Competent is een rotwoord in een recensie. Bekwaam. Toereikend. Het zijn kwalificaties die een gebrek aan geestdrift verhullen. Goed gedaan, maar niets om je over op te winden. Dat is het overheersende gevoel dat Go By Feel (eigen beheer) van de Canadese formatie The Hello Darlins achterlaat. De band bestaat uit musici die hun sporen hebben verdiend bij andere artiesten. Vocaliste Candace Lacina en toetsenist Mike Little begonnen de band waarin we onder anderen Dave en Joey Landreth (The Landreth Bros.) tegenkomen. Joey neemt de zang waar op Aberdeen, vooral fraai als meer…

The Squirrel Nut Zippers waren in de jaren 90 succesvol met het opnieuw onder de aandacht brengen van de vooroorlogse muziekstijlen swing en hot jazz. De band van de uit Mississippi afkomstige Jimbo Mathus piekte in 1996 met Hot, waarop violist Andrew Bird uit Chicago voor het eerst te gast was. Mathus sprong daarna op zijn solo-albums van country naar blues naar rock-’n-roll. Altijd lekker rauw. Bird bleef nog even in de retro, waarna hij opzien baarde als kunstfluiter met gelaagde folkpop. De hernieuwde samenwerking op These 13 (Wegawam/Thirty Tigers/Bertus) levert een uiterst meer…

Musici uit Oklahoma blazen zelden hoog van de toren. Van sterallures hebben ze geen last. Ze hoeven niet zo nodig naar Los Angeles of New York om het te maken. Austin of Memphis dan? Ook niet nodig, Pilgrim nam No Offense, Nevermind, Sorry (Horton Records) gewoon op in Oklahoma, in de voormalige studio van Leon Russell in het aan het Grand Lake gelegen plaatsje Tia Juana. Beau Roberson is de songschrijver en frontman van de band. In Pilgrim treffen we verder mensen als John Fullbright en Jesse Aycock. De meeste liedjes van Roberson komen rustig op gang. De drummer tikt, de gitarist verkent wat meer…

Laat ik maar beginnen met te zeggen dat Joe Bourdet een Californische neo-hippie is. Het strand, de ondergaande zon, Sunset Strip, Laurel Canyon: Bourdets habitat. Bourdet is vooral een gitarist, een veelgevraagde sessiegitarist. Hij was zo’n tien jaar geleden gitarist in countrygroep Whispering Pines, speelde mee op de kosmisch-americana debuutplaat van Painted Hills en ook op Gospelbeach’s Let It Burn. Joe Bourdet is een soort van Neal Casal, hij ruste in vrede, een side-man. Nu komt Joe Bourdet met een solo-album: Meadow Rock. De sfeer op de meer…

De tikken op een koebel maken net het verschil op Way Back In The Way Back, de opener van Quietly Blowing It (Merge Records/Konkurrent) van Hiss Golden Messenger. En op The Great Mystifier is het een mondharmonica en de fijne southern rock middels het gitaarwerk. Op Mighty Dollar presenteert MC Taylor zich als een protestzanger in een hippe gedaante, waarbij te denken valt aan Lenny Kravitz. Of is die allang niet meer hip? Nou ja, de Amerikaan heeft beslist soul in zijn donder. En dat toont hij juist in gevoelige liedjes. Soms is het bijna satijnen soul, zoals meer…

Het album The Fray (Commoner Records/Thirty Tigers/Bertus) van de Engelse singer-songwriter John Smith werd opgenomen in de studio van Peter Gabriel. Althans, daar werd de basis gelegd door Smith en producer Sam Lakeman met hulp van musici die doorgaans hun diensten aanbieden voor artiesten als Sting, John Mayer en Paolo Nutini. Verwacht dus geen rafelige randen, dit is tamelijk gepolijst materiaal. Maar niet zonder soul en wel degelijk met wat invloeden uit roots. Sarah Jarosz en The Milk Carton Kids stuurden hun bijdragen op, net als Bill Frisell trouwens. Smith kan gevoelig zingen, met soms meer…

De muziek van Oliver Wood solo is niet wezenlijk anders dan die van zijn band The Wood Brothers. Zijn broer Chris Wood ontbreekt op Always Smilin’ (Honey Jar Records/Thirty Tigers/Bertus), maar Jano Rix van dat trio is wel present. Wood schreef een groot deel van de nummers met anderen en over hulp van begeleiders heeft hij ook geen klagen. Phil Cook op gitaar en orgel, Ken Coomer en Bryan Owings op drums, Phil Madeira en John Medeski op toetsen, Susan Tedeschi die meezingt, het zijn niet de minsten. De titel komt uit opener Kindness. Roots begint als een funky zijstap meer…

De naam van Cory Hanson zal vast nog niet echt geland zijn bij de gemiddelde americanaliefhebber. Wellicht zelfs niet bij degenen die vooral van Californische cosmic country houden. Niet verwonderlijk want Hanson maakte tot voor kort ook niet dit soort muziek. Maar Pale Horse Rider (Drag City) staat er vol mee. Hiervoor maakte hij, met de band Wand (trad in ’19 nog op op The Great Wide Open), meer psychedelische rock. En zijn solodebuut wordt omschreven als orkestrale folk. Maar op dit tweede album van Hanson zijn de countryinvloeden onmiskenbaar. Pedal steel all meer…

Todd Snider neemt zichzelf niet al te serieus. Prima. Hoeven wij dat ook niet te doen. De singer-songwriter is een professionele slacker. Liever lui dan moe. Op First Agnostic Church Of Hope And Wonder (Aimless Records/Thirty Tigers/Bertus) draait hij zichzelf vast in een moeras vol onzin. Dat klinkt als G. Love zonder dat speciale sausje. Of als een vermoeide Beck. Handsome John is bedoeld als eerbetoon aan John Prine, maar het is net alsof je naar een demo luistert die aan de andere kant van de muur is opgenomen. Sail On, My Friend is geschreven voor Jeff Austin, de in meer…

In kringen van classic country-liefhebbers zoemde de naam van Charlie Marie al enige tijd rond, mede naar aanleiding van haar debuut-EP uit 2019. En niet zonder reden blijkt op haar eerste volledige album Ramble On (Soundly Music). Marie groeide op in Providence, Rhode Island. Niet direct een plaats die je met country afficheert. Het was haar grootmoeder die haar de muziek van Patsy Cline liet horen, waardoor het zaadje werd geplant. Haar collegetijd bracht Marie door in Nashville, maar uiteindelijk keerde ze toch weer terug naar Rhode Island. Genoeg over haar meer…