Met de band Tommy Tutone maakte Jim Keller in de jaren 80 powerpop. Daarna vertrok hij van San Francisco naar New York om er manager te worden van Philip Glass. In 2005 begon hij zelf weer muziek te maken en By No Means (Continental Song City) is zijn vierde plaat sindsdien. Keller speelt het cool. Hij combineert met speels gemak een grotestadsgeluid met countrysoul. Daarbij wordt hij geholpen door schoon volk. Mitchell Froom zat in de stoel van producer en nam ook plaats achter de toetsen en nog zo het een en ander. David Hidalgo van Los Lobos is meer…

Over Sundowning At The Station van Doc Feldman & the LD50 schreef ik in 2013 dat het een interessante plaat was. Acht jaar later ligt er eindelijk een nieuw album van Doc Feldman: A Healthy Dose Of Anxiety, (Shaker Steps Records) waarop hij begeleid wordt door Alt + Cntry + Delete. En nu is de conclusie: een meer dan interessant album (maar dat kon je natuurlijk al zien aan het aantal sterren). Een magnifieke plaat, waarop 10 liedjes in net minder dan een uur je meevoeren in de donkere wereld van de Kentuckian Doc Feldman. Donker inderdaad maar niet zonder meer…

In The Rose Petals zien we ineens de naam van Elijah Ocean, de man die in 2014 zo verraste met het 5-sterrenalbum Bring It All In (en iets minder in 2018 met een zelfgetiteld album), weer opduiken. Een bandje dus, en daarin is Ocean niet de enige songschrijver. Alle nummers op het debuut American Grenadine (Envoy Records) komen van de hand van Ocean en zanger-gitarist Peter Donovan. Laatstgenoemde schreef de teksten van de nummers tijdens een rondreis langs de graven van Amerikaanse presidenten en Ocean zorgde voor de melodieën. Heel aardige nummers trouwens die meer…

Met het hoesontwerp van Bullseye (Soundly Music) schieten The Shootouts alvast in de roos. Wat een heerlijk fris design. En de honky tonk van dit gezelschap uit Canton, Ohio, past daar helemaal bij. Geen verschraald bier, maar Rattlesnake Whiskey. Donkere gitaarklanken leiden een typisch westernverhaal in over een moeder met een pistool die illegaal gestookte drank verkoopt. Op Another Mother worden herinneringen opgehaald aan een zorgeloze tijd waarin ‘barefoot in the backyard’ werd rondgehuppeld. Hurt Heartbroke is daarna een meer…

De pandemie bracht Annie Keating van New York naar het minder drukke Massachusetts. Daar streek ze neer in een boerderij waar ze inspiratie opdeed voor de vijftien nummers op Bristol County Tides (eigen beheer). Haar wat hese stem heeft soms wat van Marshall Chapman en dat is een fijne constatering. De liedjes hebben een bite; Keating zou ook heel goed frontvrouw van een newwaveband kunnen zijn. Third Street heeft er de benodigde spanning voor. Kindred Spirit is een langzame soulsong die begint als iets van J.J. Cale. Op Song For A Friend steekt ze meer…

Als het over Oklahoma gaat op deze site, dan valt meestal de term red dirt. Die omschrijving gebruiken rootsmusici uit de ten noorden van Texas gelegen staat voor hun muziek. Jesse Aycock ook. Maar als het over Oklahoma gaat, dan zou je het ook kunnen hebben over powerpop. Dwight Twilley, Moon Martin, 20/20, zomaar wat namen die daar vandaan kwamen. Als je Jesse Aycock hoort zingen, dan denk je: powerpop. Die hoge stem past daar helemaal bij. Jesse Aycock (Horton Records) heeft ook beslist momenten dat hij red dirt en powerpop meer…

Rondrijden met de kap van je cabriolet naar beneden. Liedjes op de radio. Een koortje. FM-rock. Een vloeiende gitaarsolo. Zo begint The Ghost Light (Fluke Records) van Bob Bradshaw. De Ier die al ruim dertig jaar aan de oostkust van Amerika woont neemt ons deze keer mee naar de westkust. Zijn albums zijn eigenlijk altijd de moeite waard. Zijn nummers zijn soms wat soft en jazzy, maar ze trekken voorbij als een plezierige Dream. En dan is zo’n liedje ook zo weer Gone, want toetsen en slidegitaar spreken daar weer een heel andere taal. Blue sluit meer…

Traditionele muziek waar de traditionele elementen met krachtige tikken uit zijn geslagen. Met die treffende omschrijving komt Kenny Feinstein, oprichter van de band Water Tower, voor de muziek op Fly Around (Dutch Records). Noem het een folkplaat. Noem het een bluegrassalbum. Maar dan wel een met Don Bolles van de legendarische punkband The Germs als producer. Die drukte zijn stempel, zo is Mile High Club een geluidscollage met vliegtuigen die landen en opstijgen van de luchthaven van Los Angeles. Ron Reyes van de al even legendarische meer…

Country-artiest Joshua Ray Walker heeft vele kanten, maar deze kant komt wat minder aan bod. In het gezelschap Ottoman Turks is hij voornamelijk gitarist. De Ottoman Turks (uit Texas) maken, hoe zullen we het noemen, punky garage country. Niet echt iets dat je associeert met de classic country waar Walker bekend om is geraakt. Naast Walker bestaan de Ottoman Turks al sinds 2012 uit zanger/gitarist Nathan Mongol Wells, bassist Billy Law en drummer Paul Hinojo. Op II (State Fair Records) staan elf liedjes waarop het heen en weer schiet tussen tongue in cheek country, rauwe rock ‘n’ roll, garagerock meer…

In de bespreking van het uitstekende Television Static keken we al uit naar het derde album van Daniel Young. En dat is nog beter dan we voorzichtig al durfden te hopen. The World Ain’t Gonna Wait (eigen beheer) is zo’n plaat die het goede van altcountry en countryrock verenigt. Sadler Vaden (uit de band van Jason Isbell) legt heerlijke gitaarlijntjes neer op het titelnummer. Een orgel (Trevor Healon van Band Of Heathens) erbij en een hamerende piano op de achtergrond. Denk aan Neal Casal. Denk aan The Band. Grote namen inderdaad, maar meer…