Cory Hanson is een vreemde en onberekenbare snuiter. Pale Horse Rider uit 2021 vond ik een van de mooiste album van het jaar. Het hardockende Western Cum van twee jaar later kon me helemaal niet bekoren maar het onlangs verschenen I Love People (Drag City) pakt me, met boter en suiker, weer helemaal in. Met zijn band Wand maakt hij ruwe psychedelica, maar solo gaat het dus alle kanten op. I Love People staat weer vol schitterende Westcoast–countryrock en singer-songwriterpop, nota bene ingespeeld met zijn maatjes uit Wand. En met strijkers en blazers. Samen leveren zij elf songs af _allen tussen de tweeënhalf en vierenhalf minuut- die stuk voor stuk betoveren. In de opener, Bird On A Swing, is het die heerlijke melodie en de prachtige koortjes. In het titelnummer zijn het de koortjes vooral die na het refrein komen (papapapapaaa…) Hanson bezingt allerlei vreemde mensen waarvan hij houdt, mensen met een ongeneselijke ziekte, mensen die nog nooit een gevecht verloren hebben en mensen die hem met een glimlach leugens vertellen. Zo figureren er meer zonderlingen en bijzondere mensen in de nummers van Hanson. Er staat ook een mooie pianoballade op over Lou Reed (You were a prince and a fighter/ and you were a Tai Chi master (??)) en een kerstnummer (piano en strijkers maar gelukkig zonder belletjes!) over een soldaat die terugkeert uit Afghanistan. Hanson’s innerlijke Randy Newman komt naar boven in zijn beschrijving van een Old Policeman. In Final Frontier worden afschuwelijke dingen beschreven, maar de muziek zeer lieflijk. Het is vreemd allemaal, maar o zo lekker!
In februari ’26 komt Hanson naar Europa voor optredens, ook naar Zwolle (Eureka), Amsterdam (Cinetol) en Brugge (Cactus).
12/09/2025 Permalink
Voor mij was Western Cum juist het mooiste album van het jaar. Met raakvlakken met de muziek van Neil Young. Dit album zou iedereen in huis moeten hebben.