NorthEastSouthWest (eigen beheer) is de tweede soloplaat van Mike Jacoby. Solo dienen we hier letterlijk te nemen. Jacoby deed alles zelf. We kennen hem ook van Haymaker (zie recensie Now Now Now). NorthEastSouthWest baseerde hij losjes op zijn oversteek van het noordoosten van Amerika naar het zuidwesten. Hij woont nu in Long Beach, Californië, waar hij ook deze plaat vol opgeruimde rootsrock opnam. Nevermind Me is een lekker nummer in Stones-jasje. Net als op Talk A Good Game het geval is, valt ook te denken aan de meer…

Twee jaar geleden bracht Friends of the Family haar debuut uit, een plaat die ergens op het snijvlak van rock en folk zit. De band uit de regio Rotterdam- Den Haag heeft sindsdien een goede livereputatie opgebouwd en komt nu met Time, het tweede album, op de proppen. Friends of the Family is een tienkoppige band en iedereen lijkt zijn moment in het ‘spotlight’ op te eisen. Gitaren, toetsen, viool, sax- allemaal claimen ze ruimte in een song. Vul dat nog aan met de nodige tempowisselingen en het resultaat is een druk, vol geluid. meer…

Ian McFeron is een parel. Geen ruwe diamant: een parel. Radio (eigen beheer) is zijn achtste album inmiddels en het is wederom een plaat van grote klasse. Hier hoeft niets meer aan geslepen te worden. Zo jammer dat de uit Seattle afkomste bard hier geen poot aan de grond krijgt. Want de liedjes van McFeron zijn vaak stukken beter dan die van al die singer-songwriters die wel hier in het Laaglandse hun jaarlijkse rondjes langs de de bekende adressen afleggen. Maar misschien ligt het ook wel aan McFeron zelf en heeft hij Europa niet in zijn vizier als afzetmarkt voor zijn meer…

Lekker ouderwets. Zo zou je de sound van de Treetop Flyers nog het beste kunnen omschrijven. Op hun tweede album Palomino (Loose/Bertus) laten de Britten rootsrock horen die duidelijk geworteld is in de sound van de jaren ´70 en ´80. Luister maar ´ns naar het gitaargeluid van Sleepless Nights, dat bij de Allman Brothers geleend lijkt te zijn. En in Dance Through The Night komen de Doors even om de hoek kijken. Palomino staat vol met meeslepende songs met veel ruimte voor de gitaristen van de band. Reid Morrison meer…

Lillie Silversmith opent met een gebed Voice Of The Wind (Koru Records) van Trevor Green. Het album is de weerslag van een spirituele zoektocht naar mysterieuze krachten die nauw verweven zijn met de historie van de oorspronkelijke bewoners van de Verenigde Staten. De Amerikaan onderhoudt nauwe banden met de Navajo. Tijdens zijn optredens wordt hij regelmatig bijgestaan door dansers van die stam. Zo’n optreden is toch al een bezienswaardigheid, want Green wordt dan omringd door vijf gitaren, drie didgeridoos, een arsenaal meer…

Josh Harty komt uit North Dakota waar zijn vader zowel politieman als predikant was. Harty dacht dat hij zou belanden in de bak of de hel. Maar niet heus, want de singer-songwriter straalt toch vooral vriendelijke degelijkheid uit op Holding On (eigen beheer). Het titelnummer is rustieke countryrock voor mannen in wollen poncho’s. Daarbij zie ik iemand als Dan Fogelberg opdoemen. Harty heeft een ietwat wollige stem waarbij op het titelnummer de noten van de mandoline warmte zoeken. De elektrische gitaar op Round And Round trekt meer…

De psychedelische fase van The Beatles is het startpunt voor Jon Patrick Walker op People Going Somewhere (eigen beheer). Op de stevige binnenkomer Mother’s Going To Shrug Us Off trekt een gitaar een lange boog, op het titelnummer scheurt de gitarist wat akkoorden aan flarden. Dat snerpende geluid heeft wel wat van Johnny Guitar Watson in de jaren vijftig. Percussie en synthesizers spelen een niet onbelangrijke rol bij het opbouwen van het psychedelische klankbeeld. Santa Fe is rustig en rootsy. Oh, Rosie is witte soul zoals het in de jaren tachtig werd meer…

Laten we het eens over Dave Cobb hebben. De producer wiens ster tegenwoordig fel straalt vanuit Nashville. Hij is de man achter de succesvolle albums van Jason Isbell, Chris Stapleton en Sturgill Simpson (maar produceerde ook nog een band als Europe en een paar dagen geleden kwam er een plaat uit van de Belgische rockers the Sore Losers waar hij aan de knoppen draaide). Southern Family (Warner) is zijn jongste project: een verzamelalbum rondom het thema familie en dat door artiesten uit het Zuiden van de VS. We hebben het dan b.v. over Jason Isbell, meer…

