Voor het podium wordt er gekeuveld over concerten die in de loop der jaren bezocht zijn en op het podium gaat de ouderwetse rookmachine aan. Israel Nash is terug in de Tolhuistuin. Exact om half negen betreedt hij het podium, zet zijn hoed op, gespt zijn gitaar om, neemt nog een slok water en weg is hij. Op weg langs de route van de muziek van Israel Nash, zanger met een fijne gruizige stem en begenadigd schrijver van robuuste verhalende rocksongs. En die verhalen zijn vanavond veelal afkomstig uit zijn geboortestreek. Zoals Ozarker, titelsong van het laatste album, waarbij gitarist Joey McClellan ingetogen zijn noten voegt in het geluid. Het is een stevige sound die de zaal inrolt, zeker als Eric Swanson van pedal steel overstapt naar elektrische gitaar. En dat geluid is vanavond prima in orde, al klinkt het helemaal achterin op het balkon wat zompig en wordt er in de buurt van de bar wel heel luidruchtig geouwehoerd.
Op het podium vraagt Nash ondertussen applaus voor de rock and roll-band van Texas. Waarna een deel van de band het podium even laat aan Nash en Swanson alleen. Nash vertelt onder de klanken van de pedal steel dat hoop voor hem de mooiste emotie is. Hoop op een simpele manier, als uitzien naar dit optreden en het meenemen van het plezier ervan naar de volgende dag. Een heerlijk dromerig Rolling On dat volgt is een fraai rust- en hoogtepunt van de avond. Daarna vertelt Nash het verhaal van Nash Miller. De naamgever van zijn middelste naam (hij heet voluit Israel Nash Gripka) vocht in Vietnam en hield daar een post traumatisch stress syndroom aan over. Zo erg dat het dichtslaan van een deur hem al tot waanzin dreef. Tegenwoordig woont hij, met andere veteranen, in een tent in de jungle van Hawaï. Aan hen draagt hij Lost In America op. Het is een prachtige uitvoering waarbij Nash en Swanson samen starten en de band zich tijdens het nummer weer bij hen voegt.
Nash heeft een groot deel van het optreden zijn ogen gesloten. Hij speelt geconcentreerd en draait voortdurend halve rondjes om zijn as. Maar het is zeker geen eenmansshow vanavond maar een echt samenspel van muzikanten, al moeten ze soms even om de grote monitoren op het podium heenlopen om dicht bij elkaar te kunnen zijn. Aan het eind van de set neemt Nash zijn hoed weer af, groet het publiek en verlaat het podium. Het geluid blijft nagalmen. Voorin de zaal wordt enthousiast geklapt; verderop wacht men rustig op wat komen gaat. In de toegift volgen dan nog Firedance en Rain Plans.
Lekker optreden van een sympathieke artiest.
29/01/2024 Permalink
Peter, de naam van de gitarist is niet Joey McClellan, maar Curtis Roush van de uit Austin, Texas afkomstige swingende spacerootsrockpop band The Bright Light Social Hour. Hun album Space is still the place vind ik erg gaaf (fijne ritmes), doch minder passend op altcountry.nl. Curtis Roush speelt de solo’s op Ozaker.
Een paar jaar geleden heeft Israel Nash de EP neighbours met leden van die band opgenomen. Het nummer Lupita is een erg fijn nummer. Toen een keer aan Nash naar die band gevraagd, hij zag ze graag naar Europa komen. Doch tot op heden heeft de band zich nog niet kunnen laten boeken.
Concert van Israel Nash in Groningen te Huize Maas was goed. Veel nummers van Ozaker. Bij de eerste drie nummers was het geluid nog niet fijn, daarna klonk de band goed. Toegift Rain Plans was erg gaaf!
29/01/2024 Permalink
Dank voor de correctie Koos.