Behoefte aan een fijn stukje indie gitaarrock met een scherpe rand? Dan is My Colors Dark (First Cold Press) een aanbevolen album. Van Sean O’Brien And His Dirty Hands. Over O’Brien hebben we het wel vaker gehad op deze site. Dat hij in True West zat, maar uit die band stapte voordat ze een debuutplaat maakten. De artiest uit Californië maakt nog altijd muziek met een goeie drive, ook al begint hij met een nummer met de titel Master Of The Slow Burn. Er zit iets van paniek in die stem, dat geeft het een punky gevoel. Nog altijd is het geluid verankerd in de paisley meer…

De klanken op Topaz (Loose/ Bertus) zweven als een poncho om een pirouette draaiende hippie. De heuvels van het Texaanse Dripping Springs zijn een geweldige uitvalsbasis voor glorieuze glijvluchten door de kosmos. Daar in zijn eigen studio is Israel Nash heer en meester. Hij voert ons mee met een Howling Wind en verliest zijn hoofd. Op Down In The Country stroomt een dun synthesizergolfje als een stroompje water naar beneden. Puntige bijdragen op blazers voegen een nieuwe dimensie toe aan de groovy gitaarrock. Een steelgitaar rekt zich uit meer…

Zoals Jesus Of Cool van Nick Lowe in 1978 te pop was om voor een punkplaat door te gaan, zo is Tasjan! Tasjan! Tasjan! (New West Records/PIAS) van Aaron Lee Tasjan te pop om nog rootsrock te zijn. Die richting ging het al aardig op met zijn vorige album, Karma For Cheap, dus niemand hoeft ervan op te kijken. Tasjan heeft het over ‘cartoon music for plastic people’ (Cartoon Music) en vertelt over zijn Feminine Walk, dat ook van Moon Martin had kunnen zijn. De plaat begint met Sunday Women, dat uitloopt op ‘the Monday blues’. Het brengt de sfeer van Roy Orbison en meer…

Gerry Giaimo, Frank Carillo, Len Kaczmarek en Karl Allweier wisselen elkaar af als leadgitarist op de dertien nummers die River Of Tears (eigen beheer) van Steve Mednick te bieden heeft. De elektrische gitaar is niet allesbepalend, maar altijd wel erg fijn op de albums van deze rootsrocker uit Connecticut. De puike liedjes hebben altijd wel ergens ruimte om de gelukkigen, de gitaristen dus, van leer te laten trekken. Bovendien gaat het bij Mednick ook altijd ergens over. Vaak is de inhoud politiek geladen, maar op dit album is hij toch vooral berustend. De meer…

Op 18 januari vorig jaar blies David Olney tijdens een optreden in Florida midden in een nummer zijn laatste adem uit. Diezelfde avond werkten Anana Kaye en haar partner Irakli Gabriel aan de eindmix van het nummer My Favorite Goodbye, waarmee het album Whispers And Sighs (Schoolkids Records) helemaal gereed was. Ze wilden het hem vertellen, maar dat ging niet meer. Een bijzonder afscheid van de Amerikaanse singer-songwriter is het dus, deze samenwerking met het stel uit Georgië, waarop americana en Oost-Europese klanken meer…

De Amerikaan Trevor Beld Jimenez is een bezig baasje. Zo drumt hij in de band GospelbeacH, is hij ook te horen bij Fruitbats en doet hij invalbeurten bij Vetiver en Little Wings. Daarbij heeft hij met Tim Ramsay nog een folkpopband, Parting Lines. Op zijn solodebuut I Like It Here (Curation Records, verscheen al in november ’20), leveren veel mensen uit die omgeving, waaronder ook Elijah Ocean, een bijdrage. Grote afwezige is echter Neal Casal die een paar dagen voor zijn zelfgekozen dood nog had toegezegd mee te spelen. Het mocht niet zo zijn. Beld Jimenez heeft meer…

Eerst was er somberte, maar met A String That Picks Up Everything (eigen beheer) wordt die gemoedstoestand grotendeels opgetild. Zodat er wat lucht ontstaat in hetgeen de Progress Band uit Portland, Oregon, te bieden heeft. Met zes nummers en nog geen half uur speeltijd is het welbeschouwd een ep, maar dat is met het gebodene helemaal niet zo erg. Want het is bijna slowcore. Yes Or No heeft niet veel meer dan zang en akoestische gitaar. Opener A Stepping Stone On The Way To Somebody Else’s Plan wordt gekenmerkt door teruggetrokken meer…

Zoals veel meer albums bleef ook Echolocator (eigen beheer) van Joy Mills Band lang liggen op de stapel albums waar nog aandacht aan zou moeten worden besteed. Nogmaals luisteren maakt ook wel duidelijk waarom, en dat blijkt ook uit de notitie in het tekstbestandje over deze plaat. Want bij het titelnummer waar de band uit Seattle mee opent noteerde ik vorig jaar: prijs voor beste Fleetwood Mac. Dat zou je nog positief op kunnen vatten, maar niet als ik daar bij vermeld dat ik niet zoveel van die superband moet hebben. Op de website staat dit: ‘An eclectic set meer…

Bij de bespreking hier van het vorige album van Lucero, het rockende gezelschap rond zanger/gitarist/songschrijver Ben Nichols uit Memphis, Tennessee, gaven we aan dat het het beste was wat ze ooit hadden gemaakt. Het nieuwe album, When You Found Me (Liberty & Lament/Thirty Tigers), klinkt echter net zo goed. Hoewel de mannen geen 25 meer zijn en de wilde dagen van weleer achter zich hebben liggen, rockt het als vanouds. Southern rock meets punkrock meets rootsrock, met diepgang. Nichols schrijft ook steeds meer…

Zoals op Uncle Charlie & His Dog Teddy van The Nitty Gritty Dirt Band de oude man en hond ook daadwerkelijk te horen zijn, zo is op Family Album (Locke Creek Records) van Stephen Simmons de familie present in korte geluidsfragmenten. Ze zingen, gaan in gebed, spelen een stukje gitaar; het zijn allemaal oude opnamen die tussen de schitterende liedjes van Simmons een plek hebben gevonden. Een audioversie van een fotoalbum dat al generaties in de familie meegaat, zo wordt het album omschreven. Die woorden worden helemaal meer…