De voormalige frontman van de Italiaanse band Lowlands Edward Abbiati komt sterk voor de dag op zijn tweede soloplaat To The Light (Appaloosa Records). Hij begint met Three Chords And The Truth en dat is toch precies wat we het liefst hebben! Helemaal als het komt in de vorm van fijne powerpop met een knikje naar Squeeze. Nothing Left To Say heeft enigszins in tegenspraak met die titel de energie van een strijdlied. Abbiati zingt met een lichte sneer en gaat van punk naar pubrock. Beetje als Mekons of zo. Just About Now heeft blazers en strijkers, maar toch levert het nummer vergelijkingen op met meer…

Alweer een nieuw album van Steve Yanek. Hij heeft wat in te halen nadat zijn loopbaan begin jaren 80 niet van de grond wilde komen. Daarover hebben we het in vorige recensies al gehad. De nummers voor September (Primitive Records/Hemifran) schreef hij gedurende 18 maanden tijdens de lockdown en pandemie. Het zijn vooral naar binnen gekeerde liedjes. Dat werd niet alleen veroorzaakt door de omstandigheden van die tijd; Yanek vindt inspiratie in de hoogtijdagen van Laurel Canyon, de wijk van Los Angeles waar singer-songwriters als Jackson Browne in meer…

Nu weer eens wat van vaderlandse bodem. Them Dirty Dimes is een band uit Groningen, meer een duo eigenlijk, bestaande uit Johan Stolk (gitaar, banjo, mandoline, zang) en Gijs de Groot (zang, gitaar). Eerstgenoemde schrijft alle liedjes. Ook op dit tweede album: Empty Pockets. Het tweetal wordt daarop begeleid door onder anderen Reyer Zwart (bas), Mischa Porte (drums) en Bernard Gepken (gitaar en ook productie). Het album werd opgenomen door Frans Hagenaars in diens SSE Noord studio in Amsterdam. Dat zijn niet de minsten die bij dit album zijn betrokken. Het is meer…

Twee recent opgetekende meningen: “Ozarker vind ik verschrikkelijk” en “Israel Nash is de beste americana-muzikant van de laatste vijftien jaar. Ozarker, wat een geweldige plaat.” Het lukt Israel Nash altijd wel de meningen te verdelen. Kijk maar naar de commentaren onder de lovende recensies op deze website van Rain Plains en Silver Season. Nog vrij onomstreden, zeker in Nederland, was de ontvangst van zijn eerste albums. Met name Barn Doors And Concrete Floors betekende zijn doorbraak hier, vooral na een prachtig optreden op TakeRoot in 2014. Waar de echte fans gek op waren en anderen meer…

De muziek van Christian Kjellvander maakt al zo’n 25 jaar deel uit van mijn muzikale leven. Al vanaf hij in de altcountryband Loosegoats speelde. Tegenwoordig zijn zelfs de oudere EP’s die hij met die band maakt te beluisteren via de streamingsites. Zoals op deze pagina’s al vaker is besproken is Kjellvander daarna solo zijn eigen weg gegaan. Inmiddels maakt de 47-jarige Zweed muziek die als zijn eigen universum gezien kan worden: stemmige wat donkere gitaarmuziek met een rauwe rand. Zo ook op Hold Your Love Still (Tapete Records). In vergelijking met zijn meer…

De stem van Lee Gallagher vergeleken we al eens met Jesse Sykes. Op Planes, het eerste nummer van The Falcon Ate The Flower (Clean Livin’ Records), is ook de structuur van het liedje helemaal als bij Jesse Sykes and The Sweet Hereafter. Dat betekent dat Lee Gallagher and The Hallelujah hier psychedelische rock brengen. Muziek die ook fans van Israel Nash zal aanspreken. En liefhebbers van lyrische rock uit de jaren zeventig zeker ook. Met Something Better word je naar dat decennium getransporteerd en kijk je rond of je Rod Stewart of Paul Rodgers ergens kunt ontwaren. Niet dus, zo’n stem heeft meer…

Gestoken in een foeilelijke hoes is Lost At Sea (Blue Elan Records/PIAS) van Chris Shiflett wederom een zijsprong naar rootsrock. We hebben het hier op deze site al vaker gehad over zijn bezigheden in die richting. Op deze nieuwste gaat de gitarist van Foo Fighters kopje onder in nietszeggendheid. Het album begint vreemd met Dead And Gone, want die bijna uitgelaten sfeer strookt niet echt met de tekst waarin hij hoort dat een oude vriend is overleden. Shiflett laat weten dat hij gevoelloos is geworden voor dit soort nieuws. Dat lijkt me niet best. Dat er best wat twang in het nummer zit doet er meer…

De Ierse gitarist Dom Martin heeft meer in zijn mars dan de doorsnee bluesrocker. Hij wordt weliswaar veelvuldig vergeleken met mannen als Rory Gallagher en Walter Trout, maar Buried In The Hall (Forty Below Records) is diverser en subtieler dan je op basis van die vergelijkingen zou verwachten. Als songschrijver en instrumentalist voelt hij niet de behoefte om hout te hakken. Niet dat hij dat niet kan, maar het punt is dat hij veel meer wil. Zo voorziet hij het maatschappijkritische Government van ronde krulletjes op akoestische gitaar. Het is meer folk dan blues, zodat een naam als John Martyn ook genoemd kan meer…

Oude folkies die zingen over een betere wereld, dat is New Old Friends (Berkalin Records) van C. Daniel Boling. De Amerikaan schreef de nummers met Tom Paxton, die ook meezingt op vijf van de vijftien liedjes. Ze beginnen met een belofte aan zichzelf met Get A Life!, een advies van de overleden collega John Prine. Boling en Paxton noemen zich New Old Friends en dat leggen ze uit op Old Friends. Ze kennen elkaar nog helemaal niet zo lang, maar door samen te werken werden ze al snel heel close. Warme gevoelens die doorstralen in de muziek. We Can Still Waltz, dus er is genoeg om meer…

Owen Temple is een artiest die wat te vertellen heeft. Sociaal betrokken, verbolgen over misstanden in de samenleving, bezorgd over de toekomst van onze planeet. Urgente thema’s dus. Vreemd dan, dat zijn vorige album Stories They Tell alweer tien jaar oud is. Niet dat hij stilgezeten heeft; Temple schreef liedjes voor en met onder anderen Band of Heathens, The Trisha’s, Adam Carroll, Walt Wilkins en Jamie Lin Wilson. De laatste twee zijn ook betrokken bij Temple’s nieuwe album Rings On A Tree (eigen beheer). Een conceptplaat met als centraal thema de verbondenheid met je familie en meer…