‘I stumbled round the block as the sun was coming up’. Het is David Ramirez. Hij loopt door Brooklyn op Communion, het eerste nummer van het prachtige Fables (Thirty Tigers/Bertus). En hij begint direct weer over zijn worsteling met het geloof. Hij vraagt zich af wie hij eigenlijk is.  ‘Honey you ask me where I come from, I come from a lotta places’. Eerlijker dan op Harder To Lie kan de Texaan niet zijn. ‘I feed you fables and fool you with words’, zingt hij. Daar komt dus die albumtitel vandaan. Drums openen de trage melodie van New Way Of Living. ‘What do you meer…

James Houlahan zoekt zijn inspiratie in de donkere hoeken van het verleden, daartoe vooral aangezet door de invloedrijke Anthology Of American Folk Music van Harry Smith. Bij Houlahan komen bij Morning Sun onmiddellijk donkere gedachten op. ‘I hope you don’t run from the darker side of me’, horen we hem zingen. Multitudes (eigen beheer) is het derde album van de Amerikaan die onlangs van Boston naar Los Angeles verhuisde. De moordballade Fires Of Mercy opent de plaat en het is een van de hoogtepunten. Houlahan combineert meer…

Solicitor Returns van Matthew Logan Vasquez (Dine Alone Records) is een essentiële plaat. Niet zozeer voor de gehele popgeschiedenis maar wel voor de stand van de alternatieve country anno 2016. Grote woorden misschien, maar ik weet niet hoe ik het anders zou moeten noemen. In feite is de country op dit album met tien nummers niet eens zo direkt aan te wijzen. Het is meer een countrygevoel dat de plaat bij de luisteraar opwekt. Wat je hoort is een mengeling van rock met roots in de jaren 70 en 90, vroege altcountry, folk, powerpop en een moderne meer…

Met een beetje geluk gaat Nederland straks, eind april, collectief plat voor de Birds Of Chicago. Ze komen dan met een nieuwe plaat, Real Midnight (Five Head Entertainment) op zak om hier een aantal optredens te geven. Het hangt er een beetje vanaf of ze b.v. in DWDD te zien zullen zijn. Dan zal Nederland kennis maken met het vocale vuurwerk van met name Allison Russell. Het duo (met levenspartner JT Nero) en/of producent John Henry heeft er verstandig aan gedaan om op deze nieuwe plaat het soulvolle zingen van Russell centraal te zitten. Dat is een meer…

Je hebt van die platen die je bij lange autoritten rustig twee of drie keer achter elkaar kunt draaien. Waking Days van Jeff Crosby is er zo een. Melancholieke en weids klinkende meezingers die het goed doen bij het voorbijzoeven van het landschap. Hij zingt zelf ook: I drove miles and miles through this countryside / Like a runaway child catching everybodies eyes. Meest in het oog springend die fantastische stem van Crosby, een stem die gemaakt lijkt te zijn voor het genre. Alsof de man vlees geworden americana is. Rokerig, mannnelijk en gevoelig, alle meer…

Sommige artiesten werken gestaag door aan de uitbreiding van hun oeuvre. In de luwte, hoewel die luwte misschien niet eens gewenst is. Vanessa Peters is er zo een. Vorig jaar maakte ze nog een album met de Deense begeleiders The Sentimentals. Het nieuwe album The Burden Of Inshakable Proof (haar achtste inmiddels al) is weer gewoon in homestate Texas opgenomen met echtgenoot Rip Rowan en een stel bevriende gastmusici. Bekendste daarvan zijn waarschijnlijk gitarist Daniele Flaschi en Salim Nourallah die hier af en toe bas speelt. Het is een meer…

Paint Another Layer On My Heart van Caleb Caudle vonden we hier anderhalf jaar geleden een prima plaat. Op de nieuwe schijf, Carolina Ghost (This Is American Music) slaat Caudle een andere weg in. Hij kiest voor een klassiek country-idioom om zijn verhalen te vertellen. Dat is in het begin even wennen voor degenen die de licht ruwe singer-songwriterstijl van zijn vorige werk kennen. Na verloop van tijd valt het kwartje echter. In het persoonlijk leven van Caudle hebben zich sinds het verschijnen van die vorige plaat ook behoorlijke veranderingen voorgedaan. Hij zwoor meer…

Had ik hier al eens gezegd dat het goed gaat met de Nederlandse americana? Dat uit alle hoeken en gaten albums van Nederlandse artiesten verschijnen? Niet dat ik Tilburg een gat wil noemen maar uit die plaats komen The Jaydees en hun eersteling heet Work With What We’ve Got (eigen beheer). En dat is heel wat. De vijf leden van deze groep, met zangers en componisten Joop van der Kuip en Derrick van Schie voorop, hebben eerder kilometers gemaakt bij o.a. Rosemary’s Sons, Stevie Ann, Wende en Deacon Blue. Na eerder, als The Federales, vooral meer…

