 Ik geef het gelijk weg. Not Here (Single Lock Records) van The Pollies is een gave plaat. Een majestueuze plaat ook. The Pollies kon je altijd wel als een moderne altcountryband (uit Florence, Alabama) beschouwen maar op deze nieuwe plaat -hun derde als je het samenwerkingsverband met de hier ook besproken Porter meerekent- verleggen ze de koers een beetje. In de juiste richting wat mij betreft. Het geluid is wat breder, soms een beetje orkestraal. Indierockig, maar nog steeds met zeer duidelijke wortels in de alternatieve country. En neergelegd in tien lekkere, pakkende songs, allen originele composities. Openingnummer Jackson gaat over een zwarte dominee die in Alabama werd doodgeschoten door State troopers wat in 1965 weer een van de aanleidingen was voor mars van Selma naar Montgomery van de burgerrechtenbeweging. In andere nummers houdt zanger-gitarist Jay Burgess de onderwerpen wat dichter bij hem zelf: verloren liefdes spelen hierin een hoofdrol. Het door piano gedomineerde She is daar een schitterend voorbeeld van. Zeker ook noemenswaardig is Losers dat fijn psychedelisch gitaargeweld laat horen. Mooie afwisselende plaat dus, voor de serieuze muziekliefhebber.
Ik geef het gelijk weg. Not Here (Single Lock Records) van The Pollies is een gave plaat. Een majestueuze plaat ook. The Pollies kon je altijd wel als een moderne altcountryband (uit Florence, Alabama) beschouwen maar op deze nieuwe plaat -hun derde als je het samenwerkingsverband met de hier ook besproken Porter meerekent- verleggen ze de koers een beetje. In de juiste richting wat mij betreft. Het geluid is wat breder, soms een beetje orkestraal. Indierockig, maar nog steeds met zeer duidelijke wortels in de alternatieve country. En neergelegd in tien lekkere, pakkende songs, allen originele composities. Openingnummer Jackson gaat over een zwarte dominee die in Alabama werd doodgeschoten door State troopers wat in 1965 weer een van de aanleidingen was voor mars van Selma naar Montgomery van de burgerrechtenbeweging. In andere nummers houdt zanger-gitarist Jay Burgess de onderwerpen wat dichter bij hem zelf: verloren liefdes spelen hierin een hoofdrol. Het door piano gedomineerde She is daar een schitterend voorbeeld van. Zeker ook noemenswaardig is Losers dat fijn psychedelisch gitaargeweld laat horen. Mooie afwisselende plaat dus, voor de serieuze muziekliefhebber.



 
 

Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie