In een recensie van Cry Alone (Excelsior Recordings) van Dawn Brothers zou je op een site over rootsmuziek zomaar de nadruk kunnen leggen op een nummer als Seven Year Itch. Op die compositie klinkt de Nederlandse band namelijk als een jongere versie van The Band. Jeugdiger dan die legendarische band ooit heeft geklonken en ook wat swingender. Maar eigenlijk is er geen moment op dit sterke album waarop ze als een zeefdruk van voorbeelden uit het verleden klinken. Dawn Brothers is een en al muzikaliteit, net als destijds dus The Band. Alsof het spelplezier nog van de smeltende gletsjer druipt waarop ze zich bevonden op het vorige album Alpine Gold. Deze keer vertoeven ze in de stad. De pure popmuziek komt als een windvlaag om elke hoek. Steeds verrassen Bas van Holt (gitaar, zang), Rowan de Vos (toetsen, zang), Tammo Deuling (bas, zang) en Rafael Schwiddessen (drums) met nieuwe inzichten. Opener Do Me Wrong klinkt gelikt, maar toch ook rootsy. Met een ronduit funky gitaarsolo en percussie van gast Claus Tofft. En je zou zweren dat er vrouwenstemmen te horen zijn, zo fijn is de samenzang. Op I Will Never Hold Your Heart Again hebben ze het stadscentrum van de hoes (wederom een fraaie illustratie van Floor van het Nederend) even verlaten om rond te dolen in de omliggende wouden, want de donkere gitaar brengt je zo naar een aflevering van Twin Peaks. Op een flink aantal nummers trekt toetsenist De Vos vooral de aandacht. Zoals op het enigszins Afrikaans aandoende Let It Bleed het geval is. Afwisseling volop.
02/08/2025 Permalink
Top plaat, Top band.