De wanhoop heerst in Milltown (Dolly Rocker Records) van Jeb Barry. Je zou er weg willen, maar dat is nog niet zo eenvoudig. Het is immers elders in Amerika niet veel beter. Je zou in het leger kunnen gaan, maar de kans is groot dat je dan toch weer terugkeert naar Milltown. In een doodskist, wie zal het zeggen. Niemand hangt voor zijn plezier rond in Milltown, waar de meisjes in jurkjes van tien dollar op een barkruk hangen ($ 10 Girl). Het is een en al treurnis in de teksten van Barry. Townes Van Zandt zou er wel om kunnen glimlachen. Misschien niet om meer…

Dat het goed gaat met de Nederlandse americana is bijna een understatement te noemen. Bijna wekelijks verschijnen er albums van vaderlandse artiesten, reeds ter ziele gegane bands worden heropgericht en The Tennessee Studs, zij gaan stug door met het leveren van prima cd’s. Het Amsterdamse vijftal, bestaande uit de Nederlanders Roland van Beveren (pedal steel), Pieter Loman (banjo), Jeroen ‘Mr Dobro’ Schmohl, de Zweed Henrik Holm (bas, zingende zaag) en de Canadese mandolinebaas Jeff Cardey, levert met See You Around (eigen beheer) hun vierde meer…

Een cowboy zit op zijn paard. Vanaf een heuveltop tuurt hij in de verte. Het is donker. Boven hem tekenen zich enkele sterrenbeelden af. Eigenlijk zouden de Eagles daar moeten vliegen, want dat zijn de echte sterren van Another Orion (eigen beheer) van Tim Houlihan. De singer-songwriter uit Minneapolis heeft de blik gericht op de westcoast. Eagles, Jackson Browne, James Taylor, Jack Tempchin, het zijn duidelijke invloeden. Vooral op opener I Get Lonesome Too hoor je de supergroep zoals die op het debuut klonk. ‘I’m just a troubadour’, zingt meer…

Drummer Billy Conway (ex-Morphine) is er weer bij op Salt As Wolves (Blue Blade Records), het nieuwste album van de Amerikaan Jeffrey Foucault. Perfecte combinatie. De drummer die geen tik teveel doet. De singer-songwriter die zingt over smeulend vuur en eenzaamheid. Over hoe hij met zijn bandleden zwijgend door de nacht rijdt, op weg naar een nieuwe dag (Des Moines). Aan die toch al geweldige samenwerking tussen Conway en Foucault wordt nog een extra dimensie toegevoegd. Bo Ramsey is er namelijk ook bij. De gitarist uit meer…

Alleen om het schitterende Comme La Vie Est Belle, een duet met Will Oldham, is L’Insouciance (Manassas/BMG/Sony) van de 29-jarige Baptiste W. Hamon al interessant. Verder is natuurlijk het feit dat het hier om Franstalige americana gaat een bijzonderheid. Maar daarnaast is het ook een album dat vooral vanwege zijn kwaliteit het beluisteren waard is. De Parisien Hamon is al van jongs af aan gefascineerd door Amerika en beschouwt naast Jaques Brel en Serge Reggiani ook John Prine, Leonard Cohen en Townes van Zandt als zijn belangrijkste inspiratiebronnen. meer…

Fernando is een band uit Portland, Oregon, die al zo’n twintig jaar bestaat. De in Argentinië geboren Fernando Viciconte is de spil van het collectief uit de Amerikaanse stad. Hij zingt een beetje als een dakloze John Lennon en schrijft liedjes die melodieus en stevig zijn en volledig tot hun recht komen in een fraai ruimtelijk geluid. Een gitaar krult vraagtekens om Save Me, waarmee het achtste album Leave The Radio On (Decor/Bertus) begint. The Dogs klinkt ijl als Big Star. Peter Buck van R.E.M. weeft er een stukje sitar doorheen. El Interior wordt meer…

Theo Sieben in een Brabantse Amsterdammer – hij groeide op in de Peelstreek – maar als je niet beter zou weten zou je denken dat zijn wieg ergens op het Amerikaanse platteland heeft gestaan. Sieben maakt immers, zo blijkt ook weer op zijn derde soloplaat Delphinidin (Highwind Howl Records), puur Amerikaanse muziek. De nummers op dit album vinden hun basis in de blues, met toevoeging van een een scheutje gospel hier en daar. Het zal ook wel niet voor niets zijn dat de titel van de plaat doelt op het stofje delfinidine dat bepaalde bloemen blauw maakt. De twaalf liedjes meer…

Overstuurde gitaren. Zeurend orgeltje. Krachtige drumslagen. Dan Stuart leeft nog. Met een stel jonge Mexicanen laat hij weer eens van zich horen. Vier jaar geleden wentelde hij zich in de waanzin met The Deliverance Of Marlowe Billings (zie recensie), een album waarop hij dacht af te rekenen met zijn ex die hem na twintig jaar had verlaten. Mooi niet dus. Op Marlowe’s Revenge (Cadiz Music/Bertus) is hij nog lang niet klaar met haar. ‘Are you happy honey? / What’s a husband for? / Adios guapa I gotta run / It’s been real too much fun’. Ja, hij leeft meer…