‘In a paint-by-numbers world / I’ve learned to play my part’, zingt Jim Stanard op het titelnummer Color Outside The Lines (Manatee Records). Vanzelfsprekend kun je er op rekenen dat iemand die met een dergelijke vaststelling komt, zich echt niet laat vangen in een vast stramien. De Amerikaan brengt om maar eens wat te noemen mensen van Afghan Whigs en Peter, Paul and Mary samen op zijn tweede album. Dat is toch niet bepaald standaard. Peter Yarrow (van Paul and Mary dus) zingt mee op twee nummers. De zang van de veteraan past meer…

Met Greed On Fire begint Joseph Parsons meer dan overtuigend. Bij de eerste tonen verwacht je dat Paul Westerberg zo begint te zingen. Maar nee, het is een andere stem. Die zang van de Amerikaan komt er overigens ook heel lekker uit. Want de naam van Jerry Giddens (Walking Wounded, Gaucho Gil) laten we altijd met graagte even vallen. Zoals op At Mercy’s Edge (Bue Rose Records/Sonic Rendezvous) hebben we Parsons al een tijdje niet gehoord. Hij heeft wel iets te zeggen. En dat doet hij met overgave. ‘Sometimes I feel like America / Good at heart, meer…

Een behoorlijk weird plaatje. The Freelancer’s Blues (Wharf Cat/Konkurrent) van Dougie Poole wekt de indruk dat er iets mis is met het toerental van de platenspeler. Dat is vreemd, want ik beluister het album op een cd. Toch heb ik al eens de proef op de som genomen door op Spotify te controleren of er echt niet iets mis is met mijn exemplaar. Of de cd-speler. Dat rondzingende effect steekt meer dan eens de kop op. Misschien draagt het wel bij aan het unieke karakter van de muziek van deze in Brooklyn woonachtige singer-songwriter. Claire kun je nog meer…

Rond de kerstdagen van 2018 verbleef Marlon Williams uit Nieuw-Zeeland drie weken in Canada bij Kacy & Clayton. In die tijd schreven Kacy en Marlon de elf nummers voor Plastic Bouquet (New West Records/PIAS). De opmerkelijke samenwerking levert niet echt grote verrassingen op. De countryfolk van het Canadese duo combineert tamelijk makkelijk met het melodrama van Williams. In de nummers waarin de Nieuw-Zeelander het voortouw neemt, duiken ze zonder omwegen in de achtertuin van Roy Orbison. De stijl van Kacy & Clayton wordt al sinds het begin meer…

De multi-instrumentalist Reno Bo beweegt zich op You Can See It All from Here (Electric Western) op het snijvlak van classic rock, americana en powerpop. Oftewel, de bermuda driehoek waar ik in zou willen verdwijnen. De uit New York afkomstige, maar tegenwoordig in Nashville woonachtige, Bo tovert op dit album slechts negen pareltjes uit zijn mouw (in bijna 33 minuten), zodat we het beter over een lang mini-album kunnen hebben. Die zijn echter wel alle negen de moeite waard. Phantom Anthem is een vreemde korte opener die uitmondt in een a cappella gezongen meer…

Het circus maakte een enorme indruk op Kerry Patrick Clark in zijn jonge jaren. Als het aan hem had gelegen, was hij met de artiesten meegereisd. In plaats daarvan schreef hij op zijn elfde zijn eerste liedje, Circus Town. Decennia later komt de singer-songwriter op What A Show (eigen beheer) terug op die droom. Als spreekstalmeester heeft hij twaalf liedjes in petto, waarin het circus het uitgangspunt vormt voor overdenkingen die de fantasie overstijgen. Clark jongleert met thema’s als liefde, hoop, gerechtigheid en verbinding. Zo houdt hij het meer…

Op 4 januari, op wat de 39^ste verjaardag van zijn zoon zou zijn geweest, bracht Steve Earle het album J.T. (New West/PIAS) uit. Een album waarop hij songs van de in augustus 2020 veel te vroeg, door drugsgebruik, overleden Justin Townes Earle covert. Ik heb bij beluistering van het album met opzet alle begeleidende stukjes ongelezen gelaten, de emotionele ballast even gelaten voor wat hij is, en me geconcentreerd op de 11 liedjes. En geconstateerd dat dit een puntgaaf album is. Natuurlijk, Earle maakt er een echt Earle-album van. Met robuuste en meer…

De akoestische gitaar van Rupert Wates. De stem van Rupert Wates. De liedjes van Rupert Wates. Twaalf stuks, opgenomen op een avond. Dat zijn de kale gegevens. Lamentations (Bite Music) is het tiende album van de sinds 2006 in Amerika wonende Brit. Klaagzangen dus, maar zo klinken ze helemaal niet. De omstandigheden voor de klaagzang van het titelnummer zijn te begrijpen, de hoofdpersoon zit er achter tralies. Dus houdt hij een klaagzang voor de hemel en de hel. Terwijl hij zo’n goed leven had kunnen leiden. De loop van het leven is het meer…

Good At Losing Everything (Rocksnob/Sonic Rendezvous) is het derde album van The Ghost Of Paul Revere. De band uit de Amerikaanse staat Maine herdenkt op het titelnummer een goede vriend die is bezweken aan kanker. Prachtig gedaan met een gospelkoor. Het is rootsrock met heel veel soul, denk aan Band Of Heathens of The Weight Band. Delirare zweeft naar begin jaren 70 countryrock, maar dan eerder te situeren in Colorado dan Californië. Love At Your Convenience is wat meer poppy. Wat meer jaren 90 ook. De band is voor het eerst aan het meer…

Pine Needle Fire (New West Records/PIAS) is weer een uiterst knappe, muzikale plaat van Randall Bramblett. De liefde op het titelnummer is zo hevig dat er geen ontkomen aan is. Dat kan twee kanten opgaan, maar de uitkomst laat Bramblett in het midden. Hoewel, hij zegt dat er geen uitweg is. De vlammen klimmen en klimmen en dan kun je maar beter afstand houden. Zo’n plaat is dit ook. De liedjes zijn uiterst kundig in elkaar gezet, en ze gaan ook ergens over, maar de combinatie van soul, funk, jazz, blues en rock kruipt niet echt onder meer…