Bestaat toeval nog, in deze tijden van Big (Tech) Brother? Een week geleden zag ik op de sociale media iets voorbijkomen over een optreden van Jesse Welles in Nederland. Een paar dagen later schotelde het algoritme van Spotify me het nieuwste album, Middle (eigen beheer), van de Amerikaanse singer-songwriter voor. Sindsdien draai ik dit vrijwel continu. De enige andere muziek die ik tussendoor beluister zijn de youtube-filmpjes van de man. Wat is er zo bijzonder? Welles is een dertigjarige artiest die na een mislukt avontuur in Nashville terugkeerde naar zijn geboorteplaats Ozark in Arkansas. Hij had het wel gehad met de muziek. Maar het bloed gaat… afijn. Hij begon met het maken van filmpjes of TikTok waarop het covers vertolkte. Op gegeven moment begon hij ook, met overweldigend succes, eigen liedjes te streamen over kwesties uit de actualiteit. Protestsongs vooral. Zoals over United Health en onderstaand War Isn’t Murder over de oorlog in Gaza.
Op Middle staan ook maatschappijkritische songs, maar die zijn niet direct gekoppeld aan actuele kwesties. In War Is A God gaat het over hoe religie gebruikt wordt voor het creëren van een vijandbeeld. We hebben allemaal dezelfde god, we noemen hem alleen anders. En wàt zijn we allemaal supergelovig (maar niet heus). Hoe vind je je weg in een wereld waar het prediken van haat steeds gewoner wordt (Certain)? En als je steeds angst wordt aangejaagd, wordt het zaadje van de haat in je geplant, waarschuwt hij in Fear Is A Mind Killer. In dit laatste nummer zingt Welles eerst als een protestzanger zoals Dylan, maar in het refrein laat hij zijn innerlijke Eddie Vedder los. Dylan is een duidelijke invloed, zo hoor je in het schitterende openingsnummer, Horses, een fiddle die zo uit Hurricane komt. In de meeste nummers op deze heerlijke plaat, geproduceerd door Eddie Spear (die dat ook onlangs deed bij Sierra Ferrell en Zach Bryan) wordt Welles ondersteund door een volledige band. Uitzonderingen zijn het titelnummer en Simple Gifts; daarin hoor je alleen de stem en het gitaargetokkel van Welles. Ook betoverend mooi trouwens, net zoals het emotionele Why Don’t You Love Me, waarin Welles zich wanhopig afvraagt wat hij moet bewijzen om geliefd te worden. Every Grain Of Sand is het meest country-achtig, met pedal steel. Lekkerste nummer is het rockende Rocket Man. Welles is een man van het woord die zijn teksten ook nog eens in pakkende songs kan gieten. Wat wil je nog meer?
Op Spotify staat, naast Middle en twee in 2024 verschenen albums, inmiddels ook een nieuw “album”, Under The Powerlines, met maar liefst 63 liedjes. Dit zijn echter de audio-opnames van de muziekvideo’s (live en solo) die hij tussen april en september 2024 heeft opgenomen.
Op 11 december komt Welles opnieuw naar Amsterdam. Hij zal dan optreden in de Melkweg.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie