Vanaf de eerste tonen is er de zware melancholie van American Music Club en daar overheen zweven de jaren 60 en 70 van Nick Drake en Tim Buckley. For You is een schitterend begin van het album Columbia Road (eigen beheer) van de Zweedse singer-songwriter Rasmus Blomqvist. Tiger Island vangt aan met een spinet. Dat instrument staat weliswaar niet vermeld op het klaphoesje, maar we gokken er op. Dat de gasten cello, viool, fluit of drums spelen en wie er met Blomqvist meezingen staat allemaal keurig vermeld, maar wat de artiest zelf allemaal meer…

Een heerlijke analoge sound, zelfs bij het afspelen van de cd, is het eerste dat opvalt aan Go With The Flow (eigen beheer) van This Frontier Needs Heroes. Dat zal te maken hebben met de opnameapparatuur waarmee gewerkt werd. Producer Johnny Irion schafte een Studer bandrecorder aan die eerder eigendom was geweest van Jackson Browne. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want Go With The Flow heeft inderdaad een organisch geluid dat past bij het betere werk van singer-songwriters (folkrockers en countryrockers) in de eerste meer…

Een van de belangrijkste albums van 2020 is Song To A Refugee (Proper Records/Bertus) van Diana Jones. Op El Chapparal komen de vluchtelingen uit El Salvador, Guatamala, Honduras en Mexico en ze zijn allemaal op zoek naar gelukkiger omstandigheden in Californië. Of ze het redden? Hoe het ze dan zal vergaan? Onderweg naar vrijheid vallen er slachtoffers. Op het titelnummer gaat het over degenen die de kust niet halen. Kinderen verlangen naar de sterke verhalen van hun vader en de tedere kus van hun moeder. Ze zijn hun namen kwijt. Daarvoor in de plaats hebben ze een meer…

Stig Nielsen maakt albums onder de naam CS Nielsen. Het zou niet verbazen als die C voor Christian zou staan. De nummers van de Deen staan immers vol met verwijzingen naar teksten uit de bijbel. Zo ook op Pilgrims, het vierde in eigen beheer uitgebrachte album van de Deen. Het is een manier om met het leven om te gaan. Om te gaan met de uitdagingen van het dagelijks leven. Begrijp me goed, dit is geen christelijke plaat, geen relirock. Nielsen gebruikt gewoon bijbelse beelden om te duiden wat er in hem omgaat. In elf zelfgeschreven liedjes (één samen meer…

Geen betere dag natuurlijk dan vandaag om Wednesdays (Pax Am), het nieuwe album van Ryan Adams te bespreken. Niet alleen het nieuwe album van Adams, maar ook het eerste dat hij uitbrengt na zijn stap uit de spotlights nadat hij beschuldigd werd van allerlei mysogene gedragingen. Daarover schreven we al dit, en dat gaan we hier niet meer herhalen. Begin 2019 kondigde Adams drie albums aan: Big Colors, Wednesdays en een nog ongetiteld album. Het kwam er toen niet van, maar bijna twee jaar dan nu wel Wednesdays. Wel een aangepast album want er meer…

Alles is goed aan Disappearing Girl (eigen beheer) van Juliet McConkey. Dan weet u dat alvast. Teksten, zang, muzikale omlijsting, produktie, lengte van het album, het geheel dus. Juliet McConkey is een nog jonge singer-songwriter die een aantal jaren geleden vanuit Virginia naar Austin Texas trok om echt werk te maken van haar artistieke aspiraties. Dit Disappearing Girl is haar debuut. Om te huilen zo mooi. Allereerst die teksten. McConkey weet situaties prachtig te verwoorden en strooit met literaire vergelijkingen. You put your mind in a bottle thrown as far as you can meer…

Het verschijnen, in september, van Lake Charles (eigen beheer), het zesde album van de Texaanse zangeres Robyn Ludwick, was aan ons voorbij gegaan. Maar gelukkig stond hij in een toplijstje van een van onze lezers, zodat we dit pareltje met acht nummers toch hier kunnen bespreken. Zeven van die nummers zijn van eigen hand. Het achtste liedje is een mooie cover van Gillian Welch’ Look At Miss Ohio. Ludwick neemt de tijd voor haar songs, het tempo is ook meestal niet al te hoog. Zo kom je uiteindelijk toch een plaat van bijna 40 minuten. Het is eigenlijk een typisch Robyn Ludwick-album meer…

Sturgill Simpsons bluegrassalbum Cuttin’ Grass was een verrassing. De toevoeging Vol. 1 impliceerde natuurlijk wel dat er een vervolg zou komen, maar dat Cuttin’ Grass, Vol. 2 (Cowboy Arms Sessions) nu al zou verschijnen, is toch opnieuw verrassend. Het stramien is hetzelfde: Simpson herbewerkt eigen nummers in bluegrass-stijl. En opnieuw met de ‘usual suspects’: Sierra Hull, Tim O’Brien, Stuart Duncan, Mike Bub, Scott Vestal, Miles Miller en Mark Howard. Hoewel aan dit album hetzelfde gebrek kleeft als aan het eerste deel, is dat hier minder storend. Ik doel op het feit dat meer…

Met altcountry of het iets bredere begrip americana heeft de muziek van Poor Man Richie eigenlijk niet zoveel te maken, maar toch kan ik wel begrijpen dat Your Mind Is Like Mine (Yazmine Park) op onze burelen terecht is gekomen. De 12 nummers van dit debuut zijn namelijk te omschrijven als yachtrock of westcoast sound en dat is, hoe je het wendt of keert, ergens een loot aan de boom waaraan ook de tak americana hangt. Toch zou ik de bespreking van de plaat achterwege hebben gelaten als het niet uitstekend gedaan was door Poor Man Richie, de naam waarachter meer…

Spelen kunnen de Living Room Heroes wel. En soul hebben ze ook beslist. Het titelnummer Trouble In Mind (Butler Records/Bertus) heeft zelfs wel wat van Holmes Brothers en Up And Away is funky als North Mississippi Allstars. Maar daarbij zoekt een gitaar naar Hendrix en dat is dan misschien net iets teveel. Op Nothing To Lose, dat door de drummer en bassist richting Radar Love van Golden Earring wordt gestuurd, heb je te maken met een jamband. Zo gaat het van progrock op This Is No Way To Be naar een zeefdruk van Black Crowes op Where To Go. Zodat meer…