alle elementen waar ooit alle langharigen helemaal van uit hun bol gingen. Gitaarsolo’s, tempowisselingen, toetsentapijten, het kan werkelijk niet op. Nummers die makkelijk de grens van tien minuten doorbreken, waarbij je je voorwaar geen moment verveelt. Opener meer…
Er zijn nogal wat invloeden te ontwaren in de muziek van The Chapin Sisters. Wat Today’s Not Yesterday (eigen beheer) tot zo’n knappe plaat maakt, is dat de zussen steeds zichzelf blijven. Wat ze ook doen. Direct op opener Autumn val je voor de fijne samenzang. Op dit eerste nummer spelen ze met folk, daarna volgen ze op Angeleno het spoor dat door zangeressen uit Laurel Canyon is uitgezet in de jaren zeventig. Net zo makkelijk switchen ze vervolgens op Chasing The Rain naar de sound van girlgroups in de sixties. Op Getaway combineren meer…
‘I remember the days when bands could make you cry’, zingt Will Courtney op zijn nieuwe album Planning Escapes (Wren & Shark). “Ik ook, ik ook” denk ik dan. ‘Where was the phrase that gives you a lift, or the chilling ways guitarists play a riff?’ gaat hij dan verder. Raak. Courtney heeft het zelf in elk geval wel begrepen. Geen shitsongs op dit album. Nee, Planning Escapes is een voldragen opvolger van het ook al niet misselijke A Century Behind (zie recensie). Courtney combineert stemmige moderne countryrock met opzwepende gitaarpop. En vindt ook nog meer…
Vorig jaar kwamen we er, door het verschijnen van Big Romance (recensie), achter dat de Canadese Jill Barber een broer heeft, Matthew Barber, die ook albums maakt. En zeker niet onverdienstelijk ook. Deze zomer is het tijd voor een gezamenlijk album van broer en zus Barber, het toepasselijk getitelde The Family Album (Outside Music/V2). Daarop tref je een combinatie van vijf nieuwe eigen composities en zes covers, waarvan het fraaie Comes a Time en If I Needed You de bekendste zijn. Het mooist is echter The Partisan dat enige bekendheid kreeg in meer…
Een raadsel deze Damon Bramblett uit Bangs, Texas (pop: 1869). Slechts een plaat maakte de slungelachtige, droogkomische singer-songwriter en die werd ook nog eens uitgebracht door het Nederlandse Munich-label. Verklaarbaar is dan wel dat Bramblett bij zijn Nederlandse optredens – o.a. Blue Highways en Take Root – op veel bijval kon rekenen. Dat hij niet verder kwam dan het uitvoeren van de elf liedjes van het naar zichzelf vernoemde debuutalbum, zegt veel over de kwaliteit daarvan.
Dit debuut nam Bramlett met producer Lloyd Maines op in Austin, Texas met een bassist, drummer en hier en daar meer…
Voordat John Everett Hardin The Piasa Bird (eigen beheer) uitbracht als J. Hardin had hij al enkele platen gemaakt onder de naam Everett Thomas. Zijn muziek werd opgepikt door reclamemakers en was te beluisteren in diverse tv-spots. Blijkbaar gaf het niet veel voldoening, want Hardin lastte een pauze in om zich te bezinnen op de toekomst. Tijd om te trouwen. Ondertussen schreef hij toch weer nieuwe liedjes. Hij hervond zich en wist welke richting hij wilde inslaan. Toen hij Hayward Williams wist aan te trekken als producer gingen ze aan de slag in meer…
Met Lonestar State Of Mind (Rootsy/Sonic Rendezvous) eisen Bo Outlaw & Løiten Twang Depot moeiteloos hun plaats op in de honky tonks van Texas. Ze moeten er alleen even voor vliegen, want ze komen namelijk uit Noorwegen. Net zoals ze voor de opnamen van dit fijne plaatje deden trouwens. In dat geval ging de vliegreis overigens niet naar Texas, maar naar Tennessee. In Nashville wilden ze maar al te graag samenwerken met deze Outlaw. Dat is niet zo gek, of misschien toch een beetje. Deze muziek zou je namelijk toch echt situeren in meer…
Romantische easy listening met een jazzy westerntintje. Deel 2: Rupert Wates. Op Colorado Mornings (eigen beheer) kijk je om je heen en zie je de witte bergtoppen die het gouden zonlicht reflecteren. Alsof dat al niet mooi genoeg is, wordt Wates ook nog eens vergezeld door een vrouw. Want met haar wordt de dag nog warmer. Ze brengt iets in hem teweeg en dat zorgt voor een oogst aan woorden. De avonden in Colorado zijn rustig. Hij gooit nog een blok hout op het vuur. De vlammen groeien, de wind wakkert ze aan. En Wates pakt zijn gitaar en meer…
