Ook Long Haul (Black Hen Music) van John Wort Hannam kwam tot stand door te werken op afstand. De Canadees werkte thuis in Lethbridge, Alberta, en producer Steve Dawson deed zijn dingen in Nashville met musici die op veel van zijn producties te horen zijn. Die werkwijze stond een organisch eindresultaat niet in de weg. Dawson drukt zijn stempel zoals we van hem gewend zijn met bijdragen op een waslijst aan instrumenten. Daarmee landt de warme voordracht van Hannam in een warm bad. Meer dan tevoren stelde hij zijn eigen beslommeringen centraal in de liedjes. Voorheen vond hij meer…

Elk jaar is er wel een nieuwe vrouwelijke singer-sonwriter die me van m’n sokken blaast. Uit het recente verleden noem ik Senora May, Heather Valley en Juliette McConkey. Zou het dit jaar de beurt zijn aan Margo Cilker? Haar debuut Pohorylle (Loose Music) mag er in elk geval zijn. Het is misschien nog niet in de eerste drie, weliswaar aangenaam klinkende songs dat de uit Oregon afkomstige singer-songwriter direct imponeert, maar vanaf Flood Plain is het wel echt raak. Een heel rustig nummer over rusteloosheid, met vooral akoestische gitaar en pedal steel. Het daaropvolgende meer…

Het regent dit jaar ineens van die cosmic countryartiesten die mooie albums op ons loslaten. We hadden bij voorbeeld al The Pink Stones, Silver Synthetic en Cory Hanson en nu ligt ineens Tobacco City, USA van Tobacco City (eigen beheer) voor ons. Het ooit als Neil Young-coverband opgerichte kwintet Tobacco City komt uit Chicago, maar dit debuut klinkt veel Californischer dan je dan misschien zou denken. En met de leadvocals van Lexie Goddard en Cris Coleslaw (what’s in a name?) moeten beslist de namen van Gram Parsons en Emmylou Harris even vallen. En tel daar het lekker rollende meer…

Het verbaasde Jackson Melnick dat de oude bluessong John The Revelator nooit werd gespeeld in een bluegrass-setting. Dus deed hij het zelf maar. Hij herschreef de tekst grotendeels en schaafde ook aan het arrangement. Voor BMI was het voldoende om het op te nemen als een nieuw werkstuk. Vooral de banjo van Alex Leach op het nummer is fraai. Het debuutalbum Abilene (eigen beheer) van Melnick begint ermee. Daarna volgt wel een echt eigen liedje, Trouble. Dat handelt over de moeilijke tijden van boeren in de Owens Valley in Californië, die hebben geresulteerd in vele zelfmoorden. South Of My Soul is meer…

Met een box van drie cd’s (of vijf lp’s) eren collega’s het werk van de in 2019 op 50-jarige leeftijd overleden Neal Casal, de singer-songwriter die vooral faam vergaarde als gitarist in The Cardinals, de begeleidingsband van Ryan Adams.

Voor de Amerikaan Neal Casal was rockmuziek een ware obsessie. Op 12-jarige leeftijd kreeg hij niet alleen een gitaar, maar ook een exemplaar van de dubbelelpee Exile On Main Street van The Rolling Stones. Terwijl leeftijdsgenoten bezig waren met naar welke middelbare school ze zouden gaan, stond voor Casal al meer…

Anders Parker werd bijna bekend toen hij, naast Will Johnson, Jay Farrar en Jim James onderdeel uitmaakte van New Multitudes en daarmee een Woody Guthrie-eerbetoon opnam. Daarnaast is de man, die begon als voorman van Varnaline, al jaren solo-artiest. Wolf Reckoning (eigen beheer) is zijn achtste album in die hoedanigheid. Een meedogenloze folkrockplaat met licht psychedelische invloeden. Al direct vanaf de eerste tonen van het eerste nummer, Dogs And Horses, klappende drums, schurende gitaren, rollende orgeltonen en geen vrolijke boodschap: When you’re born, they eat you meer…

Het ging net lekker met de carrière van Jade Jackson en toen kwam om de welbekende reden alles tot stilstand. Ten langen leste bond ze zelfs het schort weer om teneinde te gaan bedienen in het restaurant van haar ouders. Op een vrij moment zocht ze via social media contact met Aubrie Sellers, een collega-zangeres die ze in 2019 had ontmoet op de Americana Music Awards. Het klikte et voilá: het album Breaking Point (Anti Records) van Jackson + Sellers ligt in de winkels. Met 10 nummers die overwegend nogal stevig zijn; ze zingen dan ook dat ze The Wild One zijn. Overigens een meer…

Met American Siren van Emily Scott Robinson hebben we weer een americana-sieraad in handen. Uitgebracht op het Oh Boy-label van wijlen John Prine, dat is vaak al een garantie voor kwaliteit. Robinson is een voortreffelijk zangeres en haar liedjes zijn ook, zonder uitzondering, van een hoog niveau. Het gaat hier om zelfgeschreven folksongs, die ook nog eens prachtig worden ingekleurd. If Trouble Comes A Lookin’ is het verhaal van overspel tussen een dominee en een getrouwde vrouw, maar het eindigt (nu eens) niet in tranen. Prachtig is ook de pianoballad Let ‘em Burn, over meer…

Danny George Wilson doet het niet alleen zonder zijn band Danny And The Champions Of The World op Another Place (Loose Music/Bertus/V2), hij doet het zelfs zonder zijn eigen naam. Dat wil zeggen: die staat niet op de voorkant van de hoes. Wat is dat toch voor rare trend, al die albums zonder naam van artiest of zelfs maar de titel op de cover? Zal alles te maken hebben met de teloorgang van de geluidsdrager. Maar ik wil gewoon een album met een hoes om netjes alfabetisch te kunnen rangschikken in de kast. Zodat ik zo’n product ook makkelijk kan terugvinden. En dan is de naam van de artiest op de meer…

Eric Devries wordt om zijn capaciteiten als songschrijver vaak vergeleken met Guy Clark, maar eigenlijk is een vergelijking met Gene Clark meer op zijn plaats. Net als de reeds in 1991 naar het hiernamaals gevlogen mede-oprichter van The Byrds zoekt Devries in zijn teksten naar dingen die hij niet kan vinden. Op het live in de studio opgenomen Song & Dance Man (MiG Music) gaat het weer vooral over menselijk onvermogen. Het bijna volledig akoestische album kwam tot stand in de studio van multi-instrumentalist Janos Koolen. Alleen als Koolen nog een extra instrument wilde toevoegen meer…