De naweeën van verkeerd voedsel, en vervolgens gaandeweg enig technisch gedoe ondervinden, het bleek uiteindelijk niet voldoende om Nicole Atkins uit haar evenwicht te brengen. De uit Neptune, New Jersey, afkomstige Atkins opende overigens unplugged, met Neptune City. En dat was zeker een mooie, intense opmaat voor een optreden dat ondanks de probleempjes zeer de moeite waard was.
Dit nadat overigens de tegenwoordig in Muscle Shoals, Al. residerende Caleb Elliott de goed gevulde Kantine van Walhalla (Champions League-avond, immers….) zijn debuutalbum Forever To Fademocht voorstellen. En dat ging Elliott prima af, hoewel de laatste twee songs -songs waarin hij ondersteuning verkreeg van Davey Horne (gitaar) én daarna ook nog van de ritmesectie meer…
Het zal ergens eind jaren tachtig geweest zijn: een optreden van de Paisley Undergroud- formatie Green On Red. Plaats van handeling: LantarenVenster te Rotterdam; op de oude locatie nog. Wat mij nog bijstaat is in ieder geval de zeer aanschouwelijke uitvoering van de song Pills & Booze. Met Dan Stuart in de hoofdrol. We zijn nu pakweg zo’n 30 jaar verder, en Dan Stuart is 
Er is eigenlijk al te veel gezegd en geschreven over de stem van Colter Wall. Geen gesprek, recensie of aankondiging over de Canadees gaat voorbij zonder een referentie aan zijn bariton. Het gaat er eigenlijk altijd over hoe bijzonder het is dat een 23-jarige prairiezoon zo oprecht als een gepokte en gemazelde outlaw-ster uit de jaren ‘60 kan klinken. 
De op het hoogste niveau acterende Brabantse voetbalclubs hadden allen al gespeeld en kenden zeker geen succesvolle speelronde: één schamel punt op zes. Alle reden om zondagmiddag het eventuele chagrijn weg te laten vloeien door de CD- presentatie van Mercy John bij te wonen in Paradox, Tilburg. Tenminste: voor die voetballiefhebbers die tevens goede muziek adoreren. Er was wel andere concurrentie: het vroege, overheerlijke voorjaarszonnetje. Toch had er zo’n 70 man de weg naar Paradox weten te vinden. En die werden niet teleurgesteld.
Het was, denk ik, afgelopen vrijdag in Paradiso voor het eerst dat Christian Kjellvander in Nederland optrad met een band. Eerder was ik wel al eerder bij een bandoptreden, maar daar moest ik voor naar Keulen (met mijn vrouw, onder het voorwendsel van een stedentrip. “Hé, er speelt vanavond een leuk bandje in een café hier maar 4 km vandaan.”).
De weg naar het debuutalbum Half Mile Harvest was lang en begon alweer zo’n twaalf jaar geleden in de straten van Melbourne, Australië. Al ‘buskend’ vergaarden de gebroeders Samuel en Joshua Teskey daar de nodige ervaring. Met Liam Gough (drums) en Brendon Love (bass) vonden de Teskey’s kort daarna de gewenste ritmesectie. The Teskey Brothers waren daarmee een feit. Veel spelen, veel schaven 
“Dit is het allereerste nummer dat we ooit samen speelden”, zegt een bezwete en gelukkige Durand Jones. Het is de aankondiging van Giving Up. De setlist, inclusief toegiften, is 
Zitten op een bankje in de tuin met een kop koffie en niets anders doen dan kijken hoe de kraaien en de honden elkaar uitdagen. Een ideaal begin van de dag aldus Nathan Bell. Bell is een aantal jaren uit de muziek geweest maar pakte in 2007 de draad op en staat vanavond in de kelder van het Amsterdamse Q-Factory. Voor het optreden loopt hij rustig door de zaal en schudt de handen van de trouwe volgers, een heerlijk relaxte sfeer vanavond bij het laatste optreden van zijn tour.
Zo’n drie jaar geleden hoorde ik de naam The Bones Of J.R. Jones voor het eerst; tijdens een optreden van Michel Ebben (Gravel Town) werd een cover van The Bones Of J.R. Jones door Ebben gespeeld. Hoewel de interesse, een nieuwe naam immers, was opgewekt duurde het toch nog even voordat de research daadwerkelijk aanving. Dit gebeurde pas na een recensie op deze site (zie: 