Romantische easy listening met een jazzy westerntintje. Deel 1: Richard Paul Thomas. Salado (eigen beheer) is een plaatsje in Texas waar Thomas woont. Op de titelsong gaat hij terug naar de tijden van de postkoets. De koude wind blaast stof in het gezicht van de koetsier die op weg is naar Salado. De zon komt alweer op als hij bijna thuis is bij zijn lief. Op Retirement Blues is Thomas ook onderweg. De tijd vliegt voorbij als een rollercoaster. Producer Chris Gage levert fraai pianospel op het nummer. Trager gaat het op Denial, waarop Thomas zich meer…
Na de prima dubbelaar Presents Of The Past/Requests Revisited van vorig jaar komt er alweer een flinke hoeveelheid muziek van Ad Vanderveen op ons af. Negen nieuwe liedjes horen we in twee verschillende uitvoeringen. Een keer nam hij ze op met band in een kelder en een keer met Kersten de Ligny in een boerenschuur. The Stellar Cellar Band (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is een elektrische plaat, The Barn Basics (eigen beheer/Sonic Rendezvous) is de akoestische variant. Met wederom twee cd’s bewijst Vanderveen wederom dat hij een harde werker is. Daar zingt hij over op Working. ‘I’m just a working man, a guitar is my tool / Always learned by doing, i dropped out of every school / Work to make a living and work to pay the rent / A thing that starts out as fun is working in the end.’ Een harde werker, gedreven door een droom. In de recensie van het in 2013 verschenen Driven By A Dream merkten meer…
De titel Demolition Day (Ruf/Munich) slaat op de dag dat orkaan Katrina New Orleans onder water zette. Vier inwoners van die stad trokken naar San Francisco en kwamen elkaar daar tegen. Ze kenden elkaar al uit het livecircuit van New Orleans en begonnen daar aan de westkust een band. Als Honey Island Swamp Band zijn ze terug in de stad waaruit ze eerder moesten vluchten. De duidelijkste verwijzing naar die rampzalige periode elf jaar geleden is het nummer Head High Water Blues. Dat is zwaar funky. Demolition Day is een stoofpotje. Zelf omschrijft meer…
Jonathon Linaberry is bezeten van de blues. Maar… op een juiste manier. Onder de naam The Bones Of J.R. Jones brengt hij platen uit waarop die bluesinvloed ontegenzeggelijk te horen is. Op de nieuwste plaat, Spirit’s Furnace, sijpelen er echter ook andere muziekstijlen, folk en een beetje gospel, door in de muziek van deze eenmansband. De vanuit New York opererende Linaberry schreef de meeste nummers tijdens zijn huwelijksreis in Californië. Maar het gevoelige Wedding Song schreef hij een dag voordat hij trouwde. Het staat in schril contrast met het meer…
Audun Skjølberg – Bellhound Choir – Janne Saaristo
De eerste boy from the north country komt uit Noorwegen. Audun Skjølberg komt uit Nes in het Hallingdal, om precies te zijn. De muziek op Solum Years (Snaxville Records) is echter zo Amerikaans als wat. In het openingsnummer staat de ik-figuur langs de Interstate 95 en is hij op weg naar Chapel Hill. In muzikaal opzicht belanden we echter ook aan de Westcoast, b.v. in Not The One, dat ook op een plaat van Jackson Browne had kunnen staan. Heel Amerikaans dus, maar door de wat bijzondere stem en zangstijl drukt Skjølberg een heel eigen meer…
Dreams Are Strange (eigen beheer) is het vijfde album van het uit Tucson, Arizona, afkomstige Carnivaleros. Bandleider Gary Mackender mengt diverse subgenres tot een tamelijk ondefinieerbaar geheel. Vaststaat dat Oost-Europese klanken de overtocht hebben gemaakt om samen te gaan met zydeco, tex-mex en westernthematiek. Bijzonder is in ieder geval de combinatie van accordeon en banjo. Mackender speelde vroeger drums bij The Mollys, een band uit Tucson die met een combinatie van Keltische muziek en tejano ook al een afwijkend geluid meer…
Een Belg is nu eenmaal geen Amerikaan, schreven we vorig jaar in de recensie van Better Days Ahead van Guy Verlinde. Wie de moeite neemt om die recensie nogmaals te lezen, weet dat dat kon worden opgevat als een compliment. Was Verlinde op Better Days Ahead onderweg naar een volgend kruispunt op zoek naar nieuwe inzichten, op Rooted In The Blues (Dixiefrog/Bertus) kijkt hij toch vooral terug. Zo staan er op dit album wat nummers die in het verleden waren blijven liggen. Geen afdankertjes overigens, dan had de lat wel erg hoog meer…
Libby Koch
is geen bekende naam in de americanawereld, maar Just Move On is toch al haar vierde volwaardige soloplaat. Just Move On, het vraagt er bijna om, inderdaad just move on, miss Koch. We kunnen hier zeker waardering opbrengen voor vrij traditionele country. Sterker nog, het is juist heerlijk als dit genre eens nieuw leven wordt ingeblazen. Maar dan moet je wel met sterke nummers op de proppen komen, dan moet je ook iets te zeggen zeggen hebben op een bepaalde, min of meer originele, manier. Of (liefst: en) een goeie stem. Dan moet er, kortom, wel meer…
Vilten hoedje. Een veer die aan het oor hangt. Spijkerjack. Denimshirt met drukknopen. Een rode zakdoek gestoken in de achterzak van de jeans. Ring van turkoois om de wijsvinger. Fotograaf Pete Lacker heeft zijn uiterste best gedaan een stijlvol beeld te creëren van singer-songwriter Levi Parham. Dat is hem gelukt. Zo is bijna alles voorbeeldig aan These American Blues (Music Road Records/Munich). Op het titelnummer zingt de uit Oklahoma afkomstige Parham over de blues in zijn leven. En dat is toch vooral de blues als stijlvorm. Parham heeft meer…
Als John Hiatt in 1988 live het succes van Bring The Family wil kapitaliseren haakt Ry Cooder af en moet Hiatt op zoek naar een vervanger. Die vindt hij in de begenadigde bottleneck- en slidegitarist Sonny Landreth. Landreth, geboren in Canton, Mississippi – bluesterritorium – en opgegroeid in Lafayette, Louisiana, waar hij in aanraking komt met cajun en zydeco, wordt een van de Goners in Hiatts begeleidingsband. Hij speelt een prominente rol op Slow Turning (1988) en gaat toeren met Hiatt. Vervolgens neemt Landreth de Goners David Ranson (bas) en Kenneth Blevins (drums) mee om het nog meer…
De liefhebbers van folky americana kunnen zich in de handen wrijven: er is een nieuw album van The Danberrys. Drie jaar geleden waren we razendenthousiast over hun titelloze debuut. De opvolger, Give & Receive (eigen beheer), volgt hetzelfde stramien. Akoestische liedjes met volop variatie. Sterkste troef is de zang van Ben Deberry en Dorothy Daniel. Vaak samenzang, unisono of in duet, maar er zijn ook nummers waarin laatstgenoemde solo zingt. Het prachtige Let Me Go is daarvan een voorbeeld. In het daaropvolgende korte Life Worth Living meer…
Sinds 2013 behoren ze tot de creme de la creme van de folkrock en americana uit het gebied rond The Bay Area. We hebben het over de uit Sebastopol, Californie afkomstige Frankie Boots & the County Line. Waarom dat zo is kun je goed horen op hun tweede album: Leave The Light On. Enthousiaste liedjes, die nergens gewoon rechtdoor gaan. Altijd is er wel wat bijzonders te ontdekken: een mooie tempowisseling, plotseling opduikende blazers, een banjo-geleid liedje waarin strijkers zitten en een elektrische gitaarsolo, een ultrakort jazzy dingetje. Leave The Light On meer…
In de nacht van op donderdag 22 juni op vrijdag 23 juni is bluegrasslegende Ralph Stanley overleden. Als tiener in Virgina leerde hij banjo spelen. In 1946 vormde hij samen met zijn gitaarspelende broer Carter Stanley de Clinch Mountain Boys. Later werd dat The Stanley Brothers, ondersteund door de Clinch Mountain Boys. Een van de nummers die in hun versie een hit werd was de traditional Man Of Constant Sorrow dat natuurlijk later het dragende meer…
Met zijn getatoeëerde borst onder een openhangend spijkershirt ziet Kenneth Brian er uit als een rebel met wie niet valt te spotten. Baard, zonnebril, cowboyhoed. De van de katoenvelden in het noorden van Alabama afkomstige musicus opende meerdere Amerikaanse tournees voor Lucinda Williams. Op Blackbird (Southern Shift Records) brengt The Kenneth Brian Band zeven nummers. Het album is opgedragen aan Ikey Owens die overleed na de opnamen. De toetsenist werkte eerder ook samen met Jack White en Mars meer…
Een hond zwerft door de stad. Dirty Water sijpelt in de stegen over zijn rug. Over de avenues glijden lange gitaarlijnen die zich onttrekken aan alle donkerte. De stad als een moeras. Adam Trice van Red Sammy zingt als Kim Salmon op de opener van Creeps & Cheaters (eigen beheer). I Got Creepy When Lou Reed Died klinkt precies zoals je mag verwachten met zo’n titel. King Of The Road, geen cover, maar net als de andere nummers een liedje van Trice, is garagerock in de vorm van langzame blues. Denk aan een band als Hand Of Glory, donkere meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
